صفحه ها  1   2   3   4   5   6   7   8   9   10  11   12   13

---

• 12.01- امید

غمگین نباش ،
            از سد این پرچین
            که هنوز در میان من و توست ؛
و بخاطر بیاور
- عشق من –
            روزی را که توانستیم
و نقب زدیم
از قلبِ خدای سنگی
- از سخت ترین سدِ هستی –
            سمتِ یکدیگر ...
 
---
 

• 12.02- مألوف

 
موهای ژولیده زیر چادرهای آلوده
          - خانه های مألوف شپش
گونه های پر لک و پیس چروک
غنچه های سرخ نشکفته ، پرپر شده ،
          - راه های مألوف اشک .
انگشتان کبره بستۀ خشک
- جایگاه مألوف "مال"
- مال های قاپیده :
          نانی ، گردنبندی ، آبی ، هر چیزی ...
روزهای بی فردا ، بی تماشای افق ، بی گل سرخ ...
زیبایی غارت شده
در بدن های صابون ندیده
لگدکوب شده
پرت شده در این بند ؛
بندِ عمومی :
دور تا دور من ...
 
راستی !
چه کسانی این بنا را ساختند ؟
 
---
 

• 12.03- زنبق

 
گیج
        سرخوش
        در آغوش هم ایم .
- زرد و بنفش ، دویده در هم ، در فضای تیله –
آسمان
        باز باز ، بلور شیری .
و زمین
        باز باز ، بلور آبی .
جوش خورده به هم .
تیلۀ فیروزه
        می گردد
        می غلتد
        گیج و سرخوش
        روی خطوط مرزها .
از تختِ سنگی غار
تا تشکِ خوشخوابِ گرم ؛
از شکم های کبود خالی
تا نافِ تمیز
        همچون نگین الماس
        بر کمربند حریر سفید ...
پس کجا بود ؟
کجاست مرز تو ؟
و کجاست مرز من ؟
کجاست پایان لب های من
        آغاز لب های تو ؟
کجاست پایان زبان های لغزنده ما
- همیشه تشنه –
        در کام یکدیگر ؟
پایان یا آغاز ؟
همیشه آغاز ...
دست های نوازشگر نرم
        می رقصند بر ستون فقرات .
مُهره به مُهره ، استخوان هایمان
پوستمان
و تمام رگ هایمان چسبیده به هم
        امتداد یکدیگرند
        بی پایان ...
- رگ هایت دوخته اند زخم قلبم را ؛
و نگاهت با سنبله های آبی پُر کرده اند
         درّه های افق خشکم را –
کجاست مرز میان هوای جاری
        و زنبق ؟
 
ساقۀ سرسبزی ، می گردد
        می رقصد
        در بطن هوا ؛
گردۀ باروری می چسبد به زمین هوا :
زرد
بنفش
نارنجی
 
کجاست فاصلۀ این و آن
        در تیلۀ رنگین کمان ؟
معجزۀ آمیزش !
مرزی نیست
هرگز نبوده مرزی
        میان قلّه و دره .
امتداد هم ایم
        ما
        پیوسته به هم .
گل زنبق شکفته در بطن هوا .
موج بنفشی ریخته در تن زرد .
قلۀ تو !
درّۀ من !
گیج و سرخوش در آغوش هم
در تیلۀ شفاف مان
وای !
زنبق من ...
 
---
 

• 12.04- پیکر سعدی

 
چه اشتباهی کردند که سپردند این پیکر را
                                          به تیغۀ ارّه ؛
و نشاندند یک عضو این پیکر را بر تختِ زر
و بدور انداختند عضو های دیگر را .
سیل خون
            همه را
            با خود خواهد برد .
همۀ آنها را که نزدیک و دور
به درستی
            تنها تنها
            یک تن بودند ...
 
---
 

• 12.05- کارگاه

 
ریخته گر – یا هرنام که مایل هستی –
آنچنان ، در قالب "تو"
            "من" را ریخته است ،
که دیگر حذف تو
            بی حذف من
            ممکن نیست :
- مثل جسم و جان
یا خاک و گیاه
یا هر تمثیل که مایل هستی –
و زیر طبقات
- بعد از همۀ فاصله های سطحی –
در اعماق
من تنیده شده ام در هستی تو
و تو را با همۀ ذرّاتت
در همۀ ذرّاتم می بینم .
نزدیک بیا
و بنگر
            در همۀ آینۀ هستی من
در مردمک چشمانم ،
تا ببینی که من
چیزی هستم
            علاوه بر من
            غیر از من
            در اعماق ...
 
