S I M A Y A R I
----------------------------
-----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
close X
صفحات این مجموعه
-------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
روز تنها روز است
بی هیچ نام
در تقویمم:
با دوفصل تنها:
فصلی که بهشت تو را
پیدا کردم در ذات ام.
بعد از فصل مرگ:
فصلی که فقط می سوختم در سرمای ظلمت محض
پیش از تو...
----
از یک نقطه کوچک تر:
شکل می گیرم
می جهم
بیرون می آیم
از حجاب پوسته،
می شکفم روبه وی آفتاب و مهتاب
دامن ام را می چرخانم پیش نور
بوسه می بخشم
بوسه می دزدم
از بازویت.
چرخ زنان می آیم سمت خاک پاک ات
می آمیزم با ذات تو
با ریشه ی تو
شکل می گیرم باز.
از یک نقطه کوچک تر:
باز هوای حرکات موزون در میان بازوهایت
در سرم می شکفد:
می شکفم!
هیچ برگی به خاطر ندارد مرگ را...
---
اهرم خواهد بود:
یک سرش در زیر سنگ بزرگ
سر دیگر در دست ما.
زور خواهد آورد
سنگ را از سر راه بر خواهد داشت:
فردا روزی:
نام اش اهرم خواهد شد،
نه ، ... ...
---
یک
ایکس بود:
در مغزش ناشناسی خالی بود و بی نام
تنها ایکس.
ماه آمد
نه نیامد
بود، فقط پیدا شد
نقش اش را خالکوبی کرد در جمجمه ی خالی ایکس.
اکنون ایکس دیگرفقط ایکس نبود
هر کجا که می رفت
از چشمانش نور مهتاب می تراوید
راه را روشن می کرد
جنگل را روشن می کرد
دریا را می رقصاند.
اکنون ایکس چیز دیگر شده است
افزون تر از ایکس تنها:
ایگرگ شده است...
---
آیا من بودم
که پذیرفتم زانو بزنم پیش سنگ؟
من بودم که پذیرفتم سنگ
با من سخن می گوید؟
من بودم که پذیرفتم سنگ
قدر قدرت هاست؟
راستی این من بودم که نمی دانستم
که فقط این من هستم که به سنگ می بخشم
همه ی این قدرت را؟...
---
از روزنه های ریز خاک
پا برهنه، نک پایی، پایین می لغزد
می رسد به دانه ی ذرت
از روزنه های ناپیدای حصر ذرت
می رسد به تن لخت ذرت
در بر می گیرد شانه های ذرت را
لرزان از شوق، می ریزد در بطن خالی ذرت
پژواک آهی جادویی در دشت می پیچد.
بیرون، از دور، زمین بی کشتزار می نماید
خاک بی جنبش.
در اعماق:
جنینی دارد می بالد
در تن بی حصر ذرت من...
---
بر می خیزد روی دو پا
تا کمر خم شده
پیش یک عکس.
می نشیند خاکسار روی زمین
خاک را می بوسد با صدای نام عکس بزرگ
و صدای درود و درود از دهانش پرتاب می گردد
در تمام اتاق.
بی هیچ چرایی روزهایش شده شب
شب های بی شمارش، شده روز
عکس به عکس خم شده است
زانو زده است
خاک را بوسیده است
شهروند "خوبی" که به دستور او حذف شدم
من:
که همیشه " بد" بودم....
"بد" هستم...
"بد" خواهم بود...
---
نوشته بود:
به سمت آب
بهشت آب.
نوشته بود، زیر یک نشانه درشت
به سمت آب!
در آن زمین خشک جن زده
به سمت آب؟ نه!
به سمت آن نوشته آمدم!
میان دشت پر سرآب
پر از جنازه های سوخته
سلاح های شوره بسته
درمیان ماسه های تفته
من
به سمت یک نوشته آمدم
بدون آب
بدون جوی ها شیر وشربت و گلاب.
نیا!
نیا!
از این مسیر،
عشق دور من....
---
یک جهان هست که آن جا هرگز
هیچ کس چیزی نیندیشیده
هیچ کس چیزی نگفته.
می خواهی در یک آن پر بکشی
به جهانی که در آن داستانی هرگز نیست:
داستان تو، حتی،
هرگز...
---
تو دیده ای که از میان تیرهای آهنی
جهیده ساقه ی گیاه سبز من
به سمت روز و روزهای بعد از این؟
تو دیده ای که زیر پوست، روی این زمین،
تپیده خون سرخ من درون پیکر کبود عاشقم؟
تو دیده ای که گام های من دویده در میان سنگلاخ
به سمت عشق من؟
تو دیده ای که جوبیار اشک من
روان شده به روی گونه های من
در انتظار دیدن نگاه یار من؟
که خون داغ من جهیده از شکاف تازیانه
روی پای من
به جرم عشق
به جرم زنده بودن تمام تن؟
تو دیده ای که من تپیده ام تپیده ام
درست مثل ماهی رها شده کنار آب
جدا ز بازوان شاد عشق،
در آرزوی بوسه های پاک آب؟
سحابی ی هزار سال نوری ی جدا زمن،
کنار دوردست کهکشانی ام:
مرا
مرا چه گونه دیده ای ؟
که زل زدی هنوز همچنان
به صورت ام...
---
از زمانی که بوسه کشف شد
دیگر هرگز در غیاب بوسه
چیزی به نام حیات
صورت نبست...
