S I M A Y A R I
----------------------------
-----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
----------------------------
close X
صفحات این مجموعه
-------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
----------------------------------
X
---می خندم
وقتی که تو می خندی .
اشک می ریزم
وقتی که تو اشک می ریزی .
می رقصم
وقتی که تو می رقصی .
خدای بزرگ !
من رابطه دارم
با تو .
---
مهربان باش
با این دانه
که سپردم به تو
بگذار سبز شود
و بروید
با برگش
باز و باز
روبروی خورشید .
بگذار ببالد
و لبانش خندان باشد
به نشان سپاس
از هست شدن
فردا
در آغوش تو ...
---
همه چیز
به همین لحظه
برمی گردد ،
به همین لحظۀ بکر
پنهان در تاریکی ،
این بهشت نهفته
و شکفته در بستر ما .
کاویدند
دست های سرد ما
سنگ ها را
صخره ها را .
کاویدیم
حفره های مارها را
چاه های سیاه نفت را ،
و تهی برگشتیم
تهی
و خونین
از بیایان " خود "
ما اکنون
به بهشتِ یک دیگر ...
---
مردگان
از چه رازی آگاهند
که چنین مهربان و آرام
می بخشند
همۀ هستی خود را ،
و می خوابند
تا ابد
بی جدایی
با همۀ ریشه های خاکی ...
---
سینه
به
سینه ،
می خوابی
روی زمین حیات .
کفِ باز هر دو دستت را
می گذاری
روی بازوهای خاکِ سِفت
و می نوشی
چشمۀ شیرین را
از دهن سنگی باز ؛
باز شده
و زلال
پیش تشنگی ات ...
---
بی نقاب
یک صورت
می چسبد
به صورتِ دیگر ،
گونه بر گونۀ هم :
و آنگاه
آذرخشی می جوشد
می شکافد ظلمت را
و جهانی به دنیا می آید .
بی نقاب
- آنسوی هیاهوهای بازار کور –
پشت اشک ما .
این آیا
دریای دُردانه ست
یا درخت الماس
با جوانه های بی همتا
رقص کنان بر گونۀ تو
بی نقاب و آشکار .
می چینم
با مژه های سیاهم
دانه های زلال تو را
و در اعماق قلب زمین ام
می کارم .
گندم زاری در اعماق می روید ،
اقیانوسی در اعماق شکل می گیرد ،
بی شبیخون ملخ .
بی کوسه .
ساحلی بی ساحل
دریایی بی طوفان
در صورت تو
بر سینۀ تو .
بر این دریا
پرستوهای دریایی
آرام می گیرند
سر بر دوش هم
بعد از اوج .
سر بر دوش هم
از میان پلک های آسوده
به صورت هم می نگریم ،
لحظه ای می پاییم
باز
پروازکنان در فضای باز یک دیگر می گردیم
سمت اوج ،
و می گذریم
پی در پی
از نقاب همۀ مرزهای پوسیده .
این شعاع خورشید است
یا رگه ای از الماس ؟
جاری
درخشان
در چین های زیر چشمانت ،
و غلتان
بر گونۀ من ...
---
داغ است
و دوزخ نیست .
تنگ است
و زندان نیست .
آغوش تو
پیچیده به من ،
چسبان
و نیرومند
تا حد جنون .
تکه تکه
فرو می ریزند
پاره های خشکیدۀ من
و دوباره بر می خیزند
نرم و آبدار
ذره ذره
در هر یاخته ،
با آهنگ تند تپش های تو .
همچون بهار ،
فوران بهار
از زیر پوستۀ سخت و خشک .
فوران بهار
از جای جراحت های دیروزی .
بوسه های پی در پی تو
بر زخم من .
این حضور انبوه ترین جنگل هاست
در یک شاخه .
و صدای همۀ هُدهُدهاست
که نفس گیر
تمام درها را می کوبند ،
در ژرفای این جنگل ؛
همچون راهی از اعماق
تا قُله
اوج به اوج
بی پایان
و برپا
بی گم گشتن
پشت انبار کالاها .
