- 4.01- هم چنان در اعماق
یک دستش دور کمرم
دست دیگر او
گرفته دستم را .
یک دور مرا می چرخاند
می کشد روی خود
می بوسد لب هایم را.
می خندیم می خندیم می خندیم :
تو و من یک صدف ایم
هر یک از ما یک بال صدف :
صدف زنده ی باز
با نفس های مدام جاودان :
پنهان ایم از چشم تمام دزدان مروارید
در ژرفای اقیانوس ...
---
- 4.02- آخر بازی
سانتی متر
میلی متر
چند صدم
چند دهم
ناگهان آمیختیم
با عبور از همه ی فاصله های ممکن آمیختیم .
زمان برنگشته به گذشته هرگز .
آبی رنگ ، در آب است تا ابد با آب است
بی جدایی از آب .
بودن با هم :
پاداش شهامت برای گذار بی برگشت .
آسمان را بگو گوش کند
به قهقهه های شادت
در تن من ...
---
- 4.03- کلبه
بوی خاک
بوی شیر تازه
بوی آب چشمه
بوی پشم گوسفند
بوی گل پنبه در لحاف و بالش .
تکرار آرامش
آسمان نیلگون صبحدم
خیش روز
نیمخواب بعد از ظهر
نان تنوری عصر
نور شمع در کلبه ی خشت گلی.
پنجره ی نزدیک سقف
با هلال باریک ماه نزدیک دست .
خاک ، اهلی ست
ماه ، اهلی ست
اهلی ست زمان اهلی ست زمان :
آرامش - با تکرار بی پایان - می کِشاند مرا
تا ابد
می کِشاند قدم های مرا تا عبور از ریگزار تفته
تا رسیدن به قلب گندم گندمزار:
تا کلبه ی آرام تن ات
عشق من ! ...
---
- 4.04- آمده ای
طوفان پاره نکرد رشته های نور را .
قیچی نبرید رشته های نور را .
گردش سیاره ی ما – حتی در ظلمت – محو نکرد رشته های نور را .
دارد می رقصد در میان ران های عریانم
سنبله ی روشن نورت
امروز ...
---
- 4.05- باز !
صدای فوج فوج
قطره
روی پشت بام .
صدای بارش دوباره بر زمین خشک .
صدای شاد .
صدای گام های تو .
صدای قطره های اشک من
روی گونه ام .
صدای تند هق هق ام .
صدای شاد
صدای شاد
صدای رویش دوباره
از درون ابر .
صدای چشمه در درون تیرگی .
صدای شاد
شاد شاد .
به شوره زار گفته ای ؟
گفته ای :
هزار باغ سرخ گل نشانده باز بوسه های تو
درون من !
صدای آه های داغ ما ...
---
- 4.06- آب و خاک
اولین روز- ازل –
آمد – از هیچ -
نشست پیش باغچه ام.
کوزه اش را خم کرد روی بدنم
غلغل لغزید آب زلالش در بطن ام .
بی کلامی بر لب
با نگاهی بر من :
آمده باز آمده باز
کوزه اش را باز هم خم کرده روی باغچه ام .
باز
غلغل غلغل
آب زلال می لغزد
تا بطن ام.
بی کلامی بر لب با نگاه تپنده بر من
مثل همه ی روز های گذشته
هر روز
در فضا می پیچد غلغل بازی آب ات در باغچه ی یاسمن ام ...
---
- 4.07- آهنگساز
در چکاچاک ذرات اتم با یک دیگر
در هوای آشفته
آهنگ ات را می سازی .
در هوای جدایی های پی در پی
پیوستگی ابدی را می سازی
در تمام جهان های موازی با هم .
موج شدم بوسه زنان بر بلور بازویت .
چشم هایم بازند بر افق رنگارنگ ات
عشق جاودان ...
---
- 4.08- راز
هر عددی بی نهایت عدد است .
بی نهایت مساوی خواهد بود
با همه ی بی نهایت های هر هستی .
تنها اعدادند که راز بزرگ ابدی را می دانند
ما هر دو یکی ...
---
- 4.09- تصویر
در فاصله ی مین های نفرینی
شقایق روییده .
بازو های سبزش را باز کرده از هم
با خنده ی نارنجی تند لب هایش
روز را می خواند تا اعماق مادگی اش .
در فاصله ی مین های نفرینی ...
---
- 4.10- زیبایی
تشنه ام ، بی چشمه .
رویای تو را می نوشم
می نویسم شعرم را .
در حصرم ، بی آسمان .
می بینم رویای تو را
می نویسم شعرم را .
محکوم ام ، بی فردا .
می خوانم رویای تو را
می نویسم جاودان
شعرت را ...
---
- 4.11- نیایش
هیچ بادی نیامد
هوا ساکن شد .
برگ های پیچک جم نخوردند .
نایژه های ریه هایم – بی جنبش -
در جا مردند .
