• 3.01- اکنون صلح !

اکنون خاک تو در برم می گیرد
هر ذره ی خاک می بوسد هر تار مویم را
می پذیرم با آغوشم بوسه های تو را معبودم .
به تمامی هزاران هزاران بوسه .

سرد است خاک تو
من سردم .
می گردانم بوسه ی مشتاقم را بر هر ذره ی تو .
                                      گرم می گردانم .

گرمی آمیزشمان می خواند دانه ی سرگردان را .

می رویند گل های سفید حسرت
-          رقص کنان –
در نسیم صبحگاه از بستر گرم آمیزش ما :
همچون هزاران هزاران پرچم صلح بر روی زمین .

دیگر مرزی نیست
منعی نیست
قانونی نیست         
          در میان ذره ی خاک با ذره ی خاک :
          در هماغوشی ما ...

• 3.02- مانی

  
دوک را می چرخانم
کرک های درهم را می ریسم
نخ می سازم .
 
نخ را می گردانم دور قرقره ام .
سر رشته ی کار دستم می آید :
 
من زمان را بر گردانده ام به لحظه ی تابان دیدارمان :
 
تو نخواهی آمد .
تو نیستی .
اما بودی ...
          دوک مان را می چرخانم ...
 

• 3.03- منزل

لبخند در لب ها ست
لبخند در لب ها منزل دارد
                   در چهره
                   در انسان .

کجایی؟
بیا !

بی تو مفقود است لبخندم
- چهره ام -
  با انسانی که بنا بود در من باشد ...
 

•  3.04- قلب

  
زمانی آدمیان او را ستایش می کردند با گلها .
زمانی آدمیان با خفاشان نفرین اش می کردند .
 
بپرستند تو را
           یا نفرین کنند :
 
از درون می جوشی
از درون می تابی
می تابانی نورهای زرین ات را  بر صورت من :
                                                خورشیدم ...
 
 

• 3.05- شیرین

  
از کندو دور شده می گردد
با همه ی بال های شفاف
بر فراز زمین های خشک .
می گردد : محو شده در ذره ی عطر دوردست :
عطر پخش شده – از گل پنهان شده ای –
بی تردید
در شکاف سنگ ها .
 
از کندو دور شده می گردد
به هوای شهد پنهانت
مجنون وار تا ابد
                             زنبورم ...
 
 

• 3.06- کدام تصویر ؟

  
تو : عشق من ! کهکشانی بودی .
من، هم می دانی ، سنگ سردی بودم .
جذب ام کردی .
 
چرخنده شدم در مدار گرمت .
 
آرام آرام جذب ات کردم
                   زیر پوسته ام .
 
نیست شده
-          بی تصویر است –
کهکشان تنها ، سنگ سرد تنها ...
 

• 3.07- چرا نمرده است ؟

در زیر آسمان
در برهوت یخ بندان
سر فرو برده سخت در لاک اش .
آیا می اندیشد به سرانجام جهان ؟
یا به آغاز جهان ؟
شاید می اندیشد تا کشف کند به تمام معنی ، تمام هستی را .
آن طور که عطر گیاهان بیابانی را کشف کرده .
خواب است یا بیدار ؟ می اندیشد یا نمی اندیشد ؟
روح گوش اش اما بی تردید دارد می شنود غلغله های پنهان علف هایی را
                                      که از قلب زمین بیرون می آیند .
سر فرو برده سخت در لاک اش می شنود لاک پشت ام صدای قدم های تو را
                                      زیر یخ بندان ...
 

• 3.08- وحشت!

  
در بهشت خونین اش چه گلی می شکفد ؟
از نهانگاه کویرش چه درختی می روید ؟
 
سخت در آغوش تو ام .
جویبار اشک هایم می بارند بر سینه ی تو .
سوگند بخور عشق من
          از بهشت آغوش ات پرت ام نکنی
          به "بهشت" بت زار ...

