گل های بوسه ی طولانی ما ، می رویند روی قالی
آتش های بوسه ی طولانی ما ، گر می گیرند روی تن شب .
در فرفره ی سیاره
جویبار اشک های شیرین مان می بوسند یک دیگر را
بر گونه ی ما :
ما :
عاشق ...
بیش از آن تاریک است که گمان می کردی
بیش از آن عقرب دارد که تصور داشتی
بیش از آن مردن دارد که حسابش می کردی .
ممکن نیست باز گردی و بمانی باز هم :
در چاه قرون وسطی ،
بعد از تماشای طلوع خورشید ،
عشق من ...
یک طرف تو یک طرف من روی
روی الا کلنگ .
یک اشاره کافی ست – با نک پایم –
به هوا می آیم ، تو به زمین می آیی .
یک اشاره کافی ست - با نک پایت
به هوا می آیی ، من به زمین می آیم .
هم وزن ایم ، در دو سوی الاکلنگ ،
من نمی ترسم ، تو نمی ترسی ، می خندیم ، خنده های بلند .
خنده های بلند از دهان های کوچک مان با حباب و حباب شادی
می پیچد در زمین بازی .
من نمی ترسم
تو نمی ترسی ...
یا خاک خواهم شد در بیابان دور
یا خوراک پرنده
روی بام یک دخمه
خاک یا خاکستر :
هر ذره ی من خورشیدی خواهد بود
که خاک به خاک ، آب به آب ،
روشنی می بخشد به هستی
زیرا در من بود ، در من بود :
عشق تو
بر فراز تمام جنگ ها
در تمام حیات ...
از دیروز تا امروز چند قدم برداشتم ؟
از اتاق خواب تا روشویی .
تا لیوان
تا تکه پنیری با نان خشک .
بعد چه ؟
چند قدم برداشتم – مثل گربه تنها –
تا فرو بردن سر در تمام سطل های زباله در شهر ؟
بعد از آن چند قدم برداشتم – مثل حلزون –
تا خزیدن - خاموش - در پوسته ی آهکی ام ؟
از دیروز تا امروز :
چند قدم برداشتم :
مثل انسان ؟ ...
لذت ببر ! فکر نکن به دیروز یا فردا .
موهوم اند دیروز ها با فرداها .
تنها حقیقت همین لحظه ی توست .
فکر نکن !
اصلا فکر نکن به فشار تیغ تیز روی گلویت
اصلا فکر نکن به لحظه ی فردا که تو را قربانی خواهند کرد در پای بت
اصلا فکر نکن به هیچ چیز !
لذت ببر از لحظه !
ادامه بده به نشخوار .
لذت ببر
از هر ثانیه ی این نشخوار .
لذت لذت ...
روی همین کپه ی پشگل
همین جا
قشنگ ...
وابسته اند یا همبسته
این گیاهان و زمین ؟
وابسته یا همبسته یا هر چیز
این دو می میرند
مطلق می میرند
بی هم دیگر
هر بار که نام او را می پرسم
آرام سرش رابر می گرداند سمت من
صورتم را می خواند با نگاه شیرین اش
لبخندش را می نشاند به جای جواب
در نگاه حیران من
دست من همچنان در دستش
شهر به شهر
می کشاند مرا دنبال خودش
سمت دریای آرام دور :
پری عریانی ، قرن ها و قرن ها ،
زیر جلد من ...
لنگه دمپایی روی آب رود خانه
با موج آب می رود
با موج آب به سنگ کناره سر می کوبد
با موج آب از کناره دور شده
می آید وسط گودی رود .
شاید بماند جایی
شاید جایی پرت شود در گل و لای خزه
شاید بپو سد جایی ، تنهای تنها :
یادگار جفتی که باهم بودند
پیش از دور شدن
از یکدیگر ...
یک جرعه می نوشیدم ، از لیوانت
یک جرعه می نوشیدی ،
از لیوانم .
آب نبود !
بوسه های زلال آبی بود در لیوان .
سنگ زدند
لیوان شکست :
بوسه های شیرین ما
جاری شدند
روی ریشه ی کاج.
سنگ زدند ،
ما خندیدیم به سنگ کوچک .
ما هزاران سال ست که فقط می خندیم
به تمام سنگ ها ،
عشق من ، در باغ بزرگ کاج مان ...
