- آمار گل ها
چند بار
غنچه های انبوهی که حالا سر شاخه می رقصند
زرد شدند؟
زردها، قهوه ای سوخته؟
سوخته، خاکستر؟
و سرانجام، خاکسترها محو شدند
- بی هیچ صدا، بی هیچ نشان –
در دستِ هرز باد؛
غنچه های انبوهی که حالا دارند می رقصند
در میان برگها ...
- عصر بعد
خوب شد از دست قرون وسطی
در رفتیم
و تو بعد از قرون وسطی
مرا
بوسیدی
و سرانجام
تمام دینوسورهای بداَخم درون مرا
قو کردی
- زیباتر از اردک و غاز –
با
همیشه
لبخند
روی لب های من
با طلسم لب های تو
در غیاب قرون وسطی ...
- بیان
اصلا نمی شد که بگویم
"دوستت دارم"
اما گفتم.
گفتم:
- دسته کلیدت یادت نرود.
- پله ها لیزند.
- باید مراقب باشی.
- صبر کن تا چراغ قرمز
سبز شود ...
- چه قدر؟
چه قدر خروس نخوانَد؟
چه قدر خروس گوشه انبار
میان کیسه های پُر از کاه
کز کند؟
چه قدر خروس سیاه کند لحظه های زرّین را
از احتمالِ کبودِ عبور یک روباه؟
چه قدر خروس
خروس نباشد؟
- فصل مشترک
شاید گلی را که به چشم تو سرخ می آمد
زرد دیده باشم من.
شاید راهی را که در چشم تو راست می آمد
چشمان من پُر پیچ و خَم می دیدند.
شاید صدایی که تو آن را با صدای آوای بال فرشته
یکی می دیدی
در گوش من غژغژ سوهانی بود
روی یک پیچ فلزی؛
شاید همیشه
چنین فاصله هایی
میان نگاه من و تو
باقی بمانند
اما
هیچ کدام از ما
با دیدن گنجشک یخ زده ای پای درخت
پایکوبی نکرده ایم.
شاید همیشه،
پشت فاصله ها
فصلی بوده است
که در آن فصل
ما یکدیگر را دوست می داشته ایم.
- قارۀ جدید
این زمینی ست
که در آن
ایمان ها با هم جنگیده اند:
این جا ایمان دست ایمان را قطع کرده
این جا ایمان سر ایمان را از تن جدا کرده
خانه ایمان را این جا ایمان سوزانده.
این زمینی ست
که در آن
استخوان های مارمولک های دُم بریده خوابیده اند
مارمولک هایی
که هرگز نتوانستند دُم های خود را
از نو بسازند.
این زمین که زمان و گیاه و گل
خطوط جبهه هایش را - دیگر -
دارند می پوشانند.
- گفت و گو
زبان ها بسیارند
زبان چشم و ابرو
سر و دست
قلب و قلب
زبان آغوش ...
گفت و گوی ما هرگز قطع نشد
حتی وقتی که حیاط
از غارغار سیاه کلاغان
پُر بود.
- هوای آدم
دیدار دوست
لحظه دیدار خود است
در نگاه شیرین بیرون از خود.
دیدار دوست
آینه پاکیزه ست
روبه روی آینه پاک دیگر.
دیدار دوست
رشته باریک هوایی ست که می آید در قفس سینه،
می نشیند
در مغزِ مغزِ استخوان آدم،
مثل دیدار تو ...
نه روح منی
نه خداوند منی
نه بهشت آن دنیای منی.
بطری آب من
لقمه نان من
شیر من، خواب من
گیلاس و شلیل شبرنگ من
عدس و لپه من
ریحان من
بیداری من
عسل من هستی،
من بی تو می میرم.
صبح
خیلی وقت است که آغاز شده
از همان وقتی که اولین لحظه تاریکی
آمد
افتاد
روی شهر ...
- شادمانی
دور نشو از من
ببین
اشک هایم را.
خانه های ما خود به خود دورند از هم.
