S I M A Y A R I
----------------------------
-----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
close X
صفحات این مجموعه
-------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
X
---بوسه های ماه روی پلک ها .
بوسه های باد روی موها .
بوسه ی زمزمه ی برگ های حیاط
روی گوش ها .
بستر خالی عشق ؟
بیا ...
---
می گیری دست ها ی مرا .
می نوشند انگشتانم گرمای تو را ،
با دهان همه ی روزنه های پوستم
دست به دست
همچون دهان دو عاشق
راز گو با یکدیگر
بی واژه
شادمان و سوزان
بر فراز همه ی مرز های کلمات ...
بگیر تا ابد
دستم را ...
---
همه انگار که یک فکر در سر دارند:
یک جور سخن می گویند
با حرکات یکسان تند
یک جور مسلسل ها را می گیرند
سمت قلب ها و مغز ها .
همه ی این عروسک های خیمه شب بازی کور
بند شده با رشته ی کور
به پنجه ی "..." کور ...
---
دشوار نیست ابر شدن
نرم و آرام
سایه گستر شدن
پاک وسفید
بر فراز خاک های داغدار .
دشوار نیست زیبا شدن :
تنها کافی ست مهر بتابد عریان
روی آبی های سیاره ...
---
شمشادی ریشه کرده در خاک.
ریشه کردی در من
و صدای بند بند گیاهت آمیخت
با همه ی گوش های پنهانم .
همه ی ذراتم می رقصند
روز و شب .
روز و شب
شمشادی ریشه کرده در خاک ...
و محو نشد
محو نشد
نقشه ی رویش تو
در بطن من ...
---
مهتا ب می تابد
بی وحشت
بر تمام این شهر
بعد از خاکستری گرگ و میش ...
---
گرم
زنده
موج نفس ات می تاراند
ذره های هوای سرد را
صف بسته در میان دهان های نزدیک ما .
پرده های وهم انگیز به کناری می افتند .
نفس ات می لغزد روی گونه ی من .
هرگز هرگز
دور نبودی از من ...
---
جوانه می دهی
برگ می دهی
شاخه های تازه می دهی
سیب می دهی ،
در فضای من ،
و در هجوم سوزناک هفته های تیر
سایه می کشی روی خاک تفته ام .
ببین :
چه قدر زنده ام
ببین :
با نثار ریشه ی تو در تنم ...
---
از
آب
آمده ایم ،
به آب بر می گردیم ،
و این خاک
تنها پلی بود
از آب تو
تا
آب من ...
---
من کاری نکردم !
این بلبل خودش می آید
می نشیند روی شاخه های درخت زبان گنجشک ام ،
گردنش را می جنباند
و چه چه های درخشانش را
- مثل مشت الماس –
از اول صبح تا وقت غروب
می پاشد در فضای خانه .
من
کاری نکردم :
نه تفنگ آوردم
نه تیر کمان
و نه پای درخت ، روی طبل کوبیدم ...
---
اختراع است یا کشف تو ؟
این سلاح موثر
کار آمد
با یک ضربه تا اعماق
صاف نشسته در قلب ،
در قلب هیولای پنهان شده زیر پوستم :
بو سه های داغت
بر لب های یخ زده ام ...
---
ابر
ابر
آسما ن را پوشانده
خورشید پنهان است
تند باد ، عربده جو
در کوچه می چرخد
صبح یا شب ؟
زمان گم شده است .
تگرگ رگبا ر شده ، تازیا نه شده
می کوبد بر پنجره ها .
شیشه ی پنجره ام ، سخت در آغوش قاب ،
لحظه ای می لرزد
و دوباره آرام می گیرد :
انگار انسان تنهایی
یافته خود را ناگا ه - جاویدان –
در حلقه ی گرم بازوهای انسانی
در طو فان ...
---
گر گرفته
مثل آتش
عریان ، دیگر ،
چرخ زنان می افتد
برگ ، در بستر خاک عریان .
آغاز سفر :
- پشت پرده -
در هستی هم ...
---
چه دل انگیز است
بی رنگ شدن
آیینه شدن
آرام گرفتن
با هم
پیش شب نو
سرشا ر از چشمک پولک ها
شنا ور شده در عطر زمین مرطوب ...
چه دل انگیز است
با هم
با هم
پیر شدن ...
---
بی جنبش
و پذیرفته هر چیزی را
نه مانند مگس
یا گربه
یا انسان .
بی جنبش
تسلیم محض :
برگ کاغذ در دست من .