آبدان چاله می خشکد
نقش های مچاله – همرنگ خاک- می مانند
بر زمین آبگیر .
عکس های ابرهای دور دست
مرغان پرنده
رقص های نیزار :
محو می مانند بر زمین چاله
چاله می خشکد
بی ولوله های جویبار ...
نمی دانستم دیدار آخرما ن خواهد بود
نمی دانستم
پس از آن می بایست
جای خالی تو را حمل کنم
تا ابد در چشم ام .
نمی دانستم
دیگر تو را تنها در خواب تنها در خواب شاید ببینم
یا شاید نه ؟
نمی دانستم قفس سینه ی من پر خواهد شد
از فریاد .
نمی دانستم خون می گرید قلب من .
نمی دانستم نمی دانستم تیر های غیبی در کارند .
اکنون می دانم !
اکنون می دانم
و به تو می گویم :
عشق گمشده ام !
تا ابد عشق من ...
ای نو بهار تو را غمگسار کیست؟
در باغ عشق تو جانا نگار کیست؟
رفتی که بلبل هر خارو خس شوی
بر خونچکان دلت سوگوار کیست؟
آنجا که سود و زیان تو می دهند
با گنج سوخته ات پرده دار کیست؟
من خاک راه تو هستم ولی بگو
در راه گلشن تو تک سوار کیست؟
زان پیش تر که بهارت زکف رود
بازا ببین زغمت داغدار کیست؟
چشم از جهان چه ببیند جدا ز تو؟
جز مرگ همره این خارزار کیست؟
پرده – پاره - آویزان است از گردن میخ
پله ها – پشت در - سد های عبور من اند.
آیا سرانگشت ات باز می فشارد زنگ در را؟
با یک گل سرخ در دستت؟
در حصرم
در حصر زمانی یخ بسته.
در دخمه.
پله ها پشت در: سد های عبور من اند.
پاهایم بی حس اند
دست هایم بی حس اند.
اسکلت تیره رنگی شده ام، پوستی روی آن.
پرده بی رنگ و رو
آویخته
از گردن میخ.
در حصرم
در حصر زمانی یخ بسته
در دخمه.
می شنوم باز آیا صدای تو را؟
صدای تو را: گرم از پرگویی از همه چیز:
از بشقاب ، از رنگ دمپایی ، از خدا ، از دارچین ، از چایی ،
از صلح جهانی ، از من ؟ ...
موج زلال صدایت آیا از گوشم می شورد گرد و خاک سکوت تلخ را؟
پشت پنجره ام ، روی صندلی چرخدار فرسوده
خیره مانده چشم ام از پشت شیشه ی مات به کوچه ی شب
و به دستی که دارم می بینم بالا آمده است
سمت زنگ در با یک گل سرخ
کنج دخمه ی من:
بی پژمردن ...
می آید : پیراهن سرمه ای اش را از تن بیرون می آرد
می اندازد روی زمین
پیراهن سرمه ای اش باز شده می پوشاند لکه های کدر را
بر روی خاک.
خالکوبی های اکلیلی می درخشند روی تن شب.
به هم می پیچند با هم می غلتند در فضای هستی:
شب من با شهر تو
برهنه در آغوش هم ...
چه کرده ام که به زندان قهرم آوردی؟
گناهکار تو بودی که عاشقم کردی
کمر به قتل من خسته بسته ای جانا
بگیر جانم و بگذر از این همه سردی
چه عیب داشت محبت ، که رو بگرداندی
ز چشمه سار زلالت ، به خشکی و زردی؟
تو را نهال بهارم به شهد پروردم
به شوره زار سپارم؟ تو ناز پروردی
مکن مکن که زمان ها به یاد بسپارند
چنین که خون دل از دیده ام روان کردی.
نبود صبر و شکیبم که از تو در گذرم
به دادگاه خلایق ز "جرم" با خبرم
روان تشنه ام آسوده شد ز چشمه ی نوش
بگو به آتش دوزخ بیا که من سپرم
چو جان رسید به جانان ، هلاک باکی نیست
تو می دمی نفس جانفزا و غم نخورم
کدام پرده ی خاکی نهفته خواهد داشت
طلای خرمن گندم ، که چیده ای به برم؟
هزار شکر که بی مهر ، جان به سر نرسید
هزار مشعل روشن به قعر گور برم.
