صفحه ها  1   2   3   4   5   6   7   8   9   10  11   12   13

---

• 6.01- دشتِ نیکان

آن ها
            نان را به تساوی
            برای همگان می خواستند ؛
            نان را ، مدرسه را ، شادی را ...
با هم بودند
با هم رفتند
با هم خاک شدند ؛
و اکنون
از قلب خاک
با هم می نگرند
به شعاع خورشید مهر
برخاسته
            از خاور ...
 
---
 

• 6.02- سبکبال

 
برگی بود
            یا
            پروانه ای ،
در هوای صبح شهریور
چرخ زنان
سبکبال همراه باد
            بر فراز سنگفرش کوچه
مثل من
سبکبال همراه تو
            بر فراز ویرانه های کوچه ...
 
---
 

• 6.03- معنای جمله

 
دوستت دارم ،
یعنی
            تو را دوست دارم
یعنی
            دارم تو را
همراه من
با خود من
            و در من .
یعنی
            نبض زندۀ تو
            نبض من است ،
زیر این پیراهن
زیر همۀ پوشش ها .
یعنی
            دو رود شنگرف
            در بستر یک رگ
دو قلبِ پُرشور
            در یک سینه
دو مغز بادام
            در یک پوست .
یعنی هر قطرۀ من
راه گشوده به قلب دریا ؛
فرسنگ ها دور از زندان
آزاد از یک سلول
            سلول انفرادی ،
            دور از حبس .
"دوستت دارم"
یعنی
            یک رویداد
            معیّن
            به وقوع پیوسته :
پنجره های بسته ،
باز شده
به حیاط بهار نارنج
و نوازش های نور ماه
            روی تن ام .
می بینی ؟ ...
 
---
 

• 6.04- دریا

 
نامعیّن باقی می ماند
مرز میان موج و
            موج .
نصب سیم خاردار
            ممکن نیست
میان موج تو
                و
                    من ...
 
---
 

• 6.05- قاشق

 
دور از دست ،
قاشق مِسی
در محبس گنجه
            زنگ می زند ؛
مثل آینۀ چشم هایم
که زنگار بسته بود
بی تو
            در حبس این دنیا ...
 
---
 

• 6.06- عقیدۀ همگانی

 
این عقیده
آن قدر بدیهی ست
            - و ساده –
که برای بیان
ابدأ به کلمات
            نیازی ندارد ؛
عقیده
به قدم برداشتن
راه افتادن
دویدن
از مرز خیابان گذشتن
رسیدن به آغوش هم
خم کردن زانو
افتادن در پای هم :
رسیدن به اوج
            در هستی ...
 
---
 

• 6.07- دعا

 
چفتِ زنجیر دعا
            باز شده
و پلاکِ دعا
- با طوفان اشک –
می آویزد دور گردن
زیر پیراهن سربازی
در این طرفِ خطِ "جبهه" .
و پلاکِ دعا
بر گردن دیگر
            می آویزد ،
زیر پیراهن سربازی دیگر
در آن طرفِ خطِ "جبهه" ؛
با همان طوفان اشک های خاموش :
و
            بناست همۀ فرزندان حفظ شوند .
پس خدایا حفظ کن
پسران مرا
                از
                      برادر کُشی ...
 
---
 

• 6.08- دانستن

 
حتی
وقتی که چراغی نیست
می دانم تو چه شکلی هستی .
می دانم شکل لب هایت را
لبخندت را
بوسه های داغت را .
می دانم شکل دندان هایت را
            روی پوستِ سیب ؛
حتی
            در ظلمتِ محض .
دانستن
            رابطه است
            بین دو تن
در قلبِ یک بستر
در یک ذهن ...
 
---
 

• 6.09- همراه باد

 
چادر مشکی
در آبِ روان
کُر داده شده
باز شده
- به تمامی باز –
پهن شده
- به تمامی پهن –
            روی بند ،
            بندِ رَخت .
باد می آید :
چادر
زاویه های سیاهش را می تکاند ، در جا ،
تند تر از زیرپوش و شلوار و پیراهن
می رقصد :
            باز باز
            روی بام
            دست در دست باد ...
 
---
 

• 6.10- پا و گلیم

 
نه
     به
        جای عمومی
                      کار دارند ،
نه
    به
       جای خصوصی :
چشم هایم که می قاپند
            شکل زیبای چشم هایت را
دست هایم که می قاپند
            گرمای لطیف دست هایت را
و دهانم که می قاپد
            شیرینی خوبِ لب هایت را ؛
هر جا که باشد بی صبر و
            شورشگر
از حد و حریم می گذرند
            دست ها و دهن های گرسنه ...
 
---
 

• 6.11- بیشتر

 
در میان آشیانی از خاشاک
روی بالاترین شاخۀ سرو ،
خورشید طلایی
بیش از همه جا
            می تابد :
در باغ زمین
جای دو پرنده در آغوش هم ...
 