بر فراز انبار
از میان همۀ بسته های خواهش ها ،
بیرون می آید
قد می افرازد
و تو را با نامت می خواند
بی پرده
و عریان
خواهش من :
همچون راهی
که حضور تو را می خواهد
بی متروک شدن
بی گم گشتن
از اعماق تا قله
اوج به اوج
با رقص نفس های تو
در هر سلولم ؛
چسبان
و نیرومند ...
---
درخت
رقصان
از خوابِ زمستان
برمی خیزد ،
از بازی خاک
- با دهان مکنده
و زبان لغزان –
روی ریشۀ او ...
---
ساختمان هستی کامل بود
و بی نقص .
هر پدیده در جای خودش
جای خاص خودش بود
بی تخطی کردن از حدود " ازلی" و " ابدی " .
کار ما
- گله های گوسفند –
در نظام هستی
آفریدن نبود ،
بلکه پذیرفتن بود .
تا رسیدن به مقام شامخ :
- پخته شدن
در مطبخ کُل ،
ذوب شدن
در معدۀ کُل –
در آن عصر
عصر رفته
با بنای ریخته بر سر کُل
" و به کُلی " ریخته
و برای همیشه رفته ...
---
خوابت را می بینم :
تو همیشه مهربانی با من ،
می پرستم
همیشه
تو را .
مثل همۀ لحظه های بیداری مان
مثل همۀ بیداری ها
در پناه تاریکی
سینه خیز
می گذریم
از حصار سیم های خاردار
- بین ما –
می غلتیم در گودال ؛
و نفس گیر
- به جبران تمام روزهای دوری
با هم می آمیزیم .
از نفس های عریان ما
پیچکی می روید ،
می پیجد
به تمام سیم های خاردار ،
عریان
بی هیچ خار ...
---
مرز
گرمم نکرد
مرز
کابوس شبم را از من دور نکرد .
مرئی و نامرِ ئی:
مرز عظیم همۀ بمب های اتمی ،
بشکه های نفتی ،
بسته های کبود نیاز کاذب ،
وعده های سیاه بهشت موعود ،
کالای وهم ،
خنده های خونی روی قلۀ پول :
دیوار عظیم بین انسان
و انسان .
دیوار ، مرا خوشبخت نکرد .
می کوبم ...
---
می دویم ،
لِی لِی کنان
روی ماسه های آبدار .
موج بلندی می آید
جای پا را می پوشاند
با کف هایش
ماسه هایش
و با انبوه گوش ماهی های ریز سفیدش ...
می دویم
لِی لِی کنان
بر روی ماسه های آبدار قشنگ ...
---
قطره های باران
ضرب می گیرند
روی طبل برگ ها ...
و پریان می آیند
- نامرئی –
می رقصند
با برگ ها
روسری ها
دامن ها
و با پردۀ من ،
که همیشه صامت
آویزان بود
پشت شیشه ...
---
همه را
از خودم در آوردم
از ذهن خودم ؛
که تمامأ
در دستم بود
- مثل اسکلت جمجمۀ نخستین انسان
و تمامأ
در آن
تنها تو بودی
- مثل گل زرد خودرو خفته در جعبۀ رنگ .
- مثل خدای خورشید
نهفته در بستۀ سنگ ...
---
باز کردی
تار و پود پرده ام را
رخنه کردی
در دالانم ؛
و خندیدی
خنده ای از ته دل
بلند بلند
لبریز از شادی ؛
خنده هایت رخنه کردند
از پردۀ گوشم
به اتاق جمجمه ام .
و سفیدی های ردیف دندان هایت
رخنه کردند
از پردۀ پلکم
به اتاق چشمانم .
ژرفای حضور تو بود
در دالانم
و در من .