آن تخت ، آن بالش، آن ملافه ، پتو:
می روند زیر خاک.
از خاک به خاک
از مرز به مرز
می پیوندند به ریشه :
می رویند برگ به برگ
برگ به برگ :
سایبان می سازند
بر سر این سیاره :
سایبان لطیف ، در تمام زمان های سخت.
بعد از من
بعد از تو
آن تخت نخواهد پوسید .
آن تخت به جا مانده ی ما با همه ی اجزایش :
می پیوندد به ریشه
برگ به برگ – تا ابد- می روید :
با هماهنگی عریان تنم
با تن عریانت ...
به : سیامک صالحی نیک
چه غوغایی به پا کردی تو با آن پنجه ی شیرین
چه ارزد پیش آهنگت نوای زهره و پروین
چنان شادم ز آوایت که در رقصم به روز و شب
چه روز از شب شناسد جادوی ساز بهار آگین؟
تو ققنوسی که پر زد از میان مشت خاکستر
گرفته اوج با بال گشوده برتر از شاهین
بیفشان آستین بر غم کنون ای روح مسکینم
که شادی بخش می آید بنوش از باده اش نوشین
برون شد از خیالم وحشت زندان اسکندر
که با تو بال بگشودم به کهساران گل آذین.
شانه عقب
سینه سپر
سر بالا
نفس های عمیق
قدم آهسته
محکم
به سمت افق بعد از این .
صدای قلبت فرمان می راند بر بدنم .
سر بالا
نفس های عمیق
می چرخم سمت روزنه ای
دست کشان روی دیوار حصر ...
یک قرقره ی نرم کشدار وصل شده به حلقه
در انگشت تو .
یک فشار کوچک - قرقره ات پایین می آید .
یک اشاره به بالا- قرقره ات باز هم می آید سمت تو .
پایین بالا تند تند پشت سر هم – هر وقت هوس کرده باشی ...
باشد !
یو یوات می مانم
سرخوش ابدی
در بازی عشق ...
صد میلیون یاخته ذره سلول در مردمک هر چشم ام .
صد میلیون با صد میلیون
با همه ی میلیون ها تو را می بینم .
صدها میلیون گل سرخ شاداب صف بسته اند پیش چشمانم .
در دنیایم جایی نیست برای چیزی جز گل سرخ
حتی برای یک خار ...
وقتی فهمیدم که دیگر دیر بود .
در یک صدم ثانیه گویی رخ داد
با تکان شدید
با صدای بلند با صداهای بلند
بعد از آن
موج قوی دور پایم پیچید
برد مرا با خود برد
دست موج ، شالم را برداشت پرتاب کرد به دور دست .
پرتاب شد پیراهنم .
دست موج پیجید دور کمرم ، برد مرا با خود برد .
با خود برد با خود برد
ساحل محوشد ، خط باریکی شد ، ناپیدا شد .
موج بلند برد مرا با خود برد
آب است آب ! دور من
حلقه ها ی مواج آب
آبی آبی
حلقه های رنگین کمان می رقصند روی مژهایم .
لب های موج می رقصند روی تن ام
آسمان رنگ شیر است ، دریا زمرد
پرستوی سفید دریایی ، دایره ای می رقصد دور سرم ...
لب های موج می لغزد روی لب های تن ام .
من شناور شده ام
با تن ام با قلبم
در بستر سبزدریا
ساحل ؟
مرا مرده پنداشته است ...
بسته شدند چشمانم
روز و شب خوابم خواب
با نقش دو چشم بیدار
روی دو پلکم به دروغ !
چشمانم را بیهوده باز باز می بینند .
من خوابم . خوابگردم ، دیگر.
در جهان بی وزن .
خوابم کردی
بعد از هزاران هزار بیداری تلخ ،
در هزاران زندان ،
در هزاران ویرانه ،
در هزاران جنگ سرد ، جنگ گرم
خوابم کردی بر فراز همه ی مردن هایم در بیداری
خواب می مانم من ،
در آینه ی چشمانت که به جای تیغ زهر آلود ،
گل صدبرگ سرخ بخشیدند
به چشمان من ...
صفحه اول
