S I M A    Y A R I

 

          ----------------------------

          -----------------------------

          ----------------------------

          ----------------------------

          ----------------------------

          ----------------------------

          ----------------------------

close X

X

---طوفان ها
میوه ها را کندند
میوه ها را بردند .
با درختم ماندم
و درختم با من ماند
ریشه کرده در من .
بار دیگر ...
 
---
  
میوۀ دریا را می چینیم
می پزیم
روی اجاق هیزم
            بی سوزاندن .
بالا سرمان
آن قدر ستاره باران است
که مِه نیلی دریا
            دیگر
            قادر نیست
چشمک های آنها را محو کند .
نزدیک ما
نور شعلۀ ما می افتد
بر همآغوشی ساحل
و موج
عریان
            مثل ما
که سرانجام توانستیم
            برگذریم ،
از الیافِ ناخالص
که میان ما حائل بودند
و غالب بودند
- قرن ها و قرن ها –
بر این عشق ...
 
---
  
با تمام قدرت می گویند :
            من ، هیچ ام .
می گویند
من جزئی هستم
از کل ناپیدا
            کل حاکم .
و در این جمله
تسمۀ زنجیری از پیش چشم من می گذرد
و می گذرند بر روی آن
خدایان رعد
            سنگ
            طلا
            نفت
            سکه
و می گذرند
خدایان بزرگِ چیزها
و چیزها
ریز و درشت ،
می ریزند
در اعماق گور گذشته
پیش چشم من
من :
            یک هیچ ،
            بر فراز همه چیز ...
 
---
  
نگاهی پرسید
نگاهی پاسخ داد .
پرسید
            لبخندی ،
لبخندی
            پاسخ داد .
و شروع شد تکامل
از بستر ما ...
 
---
  
پلک هایم
            روی هم می افتند ،
بر سینۀ نرم ساحل
            در میان دو صخره .
موسیقی موج
            اوج می گیرد :
- خون من
رگ های تو را می خواند .
ساحل من
            آبِ تو را –
موج می ریزد
            در پیکر شن .
مدهوش بر سینۀ تو می افتم
در میان دو بازوی تو
            - ناشنوا در طوفان –
موسیقی داغ موج ات
به درونم می آید
در من می گردد ...
 
---
  
گربه ام را
            سالم
از میان آتش
بیرون آوردم
و در آغوش گرفتم ؛
میان اشک ها
            و هلهله های شادی .
آن شب
            خوابیدم
و خوابِ خوشی دیدم :
گربۀ تو بودم ...
 
---
  
پاس می دارم
لب هایم را :
            جایگاه بوسه های شیرین تو
            اکنون دیگر
            باغ گل سرخ ...
پاس می دارم
چشمانم را :
            جایگاه نگاه عشق تو
            اکنون دیگر
            پنجره ای باز شده به جهان دیگر ...
خط باریکِ نور
            روی دیوار ،
جنبان شد
وسعت گرفت
با عرض و طول .
مستطیل درخشان ،
از دیوار پایین لغزید
و پوشاند
بی صدا و آرام
کفِ سرد اتاق مرا ؛
پیش آمد
و نواخت
            بند به بند
انگشتان پایم را
با قلقلک گرم مدام
نجوا کنان
روی پوست ام :
            - خورشید می شکند میله های پنجره را .
 پاس می دارم
همۀ روزنه های پوستم را :
جایگاه نوازش های خورشیدت
            و زمزمه های شعرهای پنهانت :
منظومۀ دیگر
دیگرگون .
تدوین شده در خاموشی
تدوین شده در تاریکی
با آهنگ جویبار آبان
            در میان درّه .
پاس می دارم
پاس !
این خمیر گِل را
در میان سرانگشتان نرم مان ،
سرشته شده با خاکِ من
            با آبِ تو .
خلقت ، از نو !
در این دنیا
و از این پس
بیش از ابد
در تمام دنیاها ،
پاس می دارم
و گرامی
این ثانیه را :
لبریز
            دگرگون شده
            از بوسۀ تو ...
 
