---
دعوت ات نمی کنم
به نشستن در آن سوی میز
- و من این سو –
در یک کافه .
زیرا طول میز
فاصلۀ بسیار زیادی ست
برای دست های ما .
این فاصله بسیار زیاد است
برای زبان های ما
- زنده
در صدف بستۀ لب هایمان –
و برای یک عشق ؛
زیرا عشق
خواهش شعله ور است
در یک بستر ؛
داغ تر از لیوان چای
که پشت میز ، با حفظ "شئوناتِ" مسلم ، صرف خواهد شد
در یک عصر سرد زمستان ،
محترمانه ، با ضمیر "شما" در یک کافه ...
زیرا عشق
خواهش داغ لب های یخ زده است
روی تن گرم
بی واسطه
عریان ، عریان
در یک بستر ؛
و نه چیزی همچون شیار یک زخم
پیش چشم همه
روی پیشانی من
و نه چیزی همچون اثر چنگال خیش بزرگ
به هوای کشتِ آینده
روی جسم زمین
- جسم من –
زیرا عشق
پرچم یاس سفید است
در دست باد
عریان ، پیش چشم همه ،
روی تختِ وسیع زمین ؛
و دخیلی ست
پاره
پاره
- روح من –
که آن را گریه کنان به ضریح تن تو می بندم
با دستم
و با لب هایم
در بستر ؛
به امیدِ هیچ
در هیچ آینده
جز حس پیوند ؛
و بدینسان مقدس تر از هر قدیسی
تو را می خوانم
- با حفظ "شئونات" عشق –
از پشت تمام میز های دنیا
از تمام مرزها
به بستر خود
به قلب ام
من از این سوی زمین
در نوروز ...
---
از قفسه بیرون می آیی
از قاب عکس بیرون می آیی
جا نمی گیری در نقش سنگ
از تمام مفاهیم سخت ابدی
از جمله ،
بیرون می آیی
می آیی سمت من
و بُراده های دست هایم را
می کشانی
به سمت حلقه های مویت
می کشانی
به سمت لاله های گوشت
می آیی
از روزنه های پوستم
به درون مبهوتِ من
مثل هجوم جهان بی پایان
به درون خلأ آغازین
و مُردن
از شادی این دارایی ...
---
صاف
از حصار پیراهن خوابم می گذری
دستت را می لغزانی
روی سینه من
سخت و طولانی می فشاری مرا
در حلقه بازوهایت .
شبِ سنگین
ناگهان
مخمل می سازد
مخمل نرم شب می افتد روی ما .
صبح
منگوله های نورانی
دور تا دور پرده من
می جنبند ،
پُشتِ پنجره ای که باز شده
روی افق بی ظلمت ...
---
چراغ جادوست
زیر سرانگشتانت
تنم .
چراغ خاموش
جان می گیرد
از گرمای نزدیکی .
نزدیکی :
درنوَردیدن دوری
طرد فاصله ها
خنده های شعله ، می درخشد
در قلبم
روشنایی
در چشمانم
نفس های داغ
روی لبهایم ؛
ندای هستی ست
در گوشم
در میان بازوهایت ،
پژواکی درمیان کوه ها :
- من هستم .
بگو !
من
"نوازش"
هستم .
آهنگ نوازش هایت
در سکوتِ دره
می پیچد
می آید
می ریزد می ریزد
فواره گرم و پُرشور
آه !
در خواب سنگ ...
---
گیج و ناهشیار
تن نمی دهم
به تبعید
در تلخ ترین تبعید گاه
سرد و ظلمانی :
بستری
که تو
در آن نیستی .
---
با تو
با گرمای جسم تو
دنیا قشنگ است .
با تو
برگ چنار با حاشیه سوخته اش
در باد پاییزی می رقصد
و زیباترین آواز هستی را
می خواند در گوش باد
و جریان باد
سراپای زمین را
جسم زمین را
می پوشاند با حریر این عشق
با تو
دستم
خونگرم
تکه ای از پنیرش را
پیشکش خواهد کرد به گربه ،
بطری آبش را به تشنه ،
غزل اش را به کاغذهای تنهایی .
و خدا
راستی
دیگر چه چیزی
می تواند باشد
جز همین ؟ ...
---
گذشتند
لحظه ها .
