---
آیا هر یک نامی دارد؟
- هر گندم –
آیا هر یک دیگری را با آن نام می خواند ؟
یا آزاد ست
- بی طبقه
بی نام و بی مرز -
هر گندم ، به همان شکل که هست ،
در گندمزار :
چرخ زنان با هر رقص باد
شاد از بودن
تا چشم می بیند...
---
"رانده شدم از بهشت آسمان
- از بهشت موعود –
تو پناهم دادی ."
- چنین می گوید با زمینش ، گندم: -
تو پناهم دادی
بی هیچ شرط
به تمامی مهربان
در
آغوشت .
بخشیدی گرمی زنده ی لب هایت را
به تنم : سخت شده ، بسته شده ، رانده شده ،
از بهشت آسمان .
بوسیدی بوسیدی
به تمامی مهربان
و نوازش کردی با زبان نرمت
لب های سردم را .
لب های سردم را
قفل شده با خاموشی
حبس شده در سکوت مطلق
در انکار .
بی ریشه
نا باور
نا بارور
سنگ شده
از ضربه ی قهر
من بودم .
من بودم
طرد شده از بهشت موعود
از بهشت مشروط !
این من بودم ،
پیش از آغوشت
پیش از آبت
رقص کنان بر پوستم
زلال و نافذ
تا بطنم..
به تمامی مهربان با همان شکل که بودم
به تمامی مهربان با هر آن چیز که در من می بود
به تمامی مهربان بی هیچ شرط
گرفتی مرا در حلقه ی بازوهایت ؛
مرا
رانده شده از بهشت آسمان.
خود به خود سبز نشد از درون سنگم
سبزینه .
خود به خود باز نشد لب های دوخته ام
به سرود رویش .
خود به خود چیزی نبود
چیزی نبود ، بی آغوشت :
به تمامی مهربان
همچون راهی که یکی ست با مقصد خود
همچون هدفی که یکی ست با وسیله
و دهانی که یکی ست با بوسیدن
تنها برای بوسیدن...
چنین می خواند :
عریان
رقص کنان
گندمزار
با سنبله های بافته
- خرمن گیسوی بلند
تاج زرین شده
بر فراز سرش -
در حلقه ی بازوی زمین....
---
بند می بندند
بر پایم ؛
پای من
که تشنه ی بوسیدن خاک و سنگ راه توست .
مشت می کوبند
بر لب هایم ؛
لب من
که تشنه ی بوسیدن لب های توست .
ریگ می ریزند
در جامم ؛
جام من
که تشنه ی بوسیدن آب گوارای توست .
در بند بت زدگان
من چنین در بندم :
با همه ی ذراتم
هر لحظه ،
تشنه تر از لحظه ی پیش ...
---
ناگهان بیرون زدند
ناگهان بر فراز هر تپه
در هر دشت
هر دمن
در حیاط و کوچه
هر برزن ،
افراشتند پرچم های براق و پاک خود را ...
می درخشد دیگر
تا ابد
شهر من
در هر تابش خورشید روز
هر نوروز
با پرچم هر سبزینه :
تجهیز شده به سلاح رویش
آرام آرام
در تمام طول سال
پشت پرده ی خاموش خاک ...
---
تو را
بر می دارند
می گذارند در ظرف پاکیزه
آب می ریزند
گوارا ، شیرین ،
بر سر و بر دوشت .
لحظه ها را می پایند
تا رویش تاج سبزت
آنگاه تو را
دست به دست ، خانه به خانه ،
می چینند در سفره ی نوروز خود :
انگار نیاز جاودان به حضور عشق و نان
در هر سفره
در هر قلب
در هر روز .
می بینی !
آدمیان از یاد نبردند تو را ،
گندم من ! ...
---
خط تقدیر هم اند تن های ما
ثبت شده با حروف برجسته
در صحنه ی بستر
برهنه
مواج
از فرود به عروج
خوانا و گویا از هر سو
بی گسستن از یک دیگر
پیوسته .