با او چه کردم؟
---
تو را می خوانم
- همچون گمشده ای
نقشه ی پیدا شده ی راهش را -
انگشتانم روی صفحه ی تو می لغزند ،
صورتت می شکفد پیش چشمانم .
پیش چشمانم
در صحنه می گردی .
تو را می یابم .
طاق ابروهایت
پلک های نرمت
لب هایت
شانه های ستبرت ،
اکنون
می پذیرند نوازش های دستم را .
می پذیرد اکنون
سینه ی تو
صورت بی خواب مرا
و به من می بخشد
می بخشد
شیرینی خواب امن را
در تمام هستی .
می فشارم تو را بر سینه
همچون گمشده ای
نقشه ی پیدا شده ی راهش را .
تو را می بوسم
لرزان با عشق
به درستی با عشق ...
پنها ن در قلبم
پنها ن شده زیر حجاب روپوشم ،
دور از همه ی دوزخ ها ...
---
دمبرگ اند ، چسبیده به ساقه
انگشتانم
چسبیده
به بازوی تو .
و زمانی که جدا باشند
انگشتانم
از بازویت
به زمین می افتم
خا ک را می جورم
می رسم تا ریشه ، نرم نرم
وزبان صورتی ام را می گردانم روی ریشه ی تو
می نوشم ...
گربه ای می لیسد
می لیسد
ظرف پر شیرش را
در سایه ی برگی که با دمبرگش
روییده
از درون ساقه ...
---
چشم در چشم به هم می نگرند
دو آینه ی بی زنگار
پاک در پاک
هزاران پاکی ، بی نهایت پاکی ،
می درخشد
آن گاه
در فضا یی که انگا ر
شناور شده در جادوی روشن عشق ...
بی پرتاب سنگ ...
---
می خوابم
خواب مرا بر می دارد
می برد
با خود به جا یی .
کجا؟
پهلو به پهلو می غلتم.
انگار چیزی می گویم
- نا له ای ، آوازی ، فریا دی ، زمزمه ای ... -
مفهوم ، نامفهوم ...
صبح بر می خیزم
- ما نند برگ علیفی حیز برداشته سمت خورشید –
می گردم در پی تو
همه جا
عشق من ...
---
با ران می بارد
تب ندارد زمین
باد بارانی برگ ها را پریشان کرده
پخش کرده کاغذ ها را .
بوی خاک تازه
از درز پنجره های بسته
در مشام خانه پیچیده .
تب ندارد زمین .
خیز برمی دارد ذهن گلدانم
با صدای هر قطره
سمت زنبق تو ...
---
یک سیاره
یک فضا
یک گل سرخ بی خار ، بر فراز خارها
یک بلبل
که مدام می خواند
داغ و زیبا
تا زمانی که هست
لبریز از عشق گل ؛
بی خیال ترازو
تا وزن کند
و ببیند آیا
به همان اندازه ، یا بیشتر ، یا کمتر ،
دوستش می دارد
این گل سرخ؟
---
مرتعش
و ترسا ن
خیره می شد به فضای اطراف
دست می سا یید روی هوا ،
می طلبید
دست کمکی را که نبود .
گا می بر می داشت ، کوچک ، کوچک ؛
می افتاد
لب هایش را ور می چید
با صدای بلند هق هق ، اشک های وحشت
از چشمانش
پا یین می ریخت :
از چشما ن نوزاد عشق
در قلب من .
اکنون زنی
در این قلب
با همان چشمان براق نوزادی
می نگرد با لبخند
به خاطره ی ترس دور ؛
بی هیچ بیم از چماق و هیولا و سنگ ،
جفت با تو
در بستر عشق عظیم ...
---
تبعید شدن به بیابان های دوردست زمین
تنها به جرم دوستی
تلخ بود ؛
اما بی تردید
نه بیشتر از روزگار تبعید
در برهوت خودم ؛
و مردن
زنده زنده مردن
پیش چشم خودم
زیر تیغ تنهایی
در حیاط خودم ...
---
نرم
آبی
زلال
مرا می خواند
دریای تو .
می دوم
با تمام تن پوشم ، می سپارم خود را
به دست امواجت .
دست هایت ، نیرومند ،
بالا زده دامنم را ، پیراهنم را
تا گردن من .
سَر خَم کرده ، می گذارم که تو
برداری
دور کنی
همه ی پوشش ها را
از این تن .
دور ، دور از ساحل
آه های بلند تواند ، در گوشم
با دهان نرمت
در همه جای بدنم
وتمام هستی ، عشق من ،
آه ! آبی
زلال ...
