---

•  1.01- همه ی گلهای سرخ

خوار و خسیس ،
با خود فکرنکرد که چرا شب نشده
پرپر خواهد شد ؟
حبس نکرد - با این فکر - رنگ های درخشانش را
عطرهای بکرش را .
در کفه های ترازوی توَهم  نگذاشت
“آغاز" را ، "پایان" را .
خوار و خسیس ،
فکر نکرد به فریب "سودش".
اصلا " فکر" نکرد !
تنها شکفت با تمام قلبش ، در هر لحظه ،
تنها گل سرخ ...

---

• 1.02- حقیقت دارد !

 
من بودم
          و تو
                   بودی
                             روی زمین :
چنگ زده هر یک از ما  به قلمروهای شخصی "خود"
                                                دور از هم
                                                بسیار دور از هم .
 
من بودم و تو
وقتی که غرید زمین
وقتی که لرزید زمین
وقتی که به لرزه افتاد کوه بلند .
 
من لرزیدم .
تو لرزیدی .
کوه بلند می لرزید .
 
من دویدم
          سمت تو .
تو دویدی
          سمت من ...

---

• 1.03- در چمن

 
طوفان کوبید روی سرو .
 
سرو شکست .
 
از گوشه کنار تنه ی کوتاه شده
ساقه های تازه سبز شدند .
 
سرو امروز
          سایه انداخته است
                   باز بر روی چمن ...

---

• 1.04- اتاق من

 
پرده ی آویزان
          با نسیم بهار اوج می گیرد :
در فضای اتاق چرخ زده
          آرام پایین می آید .
لحظه ای می ایستد ،
چین های دامنش را باز هم بالا می گیرد
می چرخد
          باز باز
                   در فضای اتاق .
 
پنجره ی لخت عور
          می درخشد در آغوش صبح :
انگار من
          در آغوش صبح ،
در جهانی بی مرز ، پشت پرده ی تور ...

---

• 1.05- مرز گیاه (1)

 
پیچ می خورَد پیچک
خم  می شود پیچک
باز می شود پیچک
با پیچ و خم .
 
داربست بلند نگهبان مرز
          سبز شده
                   از پایین تا بالا ...
 
---

• 1.06- مرز گیاه (2)

 
آفتاب روز را می قاپد .
 
در پناه تاریکی شب ،
سینه خیز از ستون فلزی ، بالا می آید
هر شب – به قدِ یک برگ - نیلوفر .
 
گرمای نفس های او می لغزد
- بی مرز -
روی تن عریان شب ...
 
---

• 1.07- آدم نقاش

 
این خورشید با دو ابروی کمانی
با دوچشم درخشان ، با دهان پر خنده
 
این خانه با پنجره های پر گل ، با  درخت سبز بید
با جوی روان آبی پای بید
 
و تمام زیبایی ها
زیبایی ها کجا ساکن بودند
پیش از زاده شدن  روی بوم خالی :
                             جز در تو ؟ ...
 
---

• 1.08- گلستان

 
همه ی گلهایی که بودند
همه ی گلهایی که هستند
همه ی گلهایی که خواهند آمد
- گذشته، اکنون، آینده -
                   درمن باز شدند
                   در لحظه ی نابی که تورا کشف کردم در خود :
                             بر فراز مرزهای موهوم
                                                خورشید من ...
 
---

• 1.09- آگاه

 
اشکی هستم
          جاری شده از گوشه ی چشمان تو
                             تا کنار لبت.
پلکی هستم، با ل های لرزان پروانه،
                             بسته شده، باز شده
                                      بر نگاه خندانت .
 
چاقو، نه !
تیر، نه !
خار، نه !
 
با تو ، دانستم
          آنچه را که نیستم ...
 
---

• 1.10- پونه

 
ما می گذریم از مرزها
                   از دیوارها .
با هم می خوابیم
نجوا کنان در گوش یک دیگر ، آه های تند خواهش را
با هم می آمیزیم .
 
جهان ، پونه ی خودرویی را می بیند
          سر زده از قلب سنگ
          بر سینه ی کوه
                   له نشده زیر قطار زمان .
 
ما می گذریم
          - ما عشاق -
ما می گذریم از برهوت روزهای جدایی :
آن گاه ...

---

• 1.11- اشعه ی ایکس

 
بی چادر ، برهنه می خوابم روی تخت .
 