تقدیر هم ایم
بی جدایی از هم
بی دور شدن از تن های مان .
با من دست بکش بر حروف عریان تقدیرت
در بستر این سیاره
- همچون قطره ی لرزان آب
در شیار گندم ...
---
نیمه ای می نوشی
نیمه ی دیگررا من می گیرم
لب هایم را می گذارم جای لب هایت ؛
- ظرف ما جامد نیست -
نرم و زنده ، دهانت
می گردد بر دهانم .
- آب و ماهی ؟ -
نرم و زنده ، زبان گویایت
در هر جرعه
می رقصد با زبان خاموشم .
مثل ماهی و آب،
غوطه وریم در یک دیگر
در جهان متفاوت
اگر چه یک تنگ
یا یک لیوان ...
---
ملال آور و مضحک
بت اعظم
هنوز
با همان اصوات سنگی خود
همان احکام پوشالی را
با تکرار می گوید :
- بی من هیجی ! –
می گوید در گوش باز من ،
که با نفی او ، عاشق شدم
با عشقم آمیختم
بار گرفتم
سبز شدم
مانند دانه ی گندم
در آغوش خاک ...
---
پر از صدای پرکشش
چرخ می زند
مدام روی پاشنه
دست در میان دست های باد ؛
چرخ می زند مدام
دری که باز شد
بدون قفل
رو به روی
سبزه های باغچه ...
---
بی رنگ
زلال
پررنگ تر از همه ی این رنگ ها
می درخشد :
یک قطره ی شبنم ، غلتیده بر سینه ی شب ،
بی رنگ
زلال
همچون قطره ی اشک
بر مژگان ...
---
آبدار و روینده
سبز شدی
پیش من .
تابیدی در میان اوهام تاریکی
و مرا از قعر گور
بیرون کشیدی :
- گیاه خودرویی از میان سنگ ها
رقص کنان بر فراز هر مرگ ...
---
پوشاندی تنگم را
با نگاه شیرین جاندارت
آنگاه که راندی تا اعماقم
ماهی سرخت را ...
هیچ سنگی نخواهد شکست
هرگز
هر گز
دیگر این تنگ نامرئی را ...
---
همچنان که زمین می گردد دور خورشید
خوشه های زمان را می چینی
می گذاری در دستم
طلایی، قرمز ، عقیق کبود ؛
حبه های آبدار
در میان لب هایم
در کا مم ،
همچنان که زمین می گردد
با دست تو ،
عشق من ...
---
وقتی پیدا شدی
نفس تندت را افشاندی بر لاله ی گوشم .
نفس ات ، چرخ زد
پنهان شد در میان تار های مویم .
موج هوایت دور کرد
گرد و غبار سرد را از اتاق حس ام .
آینه ها
در همدیگر خیره شدند
خندیدند
برق زدند
در همه ی هستی من :
انگار بلور شبی
بر فراز کوهستان ...
---
- شاید
شاید کوچکتر از آنم
که قادر باشم
این جهان را دگرگون کنم . –
اندیشه کنان می لرزد
برگ گیاه کوچک ، سبز شده در شکاف دو آجر
روی دیوار ضخیم .
شبنم می لغزد روی تن لرزان برگ ،
می بوسد ، می بوسد
پلک های برگ را ؛
درخشان و زلال ،
انگار شعاع خورشید .
جهان دیوار
ناپیدا
در جهان تابش ...
---
همچون دهان نیلوفر
بازند دهان همه ی روزنه های پوستم
تا بنوشند هوای تن پاک تو را
بی زندان پوشش ها .
- بادها و باران ها
سراب اند ، سراب ،
پیش این تن ؛
همچون گیاه تشنه
که سراب است ، سراب ، پیش چشمش
عکس بی جان گلدان پر آب . –
بازند چشمانم
تا ببیند برق نگاه تو را
بی چشم بند ؛
همچون چشم تیره ی شب
تا ابد
باز
به راه خورشید ...