بوسه های باد روی موها .
بوسه ی زمزمه ی برگ های حیاط
روی گوش ها .
بستر خالی عشق ؟
بیا ...
---
می گیری دست ها ی مرا .
می نوشند انگشتانم گرمای تو را ،
با دهان همه ی روزنه های پوستم
دست به دست
همچون دهان دو عاشق
راز گو با یکدیگر
بی واژه
شادمان و سوزان
بر فراز همه ی مرز های کلمات ...
بگیر تا ابد
دستم را ...
---
همه انگار که یک فکر در سر دارند:
یک جور سخن می گویند
با حرکات یکسان تند
یک جور مسلسل ها را می گیرند
سمت قلب ها و مغز ها .
همه ی این عروسک های خیمه شب بازی کور
بند شده با رشته ی کور
به پنجه ی "..." کور ...
---
دشوار نیست ابر شدن
نرم و آرام
سایه گستر شدن
پاک وسفید
بر فراز خاک های داغدار .
دشوار نیست زیبا شدن :
تنها کافی ست مهر بتابد عریان
روی آبی های سیاره ...
---
شمشادی ریشه کرده در خاک.
ریشه کردی در من
و صدای بند بند گیاهت آمیخت
با همه ی گوش های پنهانم .
همه ی ذراتم می رقصند
روز و شب .
روز و شب
شمشادی ریشه کرده در خاک ...
و محو نشد
محو نشد
نقشه ی رویش تو
در بطن من ...
---
مهتا ب می تابد
بی وحشت
بر تمام این شهر
بعد از خاکستری گرگ و میش ...
---
گرم
زنده
موج نفس ات می تاراند
ذره های هوای سرد را
صف بسته در میان دهان های نزدیک ما .
پرده های وهم انگیز به کناری می افتند .
نفس ات می لغزد روی گونه ی من .
هرگز هرگز
دور نبودی از من ...
---
جوانه می دهی
برگ می دهی
شاخه های تازه می دهی
سیب می دهی ،
در فضای من ،
و در هجوم سوزناک هفته های تیر
سایه می کشی روی خاک تفته ام .
ببین :
چه قدر زنده ام
ببین :
با نثار ریشه ی تو در تنم ...
---
از
آب
آمده ایم ،
به آب بر می گردیم ،
و این خاک
تنها پلی بود
از آب تو
تا
آب من ...
---
من کاری نکردم !
این بلبل خودش می آید
می نشیند روی شاخه های درخت زبان گنجشک ام ،
گردنش را می جنباند
و چه چه های درخشانش را
- مثل مشت الماس –
از اول صبح تا وقت غروب
می پاشد در فضای خانه .
من
کاری نکردم :
نه تفنگ آوردم
نه تیر کمان
و نه پای درخت ، روی طبل کوبیدم ...
---
اختراع است یا کشف تو ؟
این سلاح موثر
کار آمد
با یک ضربه تا اعماق
صاف نشسته در قلب ،
در قلب هیولای پنهان شده زیر پوستم :
بو سه های داغت
بر لب های یخ زده ام ...
---
ابر
ابر
آسما ن را پوشانده
خورشید پنهان است
تند باد ، عربده جو
در کوچه می چرخد
صبح یا شب ؟
زمان گم شده است .
تگرگ رگبا ر شده ، تازیا نه شده
می کوبد بر پنجره ها .
شیشه ی پنجره ام ، سخت در آغوش قاب ،
لحظه ای می لرزد
و دوباره آرام می گیرد :
انگار انسان تنهایی
یافته خود را ناگا ه - جاویدان –
در حلقه ی گرم بازوهای انسانی
در طو فان ...
---
گر گرفته
مثل آتش
عریان ، دیگر ،
چرخ زنان می افتد
برگ ، در بستر خاک عریان .
آغاز سفر :
- پشت پرده -
در هستی هم ...
---
چه دل انگیز است
بی رنگ شدن
آیینه شدن
آرام گرفتن
با هم
پیش شب نو
سرشا ر از چشمک پولک ها
شنا ور شده در عطر زمین مرطوب ...
چه دل انگیز است
با هم
با هم
پیر شدن ...
---
بی جنبش
و پذیرفته هر چیزی را
نه مانند مگس
یا گربه
یا انسان .
بی جنبش
تسلیم محض :
برگ کاغذ در دست من .