---
 

• 12.06- برخی مشخصات

 
"یک سر ، دو گوش"
        پِشُت پنجره بود .
اژدهای هفت سر
        ته هر آب انبار
        کمین کرده بود .
جن ها
        با دُم های پشم آلود
و سُم های سنگی شان
        در گنجه پنهان بودند
و ما – چشم بسته – ترسان ،
 دایم باید فوت می کردیم دور و بَرمان
و به تقلید ، صداهایی را به زبان بیگانه می ساختیم ؛
با ایمان بی تردید به کارایی اوراد گنگ
        در ظلمتّ شب
        در جهان ناشاد تار
وقتی که کودک بودیم ...
 
---
 

• 12.07- ما

 
صورت پذیر
            و زخم ناپذیر ،
یک نام
و موج پژواک
در اعماق ذهن :
اتاقی ، گردگیری شده
فرشی ، با حاشیۀ غنچه های نیمه باز
عطر نعنای سابیده شده
نخ پرده ،
            چرخ زنان بر سینۀ تور پرده ...
 جهانی در آغوش موج
صورت های بی کبودی
            و بوسه پذیر .
یک نام
و موج پژواک
            در اعماق ذهن :
همآغوشی محض هستی با هستی .
ویران شدن زندان زره
تن های برهنه
            رسیده به هم ...
آتشفشان نوازش های حبس شده
به زانو افتادن
            در گدازه های جوشان مِهر .
- طغیان عشق بر علیه احکام
طغیان عشق بر علیه چوبۀ دار –
 
یک نام
و موج پژواک
            در اعماق ذهن :
سر فرو برده در هستی خویش ،
باز می گردد موج
            به اعماق
و به ژرفای پنهان زمان .
پژواکی در اعماق ذهن :
با هم می جوشیم
فوران از قلب مغز
            آسمان را در بر می گیرد ،
و فرو می بارد
            سیلاب مِهر روی خاک .
روی خاک ، پیراهن ها می پوسند
الیاف ،
            الیاف مصنوعی می پوسند
عنوان ها و بند ها می پوسند ؛
و ما
            تن های برهنه
            یکدیگر را با ز می یابیم .
مرگ است یا زایش ؟
پاک
زلال
همچون منظرۀ برفی کوهستان
            بعد از بارش ؛
پاک
زلال
و بُهت زده
            از حس دیگرگون :
بی زخم و زنده ، یافتن یکدیگر :
پاک تر از اشک های زلالی که
            فرو می باریم بر گونۀ هم ،
بعد از مرگ
            بر خاکِ عزیز ...
 
---
 

• 12.08- ستون عشق

 
حرف ها ، بادند
            باد هوا .
باد می وزد ،
برگ های خشک
            و پاره روزنامه هایی را می برد
برگ ها و روزنامه هایی را می آورد .
بادند ، حرف ها
باد می وزد
            و نمی ماند .
دستت را می گیرم
            می فشارم روی لب هایم
باد می آید ، می گذرد
از کنار تندیس عشق مان ...
 
---
 

• 12.09- خواننده

 
کف دستم را پیش چشمانت می گیری
می خواهی
            رمز خط های پنهانم را بگشایی ؛
و همین دم
اثر انگشتت
            و نگاهت
            خطوط تازه انداخته اند
            بر صفحۀ من ...
 
---
 

• 12.10- رفتار

 
بجای برگشتن
            و دوباره رفتن
            در جادۀ هموار گذشته ،
در راۀ ناپیدای آینده
            قدم برمی داریم .
تکیه داده به بازی هم
به هم نزدیک تر
- و دور تر از سایه های سنگی که ما را فرا می خوانند
و دندان های نیش خود را
پشتِ نقابِ زمان
            پنهان می سازند –
تکیه داده به هم
به هم نزدیک تر ، نزدیک تر ،
بوسه های سرگشتۀ خود را بر سینۀ هم می فشاریم
و بجای برگشتن به حصار سنگ های خونین ،
می گریزیم به سمت آینده :
در یکدیگر ...
 
