•  2.01- زن در سرزمین تو

نردبان وصل شده به دیوار .

با شش پله تا سقف خرپشته .
با یک پله روی زمین ، هفت پله – جمعا .
مثل هفت روز ، در هر هفته .

مثل هر روز ، با تابش نور
گام برمی دارم
لبه های نردبان داغ را محکم می گیرم .

هفت پله – بالا- مثل هفت روز
می رسم روی سقف .

دامن روپوشم را ور می چینم ، تا بالای ران هایم
روپوشم را از سرم بیرون می آرم

می خوابم روی سقف
می سپارم تنم را به نور .

شاید مرا می بینند مردهای همسایه
سگ های های همسایه.

-         برهنه یک زن ، روی سقف خاکی،
-         خوابیده ، با چشم باز ، رو به روی آسمان .

من ، تنها ، آسمان را می بینم
با شروع هر روز
تن سپرده به نور خورشیدت ...

• 2.02-  مانی

در قیاس با یک بمب : کوچک بودی
دانه بودی. یک دانه :

ساقه شدی غنچه شدی
گل شدی.
با دهان بوسه خواه سرخ ات .
باز شدی رو به روی نورها و چشم ها :

ماندی
تا ابد
می مانی
بر خلاف بمب ها ،
در همه ی این چشم ها ...

• 2.03- سرو ناز

پاشید آوند ، شهدش را
در تن خشکیده ی سرو.

دانه های جوانه فوج فوج روییدند
سبز شدند
مواج شدند
روی دوش لخت سرو .

یخ نزده سرو ناز
در زمستان سخت .

آوند شهدش را جاری کرد
در بطن سرو ...

• 3.04- این شهر تبرک شده است !

ایستاده آینه ، پا برجا ، کنار تخت ام .
دستم می گذرد از سطح صیقلی آینه ام .

دست هایت می آیند دستم را می گیرند .
می دوانی مرا پشت سرت
در راهرو رقص رنگین کمان آینه .

می دویم در مسیری که زمان را متوقف کرده .

می مانیم در آغاز مکان
آن جا که یک دیگر را در یافتیم
آن جا که رنگین کمان آغاز شد .

عریان ایم :
به شماره افتادند نفس های ما .

صورتت را می بینم
چشمانت می ریزند نورهای خندان نگاه تو را
در چشمانم.

می رباید تنم را تنت .

چه دروغ غم انگیزی بود - دروغ پایان .

یک تن شده ایم
با هم جفت با یک روح
بی زنجیر در آغوش هم .

هزاران هزاران تن ما
از آینه ام می تابد در هزاران هزاران جهان .

شکل می گیرد ، تکرارشونده - هم آغوشی ما
در  هر آینه ای .
چه دروغ غم انگیزی بود دروغ پایان .

متبرک شده اند هزاران هزاران جهان در هزاران خانه
-          بی رود گنگ
در موج عشق ما .

متبرک شده است : شهر ما  با همه ی کوچه هایش
خیابان هایش ، با همه ی آینه هایش ،
پر از بوسه ی سوزان ما بر لب یک دیگر ...
 

• 2.05-  جهان شناسی

بگذار تمام جهان دور شود دور شود
با شتابی بیش از شتاب نورها .

تو گلی ، یک گل سرخ بی خار
من: برگ تو .

ما به هم پیوستیم روی گلیم زمین .

بگذار تمام جهان دور شود دور شود ...
 

• 2.06-  انتقال به آبی

سرخ نشو هرگز هرگز
سرخ نشو
گر می گیری می سوزی
دود و دور
دور از من خواهی شد .

آبی باش !
مثل خودت که همیشه به چشمم آبی می آیی
چشمه ی شیرینی در ظلمت من ...
 

• 2.07-  مسافران زمان

جست زدم قاپیدم پنهان کردم
                             تو را
                             در بطنم .
دیروز نیست .
فردا نیست.
تنها اکنون است .
بی زوال زمان تنها اکنون است .

با هم می رقصیم روی قوس رنگین کمان
روی تاب زمان
با هم می رقصیم
نگاه بیگانه با ما نیست .

با هم می رقصیم
رقص درنای جفت با جفت اش .

با هم می رقصیم
با همه ی رقصهای مجروح شده در زمان های بیگانه ی دور .