به خاک افتادند
لحظه ها .
محو شدند
لحظه ها
لحظه
لحظه
به تمامی ؛
جز یک لحظه
که رها بود در بوسه تو
مثل یک قطره
در قلب دریاچه ...
---
1.08- رابطه کاملأ مشروع
پلک هایش را می مالد
غلت می زند
روی بالش
روی تشک
می خندد
می درخشد
می نشیند روی تخت
مدام
بی خسته شدن
از زائیدن
تابیدن
و طلوع کردن
در من
- بی دستور -
خورشید من ...
---
شب
چشمک زنان
نزدیک می آئی
خیره شده
- در فاصله چشمک هایت –
به صورت من ؛
چهره ام را می خواهی
چشم هایم را
و نگاهم را
رو در روی جادوی نگاهت
جادوی لبخندت .
انگار
آشنایی از آن سوی زمان
خویش من
گمشده ای
ناگهان
پیدا شده ؛
و جهان
با افق های پی در پی
و تولدهای پی در پی
با تو پیدا شده ؛
در من
در آغوش من
من در آغوش تو .
با نفس های لطیف شب بوها
به من می پیچی ؛
با نوازش های سنبله های پنهان
در یقه پیراهنت ،
به من می پیچی .
پرده
بعد از پرده
تا ژرفای دره من
می گردی ،
تا اعماق چاه های مردمک های من ؛
و تمام آه های شیرینت را
می آویزی
دور گردن من
دور لاله های گوشم
و نگینی از بوسه
می نشانی
در گودی نافم
- الماس بزرگ روی حلقه –
می گذریم
از دیوار
پشت دیوار .
می گذریم
مثل روحی
از میان روح های بزرگ
راه گشوده بر ما :
خیره
در خنده چشمان ما
خیره در رقص هزاران گلبرگ
روی تن ما
با آهنگ شاد رنگین کمان .
از پرده
بعد از پرده
از دیوار
بعد از دیوار
آمده ای
نزدیک آمده ای
نزدیک تر ،
شب
هر شب
چشمک زنان ...
---
در میان دو بازوی زمین
جویبار می خواند
صاف و زلال .
می خوانم
کنار جویبار
در میان دو بازوی رویایی تو
آهنگ عشق
صاف و زلال
می پیچد
در قلب صحرایم ...
---
شب می آیی
موج
به
موج
با زمزمه هایت
روی تن من .
پنجه هایت
در بافته های مویم
می رقصند
و زبان کلیدت
می گردد
در دهان قفلم .
می گشایی
دروازه پنهانم را
و کمانی از نور
می نشانی
بر قلب دهلیزم ؛
موج
به
موج
دریای تو
از صورت من
می شوید
تاریکی را ...
---
موج می زنند
برگ های بسیار
در باد
روی تپه :
در میان درختان بلند ، نزدیک هم ،
در جنگل
جنگلی که من آن را
از قاب پنجره ام
ثابت
و کبود
می دیدم .
موّاج اند
نزدیک من
اکنون
پیش چشمانم
برگ های انبوه
رقصان به چپ و راست
در پرده شب
زیر پوسته فاصله ها
در نفس های شب ،
که نفس های تو را
می گرداند
زیر پیراهنم
روی تنم :
تپش کهکشان آمیزش
جهان رقصان
و هزاران ستاره
درخشان و پاک
در قطره اشک بر مژه ام
اشک شوق
بعد از فاصله ها .
صدها ستاره
خندان
می گردند
در چشمانم
چشم هایی که من
روز و شب
آنها را خاموش و سیاه
می دیدم
در حبس قاب .
اکنون
پیش چشمانم
شب
تدارک می بیند
دانه های انار شیرین را
تا نشاندن
در دست خالی من ؛
همچون تن های ما
که تدارک می بینند
بوسه های ما را
تا نشاندن
بر گونه هم ،
تا نشاندن
بر دهان های هم
از میان لبان باز هم ؛
با نفس های بلند خود جوش
در بستر اوج
و رهایی
در چمنزار عشق .
- توسن بازیگوش
در چمنزار سبز
و بی مرز .
رود پنهان تو
پیش می آید ،
همه سدهای مرا
می روبد ،
با همه آهنگش
در من می ریزد .
