S I M A Y A R I
----------------------------
-----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
close X
---
جوی خالی ست
از خود .
آب جاری ست
در شکاف دلش.
آب
جاری ست ،
جوی
پر
سرشا ر ...
---
شب
برف آمد
برف
خاموش
سنگین
سرد
انداخت وزنش را
بر شانه ی کوه .
از اول صبح
یال سفید کوه تابانده ست
نور سفید را
تا پشت پلک ها.
از اول صبح بر دامن کوه
برفآب می ریزد
غل غل
وجودش را
در پای کاج نازک تنها ...
---
مه بود مه :
ابهام بی پایان پیش چشمها
ابهام :
سنکین
بی جسم
سیال .
خاکستری ها
موج تمام رنگ های زنده را بلعیده بودند
عابر درختی بود محو ، در تیره ی راه .
در خانه اما
دیگ غذا روی بخاری
آرام می جوشید
و شمعدانی غنچه های قرمزش را باز می کرد .
مه بود
زیر مه
درختی
با ریشه ها یش
پیش می آمد
تا رنگ ها روشن گرم ...
---
پرنده می آید
پرنده
روی شاخه سرسبز
شعر می خواند .
پرنده از تن شاخه
برای جوجه کوچک
پناه می سازد.
چه چیز عوض می شد
پرنده هیچ اگر از خزان خبر می داشت؟ ...
---
بر زخم می پیچد
و زخم کاری را
در گرمی پاکیزه ای
محفوظ می دارد
از باد های سرد و آلوده ...
رگ های منقطع ترمیم می شوند
سیلاب سرخ خون
در بستر مأنوس
آرام می گیرد
سلول های دلگرم
رقص حیات را
دنبال می کنند ..
---
تاریکی
کوتاه است
- نیست .
تاریکی بین دو هستی روشن
در بند است :
- نور روز رفته
- نور روز در راه ...
---
آژیر
چیزی نیست !
سوت بلندی ست
که پخش می شود
و بعد
خاموش می شود
آژیر
یک جمله ی بی ربط را تکرار می کند :
- حمله شروع شد !
هر چند
یک جمله ی بی ربط دیگر هم دنبال او هست :
- حمله تمام شد !
با این همه
چیز مهمی نیست !
آژیر
سوت بلندی ست
پیش از شروع بازی رولِت
پیش از نشانه رفتن ششلول ...
---
سنگ درشت
پیراهنی
از آفتاب داغ پوشیده است.
در سردی غروب
از عمق قلب سنگ
بیرون می تراود
گرمای روز.
افسانه پوکی ست
عریانی سنگ! ...
---
قوری
بدون ذره ای لک
پاکیزه مانده است.
قوری بدون ذره ای لک
پاکیزه و تهی
در گنجه مانده است ...
---
صبح
مشت
مشت
نور می پاشد .
صبح
توی تور سفید
قند می سابد ...
---
نه! هیچ طرحی
بر کاغذ کاهی
چندان نمی ماند .
اندام کاهی ها یگانه نیستند
اندام کاهی ها
- انگار -
با جبر بیرونی چسبنده
- به ظا هر -
پیوند خورده اند
و در گزند باد و باران
دوش های سست شان
بار امانت را
- بی هیچ دغدغه –
از یاد می برند
- بار امانت را و خود را .
نقش پریده رنگ بر صورت کاهی ، ولی
اعلان آغاز است
آغاز طرح تازه ای
بر صورت تازه ...
---
هایی نه
هویی نه
اعتنایی نه!
- هیس!
پروانه
دارد
طرح پروازش را
می تند ...
---
تار و پودند
در هم گره خورده اند
و پارچه اینجاست
اینجا:
همه جا.
اینجا همه چیز
جزیی ست از آن بافت:
این صفحه خشک
این در که بسته است
و پشت این در
آن صدای پای روی فرش
و آن صدای شیرهای آب
که باز می شوند و بسته می شوند
و آن صدای شیشه ای استکان در نلبکی
و چرخش آن قاشق کوچک
در حجم سرخ داغ
و پیچ و تاب حبه قند
تا اوج آمیزش.