---
 

• 6.12- بانگِ نو

 
جاودان و بی مرگ
در قلبِ ذره های لب ام
جا دادم
            لحظه
            لحظه
            بوسه های تو را .
لب هایم زنده می مانند
و می خوانند
با زبان همۀ بوسه هایت
            شعر این حادثه را ؛
بوسه هایت بر لب هایم می خوانند
منظومۀ این هستی را
بانگ
        به
                بانگ
در پردۀ اوج
جاودان و بی مرگ
بالاتر از پرده های غارغار کلاغ ...
 
---
 

• 6.13- روشنایی !

 
گریه می کردم
می گفتم
- اینجا تاریک است
آنجا تاریک است
همه جا تاریک است –
 
بغلم کردی
اشک هایم را بوسیدی در تاریکی
و نگاهت پیوست
            با نگاهم :
پیشانی ماه پیدا شد در خطِ افق ،
روز درخشان
و خورشیدِ قشنگ
                دنبالش .
ببین !
گریه کنان باز هم دارم می آیم
                                  در تاریکی ...
 
---
 

• 6.14- شباهت

 
بچه گربه
ریشه های فرش را
با پنجولش می کشد به چپ و راست
بعد می چرخد دور خودش
می دود زیر تخت ،
خَف کرده
می جهد باز روی همان تارهای ریشه
بعد ، می غلتد روی فرش
دست ها و پاهایش را هوا می گیرد
طاق باز می خوابد
            زیر خورشید ظهر
غرق در لذتِ لحظه ،
لحظۀ پیوستن به هستی نور
مهربان
            پایدار
                        بی دلشوره ؛
مثل من
غرق در گرمای آغوش تو ...
 
---
 

• 6.15- یک نسل

 
ما ، اصلأ ،
            سر نکوبیدیم به دیوار .
ما
            دویدیم ،
برگشتیم ،
و با دستِ زخمی مان
روی آجرهای سر کوچه نوشتیم :
            "بن بست است
              وارد نشوید !"
و گذشتیم
دور شدیم
بسیار دور شدیم
            از بن بستِ خون آلود ...
 
---
 

• 6.16- فاصله

 
ثبت عنوان بهشت
و بهار موعود
            روی طاق شکسته ،
پرستوها را حفظ نکرد
            در کوه زباله
            و ستون های سیاه مفلوک
            در حصار سیم های خاردار .
حلوا حلوا گفتن
دهن را شیرین نکرد .
میان صدق و کِذب
فاصله ای ست
که پرستو
            و ما
            امروز می دانیم ...
 
---
 

• 6.17- پیله (1)

 
بوسه های زلالت
            نگاه زلالت
            مرا پوشاندند .
زلال ،
با شیرۀ جانت
پیله ام را تنیدی
و مرا حفظ کردی
- پرواز جاودان مرا
            حفظ کردی –
در پناه سپر نامریی ،
در میدان سنگدلی ...
 
---
 

• 6.18- پیله (2)

 
تنها
            بوسه
            انسانی ست ،
و نوازش های نرم سرانگشتانت
بر لالۀ گوشم
            و بر گودی ناف ام ...
تنها
            لبان بازت
            به لبخند
            انسانی ست ،
رودر روی این صورتِ اشک ؛
و این اشک :
زلال
جاری
            - عشق من ! –
تا ابد
            و امروز
            در پناه سینۀ تو :
تنها
            پیلۀ عشق
            انسانی ست ...
 
---
 

• 6.19- پایین ، بالا

 
بالا و پایین می رود
پارچۀ پیراهنت
            بر سینۀ تو :
- زنده هستی و گرم
            عشق من
            با من ، هنوز
            روی این سیاره –
پیراهن من
روی سینۀ من
می رقصد
            بالا ، پایین
از گریۀ شوق ...
 
---
 

• 6.20- هوای تو

 
اگر اینجا بودی
حالا
کنارم در این تخت ،
دستم را حلقه می کردم
            باز
            دور دوشت
و خودم را
            به تو
            می چسباندم .
تو
            آرام آرام
پلک های خوابت را
            باز می کردی ،
و نگاهت
از میان دو پلکِ نرم نیمه باز ،
مثل دو فانوس قشنگ
از میان غبار مه آلود گنگ
به من می تابید
و می گشت در صورتِ من ؛
لب های تو
لبخند تو را
به نگاهم
            هدیه می دادند :
به نگاهم
            و به من ...
لب هایم را
بر شانۀ تو می لغزاندم
و هوای تن ات را
با نفس های عمیق
            می نوشیدم ؛
و دو باره
خوابم می برد
سر بر سینۀ تو .
حالا شاید
قایقی را می دیدم
تکیه داده
            به سینۀ دریای بی طوفان
            در غبار زرین ظهر ،
یا شاید
گهواره ای از نی ها را می دیدم
            در تکان های لطیف هوای آبی ...
و حالا
نفس های من
دیگر آمیخته بود
            با نفس های تو
            و نفس های زمان
            آرام و عمیق .
از کنار کتان سفید پرده
نور زرد شهریور
در اتاق تابیده ،
            میز را پُر کرده .
اگر اینجا بودی
با هم
می دیدیم
            لیوان پُر از الماس این روز را ،
و کنار لیوان
            - روی میز –
دانۀ جامانده
            از خوشۀ انگور دیشب را ،
با هم می دیدیم
که پُر شده حالا
از آب طلای خورشید .
من
باز، دوباره
هوای تن ات را می نوشیدم ؛
به تو می چسبیدم
و تو ، باز
پُر می کردی
            لبریز و پُر
دانۀ انگور و لیوان مرا :
من نفس های خودم را
می شنیدم
            که بلندِ بلند
از میان دهلیز زمان
- از میان غبار –
بیرون می آیند ،
به نفس های بلند امروز ، می پیوندند
و می آمیزند
            با نفس های تو
- از میان مرزها
از میان همۀ این مرزها –
در هِق هِق این گریۀ ناباور من
مثل حالا
- جای سینۀ تخت –
            بر سینۀ تو ...
 
