S I M A Y A R I
----------------------------
-----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
close X
صفحات این مجموعه
-------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
X
در هوایت
و هوایت
آغوشم را پُر کرده ؛
جفت با من
عضو به عضو
تا اعماق ریزترین یاخته ام
تا اعماق ریزترین ذره من :
بی جسم
موج لرزان
لبِ مرز
- محو میان هستی
و نیستی –
چنگ زده
جفت شده
با دریای هستی تو ...
---
پیدا نبودم در چشمت .
بین ما
صدها پرده
فاصله بود ؛
و پرده شب
و پرده اشک ...
پیدا نبودم در چشمت
مثل علف خودروئی
روئیده در قطعه زمینی
دور از تو ؛
که نه تو
بلکه باد
گرده های گل ات را
بر او می افشاند .
بار گرفته از تو
دور از تو
ناپیدا در چشمت .
ناپیدا در چشمت
آن گاه که رفتی .
ناپیدا در چشمت
آن گاه
که ریشه کردی
در زمین دیگر .
ناپیدا در چشمت
آن گاه
آن گاه
که گل های تو روئیدند
و شکفتند
بر ساقه تنهای من
دور از تو
در قلب من
در زمینی که ناپیدا بود
در چشمت ،
زمینی که نبود !
امّا من بودم
- خواهان تو
تشنه تو –
صدها حجاب
بین چشمان تو
و دست من
قد علم کرده بود ؛
و حجاب زمان
و حجاب کلمات ...
روی خط زمان
پیش رفتی .
رفتی
و ناپیدا بود در چشمت
اثر گام هایت
- در پشت سر –
حوضچه های دنبال هم
آبگیر باران های گاه به گاه
در شن زار
و رویش گل های صحرایی
با زمزمه صلح جاویدان
گام به گام
پشت سرت
بیهوده نبودند
قدم های تو
در شن زار ؛
و «گذشته»
بیهوده نبود .
بیهوده نبود
خواهش من
و عشق من ،
تنها ناپیدا بود
و بودم ...
---
در مسیر مارپیچ درخت
هر برگ
- منطبق با تعریف تکامل –
سبزتر از سال قبل
می روید ؛
هر سبزینه
برابر
با هر سبزینه ،
با هم
در وفور هوای آزاد
در وفور نور خورشید
در وفور آب خوب
خاکِ خوب ؛
و تمام برگ ها
نجوا کنان
رقصان
در طول روز
در طول شب :
کامل
کامل
جهان کامل
در همه جای نقشه
هر کجایی که درخت گردو می روید ؛
مثل توت
مثل انجیر
- آرام آرام
منطبق با قانون تکامل –
مثل ما
وقتی که آرام آرام
می گذریم
از مرز جدایی میان آب و خاک ؛
و سپس
بی پرده
تا قلب نوازش های همدیگر
پیش می آییم
شناور در عشق
در هیچ کجای نقشه
تنها
در آغوش هم ؛
آه !
جهان کامل ...
---
فقط نگاه نمی کنی ؛
نفوذ می کنی درون من
با نگاه چشم های روشنت .
نفوذ می کنند با نگاه تو
درون من
ذره های هستی ات
و جوش می خورند با تمام ذره های من .
بخار می شویم
ابر می شویم
بلور می شویم
می چکیم
بی صدا
سبک .
بلور ما
می چکد
روی سنگ پلکان :
با حضور ماه
و آسمان مخملی سُرمه ای
درون قطره بلور ما ؛
روی پلکان
کنار در
تمام شب
شب یگانۀ زمین و آسمان
که دور دور بود
بی نگاه تو .
نگاه آفتاب
به روی برگ
فقط نگاه نیست :
تبلور حیات
پیلۀ بلور بکرزا .
روشنی نازکی نفوذ می کند
درون لکه های تیره افق .
فقط نگاه نمی کنی
به شیشه های چشم های تیره ام ...
---
آنجا
جایم تنگ بود
دیوارش از سنگ بود
تنها بودم
من بی تو .
حالا می توانم ببینم ،
با نگاه امروزم
که آمیخته است
با نگاه تازه تو ،
و می آمیزد
فردا
باز
با نگاه تازه ترت .
انتقال از یک زندان به زندان جدید ؟
اما با تو
شکست و فرو ریخت
حصار سنگی
هر حصاری
روی زمین
پیش چشم من .