---
  
می بارند ابرها و چشمانم .
دیگر نمی دانم
قطره های الماس آسمان توهستند
بر صورت من
یا اشکِ چشمانم ...
 
---
  
 
متعلق ماندیم
            به ابریشم خاک
            و درختان توت .
متعلق نشدیم
به سُم های ستوران
مثل نعل
            و نعل ها ،
تاخته با ، لای و لجن
روی ابریشم فرش زمین ...
 
---
  
گرگ در پوستِ میش ،
روباه در پوستِ شیر ،
زنجیر قلب جای قلب
            روی سینه ،
قورباغه
            رنگ شده
            جای گنجشک .
اینجا ، بازاری بود
که در آن بایستی
هر چیزی را به هر قیمتِ ممکن
آب می کردند .
و همین جا
سرزمینی بود که آدم های باقیمانده
ترک اش کردند ،
بعد از سیلاب ...
 
---
  
آبنوس !
درختِ آبنوس
در میان بازوهای سفید روز است ؛
روزی که سرانجام
            از تاریکی
            بیرون آمد ...
 
---
  
بامداد است
فضا ،
از هوای کاج خیس
و هوای جالیز ناپیدا
            پُر شده است
بی هیچ غبار
مثل بلور الماس .
تمام دیروز
            باران می آمد ...
 
---
  
مردی
شکسته همۀ ساعت ها را
و به جای آن ها
راضی و خوشنود
دستگاه ضبطی به کار انداخته
که مدام بیخ گوشش می گوید :
            " پاینده ! تو ! "
در زیرزمین یک قلعه .
            نام اثر : مرد وحشت زده
            نقاشی : رنگ و روغن
            دوران : عصر رنسانس .
 
---
  
گاهی یک دست
            بر سینه ست ،
دستِ دیگر
            زیر چانه .
گاهی دو دست
بر سینه .
گاهی دست ها
            روی زانو ،
انگشتانم ضرب می گیرند
با آهنگِ پنهانی
- که انگار فقط آنها می شنوند .
دست هایم
انگشتانم ،
بی قرار و سرگردانند
تا
            زمان بودن در دستِ تو
روی این بوم ...
 
---
  
از جای نامعلومی
مثل هیولای کِدِ ر
کوبنده
پشتِ سرهم
خیز بر می دارند
بی هیچ دلیل و توضیح
آوار آوار
بر قایق ما می ریزند .
عربده های بادهای دیوانه
صدای ما را
از دهان های مان می دزدند .
رگبار ، شلاق است
            دراز
            کوبنده .
بی دفاع ،
دستِ خالی ،
داریم می پیچیم به طوفان ؛
و ببخشید !
این بار اصلأ وقت نداریم
که بپرسیم :
" آقا " !
اجازه ؟
آیا ؟ ...
 
---
  
می افشانی
آبشار شیری رنگت را
در تیرگی جنگل من .
هُدهُد ها
بال می جنبانند
سر را بالا می گیرند .
رنگِ صبح ،
از میان برگ های به هم پیچیده
می ریزد
در دایرۀ تاریکِ چشمانشان
            می خوانند .
پژواکِ جادوئی آواز شاد
ما
را در بر می گیرد .
پُشتِ درختان تنومند
دیگر
            شیطان پنهان نیست ...
 
---
  
ناباور
به صورتِ تو خیره شده ام .
صدای نفس هایت را می شنوم ،
زیباترین آهنگِ ممکن هستی را .
لب هایم
لرزان از شادی
شعر نام تو را می خوانند .
نامم را بر لب می آری
مرا می خواهی .
در آغوش تو می افتم ...
- سیارۀ گم گشتۀ سرد
در مدار مِهر گم گشته ، می افتد –
ناباور
دست می سایم
بر صورتِ تو
            بر شانۀ تو
گوش می چسبانم
            بر سینۀ تو .
و تپش های تند قلب ات را
- که حقیقی تر از هر تاریخ اند –
            می شنوم ...
سرنوشتِ زیبای منی .
لب هایم می لرزند
صدایم می لرزد
و زمزمه هایم در اتاق می پیچد
می آویزد بر گوش ات :
- قدم های من بیش از اندازه
            کوچک بودند .
هر چند فقط
دره ها و کوه ها و چاه های آلودۀ نفت
            در میان ما بودند –
اشک هایم می ریزند
بگذار گریه کنم .
گریه های شوق گم شده ای ،
در درگاه امن خانه
            در من می جوشد ؛
بر سینۀ سرد بالش
هر شب
            هنوز ...
 