---
 

• 12.11- آرزو (1)

 
از بیرون ،
با زور سیل
            یا زمین لرزه
            یا آتشفشان
- تخت سنگ بزرگ –
از جا پرت شده ، می غلتد ،
با اصابت به سنگ دیگر
با اصابت به تمام سنگ های دیگر ؛
در جای ناپیدایی می افتد ،
- تخت سنگ بزرگ –
بسته در خود
            و شکسته ، شکسته
            بی خود ...
قول بده که این بار
بگذاری از همان لحظۀ اول
من
            شن باشم ،
یک دانۀ شن
            در بستر شیرین دریای تو ...
 
---
 

• 12.12- آرزو (2)

 
یک دانه شن
          در ساحل دریای تو ،
لبریز از موج تو .
گوش ماهی ها باز می خوانند
در گوش آدمیان
آهنگ بوسه های تو را
          بر هستی من
و همآغوشی تو آیینه ای خواهد بود
پیش مرغان پریشان هوا
          و رهگذران زمین .
پری دریایی از قلب شن من
به آیینۀ روشن تو می آید :
پوشیده با فرفره های زلال آبی
رقص کنان بر تن عریانش
و رها از همۀ برگ های ضخیم انجیر ،
لبریز از تو
          با تو می خندد .
بی شکستن های بیهوده زیر قدم های بزرگ
          و طوفان های بی مقدار .
لطفأ بگذار من شن باشم
یک دانه شن ،
اما لبریز ...
 
---
 

• 12.13- ابلیس !

 
روی زمین ،
شب ها با ماه می خوابد ،
صبح ها با خورشید برمیخیزد ،
و در این فاصله صدها ستاره
          بر او می تابند ؛
و ابلیس
          - به جای سپاس –
بمب اتم می سازد
می کارد در تن باریک زمین ...
 
---
 

• 12.14- دلیل کافی

 
راست می گویند ،
من همیشه یا کنارت بودم یا دنبالت
و همیشه مثل یک جسم
که جان شیرینش را در بر می گیرد
            می دویدم
            دستت را می گرفتم
            می فشردم بر قلبم .
شهر به شهر
خیابان به خیابان
درختان چنار ، رهگذران ، پنجره های باز خانه های مردم
این طور مرا
مثل جسمی پیوسته به جان
            بسته به تو می دیدند ،
انگار با رگ های نامریی از آغاز
و پابرجا ، بسیار پابرجا .
و همین کافی بود که بگویند :
"من" بی "تو" می میرم ...
 
---
 

• 12.05- گنج

 
زبان شیرینت
            می گردد
            در دهان صدفم .
لب هایم را می بندم ،
و مروارید بوسۀ تو
غلت زنان
            بازیگوش ،
نور می پاشد
            بر ظلمت من ...
 
---
 

• 12.16- محاسبه

 
افزوده شده ، برق نگاهت
          به پنجرۀ چشمان من ؛
اما نه همچون یک دانه سیب
          به یک دانۀ سیب
          در یک جعبه .
ملحق شده است ،
آمیخته است ،
          روشنی ات
          با چشمانم ؛
مثل چراغی با شب
مثل بهاری با برگ .
با تو
          عشق من
هیچ چیز
          هیچ چیز کم نشده از هستی من ...
 
---
 

• 12.17- خانۀ بعدی

 
با گره بر ابرو ، زن ،
      در ویرانه می گردد .
خُرد شده ماشین حساب
سوخته اند برگ های بستانکاران و بدهکارانش
پاره شده اند بندهای اشیاء اش
...
مثل موج هوایی که در خاکستر می گردد
      می گردد او در میان خاکستر .
اکنون خم شده است
و به تار چمنی که سبز شده
از میان دو کاشی سیاه ،
      می نگرد
لحظه ای می ماند
و می گذرد با نفس های بهاری که آویخته است
      از دامن او ...
 
---
 

• 12.18- نرمش

 
می دانی !
اینجا در واقع همه چیز فرق کرده
و من ؟
من هم ، دیگر ،
با میخ نمی کوبم بر مغز خودم
و جمجمه کم حجمم را نمی آویزم
            از یک دیوار
با صدور یک نام ، یا یک انگ ، یا یک حکم
قاطعانه ، سرسخت ، مقدس و طبعأ بی رحمانه
با فریاد
برای شکل دادن به هزاران هزاران میلیون میلیون
            آبشار بزرگِ بزرگِ خلقت .
حالا می آیی تا ببوسیم همدیگر را
با لب های نرم مان
در باران آبشار حمام
عریان
            و عریان ...
 