شب
می غلتد روی جنگل :
مِه پاک شیری
سبکبال و نرم
بر می خیزد
در بر می گیرد
شاخه های پُر را ؛
فضا
موج زنان
در نفس های بلند جنگل
و زمان
می رقصد ؛
در نفس های بلند دو عریان
دو برهنه
در آغوش هم
غلت زنان
روی هم
تا بستر برگ ؛
زیر پوسته فاصله ها
بیرون از قاب
و نزدیک
نزدیک
این طور ...
---
چشم هایم را می بندم
در حیاط امن جمجمه ام
دستت را می گیرم
و در آغوشت می افتم
مرا
از آوار تلخ امروز
بیرون می آری
مثل همان وقت
که مرا بیرون آوردی
از زیر آوار بُت های مقدس ؛
و مرا بیرون آوردی
از میان خشت های خون آلود دیوار چین
دیوار مقدس ؛
و نجاتم دادی
از میان آوار نژاد مقدس
نجاتم دادی
از قعر گورهای زمین مقدس .
بیرون می آیم
از زیر آوار سنگسار "مقدس" ؛
زنده در آغوش تو
امروز هم
عشق من ...
---
واژه ها می آیند
زمانی – یک چند –
می درخشند
سپس
تاریک و سرد
بر خاک می ریزند
می پوسند .
ما
می مانیم
در گفت و شنود
با زبان قلب های پُر شورمان
با زبان سرانگشتان نَرم مان
با زبان بدن های عریان مان
و درخشان از خواهش هم
همیشه درخشان
در هر تاریکی ...
---
چشمک زدی
لبخند زدی
و برایم
دست تکان دادی
- انگار برای خودت توی آینه .
موج تازه
فوران کرد
درون همه ذرّه های بدنم .
حضور دیگرگون
و یگانه
مثل روز روشن .
من پاک شدم
پُر شدم از قهقۀ نورانی
مثل آینه ساده عریان
پیش خورشید .
تو
لبخند زدی ،
سنگ نه ...
---
زمان
بارانی ست که می بارد
بر دشت تب دار ما .
قرن ها
پی در پی
خیره شدیم
به حدیثی در خود
که حقیقت نداشت .
خیره شدیم
به سکون
به ظلمت
به جدائی میان دست های تنهایمان ؛
خیره شدیم
به توهم های آتش دوزخ .
و زمان
قرن ها
پی در پی
بارانی بود
که آرام آرام
می بارید
بر دوزخ .
با من بیا
عریان بدویم
در کوچه ؛
قطره های زلال
قطره های زلال قرن ها
باران
باران
بر ما می بارند .
لب های تاول زده ات
باز شده اند
به لبخند
به بهشت حقیقت
در صورت تو ،
زیر باران
و تبش های تمام این قلب
در سینه ما ...
---
زیباست
و مقدس
دستی که غریقی را
از آب می گیرد ؛
و دهانی که نفس هایش را
می دمد
در نای غریق .
زیبا هستند
و مقدس
پنجه هایی که می افروزند
مشعل را
در غروب بیابان :
راهِ پیدا شده ای
پیش پای گمگشته
دفن شده
در تنهایی .
زیباست
و مقدس
آغوش تو
که مرا می فشارد بر خویش
همچون کالبدی که به بر می گیرد
روح سرگردان را ...
---
بیشتر می خواند
بیشتر می رقصد
بیشتر آشیان می بخشد
درختی که بیش و بیشتر
ریشه کرده
در اعماق
نزدیک تر به قلب زمین ...
---
سلاح
مرده است ،
جنگ
مرده است ،
در استخوان هایم .
مرده اند
دفن شده اند
و دیگر
دیگر
زنده نخواهند شد .
اکنون
یک دقیقه سکوت :
سکوت تازه
زادگاه سرود دیگر
سرود شادی
شادی آمیزش
با هم بودن
شادی گمگشته
جا مانده
در خاک خون آلود .
شادی غرق شده
در جوی خون
شادی ها
رقص ها
جشن ها
می شکفند
از عمق استخوان های من
همچون هزاران شکوفه
آشکار
بر سر باغ :
گنج های روان
گنج های زمان آورده :
میراث استخوان های سپید
استخوان های سپید هزاران هزاران تن من ؛
کوهی از آهک
بر روی گور جنگ ...
