لمس ام کن .

غیر از این تیله های مرطوب که می گردند

در میان حفره های خالی این صورت

چشم های دیگری دارم

که تو را با آن ها می بینم .

لمس ام کن .

فانوس تمام چشم های من

روشن خواهد شد با دستِ تو .

لمس ام کن ،

با همین دستِ جسمانی خود .

چشم های پنهان من

پنهان از چشم همه

جست و خیز آبدزدک ها را

- به هوای آبگیر مخفی -

                         می بیند

مخفی در گوشه ی دشت

در گوشه ی شب

در طول هزاران دوری که زمین

خشک و سوزان چرخیده

                            در مدار آتش .

چشم های لب های من

جنبش پنهان زبان ات را می بینند

که حروفِ "می خواهم" را می نویسند

                                       کنار سقفِ کام تو .

می خواهم !

می خواهم !

چشم های سرانگشتان ام

در آن طرفِ پاره های خشن آجرها

تو را می بینند

که به سوی آن ها می آیی

با قدم های نرم .

چشم های باز گودترین چاهِ من

تو را می بینند

که درخشان، همچون رودِ الماس روان

در من جاری هستی .

خاموش کنید !

مهتاب و چراغ و شمع های همه ی شعرهای پر سوز و گداز خود را ؛

                                                                  خاموش کنید !

بازو

پس دوزی های حاشیه ی آستین را می بیند .

تن

رشته ی باریکی را که تمام اجزاء تن پوش اش را جفت کرده با هم ؛

                                                                      می بیند .

قلب

شریان های زنده ی خود را می بیند .

چشم هایم

تو را می بینند .

لمس کن .

لمس ام کن !

آن چنان که ساقه ی پُرخار گلی را لمس خواهی کرد

و سرانجام

گل سرخ بی خاری را در لیوان بلورت جا خواهی داد .

من تو را می بینم

در جزیره های وحشی و نامانوس خواب های بی پایان .

همه ی ذراتِ جسم من

چشم شدند ؛

من تو را با همان چشمانی می بینم

که تمام خواب هایم را

پنهان از چشم همه ...

ما محبوس ایم

پشتِ زندان پوست

و عصب های کوتاهِ فشرده در هم ؛

با این همه

من

در زیر زمین زندان

در دالانی را پیدا کرده ام

ما خواهیم گریخت ...

  لمس ام کن ...