S I M A Y A R I
----------------------------
-----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
close X
---
خورشید که تابید
یخ باز شد
و آب
از برج عاج قله
پایین رفت.
خورشید که تابید
دانه
از حجره ی تاریک
بیرون زد .
در دشت
گلبرگ ها
با باد
می رقصند
بی حجره
بی قله ...
---
گردوهای سر بسته یقین هایم بودند .
من یقین هایم را در گنجه پنهان کردم ،
پوسیدند .
من یقین هایم را چیدم در ایوان ،
زیر منقار کلاغ شیطان
خرد شدند .
دورتر
از گنجه ،
دورتر
از ایوان ،
برگ های بی شمار گردو
تازه
تازه
می رویند ...
---
پای گردو
آب می ریزم .
پای گردو که تنش
برگ های شعرم خواهد شد ،
برگش
رنگ قالی هایم ،
و بارش
در سفره ی مهمانی یلدایم
خواهد بود .
آب پاشم را بر می دارم
از حاشیه ی گورستان
می گذرم ...
---
کلم !
خیار !
کرفس !
ظرف شور سالانه !
تمام سال
خاک ، میوه هایش را
برای سفره پرورده ست ...
---
از بالا
باران می بارد .
گنجه
از پایین
چتر و بارانی را
بیرون خواهد داد ...
---
کاسه ی پر از آب
نخود سر سخت سنگین را
در بر می گیرد .
در فضای خالی
نجوای آب و دانه
می پیچد .
صبح ، می جوشد
می جوشد
دانه ی نرم شب خیسانده ...
---
تار و پود متصل به هم
از میان چرخ دنده ها
- چرخ دنده های سخت –
به دست می رسد .
بعد از این ردیف تسمه ها و پیچ ها
تن
تمام تن
به خواب می رود
روی پرنیان صورتی پا ک ...
---
........
از این قرار
عارف
پرواز می کند
به اوج می رود
بی وزن مثل پَر کاه.
مثل پَر کاه نه مثل من
که گوش هایم از صدای گریه های کودکم
پُر است
و چشم هایم
از قطره های اشک
لب هایم از لبخند
وَ ذهنم از رویای کفش جیر
سنگین است
قطعأ برای آنچنان پروازهایی
مثل پَر کاه
باید سبک بود
نه مثل من
که دست هایم
وزن تمام ظرف ها و آب ها را
احساس می کنند
و مهره های گردنم
با بندِ زنبیل بزرگِ بارهای روز
پیوسته اند.
و قلبم از شوق عظیم عشق ناخوانده
لبریز لبریز است.
عشق مجسّم
با ساعت امروز
شاید همین ظهر.
ای عارف عزیز!
روی اجاقم دیگ می جوشد
تا ظهر چیزی نمانده است
فعلأ خدا حافظ
تا بعد ...
- هرچند با این سِیر تا آن بَعد
شاید
در لامکان باشی -
با این همه
فعلأ
خدا حافظ ...
---
صیاد
سر تا پا خیس
تور سنگین خالی را
بر دوشش می اندازد
می آید
و شکاف کشمکش تور و توفان را
در نور فانوسش
می دوزد ...
---
قاب
ایستاده با حدود ثابتش
در تمام فصل ها .
نگاه
از میان قاب ،
می دود
میان ابر و نور و باد
در تمام فصل ها ...
---
سایه ام
کور و کر
راه می افتد
دنبالم .
من
کنار ریل آهن می مانم
سایه ام می خوابد روی ریل
و قطار سربی می آید .
سایه ام می پرد از زیر قطار
خود را
به پنجره های بسته می چسباند
وسفر خوش می گوید
به مسافرها
با تکان دادن سر
پشت سرهم
و مسافرها
از پشت پنجره های بسته
رو به روی من
می خندند
و به من
با تکان دادن دست
روز خوش می گویند .
سایه
همراهم
بر می گردم ...
