سیما یاری

صفحه های این مجموعه   ...      1    2    3    4    5  
---
  
خوار و خسیس ،
     با خود فکرنکرد که چرا شب نشده
                                   پرپر خواهد شد ؟
حبس نکرد - با این فکر -  رنگ های درخشانش را
                                           عطرهای بکرش را .
در کفه های ترازوی توَهم  نگذاشت
                                           "آغاز" را ، "پایان" را .
 
خوار و  خسیس ،
            فکر نکرد به فریب "سودش".
اصلا " فکر" نکرد !
تنها شکفت با تمام قلبش ، در هر لحظه ،
                                     تنها گل سرخ ...
 
---
  
پرنده آیا "بی طرف" می ماند
                          میان قفس
                          و پرواز ؟
پرنده آیا "بی غرض" می ماند
                          میان نور بازیگوش
                          و قفل سلول ؟
پرنده آیا " خونسرد" می ماند
                  میان صدای برگ ها و بادها
                  و عربده های شلیک ؟
های ! بجنب !
          مرغک دریایی ...
 
---
  
مدام
        می تابید
        می درخشید
        دگرگون می شد
            منظره ی گل های پارک
            آدم ها
            و این شهر
            در چشم من :
وقتی تو نگاهم می کردی عاشقانه
                                  بی تاب .
 
پنجره های چشم ها - عشق من -
           تنها به جهان های درونی بازند
                             پیوسته به هم ...
 
---
  
بگذار ببینند آن ها
          جسمی را که جسم نیست
بلکه فقط پوسته ای ست
با نگاه پوسته
         خنده های پوسته
                گام های پوسته .
بگذار ببینند آن ها چیزی را مثل خود
         بی هیچ تفاوت با خود .
 
بگذار"قضاوت" کنند پوسته ها
بگذار بگذارند این پوسته را
        در ستون "خوب" ها
                یا ستون "بد" ها .
این پوسته را بی ربط به من :
زیرا من
       آن جایم .
 
من فقط آن جا هستم
با تمام جسم ام
      آن جا در آغوش تو .
با طغیان شورنده ی اشک شوقم
با پوست تب دارم .
 
من گوش سپردم فقط
به صدای قلب داغ تو .
 
من فقط
         آن جایم :
در زمزمه های آینده ی تو
در زمزمه های زلال
        زیر پوست .
چشمه ی پرغلغل
             بیرون زده از روزنه های صخره ،
موج در آغوش موج
چشمه دارد می غلتد روی زمین
            تا پای گندمزار .
 
من فقط آن جا هستم :
در آغوش تو
با هم غلت زنان روی خاک مرطوب
                      بی پایان
                           در میان گندمزار ...
 
---
  
انگشت پُرموی مَردانه ی او
          می لغزد روی لب های باریک من .
فکش می جنبد :
با صدای بم خش دارش
          از چیزی می گوید به نام
                               عصمت
                                     عفت
                                        غیرت .
هم زمان
       انگشت پُر موی مَردانه ی او
           بیگانه ، بیگانه ، می کوشد
                  باز کند قفل دندان های سختم را
                                                کنج هشتی ...
 
---
  
وقتی که هنوز بمب ها می افتند روی شهر
وقتی که هنوز بوی پیکرهای سوخته ی انسانی
                                        در فضا می گردد
وقتی که هنوز شعله های آتش می سوزانند
 
چگونه می خوابند در گهواره
                         نوزادان ؟
 
چگونه می خوانند مرغان عشق
                         در ایوان ؟ ...
 
---
  
این چه صدای رعدی ست که بیرون می آید
                                         از گلویت ؟
این چه شکلی ست که دادی به دهانت ؟
 
دندان های نیش ات را  چرا به نمایش
                                         در آورده ای ؟
خط چرا انداختی
          با خنجر ناخن هایت
                         روی دستم ؟
 
من چه طور نزدیک بیایم ؟
 
چه طور نازت کنم ؟
 
من چه طور زیر گلوی نرمت را شانه کنم ؟
چه طور بوس کنم
          شکم پُر پشم ات را
                       گربه ی من ؟ ...
 
---
  
هنوز
     در اتاق ایم .
آفتاب صبح پاییز از پنجره ی بی پرده می تابد .
غنچه های باغ فرش باز شدند زیر قدم های ما .
 
بازوی ستبر درخت گردو
              آینه ی بی لک را
                    در آغوش گرفته .
 
هنوز
      در آینه ایم :
برگ در آغوش برگ
با پیچک گرم نفس های مان
                    روی صورتِ هم .
 