---
  
روز موعود
خون نریزید
بُت
            را
            تبعید کنید
            به حیات ابدی ،
روی سیارۀ نپتون
بی هیچ کس
حتی دشمن .
 
---
  
مردمانی بودند
همه تاجر
که به دنبال اکسیر طلا می گشتند
مصمم بودند و هوشمند ،
یافتند .
نوشیدند .
پس
به هر چیز که دست زدند
آن را طلائی کردند :
            آب ، طلا
            نان ، طلا
            خاک ، طلا
            میوه ، طلا
            بستر ، طلا
            دست ، ابرو ، مو ،
            طلا
سیاره : طلا
طلا و طلا ...
خیره کننده
تا ابد
            خیره
            و مُرده .
 
---
  
رسیدی
داخل شدی
بی تعلل
در بطن من
آفتابی
            در بطن گیاه
آبی
            در بطن خاک .
ورق های افتاده
- برگ های افتاده –
گردش گران بی حس
می گذرند از حیاطی
            به حیاط دیگر
            همچنان بی ریشه .
ما
            دگرگون شدیم :
آشنایان از روز نخست
ریشه دوانده در هم .
ذرِّه های آشنای بدن های مان
            با هم جفت شدند .
جفت شدیم
و دگرگون :
در بلور همآغوشی مان
رنگ های طلوع می درخشند
و شب
            با تمام وجود
نور بر می گیرد
            از الماس ما ...
 
---
  
دانا نبود
            دانای کل .
دانا نبودند هرگز کلی ها ،
با حس تملک های خونین شان
دنیای "کلی " را
آب با خود خواهد برد
و جزء به جزء
            ما را خواب ،
به همین صورت ناب
پناهنده شده
سخت
            به آغوش هم ،
چسبیده به هم
مثل دو بازوی صدف
و برهنه
به همین شکل ناب
            دست در گردن هم ،
روی آب
روی آب ها
            دیگر بی غرق شدن ؛
و همآغوشی ما
بستری خواهد بود
- سرزمین دیگر –
یک جزیره خواهد بود
بی حملۀ " دانای کل " :
ایستگاه همۀ مرغان دریایی ...
 
---
  
از پشتِ کوه می آیم
- مثل نسیم دریائی
روی بال پرستوی دریائی –
            می نوازم بازویت را
یا مثل دستِ آرام موج
            روی سینۀ قایق .
و تو مثل فرو رفتن آب
در پیکرۀ ساحل شن ،
با صلابت
به درون پیکر من می آیی
با صلابت
و با آهِ عمیق :
یکباره
            رها
مثل نفسی از بندِ حبس
            بی پایان ...
 
---
  
بوسۀ تو باقی ماند
در زمین تن من ،
همچون بنای پابرجا ؛
و مرا محفوظ داشت
از گزند بادها
از گزند باران ها ...
 
---
 

 
ناخودآگاه
در جهان جمجمه ام
چشم هایم بازند :
بر صورتِ خندان تو
بر نگاهِ بَرّاق تو
لبریز از رنگ های همیشه بهار .
بازوهایم ،
حلقه شده اند دور دوشت .
و لبانم ،
بر هلال لبان شیرینت می رقصند
            نوش و نوش .
بی جدائی از تو
برهنه
            در دستِ تو .
در همۀ جمجمه ام
در شعاع نور ماوراء ماوراء بنفش
زیر حجابِ این شال سیاه
            روی سرم ...