---
 

• 6.21- این همآنی

 
چند فرشته
            دارند دور خورشید ما می گردند ؟
چند فرشته
            از میان آنها
            با آبکش ، روی خورشید ما آب می ریزند ؟
چند فرشته
            سر سوزن
            جا می گیرند ؟
یک دانه ؟ چند میلیون دانه ؟
یک
            با
                        میلیون ،
فرقی ندارد این جا ،
روی برگ این کاغذ ؛
پوسته ای از کلمات
            فقط پوسته ای ست از کلمات ...
 
---
 

• 6.22- نظافت

 
پاره می شوند
بعد
            مچاله می شوند
به اندازۀ مُشت .
بعد
            روی شیشه
از بالا به پایین
از راست به چپ
و بر عکس
            می چرخند :
ورق کلمات بیهوده ،
            - کلمات کاهی -
روز نظافت
            در خانه ...
 
---
 

• 6.23- هزار چهره

 
به شکل تازه
با نقابِ باد
بی گذرنامه
بی اخذ مجوز
            می آیی ،
پردۀ پُرچین ام را
با یک فوت
            به هوا می اندازی ،
می رسی به دامن من
دست های بازی گوش ات
روی زانوهایم
            می چرخند ،
پیش رونده
بالا می آیند
            مواج روی تن ام ...
شکل باد خنک شهریور
با هوای همیشه بهار باغت
با هوای آبت
رها
            می ریزی روی من :
            آبشار درخشان !
از سر تا پا
            مرا می پوشانی
            و حیاتم را در بر می گیری ...
پاکیزه
از درون و بیرون
            بر می خیزم
لبخند روز در چشمانم ؛
بوسه های صدف نرم ام را
طولانی ، طولانی
می سپارم به دست باد
با مقصد لب های تو ...
 
---
 

• 6.24- پیغام

 
حقیقت دارد !
طوفان غرید
            چرخی زد
و مرا با خود بُرد
مثل برگ کاغذ ، مثل هیچ
            گمگشته در سیلاب .
من دور از تو
دور از تو
بی زبان ام
بی حنجره ام
بی تکان خوردن لب های خونین ام ؛
تنها در قلب ام
با تمام قلبم
نامت را فریاد زدم .
و سپردم هجاهای بلند نامت را
            به دست بادها
            و به دست آب ها ؛
- مثل پیغامی
            در بطری بسته به دست امواج ،
دور از چشمان دزدان دریایی –
موج ها چرخیدند
چرخیدند
            با نام تو
و تو را با خود بردند
دور از من
            دور از خانۀ طوفانی من ...
حالا در خانه
بعد از طوفان
            - در فرصت بین دو طوفان ! –
صبح شیرین شهریور می تابد .
کُنج حیاط
            برگ های خرمالو
            نجواکنان می رقصند .
بلبل ها در میان کاج ها می خوانند
قلبم
            هنوز
مثل آن روز
تو را با نام تو
            می خواند ؛
با نام تو به تپش می افتم :
شورانگیز
            در این جا
در صبح باغچه ام
رنگ های جادویی پاییزی را
با تو
            می بینم .
و آن جا
در شبِ تو
پُشت خانۀ تو
صدای جیرجیرک های باغت را
با صدای موج های رودت
            کنار جنگل ،
با تو دارم می شنوم .
با تو می شنوم
با تو می بینم :
ماهِ شبِ تو
            پُشتِ ابر است
- آسمانت ابری ست –
پُشتِ خانۀ تو
کنار جنگل
            لبِ رود
آهویی سر فرو بُرده بر سینۀ رود ،
با لب هایش
            غنچه های یاس آبی را می چیند ...
می چیند
            و به ناگاه
از بستر موج
سر بر می دارد
و خیره به تو می نگرد .
با نگاهِ سحرآمیز
پیغامی
            می سپارد به اقیانوس چشمانت :
- همچون نشانی در
            شیشۀ در بسته
            به دستِ امواج ،
دور از چشمان دزدان دریایی –
پیغامی از اعماق زمان
از اعماق قلب
کهکشان امیدی نامیرا :
            - عشق من ...
عشق من !
حقیقت دارد
که حقیقت نیافت
- با طوفان
              یا
                بی طوفان –
دوری
            میان من و تو ،
پُشتِ این پردۀ اشک
            در چشمانم ...
خروس
            دارد می خواند ...