آبشار طلای خورشید می ریزد روی تن مان
          با صدای دویدن های شاد نور
                                        پا برهنه
                                         میان چمن زار فرش .
 
نور پاییز درخشان بر ما می تابد .
بر ما می تابد
          بر می گردد
               می درخشد تند تر
                       در آینه ی خانه ی ما .
سر انگشتانت در موی بافته ام می لغزند
          سنجاق سرم را بر می دارند
                  بافته ی مویم را می ریزند روی دوش ام ،
با صدای دو بال پروانه
با صدای نفس های تو ، روی لب های لرزان من .
 
هنوز در
          اتاق ایم .
          در آینه ایم .
          در جنگل سبز گردوایم .
آبشار طلای خورشید بر ما می تابد
          بر بوسه ی طولانی ما .
 
دود نشد .
نابود نشد .
از دست نرفت
        منظومه ی ما .
 
در
     اتاق ایم هنوز
           - پشتِ مرز خونین -
                         عشق من .
 
در آینه ی ژرف درخت گردوایم
          در بوسه ی طولانی برگ
                           بر دهان باز برگ .
 
---
  
در حلقه ی تو آواز بلبل هاست .
در حلقه ی تو خنده های فرداست .
در حلقه ی تو شب های پر رویا ست .
           غنچه های درشت شبوهاست
                  بی حساب سود و "زیان"
                  پشت همه ی پنجره ها
                  در حلقه ی تو .
 
می پذیری مرا در حلقه ی خود
          در حلقه ی بازوهای گرم خود
                                 ای عشق ژرف ؟...
 
---
  
آیا خواهم دید
          رَد پای چرخی را ؟
          دور نمای چاه آبی را ؟
          کاه های نزدیک آسیای سنگی را ؟
          دودکشی را ؟
          دری را ؟
                    انسانی را ؟...
گمشده ام در غروب بیابان شن ...
 
---
  
لحظه ای می ماند
        می درخشد .
پس از آن
        می لغزد ، تا اعماق .
 
بوی چمن باران خورده
        می تراود بیرون
                از درونِ سیرآبِ خاک .
نقش می بندند برگ های آینده ، زیر پوسته :
                نقش ها
                جان می گیرند .
 
لحظه ای می مانی
            می درخشی
                  در آغوش من
پس از آن ، می لغزی
                  تا اعماق تاریکم ...
 
---
  
تن های موّاج ما
          با هم آمیخته اند ، شوریده .
 
پنجره ای نصب نخواهد شد
          در میان جهان درون  و جهان بیرون .
 
دیوارها می ریزند
         همه ی دیوارها می ریزند
                 پیش پای دریای ما ...
 
---
  
کلماتِ بازاری - بی ترحم - با هم می جنگند
                  در میدان صفحه های روزنامه
                                                     یا
                                                     شب نامه .
 
دور از بازار ، جنگل سبزینه
                         ریشه کرده
                  در بطن زمین زنده ،
                  هر لحظه بیش تر از لحظه ی پیش :
                  تا اعماق ،
                  بی جنگیدن ...
 
---
  
زیر یخ های ضخیم
          پا گرفته بودیم
               در میان روز های مُرده .
 
         پا گرفته بودیم ،
        می کوشیدیم نزدیک بیاییم
                         نزدیک همدیگر :
در قلب زمین .
 
در قلب زمینی که پیدا نبود
          در حضور روزهای مُرده ،
                     با گذار خاموش ...
 
---
  
دست هایم کوتاهند .
پاهایم لرزانند .
چاه عمیق
        تاریک است .
گوش خراشند هق هق هایم .
 
اما
        ببخش عشق من !
 
در چاه تاریکم
        دور از تو ...
 
---
  
زانو زده ام
          پیش پایت .
انگشتانم بندهای کبود کفش ات را می گیرند .
در گره های بند می جورم .
 
ناخن هایم می گشایند گره را
                         بعد از گره .
 
کفش هایت ،دهن درّه کنان ،
             سُر خوردند کنار صندلی ات .
 
            - عقربه های ساعت  بسیار سریع چرخیده اند ! –
 
زانو زده ام روی زمین ، پیش تو .
 
یکدست سفیدند موهای سرت .
            یکدست سفید سفید .
یک خط سیاه ، یک ذرّه سیاهی حتی ،
                                در تو نیست ،
جز مردمک چشمانت :
                با سوسوی دو ستاره در مه
                                      پشت ابر .
 
زانو زده ام پیش تو .
 
لبه های جورابت را می گیرم ، کش مکش !
بیرون می آرم
           حلقه های سیاه کشدار را
                        از دور مچ هایت .
 