---
اگر این آخرین لحظه باشد
چنگ می اندازم
به حجاب پیراهنم
و برهنه
به تو می چسبم .
صورتت را
در میان دست هایم می گیرم ،
با دهان هزاران لحظۀ تشنگی ام
می نوشم
از
دهانت .
و آنوقت
آنوقت
پرواز کنان
به « جهان دیگر »
می شتابم
با سوغاتِ تُنگِ تنم
سرشار از تاکزار درخشان « خدا »
روی زمین .
هر لحظه
هر لحظه
آه !
شاید
آخرین لحظه باشد .
بیا
عشق من ...
---
رودخانه
عریان
- همچون نوار الماس –
از میان تن عریان زمین
می گذرد ؛
رودی که
ذره
ذره
صخره های سنگی را طی کرده ،
اکنون
شب و روز
سراسر دهان
می لغزد
بر سراپای زمین :
جزوی از او
همزاد او
پیوسته به او
بی جدایی
بی جدایی
انگار
نقش حک شده پیدا شده ای
در ذات زمین ...
---
غرقم در نگاهت
مثل ماهی در آب
اسفند در آتش .
من
هزان میلیون سال
در فضای برهوت
چرخیدم
تا رسیدم
به کشف آب
و آتش تو ...
---
دستمال بعد از دستمال
از جعبه
بر می دارم ،
اشک های رسوایم را
در آنها می ریزم
و دستمال بعد از دستمال
همه را ، دور می اندازم .
سرکش
و خودجوش
- انگار از چشمه پنهان شده ای
در ظلمات –
باز جریان می یابند
جویباران زلال اشکم
از شوق یاد تو
بر صورت من ،
بی مهابا در بین جمعیت
یا در خلوت .
بی تردید
بی ابطال
تو مرا جادو کردی ؛
بی هیچ شباهت
به دستمال
بعد از دستمال
و همه مثل هم ...
---
دعوت ات نمی کنم
به نشستن در آن سوی میز
- و من این سو –
در یک کافه .
زیرا طول میز
فاصلۀ بسیار زیادی ست
برای دست های ما .
این فاصله بسیار زیاد است
برای زبان های ما
- زنده
در صدف بستۀ لب هایمان –
و برای یک عشق ؛
زیرا عشق
خواهش شعله ور است
در یک بستر ؛
داغ تر از لیوان چای
که پشت میز ، با حفظ "شئوناتِ" مسلم ، صرف خواهد شد
در یک عصر سرد زمستان ،
محترمانه ، با ضمیر "شما" در یک کافه ...
زیرا عشق
خواهش داغ لب های یخ زده است
روی تن گرم
بی واسطه
عریان ، عریان
در یک بستر ؛
و نه چیزی همچون شیار یک زخم
پیش چشم همه
روی پیشانی من
و نه چیزی همچون اثر چنگال خیش بزرگ
به هوای کشتِ آینده
روی جسم زمین
- جسم من –
زیرا عشق
پرچم یاس سفید است
در دست باد
عریان ، پیش چشم همه ،
روی تختِ وسیع زمین ؛
و دخیلی ست
پاره
پاره
- روح من –
که آن را گریه کنان به ضریح تن تو می بندم
با دستم
و با لب هایم
در بستر ؛
به امیدِ هیچ
در هیچ آینده
جز حس پیوند ؛
و بدینسان مقدس تر از هر قدیسی
تو را می خوانم
- با حفظ "شئونات" عشق –
از پشت تمام میز های دنیا
از تمام مرزها
به بستر خود
به قلب ام
من از این سوی زمین
در نوروز ...
---
از قفسه بیرون می آیی
از قاب عکس بیرون می آیی
جا نمی گیری در نقش سنگ
از تمام مفاهیم سخت ابدی
از جمله ،
بیرون می آیی
می آیی سمت من
و بُراده های دست هایم را
می کشانی
به سمت حلقه های مویت
می کشانی
به سمت لاله های گوشت
می آیی
از روزنه های پوستم
به درون مبهوتِ من
مثل هجوم جهان بی پایان
به درون خلأ آغازین
و مُردن
از شادی این دارایی ...
---
صاف
از حصار پیراهن خوابم می گذری
دستت را می لغزانی
روی سینه من
سخت و طولانی می فشاری مرا
در حلقه بازوهایت .