برگ هایم دارند یک به یک می افتند
یک به یک می افتند
خاموش تر از دستمالی که از دست من
به زمین می افتد .
عشق سوزان من !
باز کن پنجره های قفل شهر تبعیدی را ...
---
- 4.12- مدار دیگر
همهمه هایی می آیند
اما نامفهوم اند .
شکل هایی پیدایند
اما گنگ اند .
در دنیا برج ها می رویند
برج ها می ریزند
کالاها می آیند
کالاها می سوزند
جنگ ها می آیند می مانند .
همهمه های دنیا
نامفهوم اند در گوش بادبادک های رنگارنگ
بر فراز زمین .
هرگز نخواهم دانست سخنان دنیا را جز همهمه های نامفهوم .
دور از من .
سیاره ی من می گردد در میان بادبادک های رنگارنگ .
خون آبی زلال در رگ هایم می رقصد .
در سینه ی من – برفراز زمان - جای قلبی که سپردم به تو
گل زنبق کاشتی – عشق من !-
وقت بدرود ...
ای سیاره ی من !
سیاست صرافی !
در زمان ما
---
- 4.13- ای سیاره ی من !
بوسه هایم چه کنند بی لب هایت ؟
می گردند آواره گریه کنان نامت را می خوانند .
می دوند به هر سو در میان مردم
در میان کلمات سیاه روزنامه
رد پایی از تو می جویند
بوسه های پریشان من .
رفتی !
یادگاری نهادی در دستم
بوسه ای طولانی
وقت بدرود .
گفتی که پیدا خواهم کرد راهم را با این هدیه .
می شکافم از هم خاک مرطوب مزار تو را .
آهنگ صدای تو را می خواهم .
من نفس های تو را می خواهم .
گفتی که پیدا خواهم کرد راهم را !
می شکافم خاک را .
این سکوت ابدی در فغان سرها و سنگ ها ؟-
گفتی که دوباره تو را پیدا خواهم کرد .
می فشارم در هم مشتم را - با تمام قلبم .
از پشت پرده ی اشک می بینم که چگونه هزاران بن بست
نشانم کردند با زهر خند
دور تا دور من .
دور تا دور من هزاران بن بست .
زانوهایم می شکنند
خَم شده ام سجده کنان
هیچ اراده درمن -
لب هایم می لغزند روی خاک سیاره :
بوسه هایم می بارند بر زمینی
که تو بر آن قدم برداشتی
بی ترس از بارش تیر
آمدی گرم در آغوش من ...
---
- 4.14- سیاست صرافی !
ریز ریز
یاخته های مغزش تنها عدد را باور داشتند .
خواب شیرین : صفرهایی بودند
صف کشیده پیش عددش
تنها : یک .
بهشت زیبایش : جنگ بزرگ در راه !
حوری ها گرد و لخت و قلنبه : به صف .
در بهشت جنگ اش :
صفرها صف بسته در جمجمه اش می رقصند :
گرد ولخت و قلنبه
و
خالی
خالی :
در سر خونین اش ، زیر آوار بمب ،
در صرافی ...
---
- 4.15- در زمان ما
هیچ دروغی نبود در صدایت .
آهنگ نفس های تو
سرد نبود ، سنگین نبود ،
در لحظه ی دیدارمان :
همچون تولد ، محتوم ،
در زمان مقرر بی تردید .
قلبم ، هشدار نداد با کوفتن بی نظمی برسینه ی من .
نخراشید سوت خطر ، گوش ام را .
انکار نکرد لب هایم
خواستن لب هایت را .
انکار نکرد گلدان ام
خواستن آب ات را .
انکار نکردم تو را عشق من .
یک دیگر را !
زیرا ما روح بودیم در پرواز
بر فراز زمینی که ما را پرت کرد
زیر چرخ قطار کالاهایش
زیر چرخ سود های موهومش .
انکار نکردیم یک دیگر را
زیرا ما ، زنده بودیم
پس از مردنمان ،
ایستاده ، بر فراز تمام مرگ ها می دیدیم :
زیر پای انسان ها ریخته اند ، طبقه با طبقه ،
زندان ها
پرچم ها .
زیرا ما می دیدیم روی این سیاره
آمیزش بی پایان خاک را
گندم را .
یک دیگر را .
- چه به دست آوردند مرزها و کالاها ؟ -
ذره های هر نور
ذره های تمام نورها
بر فراز تمام مرگ ها
تا ابد می تابند بر نگین جادویی گردن بندم :
عشق ات در سینه ی من ...
- 4.16- عقیق
شهر غروب می کند
شهر به خواب می رود.
ستاره های دور دست طلوع می کنند
درست مثل سینه ریزی از عقیق
روی سینه ی سیاه شب:
عشق من ! ...
---
- 4.17- ذات
شکفت خود به خود
شقا یق ات
میان خاک من .
چگونه حمل کرده بوده ام
تو را
تمام سال های یخ زده ، درون خود
خود به خود ؟ ...