می جنبانم انگشتان دستم را
              زیر انگشتان پاهایت ،
                  اکنون برهنه روی دامن من .
 
سرم خم شده است .
لب هایم می بوسند کف لخت پاهایت را .
 
قهقهه ی خنده هایت فضا را می گیرند :
                 پیروز شدیم بر سکوت سنگین .
 
- عقربه های ساعت بسیار باسرعت چرخیده اند ! –
 
سال های جدایی هایم رد شده اند .
در میان تیر بار زمان ،
         باز گشتم به آغاز خط : در صفحه ی نو :
 
پیش تو
زانو زده ام روی زمین ،
                      سخت
                         چسبیده به تو .
 
دارد می خندد با صدای بلند بلند
                    باز در آغوش من
                    عشق سپید سپیدی
                      که چیزی نبود
                                           - هرگز -
                                             جز نوزاد ...
 
---
  
دانه های برنج !
           آیا همگی هم قد اید ؟
آیا همگی هم وزن اید ؟
آیا همگی مثل هم
          مثل همان اولین دانه های برنج اید
                      که سبز شدند روی این سیاره ؟
 
آیا همگی می دانید
              از کجا آمده اید ؟
                    به کجا خواهید رفت ؟
 
پاسخ هاتان - اگر پاسخی داشته باشید -
                 آیا همگی یک دست اند ؟
                 در قابلمه
                            روی آتش ؟ ...
 
---
  
انگشتانم قلمی را برمی دارند که تو آن را به من
                                     هدیه دادی .
کلماتم روی کاغذ هایی می رقصند که تو  آن را به من
                                     هدیه دادی .
بر گوشم آویزی می درخشد که تو آن را به من
                                     هدیه دادی .
 
در اتاقم شمعی می سوزد که تو آن را به من
                                     هدیه دادی .
بر لبان خوابم بوسه می لغزد که تو آن را به من
                                     هدیه دادی .
"من" را
          تو
          به من هدیه دادی ،
          از اعماق زمان .
 
در آینه ی بازار خرده فروشان
          خود را می بینم :
هزاران فرسنگ دور از خرید و فروش بازار :
 
رود تندی فراز آمده از قلب زمین
سرشار از موج های درخشان تو
بوسه زنان بر زمین سیاره
                    "خود" خواه
                     و
                     مغرور ...
 
---
  
هزاران در و پنجره را
              هم زمان
              با هم می کوبد .
باید یکی باز شود !
                  باید !
                  باید !
 
هزاران در و پنجره را با هم می کوبد
خورشید
        که راه آمده
                    راه دراز
                    شب
                    تنها ...
 
---
  
شاید هرگزنتوانم کوه را از سر راه بردارم .
 
شاید هرگز نتوانم در تمام بیابان زمین
                             باغ گل سرخ
                             سبز کنم .
 
شاید هرگز آن قدر ها که گمان می کردم   
                             قدرت نبوده درمن .
 
اما
بی تردید
        چوب نبودم ، نیستم .
        چوب نخواهم بود تا لحظه ی مرگ .
چوبی تابع !
        تابع مضحک هر نیرویی
                       بیرون از من ...
 
---
  
در تمام تابستان ، درخت هلو ،
                 با خورشید رقصیده
                 نفس داغ خورشیدش را نوشیده .
 
از تن برگه هایش  اکنون
           عطر تند آمیزش
                  می پیچد در فضای اتاق
                  در تمام زمستان من ...
 
---
  
گردش کردن
          سوغات گرفتن
         باز گشتن به خانه :
با دهان شاداب
گونه های گلگون
نگاه خندان
اشک های مهربان .
 
بازگشتم به خانه ی خود
این گونه
شاد و سرخوش
         با سوغات عشق تو
                     از خانه ی تو ...
 
---
  
سرفه های خشک !
مزه ی تند مس ، روی زبان !
قطره های سرخ خون
           روی دستمال !
 
تب !
       لرزش !
            تنهایی !
 
- کاش پیش ام بودی ! -
تن ام را فتح کرده بیماری .
اما
    تن ام را
             فقط ! ...
 
---
  
هیکل من
       هیکل غولانه نیست .
 
صورت من
       صورت پر خشم دیوانه نیست .
 
زبانم تند نیست .
 
موم ام انگار- نرم و آرام .
 
هیچ کسی را نترسانده ام ،
"موجود زیادی " هستم در میدان کارزارارزها و مرزها .
 
موم ام انگار :
       تنها خانه ی زنبور عسل
             در حاشیه ی دشت گُل ...
 
 
 
 

صفحه های مجموعه سرسبز  ...

  1    2    3    4    5  

 

صفحه پنجم