---
دندان ها
می گذرند
از پرده ی سرخ و زرد و سبز .
سیب را با آبش
- بی رمز و راز –
در کام می گردانند
- نرم و خوش عطر –
ملحق می سازند به شیره ی جان .
انگار که انسان
عشق را ...
---
عریان اند
اکنون پیش هم ؛
پس از آن پنهان شدن ها
از وحشت سوز سرما
زیر پوشش خاک .
پیش چشم جهان و چشم هم
عریان رقصانند
اکنون
برگ و برگ ...
---
شاد از بودن می خندم .
- باغ سبز لبریز از هستی نور -
چشمانم خندانند
لب هایم خندانند
صورتم خندان است ،
روز ، شب ، همه ی صورت هایم
خندانند ،
خندان و درخشان
روی این خاک ؛
مانند مس افسانه
آمیخته با اکسیر جادویی ؛
آمیخته ام
با اکسیر مهر تو ...
- باغ سبز می گوید ،
آن گاه که لبریز و پر است
از آمیزش نور ...
---
خود
خود را برتر نامیدند .
"برتر"ها
"پست" ترها را شلاق زدند ،
سر بریدند ،
پوست کندند ،
و خود را هنوز برتر
می نامیدند ...
---
دو نیمه ی سیب
با هم پیوسته ، بی پایان ،
یک هستی محض ، زیر یک پوست ،
که می گذرند از کنارش
قطار بارهای مدت دار ...
---
از در و پرده ی من می گذری :
می شویی
از در و دیوارم
سایه های کبود ترسان را .
می رانی ، می رانی ،
ژرف و ژرف تر
تا اعماق تاریکم
زیرملافه ، گنجه ...
تن سپرده به تو
با تو آمیخته ام
شیرین
ابدی ...
---
تن من خالی نیست
با جنینی که پنهان شده زیر پوستم
- در بطنم .
راه رگ های من
بن بست نیست ،
با شورش رودی که از دهلیز قلب من
می ریزد
در نطفه ی قلب دریا ؛
می ریزد ،
بر می گردد ،
سمت قلبم ،
با آهنگ ماهی ها
با آهنگ گیاهان شگفت انگیز روینده
در ژرفا ...
تن من خالی نیست
- آشیان خالی ،
پر کشیده از آغوش او ، جفت همراه
پر کشیده از آغوش او ، جوجه های فردا . –
انبوه پرستوهای آواز خوان
در میان برگ های افرا
غوغا کرده اند :
می گردند ،
دانه بر می چینند ،
آشیان می سازند ،
می خوانند
می خوانند ؛
در میان برگ های درخت افرا
که در طول دی
می لرزید
می لرزید از بی برگی .
تن من خالی نیست
با ریشه ی تو
که نهانش کردی
در خاکم ؛
با فوج پرستوهای آینده
با آهنگ ماهی ها
با آهنگ گیاهان شگفت انگیز بار آور
در ژرفا ...
---
پیله بودی
پنهان
- نامرئی –
در میان برگ ها .
باز شدی
باز شدی
پیچیده شدی دور میل زمان
روزها و شب ها
رج روی رج
گرم و نرم ، تن پوش شدی .
تن پوش من !
آه ! چه گرمم با تو
در زمان سرما
در زمان همه ی سرماها .
تار و پودی بافته ، قالب من ،
پشمی از ابریشم
بی هیچ رنگ
نامرئی .
نرم و لطیف
به تنم می پیچی
می گردی روی پوستم :
موج هوای برگی ، بر دوشم
بوسه ی آوندی ، بر نافم
تو صدای توت های سفیدی ، در گوشم .
توت های رسیده که دانه دانه
تند
دوان می آیند
می ریزند بر سر من :
عریان در آغوش تو
زیر درخت پر شاخ و برگ ...