چشم دوربین با موج ناشناس نگاهش به من می نگرد .
 
از پیشانی تا ناخن شست پایم
                   تصویر بر می دارد .
 
می بینم تصویرم را
- آن چه را که هستم ، بی چادر ، بی روپوش ، بی مقنعه ی روی سرم -
خود را می بینم :
چشمه ی سرخ تپنده
سیا ل و سیا ل
با جاذبه ی نامرئی ، جریان یافته سمت قلب
                                                 قلب زنده !
 
من همین امواج تبدارم .
آن طور که هرشب ، هر روز ، بی آنکه بدانی  داری  می بینی
مرا می بینی :
 
می شنوی ضرب نرم قدم هایم را
در خواب و بیداری :
 
موج سرخ سیال ، دوان سمت آغوش تو
پا برهنه ، عریان ، بی چادر :
خون داغ جوشانی
               بی اراده
                   سمت قلب ...
 
---

• 1.12- دنیای ما

 
انگشتم را می فشاری
                   در دستت
                   در میان کف دست نرمت .
با یقین غیر عقلانی خیره شدی به چشمم
می خواهی بنوشی .
 
با یقین غیر عقلانی ، می نوشم خواهش ژرف تو را .
 
می فشانم شهد جانم را در دهان شیرینت :
ای نوزاد عشق ژرف !
          که از نو مرا به دنیا آوردی
دنیای نوشانوش ...
 
---

• 1.13- ایجاد منظومه

 
تو به من بخشیدی لبخندت را
با نگاه گرمت بر صورت من .
          بوسه های مهتاب بر پنجره های متروک
                             در زمین ویران .
 
به من بخشیدی آغوشت را
با بلور نوازش هایت بر مژه های شورم .
          دست شیشه دور شعله ی لرزان شمع
                             در تند باد .
 
منظومه ی ما این چنین شکل گرفت
          در اعماق چاله ی سرد و سیاه ...
 
---

• 1.14- خود

 
خورشید چه بویی دارد ؟
 
ظهر با تابش تند خورشید کوچه لبریز شد از رایحه ی نرم یاس
          برگ های تازه
          آبشار سبز و زرد  – ریخته روی دیوار .
 
رایحه ی برگ درخت انجیر – خود روییده کنار دیوار.
 
ظهر با تابش تند خورشید
          در آغوش گرفت رایحه ی میوه ی کاج ، درخت کاج را .
 
خود خورشید – همخوابه ی هر روز خاک -
- مثل عشق -
چه بویی دارد ؟ ...
 
---
1.15- جنگ و صلح- لئون تولستوی- ترجمه ی سروش حبیبی
 
جنگ ، ناز و نوازش و تعارف نیست. بلکه پلید ترین و زشت ترین کارهاست. در کار جنگ هدف آدم کشی است و سلاح و وسیله ی این هدف، جاسوسی و تشویق به خیانت و دروغ پردازی و سیاه روز کردن مردم است. هر که بیش از دیگران آدم بکشد ، پاداش و افتخار بیشتری نصیب اش خواهد شد. در جبهه  به قصد نابود کردن یک دیگر ، در هم می پیچند و در به قتل رساندن  و ناقص کردن یک دیگر از هم پیشی می گیرند. ده ها هزار جوان را از نعمت تندرستی و شادی زندگی محروم می کنند و بعد مراسم دعا و شکر گزاری بر پا می دارند – که خدا "توفیقشان" داده که این همه انسان  را به وادی مرگ بفرستند!- ندای "پیروزی" سر می دهند و مدعی افتخار بسیار می شوند ، فقط با این استدلال که چون بیشتر کشته اند پس "لیاقت" بیشتری دارند.
 

• "سرنوشت عبرت آموز سنگ"

 
راهش را طی می کرد تا دریا
تا رسیدن ، تا یگانه شدن با دریا .
 
- از کجا پیدا شد سنگ سخت در راه رود ؟
- از چه زمانی سد شد ، سنگ سخت در راه رود ؟
 
انباشته شد موج رود بر موج رود .
انبوه شدند موج ها با موج ها
لبریز شدند از خواهش جاری بودن تا دریا .
 
لغزیده شد ، پرتاب شد ، تکه تکه خرد شد، سنگ از پیش راه .
 