سنگ های شکسته
زیر قدم های ما
سنگفرش قشنگ کوچه های خاکی شدند
چه قدر کوچک بود
دنیای دیروز من
من بی تو .
حالا افق
تصویر بی جانی نیست :
- چند خط روی برگ کاغذ
با حکم مجوّز
چسبیده به دیوار اتاق . –
حالا افق
بی پایان
می تپد در ژرفای قلب ما
نیمه ای قلب تو
نیمه ای قلب من .
می تپد قلب ما در ژرفای افق
گسترده از همه سو
بی پایان
حالا ما غرق ایم
در لذت کشف
در شگفتی های پنهان یک دیگر .
می گردیم
در هوای درخت انجیر
که عطر برگ هایش را
آفتاب تابستان
کشف کرده .
می گردیم :
دو جهانگرد
با قدم های صبور کنجکاو
روی همۀ سنگ های شکسته ...
---
در صف نان
در صف شیر
در صف آب ...
آنجا
سرابِ بهشت
می ریختند ،
با گشاده دستی
در زنبیل خالی آدم ها ...
---
کشتزار ما را سوزاندند
در زمین ما
مین کاشتند
و تصمیم گرفتند
ما
کشته شویم
در راه کشتزار موهوم آینده
در زمین موهوم ...
---
قمقمۀ آب پنهانت را
بیرون آوردی
جاری کردی
روی بدن سنگی من
در بیابان عطش .
عطر خاکِ مرطوب ،
گلبرگ زرد ،
و برگ خورشید
در مشامم پیچید
با حواسم جفت شد
و جفت شدی
با همۀ رویاهایم :
با من
ماندی ...
---
به خیال خودت
- در خود –
می گذری از کنارم
خاموش ؛
اما در من
ذرّه های جسمم از عبور جسم تو
می جنبند .
گفتگوی پنهان سر می گیرد
بین دو برگ
و دو اقیانوس جادویی
با کلماتِ دیگر
تنی با تن دیگر
بی خاموشی .
گوش می خوابانم روی زمین
و صدای قلب تو را
با قلبم می گیرم .
فشفشه های بلند نورانی
آسمان بالای سرم را می پوشانند .
بی هیچ خیالی
بی فکر
ژرف ترین ذرّهِ هایم
به رقص می آیند :
در زمین خاک های تیره
غنچه های درخشان می رویند .
خوابی یا بیدار
در شبِ جشن بزرگ ؟
از کنارم می گذری
با خاموشی ،
و بدون فراموشی در قلب من می گردی
ذرّه ذرّه
جفت با من
و ما
جفت با سنجاق سر
با روح سنگ
و با جسم جهان
دست در گردن هم در چرخ فلک
می چرخیم
آسمان رنگی با ما می چرخد :
گرده های پرچم می چرخند
و رقص کنان می نشینند در بطن گل .
فشفشه ها
نور می پاشند
روی این شهر .
خوابی یا بیدار در شبِ جشن ؟
ذرّه های من
شاد و شنگول با تو بوده اند تمام امشب را ...
---
با غروبِ خدایان
فقط ما می مانیم
نه خوب نه بد
نه پَست تر
نه برتر ؛
تنها دو حقیقت
دو امر واقع
و دو نوزاد
مبهوت در صورت زیبای هم
مبهوتِ هم :
در زمینی بدون سنگسار ...
---
صبح
پرنده
- روی درخت چنار کوچه –
با آوازش
همۀ دنیا
و تمام ابدیت را پُر کرد .
پرنده
همیشه به سمت بهار
پَر کشیده ؛
مثل خیال من
که به سمت رویای تو آمده است
در زمان های طولانی دوری از تو ؛
مثل من
که دویده ام
به سمت صدای انسانی تو
در میان همۀ همهمه ها .
تو را خواسته ام
در بطن سنگ
و در اعماق تاریکی شن
و میان همۀ کالاها
روز به روز
در زندگی روزمره
در پارۀ نان و پنیر
در سبزی ریحان
در کاج
که از دانۀ کوچک می روید
و هزاران فانوس
به هر شاخۀ آن می آویزد
در تاریکی شب های سرد .
تو را خواسته ام
از نخستین لحظۀ پیدایش انسان
تا امروز .