با او چه کردم؟
---
تو را می خوانم
- همچون گمشده ای
نقشه ی پیدا شده ی راهش را -
انگشتانم روی صفحه ی تو می لغزند ،
صورتت می شکفد پیش چشمانم .
پیش چشمانم
در صحنه می گردی .
تو را می یابم .
طاق ابروهایت
پلک های نرمت
لب هایت
شانه های ستبرت ،
اکنون
می پذیرند نوازش های دستم را .
می پذیرد اکنون
سینه ی تو
صورت بی خواب مرا
و به من می بخشد
می بخشد
شیرینی خواب امن را
در تمام هستی .
می فشارم تو را بر سینه
همچون گمشده ای
نقشه ی پیدا شده ی راهش را .
تو را می بوسم
لرزان با عشق
به درستی با عشق ...
پنها ن در قلبم
پنها ن شده زیر حجاب روپوشم ،
دور از همه ی دوزخ ها ...
---
دمبرگ اند ، چسبیده به ساقه
انگشتانم
چسبیده
به بازوی تو .
و زمانی که جدا باشند
انگشتانم
از بازویت
به زمین می افتم
خا ک را می جورم
می رسم تا ریشه ، نرم نرم
وزبان صورتی ام را می گردانم روی ریشه ی تو
می نوشم ...
گربه ای می لیسد
می لیسد
ظرف پر شیرش را
در سایه ی برگی که با دمبرگش
روییده
از درون ساقه ...
---
چشم در چشم به هم می نگرند
دو آینه ی بی زنگار
پاک در پاک
هزاران پاکی ، بی نهایت پاکی ،
می درخشد
آن گاه
در فضا یی که انگا ر
شناور شده در جادوی روشن عشق ...
بی پرتاب سنگ ...
---
می خوابم
خواب مرا بر می دارد
می برد
با خود به جا یی .
کجا؟
پهلو به پهلو می غلتم.
انگار چیزی می گویم
- نا له ای ، آوازی ، فریا دی ، زمزمه ای ... -
مفهوم ، نامفهوم ...
صبح بر می خیزم
- ما نند برگ علیفی حیز برداشته سمت خورشید –
می گردم در پی تو
همه جا
عشق من ...
---
با ران می بارد
تب ندارد زمین
باد بارانی برگ ها را پریشان کرده
پخش کرده کاغذ ها را .
بوی خاک تازه
از درز پنجره های بسته
در مشام خانه پیچیده .
تب ندارد زمین .
خیز برمی دارد ذهن گلدانم
با صدای هر قطره
سمت زنبق تو ...
---
یک سیاره
یک فضا
یک گل سرخ بی خار ، بر فراز خارها
یک بلبل
که مدام می خواند
داغ و زیبا
تا زمانی که هست
لبریز از عشق گل ؛
بی خیال ترازو
تا وزن کند
و ببیند آیا
به همان اندازه ، یا بیشتر ، یا کمتر ،
دوستش می دارد
این گل سرخ؟
---
مرتعش
و ترسا ن
خیره می شد به فضای اطراف
دست می سا یید روی هوا ،
می طلبید
دست کمکی را که نبود .
گا می بر می داشت ، کوچک ، کوچک ؛
می افتاد
لب هایش را ور می چید
با صدای بلند هق هق ، اشک های وحشت
از چشمانش
پا یین می ریخت :
از چشما ن نوزاد عشق
در قلب من .
اکنون زنی
در این قلب
با همان چشمان براق نوزادی
می نگرد با لبخند
به خاطره ی ترس دور ؛
بی هیچ بیم از چماق و هیولا و سنگ ،
جفت با تو
در بستر عشق عظیم ...
---
تبعید شدن به بیابان های دوردست زمین
تنها به جرم دوستی
تلخ بود ؛
اما بی تردید
نه بیشتر از روزگار تبعید
در برهوت خودم ؛
و مردن
زنده زنده مردن
پیش چشم خودم
زیر تیغ تنهایی
در حیاط خودم ...
---
نرم
آبی
زلال
مرا می خواند
دریای تو .
می دوم
با تمام تن پوشم ، می سپارم خود را
به دست امواجت .
دست هایت ، نیرومند ،
بالا زده دامنم را ، پیراهنم را
تا گردن من .
سَر خَم کرده ، می گذارم که تو
برداری
دور کنی
همه ی پوشش ها را
از این تن .
دور ، دور از ساحل
آه های بلند تواند ، در گوشم
با دهان نرمت
در همه جای بدنم
وتمام هستی ، عشق من ،
آه ! آبی
زلال ...