مرزهای طویلی بین ماست.
قانون های سیاه نانوشته – هنوز –
بر دست و پای ما پیچیده اند.
دور نشو از من
ببین
لرزش دستم را.
حتی روی درخت
برگ ها خود به خود در نمی آیند.
من چگونه ترا پیدا خواهم کرد
در شهری که تمام راه هایش خود به خود به گذشته بر می گردند
و درون حجره های تاریکی می ریزند؟
در زمینی که تمام رودهایش خود به خود
در مجرای تنگ زیرزمینی پناهنده شده اند؟
تنها ماهی ها که همیشه در آغوش آب اند
با لبخند به دنیا می آیند
با لبخند می میرند.
ببین اشک هایم را.
درخت انار
ماه مهر میوه خواهد داد
خانه هایی که در آن ها هستیم خیلی از هم دورند.
بیا تا انار شیرین دانه کنم
و بریزم در کاسه دستت
با دست خودم.
میوه های مهر خود به خود تنهایی
سر شاخه می پوسند.
بده دستت را ...
- زمین بازی
یک چوب بلند،
لولا شده بر تکیه گاه کوتاهی روی زمین:
الاکلنگ
پابرجا
این طور
روز و شب زیر برف و آفتاب و باران بی وقفه خوانده،
بی وقفه
می خواند آوازی را که فقط گوش های نازک کودک آن را می شنود؛
کودکی که دست کوچک خود را با سماجت
از دست بزرگ بیرون می آرد
بی پروا می دود
خود را می اندازد خنده کنان
در میان امواج آواز درخشانی که کشف کرده است.
الاکلنگ و کودک! هی هی!
مثل دو عاشق
که یکدیگر را - ناگهان - کشف کرده اند
در زمین برهوت.
روی خاک
رودهایی بودند که جاری شده اند
و سپس خشکیده اند،
پرچم هایی بودند که بالا آمده اند
و سپس افتاده اند،
کودکان
اما
همواره به دنیا آمده اند
درختان همواره روییده اند
گوش هایی همواره شنیده اند
قدم هایی بوده اند
که همواره
از خط های قرمز ممنوع رد شده اند،
و دو عاشق یکدیگر را همواره - ناگهان - کشف کرده اند
و بستر خشک خاک را
با آب های باردار خود پوشانده اند
- در پناه سقفی یا زیر آفتاب و باران و باد -
و پس از آن:
مانده اند؟ رفته اند؟ خاکستر شده اند یا افسانه؟
- جاری بودند در خالی خشک
با بازوهای مواج نقره ای رنگ خود؛
***
برکه های پُر آب
منزل های آمیزش مرغان دریایی شده اند
و زمین،
تنها تکیه گاهی ست برای دو آغوش تشنه هم؛
دیگر هیچ ...
- ذات انسان
می زایم
در هم می ریزم
می سازم،
همه اجزاء طبیعت را
شکل خودم.
ریشه های درختان را
مثل پاهای خودم
روی بوم بر می گردانم.
برگ ها را به شکل دست هایم.
سنگ ها را
مثل لب های تو
و لب های من
روی هم.
همه چیز در دست من جان می گیرد
روح ام را می دمم
در آهن
در کاغذ
در گل سرخ ...
من باید خلق کنم
تا
باشم.
ذات من این است:
ویرانگر مرگ.
- آه !
چلچله هایی که رفته بودند
برگشتند.
سبزه هایی که رفته بودند
برگشتند.
پسرانم
با کلاهی برسر
تفنگی بر دوش
پرچمی در دست،
رفتند
بی برگشت ...
اخیرا چاپ اول مجموعه شبانه توسط انتشارات امین دژ، چاپ چهارم مجموعه صدف و قهوه در دو جلد و یک جلد داستان های کوتاه شاعر توسط انتشارات مس به چاپ رسیده و در دسترس علاقمندان قرار گرفته اند. این مجموعه ها را می توانید از کتابفروشی ها خریداری کنید. با تشکر از پشتیبانی شما.