من دفن شدم
در غار نمک .
من دفن شدم
لابلای خشت ها
و هزاران قرن
من دفن شدم
بی سر
در پای هزاران خدا .
من دفن شدم
زیر تَلی از کالاها .
لایه لایه
پوست انداخته ام
برخاسته ام
غار به غار
خشت به خشت
روز به روز
آمده ام
تا غرق شوم در ژرفای انسانی تو
مثل پرنده در اعماق بهار .
برخاسته ام
- باز
امروز –
از میان آوار جدایی
و درست مثل روز اول
دنبال تو می گردم
در پارۀ نان
و
دیوار .
صبح شده
آواز پرنده
جهان را پُر کرده ...
---
ما اینجا هستیم
در سکوت خانه
در پُشت پرده های کیپ
و در بستۀ قفل :
با هم
تسلیم به هم .
- گلبرگی تسلیم رنگ
یا رنگی تسلیم گل
در سکوت صخره
بعد از گِل و لای .
گربۀ آبستن
تسلیم ویار
پنگول کشان از دیوار پایین می آید
و شیرۀ گل ها را می لیسد .
حلقه های حیات دنبال هم
از هم می رویند
و قلمروهای پیش بینی نشده
پیش می آیند .
ما اینجا هستیم :
پُشتِ در قفل
- پیش بینی نشده –
در جمع یاخته های بسیارمان
در جمع گرمای نفس های پی در پی مان
و احاطه شده در انبوه موج های لذت ؛
مثل جمعیت نامریی شهر
پُشت پنجره های خانه ،
در کمین شادی از سقوط جبّار
در میدان آزادی
بعد از گِل و لای .
این ما هستیم
در سکوت خانه
تسلیم هم
گل
تسلیم به رنگ
رنگ
تسلیم به گل
عشق ، تسلیم به عشق :
پُشتِ پنجره های خانه ...
---
-------------------------------------------
-------------------------------------------
-------------------------------------------
---
جای خالی
دهن باز می کند ؛
و پُر نمی شود
با نگین های الماس
و جوراب های خال خال نقره ای
و کفش های طلاکوب .
جای خالی ات
دهن باز می کند
وسیع می شود
و جهان را می بلعد :
- سیاه چاله ای بی راهِ گریز ...
---
گوسفندان
وقتِ چریدن
- وقت نشخوار –
نفس های هم دیگر را می شنوند ؛
و زمانی که از این گلۀ معصوم
گوسفندی را بر می دارند ،
لحظه ای
دست می کشند
از نشخوار
و چریدن
و خیره به چشمان هم
می نگرند ؛
- به زمین و زمان –
لحظه ای به درازای قرن
و قرن ها .
قرن ها و قرن ها
ما
خاموش
خیره نماندیم
به چشمان هم ...
---
ما خاموش نماندیم .
خاموش نماندیم
عشق من ؛
مثل گلۀ معصومی
در سکوتِ «تقدیر» .
تقدیر تنهایی
سنگسار
و جدایی :
- بمب های صوتی ! –
تسلیم نشد
هستی ما
به نشستن
- پاره پاره -
پخش شدن
پراکنده شدن
و هیچ شدن
در بمباران .
تن ندادند بدن های ما
به جدایی از هم .
چشم هایم
آن سو
در صورت تو ،
دست هایم
این سو
در دست خاک ،
و نگاهم
کور شده
گمگشته
زیر آوار سنگ
و سنگسار ...
و آن گاه
از «من» چه باقی می ماند ؟
گذشته هرگز بر نخواهد گشت
با لباس مُبَدل ، حتی .
ما گذشتیم
از مرز جدایی
و «جدایی» هرگز بر نخواهد گشت
در بین ما .
بمب های کلمات
و احکام ،
بمب های ورد ها
باریدند
باریدند بر خاکِ ما .
و من
با هر بمباران ،
دست های تو را
و تو را
عشق من
سخت تر
محکم تر
بر سینه فشردم
و بر لب هایم :
انگار زنی
نوزادش را
در میان آوار جنگ ...
---
آرام بگیر
در این گهواره
عشق من
در میان بازوهایم
بر سینۀ من ؛
با تکان های مدام و پیوسته
مثل آونگ رام ساعت
پیوسته پیوسته
در مدار زمان
با تکان های زمین
پیوسته پیوسته
در مدار خورشید :
از برهوت
تا زایش دشت زنبق
بر سینۀ خاک ...
