دستِ دوم

پیش از ما چه کسانی

پشتِ این میز

                نشسته بودند ؟

این جا پیمانکاری نقشه ی کارش را

به صاحب کاری پس داده ؟

این جا دلاّلی سر نرخ یک جنس

با مشتری اش

              چانه زده ؟

یا مردی برگ های سفیدِ یک شاخه گل حسرت را

پَرپَر کرده

و پَرپَر ها را در میان سیاهی های قهوه ی سرد

                                                   انداخته و

                                                            رفته است ؟

پشتِ این سطح چوبی مدوّر

- که بوی تاریکی جنگل های پیش از این

از رگه هایش بیرون می آید ، -

چه کسانی بودند پیش از ما ؟

پیش از ما

که اکنون

- رو به روی هم -

این جا هستیم

با نگاهی که آن را از میان شاخه های تاریکِ تو در تو

                                                       بیرون آوردیم ،

به نگاهِ همدیگر پیوند زدیم ؛

ما که خود را در همدیگر پیدا کردیم .

از مردمکِ چشم یک تخته سنگ

- تخته سنگی که شاید روزی

سنگِ مزاری بوده ،

دفن شده زیر تلی از برگ های پوسیده -

چشمه ی قطره هایی بیرون می ریزد ،

قطره هایی که خود را

با هم

     در یکدیگر پیدا کردند .

مردی صورتِ خاک آلودش را

در چشمه می شوید .

دختری

دوده های جدار دیگی را

با خزه ها و جلبک های کنار چشمه می سابد

دیگ را در چشمه ی روشن می گردانَد

و به سمتِ کلبه ی خود راه می افتد

با ظرفِ بزرگِ لب پَر زده از آبِ زلال

                                   بالای سرش :

با یک چشمه

در میان جنگل تو در توی موهایش ...

این جا نشسته ایم

رو به روی هم

جرعه های بلورین را

از کاسه ی دستِ همدیگر می نوشیم

در ساعتِ عصری که آن را

با هم

از حیاتِ وحشت زده ی جنگل

                                 بیرون آوردیم ؛

در ساعتِ عصری

که آغاز شده

با

بودن تو

رو به روی من

پشتِ میز گِردی

که با چسبِ چوب

                 پایه های لق اش را

                                    چسبانده ایم ...