آیا هر یک نامی دارد؟
- هر گندم –
آیا هر یک دیگری را با آن نام می خواند ؟
یا آزاد ست
- بی طبقه
بی نام و بی مرز -
هر گندم ، به همان شکل که هست ،
در گندمزار :
چرخ زنان با هر رقص باد
شاد از بودن
تا چشم می بیند...
---
"رانده شدم از بهشت آسمان
- از بهشت موعود –
تو پناهم دادی ."
- چنین می گوید با زمینش ، گندم: -
تو پناهم دادی
بی هیچ شرط
به تمامی مهربان
در
آغوشت .
بخشیدی گرمی زنده ی لب هایت را
به تنم : سخت شده ، بسته شده ، رانده شده ،
از بهشت آسمان .
بوسیدی بوسیدی
به تمامی مهربان
و نوازش کردی با زبان نرمت
لب های سردم را .
لب های سردم را
قفل شده با خاموشی
حبس شده در سکوت مطلق
در انکار .
بی ریشه
نا باور
نا بارور
سنگ شده
از ضربه ی قهر
من بودم .
من بودم
طرد شده از بهشت موعود
از بهشت مشروط !
این من بودم ،
پیش از آغوشت
پیش از آبت
رقص کنان بر پوستم
زلال و نافذ
تا بطنم..
به تمامی مهربان با همان شکل که بودم
به تمامی مهربان با هر آن چیز که در من می بود
به تمامی مهربان بی هیچ شرط
گرفتی مرا در حلقه ی بازوهایت ؛
مرا
رانده شده از بهشت آسمان.
خود به خود سبز نشد از درون سنگم
سبزینه .
خود به خود باز نشد لب های دوخته ام
به سرود رویش .
خود به خود چیزی نبود
چیزی نبود ، بی آغوشت :
به تمامی مهربان
همچون راهی که یکی ست با مقصد خود
همچون هدفی که یکی ست با وسیله
و دهانی که یکی ست با بوسیدن
تنها برای بوسیدن...
چنین می خواند :
عریان
رقص کنان
گندمزار
با سنبله های بافته
- خرمن گیسوی بلند
تاج زرین شده
بر فراز سرش -
در حلقه ی بازوی زمین....
---
بند می بندند
بر پایم ؛
پای من
که تشنه ی بوسیدن خاک و سنگ راه توست .
مشت می کوبند
بر لب هایم ؛
لب من
که تشنه ی بوسیدن لب های توست .
ریگ می ریزند
در جامم ؛
جام من
که تشنه ی بوسیدن آب گوارای توست .
در بند بت زدگان
من چنین در بندم :
با همه ی ذراتم
هر لحظه ،
تشنه تر از لحظه ی پیش ...
---
ناگهان بیرون زدند
ناگهان بر فراز هر تپه
در هر دشت
هر دمن
در حیاط و کوچه
هر برزن ،
افراشتند پرچم های براق و پاک خود را ...
می درخشد دیگر
تا ابد
شهر من
در هر تابش خورشید روز
هر نوروز
با پرچم هر سبزینه :
تجهیز شده به سلاح رویش
آرام آرام
در تمام طول سال
پشت پرده ی خاموش خاک ...
---
تو را
بر می دارند
می گذارند در ظرف پاکیزه
آب می ریزند
گوارا ، شیرین ،
بر سر و بر دوشت .
لحظه ها را می پایند
تا رویش تاج سبزت
آنگاه تو را
دست به دست ، خانه به خانه ،
می چینند در سفره ی نوروز خود :
انگار نیاز جاودان به حضور عشق و نان
در هر سفره
در هر قلب
در هر روز .
می بینی !
آدمیان از یاد نبردند تو را ،
گندم من ! ...
---
خط تقدیر هم اند تن های ما
ثبت شده با حروف برجسته
در صحنه ی بستر
برهنه
مواج
از فرود به عروج
خوانا و گویا از هر سو
بی گسستن از یک دیگر
پیوسته .