---
این جاست
حیات :
در
درون و درون و درون ؛
در حفاظ پوسته
- پُشتِ حصار.
اخبار این جاست :
زرده ای
- کهکشان طلوع -
چسبیده به سفیده
- کهکشان افق -
بی جدایی ، بی جدایی ، بی جدایی
لغزان روی هم
و ظهور نطفه :
- کهکشان نطفه و نطفه -
اخبار این جاست
در درون درون درون حصار ...
---
پیچ رادیوی قدیمی را می چرخانم
لامپ قدیمی
پُشت حصیر قدیمی پخش صدا
می درخشد ،
- مثل قدیم –
رادیو با تمام قدمت
آهنگ جدیدی را می خواند
که امواج جدید
در فضا می خوانند ...
---
کُپه کُپه
زباله ،
به حال خود مانده کنار خیابان ؛
با ردیفِ خانه های پَخ
بی نمای رنگی
همه
هم رنگ خاک .
گربه های لاغر – پا به پای دست های شبه انسانی –
از کوت زباله به کوتِ زباله ، می گردند .
آیه های فلزی
- مانند تکه های ترکش –
از مناره
در حال پرتاب اند
روی محل ؛
اما بی تأثیر
بر دستۀ انبوهِ مگس ها
که با هم
مثل یک توپِ سیاه بزرگ
روی زمین می افتند ،
بالا می آیند و دوباره به زمین کوت های زباله بر می گردند ،
و دوباره بر می گردند
روی صورت های انسانی .
هوا – حبس شده ، غبار آلود –
تن سنگین اش را انداخته
روی «شهر»
شهر خشکی که فقط بشکه های نفت
لاشه
و تعصب
از آن صادر شد .
این جا
قلم
و قطار برقی
متوقف شدند .
قرون وسطی
راه افتاد ...
---
سایۀ سُرمه ای قطار
می دود روی تنه های درختان چنار ، کنار جاده ؛
مَردی
که در اعلان بزرگ ده متری ، کنار جاده ،
با دهان متشنج از چیز نامعلومی
با مسلسل در یک دست
و مُشتِ گره کردۀ دستِ دیگر ،
محکم می کوبد به چانه هر بیننده ؛
جا می مانَد
در کنار پوست های خیاری که پرتاب شند
از پنجره یک واگن ...
---
عصر آن روز بد
زیر سنگینی آن شال سیاه
- روی جمجمه ام –
خوب «شب خوش» نگفتم
به تو ؛
به جبران آن
یک شب می آیم :
- شبی از شب های آینده -
شال ، روی دوش ام ،
پا برهنه ،
بی صدا می آیم
به اتاق بی خوابی تو
حلقۀ بازویم را می اندازم
دور تن ات ،
شال می افتد زیر پای ما ؛
ماهی ات را می گیرم توی دستم
می گذارم توی تُنگِ آبم ...
آرام می گیری
کنارم می خوابی
- بازوی من ، زیر سرت –
تا فردا ؛
و فردا ، آن فردا ،
مرا می بخشی
که به تو
خوب «شب خوش» نگفته بودم
عصر آن روز بد ،
زیر سنگینی آن شال سیاه
روی سرم ...
---
نه آرواره ای
برای به نیش کشیدن ؛
نه پنجه ای
برای زور افکندن ؛
سراسر نیاز
سراسر خواب
رویا ؛
و سراسر لب هایی
باز شده به لبخند
از واقعۀ حتمی و خوش .
مهربان است
با آغوشم
نوزاد عشق تو ...
---
باشد .
هر جا که بخواهی با تو می آیم .
می خواهی برگردیم به جنگل ؟
یا دورتر ؟
به غار برگردیم ؟
دوست داری
دورتر
کوچ کنیم ؟
در قلب نخستین ذرّه ؟
نزدیکِ هم
بی جدایی از هم
- جز با مرگ –
تنها من و تو
و بچرخیم
بچرخیم
دور هم ،
تا مثل نخستین قطره
آب شویم
و بیافتیم این بار
با رقص تمام رنگین کمان
درست در قلب این سیاره .
باشد .
با تو می آیم ،
راه بیافت
عشق من ...