---
ملخک
از طاعون
از طوفان
از آتش
از نفرت
جسته
تا امروز
هیچ کس واقفِ کل اسرار فردا نیست.
شاید
یک فردا
ملخک که جسته تا امروز
بجهد
تا همیشه
دیگر ...
---
از بالا می آید
می ترکد
می سوزاند
می غلتاند
می شکند
می افتد روی سر
که کلاهِ ایمنی اش
تنها دو دستِ کوچکِ تنها
هستند ...
---
ساقه های گشنیز
روی تره های درهم
و کنار دسته ی جعفری آشفته
می آیند .
انگشتان
یک
به
یک
ساقه ها را بر می دارند :
تکه های گل
برگ های زرد
تره های لزج بد بو را
یک
به
یک
می گیرند
دور می اندازند .
از فشار آب
برگی می لغزد
در راهآب .
برگ هایی
از کنار تخته می افتند .
برگ هایی
در روغن می سوزند ...
نان
آخر کار
برش گرم کوکو را
در بر می گیرد ...
---
امروز هم مانند دیروز
این ابر ابر است
این ماه ماه است
این باد باد است.
امروز اما نه مثل دیروز
این فیل
آن ماموتِ وحشی نیست
این مارمولک
دایناسور نیست
این کرم کوچک
اژدها نیست
وَ در دل خندق
امروز
این آدم
این آدم امروز
گاهی سلاحش را می اندازد
وَ اشک می ریزد ...
---
رود با خار و خس
بی سر و ته
تند
می گذرد
از اینجا .
دست
می پیچد
به امواج
خار و خس را پس می راند
مشت آب روشن را بر می دارد
از قلب رود ...
---
شب
پیش خودم می مانم
خواب های تلخم را
در بالش خاموشم می ریزم .
صبح
می روم
روزنامه می گیرم
پیشت می آیم ،
- باشد ؟
---
چشم هایم را می بافم
ناخن هایم را می بافم
روزها ،
شب هایم را می بافم .
می بافم
می بافم
تا فردا
می پرم فردا
آسمان را می پوشانم .
سایه ام
سایبان می سازد
روی چشمانم
روی ناخن هایم
روی روزهایم
که خسته بودند - خسته خسته ...
---
خوشه چین
تکه های سخت مین را
از سینه ی خاک
در می آرد
دور می اندازد
- آه !
خاک دلتنگ
آبش را می خواهد
دانه اش را می خواهد
خیش
خیش اش را
می خواهد ...
---
قدم
قدم
صدای همراه است
کنار رشته ی باریک آب
روی زمین،
کنار سایه ی ابر سفید بازیگوش
در آسمان آبی بعداز نمایش توفان ،
کنار کوزه ی سبزه
و ماهی قرمز .
قدم
قدم
صدای خانه تکانی
صدای فصل جدید ...
---
یک حباب
از جدار سرد لیوان
بی صدا
فاصله می گیرد
از میان آب مانده
رو به بالا
پیش می تازد
و
- هورا ! –
به هوای آزاد بیرون
می پیوندد
ها!
یک حباب دیگر
روی جدار
دارد
از جا می جنبد ...
---
در پشت مه
در زیر باران
بیدار می شود
صنوبر
و چشم های کوچکش را
باز می کند :
- عریان عریان
پیش عالم
وای ! -
با گونه های گر گرفته
سر می کشد
این سو و آن سو
و تند و تند و تند
می پوشد
پیراهن سبز تمیزش را
صنوبر
از گنجه ی زمین
در آخر سال ...
---
خوشه ی آبدار
می غلتد
پیش خوشه
- خوشه ی دیگر .
تنگ هم
خوشه های رسیده
می جوشند .
در دل جام
می درخشد
لعل
آبدار
درست ...
---
خاک
در قلب خود
می نشاند
ریشه را .
می رسد نارنج
با آبش
با رنگش
با عطرش ،
می اندازد
خود را
در دامن خاک ...
