در من می گردد

هر لحظه

از لحظه ی پیشین روشن تر .

این شعاع نوری ست که بن بستِ تاریکِ دالان ام را می شکافد

و مرا همچون شب پره ی سِِحر شده

                                   می کِشانَد دنبال خود .

چسبیده به من

بندِ نافی ست که ذراتِ هوا را

در نایژه های کوچکِ من می چرخاند .

ذراتِ هوای یک سیاره ی دیگر

می گردند زیر این پوسته ی سختِ تیره .

دانه ی تُردِ شیرینی خوابیده

پشتِ حصار هسته ی زردآلو .

در اتاق جمجمه ام

دخترکی با موهای آشفته

و دو چشم تر خواب آلود

با سماجت

در یک هاوَن هسته های درشتِ سخت را می شکند .

میدان جاذبه ای

ذره های روح مرا

با سماجت

به درون خود می خواند

و مرا

در مدار خورشیدی می راند

که تن ام را در بر می گیرد

                             و نمی سوزاند .

آسمانی ست که در آن

ابرهای عریان

تاج گلی از آتش

روی موهای نقره ای خود دارند

و در آغوش آبی محض غوطه ورند .

پشتِ پشتِ پرده های گوش ام

حلزونی ست که از او

چشمه ای می جوشد

در من می گردد .

با حاشیه ی شال کبودی که موهایم را پوشانده

گوش هایم را بر روی صداهای مغشوش خیابان می بندم

و صدای آبِ حلزونی را می شنوم

که فرو می ریزد

به درون استخوان های خشکِ من

- با دو بال صدفِ دریایی ...

بی حرف :

    غلغل آوازی ست در گلوی پرنده

                                          هنگام طلوع .

بی حرف :

    نجوای چمن زار سوخته ای ست

                                          زیر گوش باران .

هرگز !

هرگز !

تمثیل قطاری که با نقشه ی قبلی

روی ریل های بی تغییر

به سمتِ تصادف با صخره ی سنگی پیش می تازد ،

هیچ اصلی را اثبات نخواهد کرد .

دست های نور

با سماجت

صورت ام را به سمتِ آسمان می گیرند

من

کبوترهای تو را می بینم

که فرود آمده اند

و هم اکنون

از لب های باز من

                  قطره های درشتِ باران را

                                              می چینند ...