---
 

• 12.19- نگاه

 
خوابِ بد دیدم :
ما ، در اقیانوس آبی بودیم
همه چیز عالی بود
اما به ناگاه
غول سیاهی از پُشتِ مِه
            پیدا شد
و به سمت ما آمد ...
 
حالا می غلتم نزدیکِ تو روی تخت
تا احساس گرمای پوستِ تو
            روی لب هایم ...
ببین !
گرمای نفس های تو
            می تاراند غول های وحشی را
در بیداری
            حتی وقتی که هوا
            هنوز تاریک است ...
 
---
 

• 12.20- حس ششم

 
پنج حس توانای ما
راه هایی بودند که ما را
به قصر بزرگ آغوش رساندند ،
          و به حس ششم .
حس ششم
          نوزاد خندانی ست
          در سبد بازوهای پیوستۀ ما .
اکنون رها در خلسۀ بعد از زایش
به صورت هم می نگریم
مدهوش
          و شناور در آرام ترین موج هستی
ناپیدا ، مثل حس ششم
          عشق من ...
 
---
 

• 12.21- لطفا ببخش

 
دوری بسیار دور
از
این میز
این دفتر
این قلم
در دست من
که به سرعت
کلمه به کلمه
میراند بر خطوط  آبی در صحنه
همچون نوزادی درسبد بافته ای از نی ها
در بستر رود
پر پیچ و خم
گلناک
خروشان
آیا جز این راهی بود؟ یا راهی هست ؟
می پیمودم تو اگر می گفتی
و اگر می دانستم ...
اکنون سیاهی های ریسمانی به سبد می پیچد
ماری ست یا دم تمسا حی ست؟
تلی از خاشاک بیهوده
به جدار سبد می چسبد
سد گذران؟ یا شاید دام پا برجایی ست؟
کلمه به کلمه
نوزادم را می پیچم در میان قنداق اشک.
آیا رویین تن خواهد شد؟
با این پاک ترین پوشش ها
بافته در قلب عشق؟
و تو آیا می بخشی لکه های طوفان ها را بر بافته ام؟
اشک می ریزم
و سبد را می رانم با پاروی انگشتانم
در مسیر این رود
این تنها راه در چشم من  تا پیش قدم های تو ...
 
---
 

• 12.22- جشن آتش

 
زردی ام را گرفتی
سرخی ات را به من بخشیدی.
در میان خدایان عبوس سنگی
در جنگل
در مرداب
در هجوم خرس های گرسنه .
به من لبخند زدی
آشنایی با من در زمین بیگانه
و آرام آرام
مرا از حیات وحشی بیرون آوردی .
کوزه ها و خشت های گل خا م مرا
در اجاقت پختی .
در گوش خواب من قصه های شیرین و شاد نقل کردی .
بیدار
نوازشگر رویای من ...
می پرستم
و چه گونه نپرستم ؟
تو را که ماندی
در کنارم
با من
بی سوزاندن .
و بی سوزاندن
زردی ام را گرفتی
سرخی ات را به من بخشیدی .
گونه هایم گل انداخته اند ...
چه رقصی دارد شعله ی هستی تو
پشتِ پشتِ پرده های پلک من
از لحظه ی کشف
تا جاودان
بی آسودن ، بی زمان
و بی مرز
عشق من ...
 
---
 

• 12.23- تعریف

 
از یک پرواز به پرواز بعدی ، می راند
سرخوش
            از وفور مقدورات ،
می کاود ، می چشد ، می بیند ،
هستی را که همیشه در جریان است
بی قرار ، بی آرام ، گسترده :
این پرستوی دریایی
انگار اندیشۀ تو ...
 
---
 

• 12.24- حقّه

 
این همه برگ
این همه برگ ،
            کجا پنهان بودند ؟
یعنی
            ریشه ، نمرده بود ؟
حتی
            نخوابیده بود ؟
            حتی
            خواب خرگوشی ؟
یعنی  ، این ریشه ،
در همۀ آن روز ها ، آن شب ها
بی صدا
دیوانه وار ،
داشت می آمیخت با بطن خاک ؟ ...