تقدیر هم ایم
بی جدایی از هم
بی دور شدن از تن های مان .
با من دست بکش بر حروف عریان تقدیرت
در بستر این سیاره
- همچون قطره ی لرزان آب
در شیار گندم ...
---
نیمه ای می نوشی
نیمه ی دیگررا من می گیرم
لب هایم را می گذارم جای لب هایت ؛
- ظرف ما جامد نیست -
نرم و زنده ، دهانت
می گردد بر دهانم .
- آب و ماهی ؟ -
نرم و زنده ، زبان گویایت
در هر جرعه
می رقصد با زبان خاموشم .
مثل ماهی و آب،
غوطه وریم در یک دیگر
در جهان متفاوت
اگر چه یک تنگ
یا یک لیوان ...
---
ملال آور و مضحک
بت اعظم
هنوز
با همان اصوات سنگی خود
همان احکام پوشالی را
با تکرار می گوید :
- بی من هیجی ! –
می گوید در گوش باز من ،
که با نفی او ، عاشق شدم
با عشقم آمیختم
بار گرفتم
سبز شدم
مانند دانه ی گندم
در آغوش خاک ...
---
پر از صدای پرکشش
چرخ می زند
مدام روی پاشنه
دست در میان دست های باد ؛
چرخ می زند مدام
دری که باز شد
بدون قفل
رو به روی
سبزه های باغچه ...
---
بی رنگ
زلال
پررنگ تر از همه ی این رنگ ها
می درخشد :
یک قطره ی شبنم ، غلتیده بر سینه ی شب ،
بی رنگ
زلال
همچون قطره ی اشک
بر مژگان ...
---
آبدار و روینده
سبز شدی
پیش من .
تابیدی در میان اوهام تاریکی
و مرا از قعر گور
بیرون کشیدی :
- گیاه خودرویی از میان سنگ ها
رقص کنان بر فراز هر مرگ ...
---
پوشاندی تنگم را
با نگاه شیرین جاندارت
آنگاه که راندی تا اعماقم
ماهی سرخت را ...
هیچ سنگی نخواهد شکست
هرگز
هر گز
دیگر این تنگ نامرئی را ...
---
همچنان که زمین می گردد دور خورشید
خوشه های زمان را می چینی
می گذاری در دستم
طلایی، قرمز ، عقیق کبود ؛
حبه های آبدار
در میان لب هایم
در کا مم ،
همچنان که زمین می گردد
با دست تو ،
عشق من ...
---
وقتی پیدا شدی
نفس تندت را افشاندی بر لاله ی گوشم .
نفس ات ، چرخ زد
پنهان شد در میان تار های مویم .
موج هوایت دور کرد
گرد و غبار سرد را از اتاق حس ام .
آینه ها
در همدیگر خیره شدند
خندیدند
برق زدند
در همه ی هستی من :
انگار بلور شبی
بر فراز کوهستان ...
---
- شاید
شاید کوچکتر از آنم
که قادر باشم
این جهان را دگرگون کنم . –
اندیشه کنان می لرزد
برگ گیاه کوچک ، سبز شده در شکاف دو آجر
روی دیوار ضخیم .
شبنم می لغزد روی تن لرزان برگ ،
می بوسد ، می بوسد
پلک های برگ را ؛
درخشان و زلال ،
انگار شعاع خورشید .
جهان دیوار
ناپیدا
در جهان تابش ...
---
همچون دهان نیلوفر
بازند دهان همه ی روزنه های پوستم
تا بنوشند هوای تن پاک تو را
بی زندان پوشش ها .
- بادها و باران ها
سراب اند ، سراب ،
پیش این تن ؛
همچون گیاه تشنه
که سراب است ، سراب ، پیش چشمش
عکس بی جان گلدان پر آب . –
بازند چشمانم
تا ببیند برق نگاه تو را
بی چشم بند ؛
همچون چشم تیره ی شب
تا ابد
باز
به راه خورشید ...