بوسه های تاراج شده بر دهان های ما می شکفند
می بوسیم می بوسیم
                   زخم های یک دیگر را .
نگاه کفتاران با ما نیست .
 تنها اکنون است با شعاع نوری که مرا با خود برد : کهکشان رنگارنگت
                                                       می شکفد در ظلمت من ...
 

• 2.08- بافنده

راست گفتند روایت گران ، داستان مرا
زیرا من
آن گاه که تو
تار شدی پود شدم
پود شدی تار شدم .

با تو پیدا کردم غنچه را و گل را
                   بلبل را .

دانه دانه برگ را و برگ را
                   بر تمام درختان جهان
                   سبز سبز در آغوش هم .

جدایی ؟ کو ؟ کو ؟

مردمان می گذرند مثل تماشاگران خاموش
چشم پنهان شان خیره مانده اما
                   به گل و بلبل شاد
                             روی فرش من و تو .

روی زمینی که چیزی نبود – پیش از ما -
                             جز زمین خالی ...
 

• 2.09-  لب ها

ظلمت است
چشمه ی شیرین آب حیات
                   در
                             اعماقش.
طی کردی ظلمت را
زانو زدی
سر
          خم کردی.
لب هایت به دهان چشمه رسیده.
دیگر
          آه !
بنوش ...
 

• 2.10-  جایگاه

هر کجای جهان که بودم
یک جا بودم :
          در آغوش تو .

هر کجای جهان که هستم
یک جا هستم :
          مست در آغوش تو
          با پچ پچ پر شرم عشق
                   در میان آه های سوزانم .

تیر اندوه چه زخمی خواهد زد
                   بر این روح شاد ؟ ...
 

• 2.11-  فرود شاد

سبزه زارت مرا می خواند
          می دوم از قله ی دور

آسمان و زمین می شنوند
                   غلغل غل
                             رقص تند قدم های مرا :
سمت پای کوهسار
          سمت آغوش تو
                   تا پسِ پرده ی خاک ...
 

• 2.12- حصیر

از پشت حصیر پنجره ام
          دارم تو را می بینم :
داری می آیی
داری می بینی آسمان را
                    زمین را
                   ابر را
                   خورشید را
                   کهکشان نور را :
دارم می بینم آسمان و زمین و نور را  با دیدن تو
-          دور از چشم تو ...
 

• 2.13- بته ی نسترن

کجا پنهان بودید ای همه ی نسترن های من ؟
کجا پنهان بودید ای همه ی عطرهای شیرین من ؟
کجا پنهان بودی ای خواهش تند رویش ؟
ای تلاش خزیدن ، چنگ زدن تا جنون خون ناخن ها ،
ای تلاش بالا رفتن
          از تک تک آجر های خشت گل ؟
دار بستی نبود تکیه گاه تن نسترنم .

عطر اردیبهشت می آید
آبشار نفس های گل می ریزد بر قلب خاک .

ای تلاش رویش !
ای زایش !
در کجای دیوار فرو ریخته ام پنهان بودید ؟ ...
 

• 2.14- تصویر

رودخانه می رفت .
رود بزرگ ، خروشان می رفت .

در کناره ما باهم هل می دادیم با سرود تشویق
                             موج های رود را .

گریه کردم با تو ، وقتی که دیدم  
یک سنگ ، یک  سنگ بزرگ باقی ماند سر راه یک موج .

با هم جستیم در میان امواج
می خواستیم سنگ را دور کنیم
می خواستیم آزاد کنیم مو ج لرزان زندانی را ...
تو کجایی ؟ بیا !
          موج  ات آزاد شده ...
 

• 2.15- چای سبز

جوانه زدم روییدم بازوهایم باز باز به سمت آفتاب و
                   باران و باد :
                   به سمت مهتاب .
بازو هایم باز باز  روبه روی زمان همه چیز .
سبز شدم رقصنده شدم با هوای تازه

چیدند مرا
خشک ام کردند
حبس ام کردند در قوطی .

گشتی دنبالم .

گشتم گشتم با سکه ی پول سیاه ، از دکه به دکه .

گشتی دنبالم :
از گوشه ی تاریک بازار بزرک
مرا برداشتی آوردی به خانه
خانه
خانه .
نرم شدم با نوازش های آب شیرین ات .
تو را می نوشم :
آفتاب و خاک و عشق :
                   تا ابد در بطنم ...
 