و آنگاه
زمان دیگر آغاز شد
با روز تو
و شبِ من ؛
زمان دیگرگون روی سیارۀ ما
بی نیاز از نیزه
و هجوم دشنه ،
بی نیاز از مُشتِ کوبنده
روی پیشانی تب دار من ...
از من دور نشو
نگذار بمیرد زمان
نگذار بمیرد زمین .
از من دور نشو
باز کن روزنه ام را
و بخند
در دالانم
که رازی ندارد
جز این که
تنها خانۀ خورشید توست ...
---
دشوارترین لحظات خانه
پیش روی ماست .
روبروی چشمان ما .
کمرها بسته .
آستین ها بالا .
می روبیم
تاریک ترین
سنگین ترین
گوشه های پنهان را .
می شوییم
پنجره های انباری را .
از تل های برگ های خشکیده
کود می سازیم
و می ریزیم
پای بنفشه های تازۀ باغچه ها
آستین ها بالا .
آب و صابون
آماده .
می افتیم
به جان همۀ پرده های تاریکی
که تمام سال پیش
چشم های ما را
آزردند ...
---
دست ها در جیب
کوله پشتی بر دوش
سر
بالا
تماشاگر بازی های ابر و نور
در افق پیش رو ،
سوت زنان
بی تفاوت
انگار به همه چیز ،
می روی .
تنها رونده
و تنها
روی برگردانده
از سیاهی های پشت سرت ؛
با نگاهم
انگار پیوسته به تو
می آیم
دنبال تو
روی برگردانده
از تاریکی ...
---
مواج ، بی پایان ، گسترده از همه سو
و نافذ ؛
نافذ در سخت ترین سنگ های زمین .
شب و روز
بی وقفه می ساید
و فرو می ریزد
مرزهای سنگی را ؛
تا ریز شدن
غلتان شدن
نرم شدن
ماسه شدن :
زیر کفِ پای عریان
در ساحل ...
---
آسمان
سرمه ای براق است .
ابرها ، روی آن ،
پنبه ، پنبه
مثل گل پنبه
پخش اند .
یک ستاره ، زلال ،
زلال زلال
می درخشد چشمک زنان
در میان دو ابر .
باد شب می آید
نه سرد ، نه گرم
می نوازد
- با لب های نامرئی –
گردن عریانم را ، بی شال سیاه ،
تارهای عریان مویم را ، بی چارقد ،
لاله های گوشم را
زمزمه گر
با صدای شیرین تو
بی فریاد
و می جوید
راه می جوید ، راه ،
از یقۀ پیراهنم
روی پوستم ؛
مرا می خواهد
- بی پرده
بی حضور هیچ چیز –
آنگونه که هستم
عریان
نشسته در شب
در مسیر راه شب ،
بی حضور چراغ بیگانه .
انگشتانم
- خودمختار –
انگار به فرمان ندائی دور از گوش من
دکمه های گرد لباس شبم را می جویند
می گشایند ،
و من
یکباره
غرقم
غرق
در
آبِ تو ...
---
می شد پاک کند اشک هایم را
بی آنکه بپرسد
چرا گریه کردی ؟
می شد بگیرد دستم را
و بلندم کند از روی خاک
بی آنکه بپرسد
این جا چه کاری داشتی ؟
می شد بخندد بر رویم
بی آنکه بپرسد
چه چیزی به من خواهی داد
در ازای این لبخند ؟
می شد ،
اگر
آن قدر " معظم "
و آن قدر سنگین نمی شد
آن بِت ...
---
مُجاب نمی شود
چشمه به نجوشیدن .
مُجاب نمی شود
بهار
به نروئیدن
مُجاب نمی شوند
دست ها به نپیوستن
لب ها به نبوسیدن .
مُجاب نمی شود
با هیچ چیز
هستی
به
نیست شدن ...
---
از تناقض های کاذب پوچ
دور شدیم
و به مبدأ پیوستیم
در نقطۀ اوج :
و زاده شدیم
در هیأت این اقیانوس .