---
- 4.18- با من چه کردید ؟
- به یاد علی دشتی -
وطن !
چه واژه ای !
برای بلبلی که خارها خلیده اند در گلوی او !
چه واژه ای !
برای غنچه ای که داس ها بریده اند ساقه های ترد او !
بگو وطن چه بوده است
برای تک درخت سیب ما ؟
میان غارت هزار دست ، از درون حجره ها ؟
چه واژه ای !
چه رازناک !
چه درد ناک !
به مشت می زند مرا تمام خاطرات او .
وطن ! وطن !
غریبه ی عبوس من !
چه شد نگاه عاشق ات ؟
بگو به تیرهای زهرناک خود :
نشانده در میان هر دو چشم من
چه شد نگاه عاشق ام ؟ ...
---
- 4.4.19- دریای عظیم
می گذرم بر ساحل .
تنها هستم .
باد به هم می ریزد مویم را .
این نخستین بهاری ست که دور از توام .
چشمانم می گریند
اشک ، نه. خون می گریم .
چه بگویم به سنگ تنها که نوازش می شد با
دست ما ؟
چه بگویم به کبوترهایی که با چشم سرخ
بوسه های آبی ما را بر می چیدند
می بردند به لانه ی دور .
چه بگویم به موج روشن که قطره قطره
درخشان می شد
با همآغوشی دزدانه ی ما .
ای کبوتر های بال سفید !
ای موج ها ، موج های همه ی این دریا !
تکرار کنید
تا ابد تکرار کنید :
دست های ما را ، عاشقانه در دست هم .
بوسه های ما را سوزان ، بر لب هم .
هوس تند همآغوشی ما را با هم
تکرار کنید !
تا ابد تکرار کنید : عشق عظیم ما را در هستی .
این نخستین بهاری ست
که بی تو نسیتم ...
---
- 4.20- باغ گل
خاک های بی جان ،
ریشه ها و هزاران هزار آوندش را می پوسانند .
بر گ ها را پژمرده می ریزند .
برگ های پژمرده می افتند در مسیر هر باد
زیر پای هر عابر .
من شکستم
من شکستم گلدان ام را
بیرون کشیدم
ریشه های گل سرخ بیمارم را از خاک تهی .
بیا !
راه افتاده ام با غنچه ی فرداهایم
سمت باغ سبزت ...
---
- 4.21- سفر
یک سیب نیم خورده
یک جام نیمه پر
یک لایه درد نشسته در انتهای جام .
یک لقمه نان خشک ، آغشته با پنیر .
یک لقمه گاز زده ، روی پیشخوان .
یک تخت چوبی باریک ، چسبیده به دیوار
در طول این اتاقک تاریک .
یک جرعه با هم تا انتهای درد .
یک لقمه با هم تا انتهای ذره ی نان ، تا آخر پنیر .
یک تخت چوبی باریک .
یک تخت !
آغوش باز کن !
دیگر شب است ، شب .
با هم رسیده ایم به مقصد ...
---
- 4.22- مکان
دنیاها می لغزند می گذرند از کنج طاق افق .
بگذار دنیاها دور شوند .
بگذار دنیاها با همه ی قانون های بیهوده شان دور شوند .
من می مانم در همین نقطه ی جغرافیای هستی :
در همین نقطه ی راه شیری :
در حلقه ی بازوی تو :
جایی که تمام شب ها زیبایند ...
---
- 4.23- ملاقات ما !
امروز اگر نه ، فردا بی تردید می آیی .
من پا خواهم کوفت سخت بر روی زمین
ناسزا خواهم گفت
دریا دریا اشک خواهم بارید
فریاد خواهم زد : برو !
تو ، اما ، غمگین مشو ، خشم مگیر ، چیزی مگو .
تنها در آغوش بگیر تن تب دارم را - خسته از زندان ها .
تنها ببوس پلک های شورم را
بفشار مرا بر سینه ی خود
تنها ببوس لب های لرزانم را
ببوس
آه ، مرا بسیار ببوس ...
---
4.24- دریاچه ی مهاجر
آمدم پروازکنان
خود را انداختم در آغوش تو.
مرا بوسیدی .
آب دادی
نور دادی به من.
رقصیدم بازی کردم در آغوش تو
سیراب از آب ات.
در آینه ی چشمانت بال های سپیدی بودند
نشانم دادی:
بال های من بودند
من بودم!
با دو چشم سیاه برّاق
شاد شاد از بودن.
من تو را نوشیده ام.
تو را جاری کردم در طلسم پرهایم.
با تو پرواز کنان می گذریم از آتش تیر
و فرود می آییم در زمین دیگر.
همچون هزاران سال پشت سر
همچون هزاران سال پیش رو.
باز مرا می بوسی
باز من می رقصم در تمام گیتی
شاد شاد از بودن:
سیرآب از آب ات...
صفحه چهارم