---
دندان ها
می گذرند
از پرده ی سرخ و زرد و سبز .
سیب را با آبش
- بی رمز و راز –
در کام می گردانند
- نرم و خوش عطر –
ملحق می سازند به شیره ی جان .
انگار که انسان
عشق را ...
---
عریان اند
اکنون پیش هم ؛
پس از آن پنهان شدن ها
از وحشت سوز سرما
زیر پوشش خاک .
پیش چشم جهان و چشم هم
عریان رقصانند
اکنون
برگ و برگ ...
---
شاد از بودن می خندم .
- باغ سبز لبریز از هستی نور -
چشمانم خندانند
لب هایم خندانند
صورتم خندان است ،
روز ، شب ، همه ی صورت هایم
خندانند ،
خندان و درخشان
روی این خاک ؛
مانند مس افسانه
آمیخته با اکسیر جادویی ؛
آمیخته ام
با اکسیر مهر تو ...
- باغ سبز می گوید ،
آن گاه که لبریز و پر است
از آمیزش نور ...
---
خود
خود را برتر نامیدند .
"برتر"ها
"پست" ترها را شلاق زدند ،
سر بریدند ،
پوست کندند ،
و خود را هنوز برتر
می نامیدند ...
---
دو نیمه ی سیب
با هم پیوسته ، بی پایان ،
یک هستی محض ، زیر یک پوست ،
که می گذرند از کنارش
قطار بارهای مدت دار ...
---
از در و پرده ی من می گذری :
می شویی
از در و دیوارم
سایه های کبود ترسان را .
می رانی ، می رانی ،
ژرف و ژرف تر
تا اعماق تاریکم
زیرملافه ، گنجه ...
تن سپرده به تو
با تو آمیخته ام
شیرین
ابدی ...
---
تن من خالی نیست
با جنینی که پنهان شده زیر پوستم
- در بطنم .
راه رگ های من
بن بست نیست ،
با شورش رودی که از دهلیز قلب من
می ریزد
در نطفه ی قلب دریا ؛
می ریزد ،
بر می گردد ،
سمت قلبم ،
با آهنگ ماهی ها
با آهنگ گیاهان شگفت انگیز روینده
در ژرفا ...
تن من خالی نیست
- آشیان خالی ،
پر کشیده از آغوش او ، جفت همراه
پر کشیده از آغوش او ، جوجه های فردا . –
انبوه پرستوهای آواز خوان
در میان برگ های افرا
غوغا کرده اند :
می گردند ،
دانه بر می چینند ،
آشیان می سازند ،
می خوانند
می خوانند ؛
در میان برگ های درخت افرا
که در طول دی
می لرزید
می لرزید از بی برگی .
تن من خالی نیست
با ریشه ی تو
که نهانش کردی
در خاکم ؛
با فوج پرستوهای آینده
با آهنگ ماهی ها
با آهنگ گیاهان شگفت انگیز بار آور
در ژرفا ...
---
پیله بودی
پنهان
- نامرئی –
در میان برگ ها .
باز شدی
باز شدی
پیچیده شدی دور میل زمان
روزها و شب ها
رج روی رج
گرم و نرم ، تن پوش شدی .
تن پوش من !
آه ! چه گرمم با تو
در زمان سرما
در زمان همه ی سرماها .
تار و پودی بافته ، قالب من ،
پشمی از ابریشم
بی هیچ رنگ
نامرئی .
نرم و لطیف
به تنم می پیچی
می گردی روی پوستم :
موج هوای برگی ، بر دوشم
بوسه ی آوندی ، بر نافم
تو صدای توت های سفیدی ، در گوشم .
توت های رسیده که دانه دانه
تند
دوان می آیند
می ریزند بر سر من :
عریان در آغوش تو
زیر درخت پر شاخ و برگ ...
صفحه اول