خیره تر از زادگان کبیر
- سِحر شده با امواج –
خیره شدم
به همآغوشی جادوئی مان
و به آهنگ تپش های پیوسته مان
موج به موج .
سدها
دور شدند .
بیابان ها
ناپیدایند .
راه های زیرزمینی
فراموش شدند ؛
و در من
تنها خاطرۀ لحظۀ آمیزش ابرت
با ابرم ،
باقی مانده ؛
خاطرۀ یک فرود آبگون
در خالی ترین گودی خاک .
و در این آیینه بی زنگار
بی زنگار
آسمان و خورشید
موج زنان
می رقصند ،
و هزاران پرواز
اوج می گیرند ؛
ما عریان
در کنار هم ایم
مثل دو موج
موج زنان روی هم
لب های آبی مان لغزنده بر تن هم
جادو شده از خندۀ هم
با فرود آبگون
در مبدأ
در یکدیگر ...
---
با تو راه می روم
با تو می نشینم
با تو از این کوچه
می گذرم
و به آن کوچه می آیم .
با تو می خوابم
- هر جا که بخوابی –
نزدیک تو ،
و چنان است نزدیکی من
که نگاهِ غریبه
مرا و تو را
یک تن می بیند ،
می رود
در را بر روی تو
بر روی ما
می بندد .
جفت با تو
جفتِ کامل
آسوده می خوابم ،
و تمام شب را
در آغوش تو
خواب های شیرین می بینم :
پیوسته به تو
آنچنان که هیچ چیز
قادر نیست در این شب
جدائی اندازد بین من و تو
و تو و من .
آیا تنهائی ؟
سرگردانی تو در این سیاره ؟
در این سیاره
من
اما
نه سرگردانم
نه تنها ؛
من این طور بی جدائی از تو ،
در آب و آتش
سایۀ تو ...
---
وقتی که تو می خندی .
اشک می ریزم
وقتی که تو اشک می ریزی .
می رقصم
وقتی که تو می رقصی .
خدای بزرگ !
من رابطه دارم
با تو .
---
مهربان باش
با این دانه
که سپردم به تو
بگذار سبز شود
و بروید
با برگش
باز و باز
روبروی خورشید .
بگذار ببالد
و لبانش خندان باشد
به نشان سپاس
از هست شدن
فردا
در آغوش تو ...
---
همه چیز
به همین لحظه
برمی گردد ،
به همین لحظۀ بکر
پنهان در تاریکی ،
این بهشت نهفته
و شکفته در بستر ما .
کاویدند
دست های سرد ما
سنگ ها را
صخره ها را .
کاویدیم
حفره های مارها را
چاه های سیاه نفت را ،
و تهی برگشتیم
تهی
و خونین
از بیایان " خود "
ما اکنون
به بهشتِ یک دیگر ...
---
مردگان
از چه رازی آگاهند
که چنین مهربان و آرام
می بخشند
همۀ هستی خود را ،
و می خوابند
تا ابد
بی جدایی
با همۀ ریشه های خاکی ...
---
سینه
به
سینه ،
می خوابی
روی زمین حیات .
کفِ باز هر دو دستت را
می گذاری
روی بازوهای خاکِ سِفت
و می نوشی
چشمۀ شیرین را
از دهن سنگی باز ؛
باز شده
و زلال
پیش تشنگی ات ...
---
بی نقاب
یک صورت
می چسبد
به صورتِ دیگر ،
گونه بر گونۀ هم :
و آنگاه
آذرخشی می جوشد
می شکافد ظلمت را
و جهانی به دنیا می آید .
بی نقاب
- آنسوی هیاهوهای بازار کور –
پشت اشک ما .
این آیا
دریای دُردانه ست
یا درخت الماس
با جوانه های بی همتا
رقص کنان بر گونۀ تو
بی نقاب و آشکار .