شبِ سنگین
ناگهان
مخمل می سازد
مخمل نرم شب می افتد روی ما .
صبح
منگوله های نورانی
دور تا دور پرده من
می جنبند ،
پُشتِ پنجره ای که باز شده
روی افق بی ظلمت ...
---
چراغ جادوست
زیر سرانگشتانت
تنم .
چراغ خاموش
جان می گیرد
از گرمای نزدیکی .
نزدیکی :
درنوَردیدن دوری
طرد فاصله ها
خنده های شعله ، می درخشد
در قلبم
روشنایی
در چشمانم
نفس های داغ
روی لبهایم ؛
ندای هستی ست
در گوشم
در میان بازوهایت ،
پژواکی درمیان کوه ها :
- من هستم .
بگو !
من
"نوازش"
هستم .
آهنگ نوازش هایت
در سکوتِ دره
می پیچد
می آید
می ریزد می ریزد
فواره گرم و پُرشور
آه !
در خواب سنگ ...
---
گیج و ناهشیار
تن نمی دهم
به تبعید
در تلخ ترین تبعید گاه
سرد و ظلمانی :
بستری
که تو
در آن نیستی .
---
با تو
با گرمای جسم تو
دنیا قشنگ است .
با تو
برگ چنار با حاشیه سوخته اش
در باد پاییزی می رقصد
و زیباترین آواز هستی را
می خواند در گوش باد
و جریان باد
سراپای زمین را
جسم زمین را
می پوشاند با حریر این عشق
با تو
دستم
خونگرم
تکه ای از پنیرش را
پیشکش خواهد کرد به گربه ،
بطری آبش را به تشنه ،
غزل اش را به کاغذهای تنهایی .
و خدا
راستی
دیگر چه چیزی
می تواند باشد
جز همین ؟ ...
---
گذشتند
لحظه ها .
به خاک افتادند
لحظه ها .
محو شدند
لحظه ها
لحظه
لحظه
به تمامی ؛
جز یک لحظه
که رها بود در بوسه تو
مثل یک قطره
در قلب دریاچه ...
---
1.08- رابطه کاملأ مشروع
پلک هایش را می مالد
غلت می زند
روی بالش
روی تشک
می خندد
می درخشد
می نشیند روی تخت
مدام
بی خسته شدن
از زائیدن
تابیدن
و طلوع کردن
در من
- بی دستور -
خورشید من ...
---
شب
چشمک زنان
نزدیک می آئی
خیره شده
- در فاصله چشمک هایت –
به صورت من ؛
چهره ام را می خواهی
چشم هایم را
و نگاهم را
رو در روی جادوی نگاهت
جادوی لبخندت .
انگار
آشنایی از آن سوی زمان
خویش من
گمشده ای
ناگهان
پیدا شده ؛
و جهان
با افق های پی در پی
و تولدهای پی در پی
با تو پیدا شده ؛
در من
در آغوش من
من در آغوش تو .
با نفس های لطیف شب بوها
به من می پیچی ؛
با نوازش های سنبله های پنهان
در یقه پیراهنت ،
به من می پیچی .
پرده
بعد از پرده
تا ژرفای دره من
می گردی ،
تا اعماق چاه های مردمک های من ؛
و تمام آه های شیرینت را
می آویزی
دور گردن من
دور لاله های گوشم
و نگینی از بوسه
می نشانی
در گودی نافم
- الماس بزرگ روی حلقه –
می گذریم
از دیوار
پشت دیوار .
می گذریم
مثل روحی
از میان روح های بزرگ
راه گشوده بر ما :
خیره
در خنده چشمان ما
خیره در رقص هزاران گلبرگ
روی تن ما
با آهنگ شاد رنگین کمان .
از پرده
بعد از پرده
از دیوار
بعد از دیوار
آمده ای
نزدیک آمده ای
نزدیک تر ،
شب
هر شب
چشمک زنان ...
---
در میان دو بازوی زمین
جویبار می خواند
صاف و زلال .
می خوانم
کنار جویبار
در میان دو بازوی رویایی تو
آهنگ عشق
صاف و زلال
می پیچد
در قلب صحرایم ...
---
شب می آیی
موج
به
موج
با زمزمه هایت
روی تن من .
