---
عدس و نخود و لوبیا
دارند می جوشند
درون دیگ خود – روی آتش .
آشپز ، جوشش را می بیند .
آشپز - آشپزی که نخود نیست ، عدس نیست، ظرف آش نیست –
قاشقم را بر می دارد
آش را می چرخاند در دیگچه .
می چشد – با دقت - لعاب آش را از قاشق :
ـ خام نباید باشی !
ـ ته نباید بگیری ! ـ نباید بسوزی !...
---
می گویند جزوی شده از پوست من
این همه: روپوش سیاه - شلوار سیاه – جوراب سیاه- چادر شب های سیاه .
اما من
دور کرده ام از خود – بی خونریزی -
تن پوش ام را .
و برهنه با تو خوابیدم
با تن صورتی ام ،
همه ی این شب ها را :
مثل خواب هلوی بی پوست
روی زبان نرمت ...
---
چه لزومی دارد داشتن خال سیاه درشت – بین ابروهایم ؟
یا طره ی موی بلند – بیرون زده از چار قدم ؟
چه لزومی دارد دیگر شلیته – چارقد ؟
کمرنگی خال و کوتاهی طره
در مطبخ
مساله ی مرگ بود و حیات !
می خندم .
ـ رسیدم به پیچ خیابان .
فرمان ماشینم را می چرخانم ...
---
می درخشند چشمانم .
نرم اند لب هایم .
دست هایم گرم اند .
بیا !
می توانیم بخوایم در آغوش هم
و
نلرزیم از سردی شب ...
---
وقتی که مرا می بینند
از حال تو می پرسند .
وقتی که تو را می بینند
از تو – حال مرا می پرسند .
همسایه ها – عابرها .
ما باهم – مثل دو چشم در یک صورت –
نزدیک نبودیم فقط
بلکه یک دیگر را بیان می کردیم – با همه ی هستی هم -
در صورت هم ...
---
آشنا نیست
او که پنجول کشید روی صورت من
و خندید .
او که تیغی کشید روی نبض من
و کف زد .
او که کبریت کشید روی ورق شعر من
و رقصید .
از کنارش می گذرم – بی بازگشت:
مثل گذار تند گل قاصد در طوفان
از کنار دیوار خرابه
---
زنگ و صدا و طنین صدا
به هم پیوسته اند
به هم
و
به گوش .
عزیزم !
دست بگذار آرام - آرام تر -
روی زنگ خانه ی من ...
---
می درخشند خانه های سفید
بام های سفالین سرخ
سنگفش یکدست خیابان
حتی ، سایه های کاج ها :
با و ضوح شگفت انگیزی می درخشند ،
انگار جلا داده شده اند با روغن .
شهر کوچک ، در وشنی نوروزش می درخشد
در دامنه ی کوه بلند :
بعد از شب تاریک سرد ،
شب سرد ی که لجن های سنگین اش می چسبیدند
به تمام کفش ها ...
---
باد نمی وزید ،
دود پراکنده نمی شد ،
دود کبود غلیظ ، بختک بود ،
بختکی افتاده روی زمین
روی زمینی که صدای خرخر از گلوی اش بیرون می آمد ،
روی زمینی که خون بالا می آورد
تیر باران بود از هر سو
هدف تیر اندازی پیدا نبود
انسان بود که روی زمین می افتاد
برگ های درخشان بودند که می غلتیدند در خاک و خون .
تو مرا در چنین میدانی پیدا کردی
بازوی بی رمق ام را گرفتی ،
کشاندی مرا دنبال خودت ،
دنبال زمینی
دور از جنگ ...
---
تاریکی دارد گزارش هایش را می خواند ، در گوش غار :
ـ رگبار خورشیدی به آخر رسید ،
ـ پایان گرفت حمله های سحر .
اما
از حرفش معلوم نیست ،
حمله ها دفع شدند
یا
شب ، صبح شده ...
---
سخت نشد مثل سیمان .
هم چنان که پراکنده نشد
مثل مشتی خاکستر در تند باد :
آب زمین .
قطره ای آمیخته با قطره
قطره ای با قطره
قطره ای با قطره ...
موج پیوسته به موج ، پیوسته به موج ...
نورهای درخشان روز تابانده شدند
روی دیوار کبود سیمانی ...
---
دستم می لرزد .
ضرب جهش تند خون ـ که به قلبم می ریزد ـ
در گوشم می پیچد .
بالش ها را ـ یک به یک ـ از روی تخت بر می دارم
می تکانم
دوباره می چینم روی تخت .
ضرب جهش تند خون که به قلبم می ریزد
در گوش ام می پیچد :
عشق آینده ی من !
نزدیک شدی ،
از دیروز ـ به من ـ نزدیک تر ...
---
داغ اند لب هایت
بوسه هایت سوزانند .
بوسه ، بوسه ، پیوسته به هم :
جویبار گدازه : جاری : روی دست ام
روی دوش ام
روی دهان سرد چشمه ی من :
نافذ تا قلبم .