• 3.09- عشق

 
با یک دیگر آمیختند
روشن کردند شب را
          بعد از شب
          بعد از شب
          بعد از شب
                   در فضای تاریک .
در فضای تاریک
ما
          دو ستاره
          ذوب در یک دیگر ...
 

• 3.10- مانی

 
می لرزد بمب !
می لرزاند
          بی خبر
          می میراند جسم ام را ،
          بی کشتن من .
زیرا در لحظه ی عشق - پیش از همه ی بمب های عالم -
تو دمیده بودی روح ات را در کالبدم ...
 

• 3.11- دیوار حصر

 
به درستی به وقوع پیوستند
          همه ی پیش گویی هایت :
طوفان شد
سیل آمد
ویران شد جاده ی باریکی که مرا می آورد پیش تو .
 
پس دیگر پیش بین ام
                    دیدی :
اشک های مرا دور از خود .
دیدی پس
          ضربان دردناک قلبم را دور از خود .
دیدی این درد را در اسکلتم
                   دور از پیکر خود .
 
پیش بین ام دیدی
          که حصاری ساختم با دستم
                   دور شمع روشن که به دستم دادی  پیش از طوفان .
دیگر اکنون بادها ! باد های سخت نیمه شبان !
وقتی می گذرید ار جدار حصرش
                              بگویید به او :
من می بینم :
          تو می بینی شعله ی پر تپش این شمع را ...
 
 

• 3.12- اقیانوس

 
با هر ذره ی نوری آشناست .
همه را می بوسد
          می افشاند در قلبش
بی آن که بپرسد
          هریک
                   از کدامین قوم اند ...
 

• 3.13- لرزان

 
یک ذره ی خاک
دو ذره ی خاک
صد ذره ی خاک
ما بسیاریم افتاده بی مقدار
همگی  بی مقدار
          زیر پای برج ها و بت ها :
یک ذره
دو ذره
ما  بسیاریم بسیاران
با یک دیگر، بی مقداران، یک زمین ایم
                              یک سیاره
یک زمین بزرگ          .
وقتی که بلرزد عظیم
                   زمین سر سخت
                   زیر پای برج ها و بت ها ...
 
 

• 3.14- طوفان

 
از تخت پایین می آیم
می شورم صورتم را
شانه را برمی دارم
          مویم را شانه زده ...
باران باران اشک هایم می بارند
می لرزند از پشت پرده ی اشک
ثانیه های روزی که زیر پای من گستردند :
          یک دره ی خالی ، سوخته، بی تن سبز .
مثل آغوش من  بی تن تو .
 
باران باران اشک هایم می ریزند
نیرویی ساق های پایم را می راند به مسیر دیگر
          دورم نگه می دارد از پرتگاه .
 
نیرویی دست های مرا می گیرد
واپس ام می راند
                   از دره .
 
نیرویی عاشقانه  پر شور اشک های مرا می بوسد .
 
این بوسه ی توست !
تو
          نامریی
          پنهان شده ای آمده ای در کالبدم .
 
پس طوفان  نتوانست با خود ببرد
                   نتوانست تما م چیزها را باخود ببرد ! ...
 

• 3.15- شنوا

 
نعره ای در کار نیست
کوبشی در کار نیست
زندانی در کار نیست
 
آرام گرفته قلبم
می نوازد ضرب اش را با هماهنگی شاد
                                       با نوای آفتاب :
آن گاه که عریان عریان می لغزد روی تن عریان آب
                                                در بستر خاک .
خواندمت
خواندمت
طی کردی فاصله ها را
روزها شب ها را
                   مرزها را قانون ها را .
طی کردی :
          آمده ای با هر نفس ام به درون قلبم .
 
می شنوم آهنگ تپش هایت را
                   داغ داغ
در عمق دهلیزم ...
 
 

• 3.16- شما هم آزادید !

 
سقف سفالی با دودکشی از آجر. تکه پاره . شکسته .
قاب پنجره های تیره بر نمای فرسوده
          در حاشیه ی تپه های زباله .
 