پنجه هایت
در بافته های مویم
می رقصند
و زبان کلیدت
می گردد
در دهان قفلم .
می گشایی
دروازه پنهانم را
و کمانی از نور
می نشانی
بر قلب دهلیزم ؛
موج
به
موج
دریای تو
از صورت من
می شوید
تاریکی را ...
---
موج می زنند
برگ های بسیار
در باد
روی تپه :
در میان درختان بلند ، نزدیک هم ،
در جنگل
جنگلی که من آن را
از قاب پنجره ام
ثابت
و کبود
می دیدم .
موّاج اند
نزدیک من
اکنون
پیش چشمانم
برگ های انبوه
رقصان به چپ و راست
در پرده شب
زیر پوسته فاصله ها
در نفس های شب ،
که نفس های تو را
می گرداند
زیر پیراهنم
روی تنم :
تپش کهکشان آمیزش
جهان رقصان
و هزاران ستاره
درخشان و پاک
در قطره اشک بر مژه ام
اشک شوق
بعد از فاصله ها .
صدها ستاره
خندان
می گردند
در چشمانم
چشم هایی که من
روز و شب
آنها را خاموش و سیاه
می دیدم
در حبس قاب .
اکنون
پیش چشمانم
شب
تدارک می بیند
دانه های انار شیرین را
تا نشاندن
در دست خالی من ؛
همچون تن های ما
که تدارک می بینند
بوسه های ما را
تا نشاندن
بر گونه هم ،
تا نشاندن
بر دهان های هم
از میان لبان باز هم ؛
با نفس های بلند خود جوش
در بستر اوج
و رهایی
در چمنزار عشق .
- توسن بازیگوش
در چمنزار سبز
و بی مرز .
رود پنهان تو
پیش می آید ،
همه سدهای مرا
می روبد ،
با همه آهنگش
در من می ریزد .
شب
می غلتد روی جنگل :
مِه پاک شیری
سبکبال و نرم
بر می خیزد
در بر می گیرد
شاخه های پُر را ؛
فضا
موج زنان
در نفس های بلند جنگل
و زمان
می رقصد ؛
در نفس های بلند دو عریان
دو برهنه
در آغوش هم
غلت زنان
روی هم
تا بستر برگ ؛
زیر پوسته فاصله ها
بیرون از قاب
و نزدیک
نزدیک
این طور ...
---
چشم هایم را می بندم
در حیاط امن جمجمه ام
دستت را می گیرم
و در آغوشت می افتم
مرا
از آوار تلخ امروز
بیرون می آری
مثل همان وقت
که مرا بیرون آوردی
از زیر آوار بُت های مقدس ؛
و مرا بیرون آوردی
از میان خشت های خون آلود دیوار چین
دیوار مقدس ؛
و نجاتم دادی
از میان آوار نژاد مقدس
نجاتم دادی
از قعر گورهای زمین مقدس .
بیرون می آیم
از زیر آوار سنگسار "مقدس" ؛
زنده در آغوش تو
امروز هم
عشق من ...
---
واژه ها می آیند
زمانی – یک چند –
می درخشند
سپس
تاریک و سرد
بر خاک می ریزند
می پوسند .
ما
می مانیم
در گفت و شنود
با زبان قلب های پُر شورمان
با زبان سرانگشتان نَرم مان
با زبان بدن های عریان مان
و درخشان از خواهش هم
همیشه درخشان
در هر تاریکی ...
---
چشمک زدی
لبخند زدی
و برایم
دست تکان دادی
- انگار برای خودت توی آینه .
موج تازه
فوران کرد
درون همه ذرّه های بدنم .
حضور دیگرگون
و یگانه
مثل روز روشن .
من پاک شدم
پُر شدم از قهقۀ نورانی
مثل آینه ساده عریان
پیش خورشید .
تو
لبخند زدی ،
سنگ نه ...
---
زمان
بارانی ست که می بارد
بر دشت تب دار ما .
قرن ها
پی در پی
خیره شدیم
به حدیثی در خود
که حقیقت نداشت .
خیره شدیم
به سکون
به ظلمت
به جدائی میان دست های تنهایمان ؛
خیره شدیم
به توهم های آتش دوزخ .
