تنها زبان ها بودند

که با اصواتِ دیگرگون

                    ما را می خواندند ؛

ما هرگز

           دیگر

                 نبودیم

و همیشه

اصواتِ دیگرگون

در حنجره ی هستی ما

به آوای هماهنگ

                       تبدیل شدند ؛

مثل صدای پریشان باد

که به آوای هماهنگِ رقص

                              تبدیل شده

در فضای زنگوله ی چینی

                              پشتِ در :

در اتاقی که فضا

پُر شده از آوای آونگِ تو ...

ما

زمان و مکان ایم

و ما را

         فقط

کلمات

        از هم

                 جدا

                      می کردند ...