• 2.16-  جاودانه

پرده ها افتاده اند
خاموش اند پنجره هایت : خوابیدی .

نفس های آرام تو می پیچند
                             دور همه ی موج های سکوت .

پرده های گوشم می گیرند ، ارتعاش نفس های تو را :
زخم عمیقی می گیرد ارتعاش نرم تنظیف را
                                                مرهم را .

می شنوم نبض شیرین تو را ، ضرب آرام حیات تو را .

می شنوم .

خاموش اند پنجره هایت : خوابیدی .

خواب ات می آید می خوابد روی من :
در همه ی گل های سرخ ملافه بر روی تنم .

آهنگ نفس های داغ تو می پیچد در گوشم .

با نرمه ی گوشم دارم می شنوم
تپش پر شور قلبت را .

می پیچد بر همه ی موج های سکوت
                                      آه های بلندم
                                                در اعماق شب .

پرده ها افتادند
خاموش اند پنجره هایت .

می افشانی بذر همه ی بوسه های خاموش ات را
                                                          بر زمین بدنم :
پشت پشت پنجره های پنهان ...
 

• 2.17- ساعت عشق

شاخه های درخت چنار می جنبند
هماغوشی برگ و برگ است

پچپچه های آه ها در گوش برگ
برگ و برگ در دل شب .

ساعت ، گردش تند زمین است به دور خودش .
دور خودم می چرخم
دور تو می چرخم

چیزی نمانده به هماغوشی پر پچپچه ی برگ و برگ ...
می چرخیم ...
 

• 2.18-  پاییز جنگل

چشم هایم بازند
ضربان نبض ام  آرام و قوی
-          کنارم هستی .
خورشید طلوع مهر ماه می تابد بر صورت من
خورشید طلوع مهر ماه ، دستم را می گیرد می کشاند همراه تو .

عطر چوب باران خورده
                   آمده است به پیشباز .

ارغوان برگ ها  در هر قطره منعکس اند .
آینه در آینه در آینه
                   فواره های رنگ های آتش
                             بر سر ما می ریزند .

دارکوب باردار  روی تنه ی کاج بلند می کوبد
-          آشیان می سازد ؟
جوجه ها در راه اند
پروازها در راه اند
جفت های همراه در راه اند .

ضرب آهنگ تند ، بی وقفه .
از قلقلک قطره های شبنم ، روی ساق پاهایم ، می خندم .
با تو هستم در راه طلوع مهربان .

در نخستین لحظه رو به روی من بود : ابلیس کبود با هزل اش .
دستم ، اما ، تردید نکرد :
پیش آمد سمت دست زیبای تو
                             که درون من بود :
                             عشق جادوی من !

چشم هایم بازند
ضربان نبض ام آرام وقوی
خوابگردم بیرون زمان و مکان
          بازو به بازوی تو ...
 

• 2.19-  مردن مرگ

آخرین بوسه ی تو بر چشمانم سرد نبود .
آخرین لمس من :
          دستم بر روی آرنج ات
                             سرد نبود .

-          واقعه ی محتومی ست مرگ جسم .
آیا مرگ است
                   گودال بزرگ در میان من و تو ؟

-          واقعه ی محتومی ست مرگ جسم .

پیش از امر محتوم :
دور از همه ی بازارها
         غلت زنان روی علف زار نرم
         بر زمین تن من افشاندی بذرهای همه ی بوسه های داغت را .

عاشقان ناکام به انکار من بر می خیزند ؟

اما حقیقت این جاست : در رگ هایم :
-          لب های داغ تو ، دست های لرزان من -
در رگ هایم
                   جویبار روان گل سرخ ...
 

• 2.20-  جهان برتر

گل خواهی زد به سینه ی من یا گلوله ؟
به قلب نوزادمن در آغوش من ، گل خواهی زد یا گلوله ؟

می گویند آدمیان باز به دنیا می آیند
می گویند آدمیان با اصل تناسخ بی مرگ تا ابد می مانند .

گل خواهی زد یا گلوله به قلب من ؟

بار دیگر ، تو خواهی افتاد در میان میدان مین .
بار دیگر ، تو خواهی افتاد در میان چاه های سیاه زمین
تو خواهی افتاد با نوزادت زیر رگبار قنداق تفنگ
پشت مرز پوشالی : بار دیگر ، تو خون خواهی ریخت جای اشک از چشمت .