می چینم
با مژه های سیاهم
دانه های زلال تو را
و در اعماق قلب زمین ام
می کارم .
گندم زاری در اعماق می روید ،
اقیانوسی در اعماق شکل می گیرد ،
بی شبیخون ملخ .
بی کوسه .
ساحلی بی ساحل
دریایی بی طوفان
در صورت تو
بر سینۀ تو .
بر این دریا
پرستوهای دریایی
آرام می گیرند
سر بر دوش هم
بعد از اوج .
سر بر دوش هم
از میان پلک های آسوده
به صورت هم می نگریم ،
لحظه ای می پاییم
باز
پروازکنان در فضای باز یک دیگر می گردیم
سمت اوج ،
و می گذریم
پی در پی
از نقاب همۀ مرزهای پوسیده .
این شعاع خورشید است
یا رگه ای از الماس ؟
جاری
درخشان
در چین های زیر چشمانت ،
و غلتان
بر گونۀ من ...
---
داغ است
و دوزخ نیست .
تنگ است
و زندان نیست .
آغوش تو
پیچیده به من ،
چسبان
و نیرومند
تا حد جنون .
تکه تکه
فرو می ریزند
پاره های خشکیدۀ من
و دوباره بر می خیزند
نرم و آبدار
ذره ذره
در هر یاخته ،
با آهنگ تند تپش های تو .
همچون بهار ،
فوران بهار
از زیر پوستۀ سخت و خشک .
فوران بهار
از جای جراحت های دیروزی .
بوسه های پی در پی تو
بر زخم من .
این حضور انبوه ترین جنگل هاست
در یک شاخه .
و صدای همۀ هُدهُدهاست
که نفس گیر
تمام درها را می کوبند ،
در ژرفای این جنگل ؛
همچون راهی از اعماق
تا قُله
اوج به اوج
بی پایان
و برپا
بی گم گشتن
پشت انبار کالاها .
بر فراز انبار
از میان همۀ بسته های خواهش ها ،
بیرون می آید
قد می افرازد
و تو را با نامت می خواند
بی پرده
و عریان
خواهش من :
همچون راهی
که حضور تو را می خواهد
بی متروک شدن
بی گم گشتن
از اعماق تا قله
اوج به اوج
با رقص نفس های تو
در هر سلولم ؛
چسبان
و نیرومند ...
---
درخت
رقصان
از خوابِ زمستان
برمی خیزد ،
از بازی خاک
- با دهان مکنده
و زبان لغزان –
روی ریشۀ او ...
---
ساختمان هستی کامل بود
و بی نقص .
هر پدیده در جای خودش
جای خاص خودش بود
بی تخطی کردن از حدود " ازلی" و " ابدی " .
کار ما
- گله های گوسفند –
در نظام هستی
آفریدن نبود ،
بلکه پذیرفتن بود .
تا رسیدن به مقام شامخ :
- پخته شدن
در مطبخ کُل ،
ذوب شدن
در معدۀ کُل –
در آن عصر
عصر رفته
با بنای ریخته بر سر کُل
" و به کُلی " ریخته
و برای همیشه رفته ...
---
خوابت را می بینم :
تو همیشه مهربانی با من ،
می پرستم
همیشه
تو را .
مثل همۀ لحظه های بیداری مان
مثل همۀ بیداری ها
در پناه تاریکی
سینه خیز
می گذریم
از حصار سیم های خاردار
- بین ما –
می غلتیم در گودال ؛
و نفس گیر
- به جبران تمام روزهای دوری
با هم می آمیزیم .
از نفس های عریان ما
پیچکی می روید ،
می پیجد
به تمام سیم های خاردار ،
عریان
بی هیچ خار ...
---
مرز
گرمم نکرد
مرز
کابوس شبم را از من دور نکرد .
مرئی و نامرِ ئی:
مرز عظیم همۀ بمب های اتمی ،
بشکه های نفتی ،
بسته های کبود نیاز کاذب ،
وعده های سیاه بهشت موعود ،
کالای وهم ،
خنده های خونی روی قلۀ پول :
دیوار عظیم بین انسان
و انسان .