و زمان
قرن ها
پی در پی
بارانی بود
که آرام آرام
می بارید
بر دوزخ .
با من بیا
عریان بدویم
در کوچه ؛
قطره های زلال
قطره های زلال قرن ها
باران
باران
بر ما می بارند .
لب های تاول زده ات
باز شده اند
به لبخند
به بهشت حقیقت
در صورت تو ،
زیر باران
و تبش های تمام این قلب
در سینه ما ...
---
زیباست
و مقدس
دستی که غریقی را
از آب می گیرد ؛
و دهانی که نفس هایش را
می دمد
در نای غریق .
زیبا هستند
و مقدس
پنجه هایی که می افروزند
مشعل را
در غروب بیابان :
راهِ پیدا شده ای
پیش پای گمگشته
دفن شده
در تنهایی .
زیباست
و مقدس
آغوش تو
که مرا می فشارد بر خویش
همچون کالبدی که به بر می گیرد
روح سرگردان را ...
---
بیشتر می خواند
بیشتر می رقصد
بیشتر آشیان می بخشد
درختی که بیش و بیشتر
ریشه کرده
در اعماق
نزدیک تر به قلب زمین ...
---
سلاح
مرده است ،
جنگ
مرده است ،
در استخوان هایم .
مرده اند
دفن شده اند
و دیگر
دیگر
زنده نخواهند شد .
اکنون
یک دقیقه سکوت :
سکوت تازه
زادگاه سرود دیگر
سرود شادی
شادی آمیزش
با هم بودن
شادی گمگشته
جا مانده
در خاک خون آلود .
شادی غرق شده
در جوی خون
شادی ها
رقص ها
جشن ها
می شکفند
از عمق استخوان های من
همچون هزاران شکوفه
آشکار
بر سر باغ :
گنج های روان
گنج های زمان آورده :
میراث استخوان های سپید
استخوان های سپید هزاران هزاران تن من ؛
کوهی از آهک
بر روی گور جنگ ...
---
اگر این آخرین لحظه باشد
چنگ می اندازم
به حجاب پیراهنم
و برهنه
به تو می چسبم .
صورتت را
در میان دست هایم می گیرم ،
با دهان هزاران لحظۀ تشنگی ام
می نوشم
از
دهانت .
و آنوقت
آنوقت
پرواز کنان
به « جهان دیگر »
می شتابم
با سوغاتِ تُنگِ تنم
سرشار از تاکزار درخشان « خدا »
روی زمین .
هر لحظه
هر لحظه
آه !
شاید
آخرین لحظه باشد .
بیا
عشق من ...
---
رودخانه
عریان
- همچون نوار الماس –
از میان تن عریان زمین
می گذرد ؛
رودی که
ذره
ذره
صخره های سنگی را طی کرده ،
اکنون
شب و روز
سراسر دهان
می لغزد
بر سراپای زمین :
جزوی از او
همزاد او
پیوسته به او
بی جدایی
بی جدایی
انگار
نقش حک شده پیدا شده ای
در ذات زمین ...
---
غرقم در نگاهت
مثل ماهی در آب
اسفند در آتش .
من
هزان میلیون سال
در فضای برهوت
چرخیدم
تا رسیدم
به کشف آب
و آتش تو ...
---
دستمال بعد از دستمال
از جعبه
بر می دارم ،
اشک های رسوایم را
در آنها می ریزم
و دستمال بعد از دستمال
همه را ، دور می اندازم .
سرکش
و خودجوش
- انگار از چشمه پنهان شده ای
در ظلمات –
باز جریان می یابند
جویباران زلال اشکم
از شوق یاد تو
بر صورت من ،
بی مهابا در بین جمعیت
یا در خلوت .
بی تردید
بی ابطال
تو مرا جادو کردی ؛
بی هیچ شباهت
به دستمال
بعد از دستمال
و همه مثل هم ...
---
گام به گام
می آید
از تن می اندازد
حجاب شال و رو پوش سنگین را .
گام به گام
لحظه
به
لحظه
نزدیک تر
همچون بهشت نهفته در آینده ،
آینده
سمت اکنون
و اکنون :
صبح ؛
صبح عریان بهار
می افتد
در آغوش حیاط .
قلب حیاط می تپد
می تپد در باغچه ، در گلدان ...
صفحه اول