با یک رج افزوده دیگر
این پارچه اینجاست
اینجا:
همه جا در هوار تند گشنیز
روی بساط چارچرخ بی توقف
در دنگ دنگ گیج آن جاز
در جیک جیک محو آن گنجشک روی درخت کاج
در گریه نوزاد همسایه
در خط زیر پلک های شور آن زن
در گونه های زیر سرخاب
در آن لب باریک زیر رنگ قرمز
- آنجا درون آینه –
در دستمال گردگیری
در لرزش الهام
- الهام یک پیشامد خوش.
با یک رج افزوده دیگر
آن پارچه اینجاست
پهن است، گسترده
با آب
با نان
با برف
با خورشید
با روز
با شب
با بافت های تازه اش که رشد می کنند
این پارچه
نم می کشد
پر رنگ می شود
بی رنگ می شود
به چنگ می آید
چلانده می شود
و رشته های آب – از تارهای آن
از پود های آن
سرریز می کنند بر صفحه خشک
برصفحه تر
منظومه نو سبز می شود
و حرف می زند
اینجا:
همه جا
او حرف می زند ...
---
باران
- با وزن قطره ها یش -
بر چتر می کوبد .
عصیان جوب آب
- گلناک –
در کفش می پیچد
انگشت های خسته ی پا را می گزد .
سگ پارس می کند .
روی اجاق روشن خانه
کتری
- پر از آب –
غل می زند
و عطر چای تازه می گردد
روی تن شیشه ...
---
سیب درشت کامل سرخ
از شاخه می برد
و بند های سخت پیشین را
از هستی اکنون خود
وا می کند
- امروز -
در پیش دستی می نشیند ؛
سیب درشت کامل سرخ ...
---
خط نگا ه تو
از درز آن در
- آن در بسته -
عبور کرد
بن بست را برید
و حد قرمز را در پشت سر گذاشت .
از زیر این در
- این در بسته -
در آمد
و از شکاف خواب لغزید
در چشم های من .
خط نگاه تو
همراه آفتاب ...
---
مار
پوست می اندازد
می درخشد
می رود .
از تکان باد
خارها می جنبند؛
پوست خالی خشک
از پیش این بته
به پیش آن بته
در خاک می غلتد .
خبر زایش نو
در بیابان بزرگ می پیچد ...
---
ساقه گفت :
وای اگر نبودی ، ای گل من !
آقتاب گردان گفت:
تو هنوز نبودی ، من در تو بودم !
و کلاغ که دانۀ گل را در منقار داشت
فکر کرد :
وای ، آفتاب این دشت چه داغ است !
و سری جنباند
پرید
با دانۀ پر ...
---
پرنده مال هواست
هوا
مال پرنده .
هوا
تملک پر را نخواست ؛
پرنده
بند به پای هوا نبست .
پرنده مال هواست ،
هوا مال پرنده ،
و مال هوا و پرنده ست ،
خط یک پرواز
که هرگز بریده نشد ...
---
در بستر نا ن
لب
لب را
می بوسد ،
و هوا
گرده ها را می افشاند
از خاک به خاک
گندم می روید .
زنگ گندم
و ملخ ها
از این قافله
جا می مانند ...
---
در سبد آتش آویزان
شبق قرمز
رنگ می بازد
و سفیدی تُنک
پرده می اندازد
بر فرق زغال ...
آتش گردان می گردد
می گردد
و زغال گُر می گیرد
طوقی از نور سوزان
بر گردن تاریکی ...
---
شمارش معکوس
به صفر نزدیک است .
وجود جزء عددها
در آن دهانه ی خالی
به هیچ خواهد ریخت
فشرده خواهد شد
عدد درون عدد
فرد
زوج
گنگ
گویا
قشرده خواهد شد
و از دل هیچی
همان ستاره
همان بی نهایت مطلق
طلوع خواهد کرد ...
---
چراغ
- معلق -
دل تمامش را
میان دست گرفته
پاک می سوزد ؛
تمام صورتش از
برق خنده اش
روشن ...
---
مادرهایم
- که همه شاعر بودند -
واژه هایم را دادند به من
و پدرهایم چکمه هایم را
نردبان را
- آه !
خواهر ها و برادرهایم
- که همه برده بودند .
عشق را کردی که به گنجشکان
ارزن می داد
در قلبم کاشت .
حالا
من من من ...
اینجا هستم
این
بالا ...