دیوار ، مرا خوشبخت نکرد .
می کوبم ...
---
می دویم ،
لِی لِی کنان
روی ماسه های آبدار .
موج بلندی می آید
جای پا را می پوشاند
با کف هایش
ماسه هایش
و با انبوه گوش ماهی های ریز سفیدش ...
می دویم
لِی لِی کنان
بر روی ماسه های آبدار قشنگ ...
---
قطره های باران
ضرب می گیرند
روی طبل برگ ها ...
و پریان می آیند
- نامرئی –
می رقصند
با برگ ها
روسری ها
دامن ها
و با پردۀ من ،
که همیشه صامت
آویزان بود
پشت شیشه ...
---
همه را
از خودم در آوردم
از ذهن خودم ؛
که تمامأ
در دستم بود
- مثل اسکلت جمجمۀ نخستین انسان
و تمامأ
در آن
تنها تو بودی
- مثل گل زرد خودرو خفته در جعبۀ رنگ .
- مثل خدای خورشید
نهفته در بستۀ سنگ ...
---
باز کردی
تار و پود پرده ام را
رخنه کردی
در دالانم ؛
و خندیدی
خنده ای از ته دل
بلند بلند
لبریز از شادی ؛
خنده هایت رخنه کردند
از پردۀ گوشم
به اتاق جمجمه ام .
و سفیدی های ردیف دندان هایت
رخنه کردند
از پردۀ پلکم
به اتاق چشمانم .
ژرفای حضور تو بود
در دالانم
و در من .
و آنگاه
زمان دیگر آغاز شد
با روز تو
و شبِ من ؛
زمان دیگرگون روی سیارۀ ما
بی نیاز از نیزه
و هجوم دشنه ،
بی نیاز از مُشتِ کوبنده
روی پیشانی تب دار من ...
از من دور نشو
نگذار بمیرد زمان
نگذار بمیرد زمین .
از من دور نشو
باز کن روزنه ام را
و بخند
در دالانم
که رازی ندارد
جز این که
تنها خانۀ خورشید توست ...
---
دشوارترین لحظات خانه
پیش روی ماست .
روبروی چشمان ما .
کمرها بسته .
آستین ها بالا .
می روبیم
تاریک ترین
سنگین ترین
گوشه های پنهان را .
می شوییم
پنجره های انباری را .
از تل های برگ های خشکیده
کود می سازیم
و می ریزیم
پای بنفشه های تازۀ باغچه ها
آستین ها بالا .
آب و صابون
آماده .
می افتیم
به جان همۀ پرده های تاریکی
که تمام سال پیش
چشم های ما را
آزردند ...
---
دست ها در جیب
کوله پشتی بر دوش
سر
بالا
تماشاگر بازی های ابر و نور
در افق پیش رو ،
سوت زنان
بی تفاوت
انگار به همه چیز ،
می روی .
تنها رونده
و تنها
روی برگردانده
از سیاهی های پشت سرت ؛
با نگاهم
انگار پیوسته به تو
می آیم
دنبال تو
روی برگردانده
از تاریکی ...
---
مواج ، بی پایان ، گسترده از همه سو
و نافذ ؛
نافذ در سخت ترین سنگ های زمین .
شب و روز
بی وقفه می ساید
و فرو می ریزد
مرزهای سنگی را ؛
تا ریز شدن
غلتان شدن
نرم شدن
ماسه شدن :
زیر کفِ پای عریان
در ساحل ...
---
آسمان
سرمه ای براق است .
ابرها ، روی آن ،
پنبه ، پنبه
مثل گل پنبه
پخش اند .
یک ستاره ، زلال ،
زلال زلال
می درخشد چشمک زنان
در میان دو ابر .