با خروش جوشان سیلاب شد،
رود من ، که فقط راه آرامی را طی می کرد به سمت دریا ...

---

• 1.16- ناگهان شناخت !

 
پشت میز سیاهم
روی برگ سفید کاغذ
می نویسم کجاست "واقعیت"؟ کجاست ؟
 
صدای شادت می رقصد در راهرو پیچ پیچ گوشم :
   
صورت تو ، در قطره ی اشک سردم شکل می گیرد
نقش می بندد
          خندن خندان
                   روی صفحه ی نرم کاغذ .
 
پشت میز سیاهم
روی برگ سفید کاغذ
می نویسم: دنیایی ست واقعیت، دنیایی که باید شناخت .
 
دنیایی واقعی ام را بغل می گیرم .
تو را
          می بوسم با دهان داغم
داغ داغ ...
 
---

• 1.17- حالم خوب است .

 
در گلویم قلوه سنگ سخت نیست .
پیش چشمان من پرده ی تاریکی نیست .
کف دستم زخم های خار نیست .
 
هر چه هم می گردم می بینم : در عشق به جز خوبی نیست .
 
با بهشت آغوش تو، دارم می گذرم
                   از دوزخ ...
 
---

• 1.18- روشنی

 
 مفتول مسی ، از عبور جریان برق
جا خورده ، داغ شده ،
سرخ شده ،
          چراغش روشن شده
                   در تاریکی .
 
مفتول مسی ، از عبورجریان :
مثل جریان عشق
          در مس تن ...
---

• 1.19- دیدار

 
می گفتند تبعید شدی  از شهرم ، تا ابد ،
                             از خاکم ،
بی برگشت ، ای شادی برق نگاه
                   آه  ای رقص
                   ای دست گرم
                             ای روز نو .
 
اما تو ، اما تو ،
          هرگز نرفته بودی
تنها پنهان بودی در ریشه ی باغ بی برگ ،
                   در زمستان سخت ...
 
---

• 1.20- روز

 
صد هزاران هزارخورشید است
                             در تمام آسمان .
صد هزاران هزاران هزاران گل سرخ شادب است
                             در تمام زمین .
 
در درون ما بود این تمام آسمان ،
                   این تمام زمین .
 
دیدی نشد ما را حبس کنند ...

---

• 1.21- پشت صحنه

 
مرغابی می لغزد روی آبگیر .
                   آرام و نرم ، بسیار نرم .
آرامش محض می تراود از صحنه .
 
پاهای پیگیر مرغابی
                   با پره های ضخیم
- زیر تنه اش ، زیر آب -
تند تند می جنبند ...
 
---

• 1.22- سخن های عمیق ما !

 
لب های مان باز شدند با لبخند .
چشم ها ی خندانمان پر نور شدند با شادی .
 
قلب های خاموش مان – هر چند با خاموشی ، اما بودند -  جنبان شدند با هیجان .
 
هرذره ی ما – گویا تر از هر حرفی - به سخن آمده است
                                                با ذره ی دیگر ،با هم ،
با هم سخن می گوییم
با هم می خوانیم
با هم می رقصیم – تنگ در آغوش هم -
                   رقص های پرشور
با همه ی ذره های تن های مان .
 
در سکوت اعماق ، با هم سخن می گوییم
سخن های عمیق
                   قرن ها و قرن ها
                             ما ، عاشق هم ...

---

• 1.23- تو با من

 
برهنه هستیم
حتی یک برگ
          از درخت انجیر با ما نیست .
 
زیر سایه ی بید
در کنار جویبار زلال
شهد و شیر یکدیگر را
          می چشانیم به هم .
 
برهنه هستیم
آشنای تازه ست سرزمین تن های مان
                             در چشم مان .
 
باد خنک می آید
سایه ها می لغزند روی نورها
                   در سطح آب .
دست بر دوش هم ، بی پروا می گردیم
                   روی علف های نرم :
 
در شهر فلز تفته ،
 
تو با من
          در بهشت قلبم ...
 
---

• 1.24- خستگی !

 
سعی کردم ، سعی کردم ،
          در تمام روزها ی جوان و پیرم
تا جا بدهم همه  هستی را ، همه ی همه ی هستی را ،
                                                                    در مغزم .
همه ی هستی را -  طبق نقشه -
در گردوی جمجمه ام ...