سست است این خانه
اما نه آن قدر که چوبش تحمل نکند
          وزن جسد آویخته ام را از سقف :
در حاشیه ی تپه های زباله
           در هر لحظه که بخواهم که نباشم دیگر .
 
اما هستم جارو به دست با خاک انداز
          با انبوهی کار بزرگ پیش رویم :
هستم ،ایستاده ، و نه حلق آویز .
 
انتخاب آزاد
به تمامی آزاد ...
 
 

• 3.17- اسب

 
جفت پا کوبیده
          بر در قفل اصطبل .
شکسته قفل را
رفته
          به تاخت
          پشت تپه :
جایی که از آن
          شیهه ی نر
          به گوش اش آمد ...
 
 

• 3.18- گریه ی نوزاد

 
گفته بودی همه ی نیروی عالم را در من اندوخته ای .
گفته بودی همه ی تارهای زیبایی را بر تن من دوخته ای .
گفته بودی
همیشه گفتی:
برترین ساخته ات من هستم .
کجایی ؟
بیا !
 
چرخ های زمان دارند می گذرند از روی
                                                 گنج تو ...
 
 

• 3.19- تنها تو !

 
نور بودی
آب بودی
بوسه بودی
خوب بودی بامن
          عشق پنهان من !
 
لبخند عمیق بر لبانم گل کرده
همه ی گل های صحرایی شکفته در من :
 
          در کنج سلولم ...
 
 

• 3.20- ادامه بده!

 
دفترم را گم کردم .
 
همه جا را گشتم .
          پیدا نشد .
 
دنبال کتابم رفتم .
 
زیر کتاب :
          دفترم را پیدا کردم
          با مدادم
          با پاک کن ...

• 3.21- شهر سوخته

 
خم شدم .
نوزادم را خواباندم
          با شکم کوچک نرمش
          روی کمرم .
 
یک دستم  بر کمر نوزادم
دست دیگر من می گرداند چادرم را
          دور من و نوزاد من .
گره ی محکم سختی زده ام  با لبه های چادر ، روی شکمم .
 
ایستاده ا م حالا .
 
دست هایم آزادند
پاهایم آزادند .
 
من و نوزاد مان
چسبیده به هم
باید برویم
          دنبال آب پاک
          گوسفند شیرده
          گندمزار
          سر پناه یک غار .
 
باید بخورم
باید بنوشم
باید
شیر گرم رگ بکند
          از سینه ی من
                   در دهان نوزاد عشق مان
درمانده در برهوت جنگ نفرینی ...

• 3.22- دو عدد گل

 
دو ساقه ی نرگس
در یک گلدان - ظرف مکان - روی میز
در عصر زمستان
تمام خانه معطر شده است .
 
دو باره می آییم
- زمان بی برگی -
دو ساقه ی سبز عطر آمیز .
 
 

• 3.23- زیر زمین

 
برف می بارد
یخ خواهم زد
آب خواهم شد
می پیوندم باز به آب پنهانت
          در بستر پنهان مان .
می افتیم برهنه در آغوش هم
با هم می غلتیم می سازیم جویبار هماغوشی مان را ، لبریز ،
                                                          در زیر زمین .
برف دارد می بارد
          روی زمین ...
 
 

• 3.24- جهان

 
هرگز هرگز بیرون نخواهم رفت
                             از اتاق ام .
 
از اتاقی که در آن
          با تو سخن می گویم
با تو می رقصم
می نشینم روی زانویت
آبی ها و قرمز های هیزم روشن با هم می خندند
                             با هم جفت شده می رقصند .
 
می شنوم زمزمه های داغ لب هایت را روی گوشم .
می شنوم آهنگ تپیدن های قلبت را روی قلبم .
 
تا هر کجای جهان که کار کند چشمانم
                             بازهم  هرگز هرگز
                                      بیرون نخواهم رفت
                                                 از اتاق جمجمه ام ...