باد شب می آید
نه سرد ، نه گرم
می نوازد
- با لب های نامرئی –
گردن عریانم را ، بی شال سیاه ،
تارهای عریان مویم را ، بی چارقد ،
لاله های گوشم را
زمزمه گر
با صدای شیرین تو
بی فریاد
و می جوید
راه می جوید ، راه ،
از یقۀ پیراهنم
روی پوستم ؛
مرا می خواهد
- بی پرده
بی حضور هیچ چیز –
آنگونه که هستم
عریان
نشسته در شب
در مسیر راه شب ،
بی حضور چراغ بیگانه .
انگشتانم
- خودمختار –
انگار به فرمان ندائی دور از گوش من
دکمه های گرد لباس شبم را می جویند
می گشایند ،
و من
یکباره
غرقم
غرق
در
آبِ تو ...
---
می شد پاک کند اشک هایم را
بی آنکه بپرسد
چرا گریه کردی ؟
می شد بگیرد دستم را
و بلندم کند از روی خاک
بی آنکه بپرسد
این جا چه کاری داشتی ؟
می شد بخندد بر رویم
بی آنکه بپرسد
چه چیزی به من خواهی داد
در ازای این لبخند ؟
می شد ،
اگر
آن قدر " معظم "
و آن قدر سنگین نمی شد
آن بِت ...
---
مُجاب نمی شود
چشمه به نجوشیدن .
مُجاب نمی شود
بهار
به نروئیدن
مُجاب نمی شوند
دست ها به نپیوستن
لب ها به نبوسیدن .
مُجاب نمی شود
با هیچ چیز
هستی
به
نیست شدن ...
---
از تناقض های کاذب پوچ
دور شدیم
و به مبدأ پیوستیم
در نقطۀ اوج :
و زاده شدیم
در هیأت این اقیانوس .
خیره تر از زادگان کبیر
- سِحر شده با امواج –
خیره شدم
به همآغوشی جادوئی مان
و به آهنگ تپش های پیوسته مان
موج به موج .
سدها
دور شدند .
بیابان ها
ناپیدایند .
راه های زیرزمینی
فراموش شدند ؛
و در من
تنها خاطرۀ لحظۀ آمیزش ابرت
با ابرم ،
باقی مانده ؛
خاطرۀ یک فرود آبگون
در خالی ترین گودی خاک .
و در این آیینه بی زنگار
بی زنگار
آسمان و خورشید
موج زنان
می رقصند ،
و هزاران پرواز
اوج می گیرند ؛
ما عریان
در کنار هم ایم
مثل دو موج
موج زنان روی هم
لب های آبی مان لغزنده بر تن هم
جادو شده از خندۀ هم
با فرود آبگون
در مبدأ
در یکدیگر ...
---
با تو راه می روم
با تو می نشینم
با تو از این کوچه
می گذرم
و به آن کوچه می آیم .
با تو می خوابم
- هر جا که بخوابی –
نزدیک تو ،
و چنان است نزدیکی من
که نگاهِ غریبه
مرا و تو را
یک تن می بیند ،
می رود
در را بر روی تو
بر روی ما
می بندد .
جفت با تو
جفتِ کامل
آسوده می خوابم ،
و تمام شب را
در آغوش تو
خواب های شیرین می بینم :
پیوسته به تو
آنچنان که هیچ چیز
قادر نیست در این شب
جدائی اندازد بین من و تو
و تو و من .
آیا تنهائی ؟
سرگردانی تو در این سیاره ؟
در این سیاره
من
اما
نه سرگردانم
نه تنها ؛
من این طور بی جدائی از تو ،
در آب و آتش
سایۀ تو ...
---
گل ها
به خاطر ندارند
جدائی های باغبان را .
و می جوشند
از درون زیبای خود .
می خندند
بر زمان زیبای خود .
عطر می افشانند
بر جهان زیبای خود
و جهان ما را زیبا می سازند
- با رقص پروانه
و بلبل ، دور سرشان –
تا هستند ...