بار دیگر این بار ، تو هستی با معده ی خالی ، تشنه :
با جسد نوزادت : مُرده  با چشم باز در میان بازوهایت
در معرکه ی جنگ نفرین شده ای بی خواست تو ، بار دیگر تو خواهی افتاد :
با کبودی های روی تن ات
با زخم کف پایت
                   برهنه در خاک .

بار دیگر منم جای تو در جهان برتر
                                      روی زمین :
بار دیگر تو خواهی دوید سمت من :
با تنگ آب ، با قرص نان ، با مَرهم
با آغوش ات گریه کنان - باز - به روی من و نوزاد من :
          قربانی فرعون!
                   قربانی مین!

این گرما چیست  بر پوست من؟
خون می آید ؟
خون است که دارد می ریزد در چشمانم ؟
خاک چرا قرمز شد ؟
سنگ چرا قرمز شد ؟
آسمان قرمز شد !

این گل بود ؟ یک گل سرخ ؟
مگر نه ؟!
بگو که گل بود! ...

• 2.21- صلح جاویدان

در بود . بازش کردم . پشت در دیوار بود .
پشت پنجره هم دیوار بود .

سقف اتاق داشت ترک بر می داشت
خط شکسته به دره ی گچ تبدیل شد .

-          حمله شده ! به پناهگاه برو !-
پشت در دیوار بود .
پشت پنجره ام دیوار بود .

سقف اتاق با صدای هولناک پایین ریخت .
نفس ام بند آمد .

پریدم در جا
          از جنگ کابوس تنهایی .

دست کشیدم در تاریکی روی شانه ی تو .
جمع کردم خودم را – انگار - جنین نوزاد .

می لغزم. میخوابم در بغل ات
                             تا ابد عشق من ...
 

•  2.22-  زن

مصرفم کن ! گاهی برشته ، گاهی تازه .

گاهی برشته : در تابش داغ ظهر دم .
گاهی تازه : در شعاع صبحدم .
شیرین خواهد شد کام تو
شیرین خواهد شد رویای تو
                             بیداری تو .
شیرین خواهد شد دنیای تو .
دنیای تو ساحلی خواهد شد در بستر موج، بی پایان .
ماسه های نمکسود پرآب    
                             زیر پایت رقصان خواهد شد .
گاهی برشته ، گاهی تازه ، مصرفم کن
و فراموش نکن من مفیدم برای هر سال ات :
هم برشته : در شعله ی تند قرون وسطی
هم تازه : در نخستین بوسه با طلوع خورشید ، بر لبانم ، گویا :
                                                           بنوش عشقم را ...
 

• 2.23- دار و درخت

چه می کنی باغبان ؟

چه گونه می شود میان سیب ، خط کشید و مرز داشت ؟
چه گونه می شود دو نیم کرد باغ را و سیب را ؟

چه گونه می شود برید نیمه ی  خراب باغ را ؟
                             نیمه ی خراب سیب را ؟

چه می کنی باغبان ؟
کدام مرز ؟ کدام خط ؟ کدام سیب سرخ آبدار ؟

موریانه خورده است ریشه های باغ را ...
 

•  2.24-  صدف های مهاجر

آن گاه که لب ها بسته اند ، گام های مهاجر به سخن می آیند .
از ندای خاموش تا ساحل امواج مهاجر ، بیا !

دانه های ماسه با ما آمده اند
با قدم های ریز
ریز ریز .

آیا زمان ، لب گشوده به سخن ؟
آیا زمان ، بیرون زده از اعماق تاریک اقیانوس ؟

درتمام زمان ها خاموش آمده ام دنبالت
پینه بسته زخم ام . درد ندارم دیگر.می آیم
بسیارم ! بسیاران ! با تمام قدم های ریز .
درد ندارم دیگر !
می آیم .
 با تو .
همراه تو می آیم .
با خواهش سوزان نگاهم برای تماشای تو
با هق هق قلبم برای بودن در قلب تو
تا یک غار در بوران
تا یک سقف در طوفان
تا خوابیدن بی وحشت در آغوش تو
بر زمینی که فقط : یک زمین است ، بی بمباران .
تا بودن
پیش از مردن .

آن گاه که لب ها بسته اند
اشک هایم به سخن می آیند
گام هایم به سخن می آیند
مرزهای پوشالی ما ، به زمین می ریزند
به زمین انسانی ...