---
انگار زمین ناگهان
محو شد از زیر قدم های من،
بعد از تو.
بعد از تو
لنگ زدم گاه به چپ، گاه به راست.
بعد از تو
لغزیدم تا لبه ی شیب تند دره
تا افتادن در مغاک تاریکی.
برمی خاستم، اما هر بار
باز می گشتم من به مسیر هموار
زیرا در قلبم گنجی داشتم که فزونی می یافت
با گذار روزها.
گنجی سرشار که حفظ ام می کرد از غلطیدن
زیر چرخ هیولای زمان.
گنجی نیرومند از عشق ات
حتی بعد از تو:
زیرا من یافته بودم تو را عاشقانه
تنها
در جنگل دیو طوفان...
---
خمیده می کند درخت بید را، تند باد.
زمین گرفته ریشه های بید را در بغل.
درخت بید با تمام شاخه های خود
نشسته، بوسه می زند به روی خاک:
به سینه ی زمین.
نگاه می کند افق، چه مهربان،
نگاه می کنند خیره عابران
به رقص بوسه های بید من
به روی سینه ی زمین تو...
---
رنگ شقایق ها را می بینند؟
مه شیری رنگ را می بینند
در همآغوشی نرم ش با کوه بلند؟
قطره های آب را می بینند، روی برگ شبدرها
بعد از باران؛خورشید را می بینند در هرقطره؟
بوسه باران شده است چشم های آن ها
بعد از باران
با نگاه رنگین کمان؟
می بینند ثانیه ها وفصل ها و گیتی های رقصان را؟
چه چیزی را می بینند؟
اصلا می بینند:
چشم هایی که عاشق نیستند؟...
---
گل، تشنه!
برگ، تشنه!
تشنه ساقه!
خاک، تشنه! تشنه!
باغ، دهان، سر تا پا
می بلعد باران را.
صدایی انگار از باغبان می پرسد:
آیا فردا در پای من، نفت هایت را می ریزی
جای آب؟...
---
نبات جامد، حل شده است در داغی آب .
با نیرویی بیش از کشش ذره های نبات با یکدیگر،
ذرات آب داغ
ذره های نبات جامد را جذب کرده به خود.
من جامد:
چرخان پر شور
درگرمی آغوش تو...
---
سنگ نکرد آوازت
نه زمین را ، نه فضا را،نه درختان بلند جنگل را.
سنگی نشدند پریانی که برهنه، پنهان بودند
پشت درختان تناور، در عمق جنگل
از آوای تو.
سنگ نکرد حنجره ات، طوطی ها و هدهد هایی را که باتو می خواندند.
ای مرغ حق!
پس این چیست؟
این صدایی که به نامت فرمان داده
سنگسارم کنند؟....
---
همین که خیره می شوی
به نقطه ای که روبه روی توست:
نقطه، نقطه، این حیات خشک را
پر از پرنده می کنی
پر از درخت سیب و غنچه های نسترن.
سکوت می کنی.
سکوت کن،
با لبان نیمه باز خود.
کلام پرده ای ست در میان ما:
نفس بکش!
همین!
همین که می دمی هوای سینه ی صبور خویش را به سینه ام
شکفته می شوند
هزارگل، هزار رنگ
درون سینه ام.
همین که بوسه می زنم
به پینه های سرد دست های تو،
همین که ناگهان، به جای نقطه ای که روبه روی توست،
نگاه می کنی به اشک های عاشقانه ام
نگاه می کنی به صورتم:
بهشت می شوم کنار بازوی تکیده ات
کنار تو.
بمان!
درست مثل سرخ رگ درون قلب من:
بمان!
نفس بکش...
---
بی توقف
می لغزد موج روی ساحل.
ماسه های ریز را بر می دارد
می راند تا دور دست دریا
می افشاند ماسه ها را بر روی صدف:
مروارید می سازد.
دست خالی نمانده دریا
هیچ گاه این دریا که تپیده قلبش
بی توقف
روز
شب...
---
تمام کائنات در تو هست
تمام کائنات در من هست
پس برابر می باشد:
من با تو.
امضا:
یک زنبق زرد
یک گل سرخ
یک صدف
یک آبنوس
یک زن...
---
.............................................................
.............................................................
.............................................................
---
آه کشیدی؟!
مزرعه ی خالی ام را دیدی؟
پرده های اشک اند در پیش چشمانت؟
گریه نکن عشق من!
بیا تا نشانت بدهم
انبار پر از غلات شیرین م را در زیر زمین خانه...
---
به هم پیچیده اند برگ های نیلوفر
پرچین ساخته اند
دور گل نیلوفر،
با لبان صورتی اش:
نوشنده ی نور امروز:
نیلوفر خوشبخت من!...
---
ای رود من!
رود شیرین من!
برنتابید زمین این عصر
عشق زلال ما را!
دسته گل های بنفش و سفید ما را!
سبزه زار ما را!
می بایست کشتی کشتی کالا را
بر دوش بلورین خود می بردی!
من ماندم: این جا هنوز
در مکانی که جدایم کردند از بوسه ی تو.
افلاک می شنوند:
تو می شنوی:
این صدای من است.
می خوانم با تمام قلبم آوازدرخشان تو را
در سکوت غروب
در برهوت خشکی:
چشم به راهم هنوز...