می تپم با قلبم
بر می خیزم تند
به سبکبالی شعله :
دهان ـ سر تا پا ـ می بلعم بوسه های تو را .
پچ پچ های شادمان ، شاد شاد ، فتح کردند سکوت سردم را .
بیایید !
ببینید :
رقص جادویی سرخ و زرد و آبی را
ـ پیش از خاکستر ـ
در هیمه ی من ...
---
آیا مضحک نیست دیدن یک لاک پشت
بدون لاک اش ؟
تمام رگ ها ی این تن ، وصل شدند
به تمام این لاک .
آیا بی رحمی نیست کندن لاکِ لاک پشت ؟
تمام رگ های این تن ، وصل شدند به تمام این لاک :
لاکی که "بار" نیست :
تنها آغوش است برای تن من ...
---
جا به جا ی خیابان
بیرون زده اند سبزه های تازه .
این یعنی :
رخنه کرده ـ از جدار آسفالت ـ
آب جاری ، در بطن خاک .
این یعنی :
می گذرد ـ راستی می گذرد ؟ـ آب جاری
حتی حتی
از کفن قیر سیاه ؟...
---
میکرب را
از در می رانند ،
از پنجره می آید .
از پنجره می رانند ،
از سوراخ می آید .
از سوراخ می رانند
از چاه می آید
با سوسک و ساس
عاصی ، مرگ آور .
مثل میکرب نبود ،
آن شکوفه ـ خندان ـ
در آغوش مشتاق باغ ...
---
مِه شیری ، صبحگاه ، چاله ها را پُر کرد .
همه چیز هموار است
با مِه شیری رنگی که آمد
آهسته
آهسته
خوابید روی تن عریان زمین ...
---
صف خم شدگان ـ پی در پی ـ
بوسه زدند روی انگشتری الماست .
لب هایت باز شدند به لبخند .
چشم هایت چرا بی فروغ و سرد اند ؟...
---
کناربازار ، جای ملاقات ما .
عصر به عصر ،
ما به آن سو روانیم
هر یک از دنیایی که گام به گام
پشت سرمان می ماند .
با همه ی حرف هایی که گام به گام
به همهمه ی نا مفهومی تبدیل شدند
ـ پشت سر مان .
تو را می بینم :
از میان جمعیت می گذری
از میان خیل خریداران کالاها .
خورشید دور
بر تو می تابد :
در میان تارهای سفید موهایت
می درخشد غروب خورشید .
ارغوان می تابد روی پیشانی تو .
در صورت تو ، غروب این خورشید
دیگر گون است
عصری دیگرگون .
گام های آخر نزدیک اند
تند تر می آیی
می دوم سمت تو
با نفس های بریده بریده ـ هریک ـ
لبخند می شکفد روی لب هایمان .
لبخند گمگشته باز آمده است .
دست هایت را می گیرم
می فشارم با نیروی همه ی رگ هایم :
رگ هایی که گرم شدند .
با نیروی قلب یخ بسته ی سردم که زنده شده است .
باد می گردد دور روسری ام
موهای سیاه ام رامی آشوبد .
طلوع فردا در صورت تو می خندد بر رویم .
از کنار بازار می گذریم .
سینه ام ـ زیر روپوش ـ
سینی گندم هایی ست که سبز شدند .
دور شدیم ـ اکنون ـ از بازار :
هموار است زمین سنگی ، زیر پاهای من :
دست های شبِ من ،
در دستِ روز تو اند ...
---
شاخک ها می جنبند
ارّه های شاخک ها می جنبند
پاهای دارزش می جنبند
ارّهای روی پاهایش می جنیند
کبود است و بزرگ
ـ اصلا کوچک نیست ـ
سایه ی زشت جانوری روی پرده .
صدای وز وز ـ آشنا با گوشم ـ می آید .
باد بهاری می آید ، پرده را می جنباند :
پشت پرده خرمگس بی حالی ست ،
کوچک تر از بند انگشت من ...
---
بود ، اما دیگر نیست :
آن ساقه ی سبز
آن برگ سبز
آن عطر جادویی
آن گل سرخ
آن گل سرخ .
آسمان می بارد
قطره های آسمان می ریزند روی باغچه .
ریشه های گل سرخ
دارند جان می گیرند با هر قطره
باز هم زیر خاک ...
---
چراغ قرمز شده است
پشت چراغ قرمز صف انبوه ماشین های پر دود است .
دسته دسته مریم ها می دوند در میان ماشین ها :
ـ مریم ، مریم ، حراج مریم ـ
دسته دسته گل مریم میان ماشین هاست ،
گل مریم که هرگز هرگز زاده نگشته برای فروش ...
---
آسمان آبی بود ، اما نبود .
مثل پل سبز
مثل باغ نارنج
مثل رود وسیع پر جوشش
بود اما نبود .
من تنها بودم
کور و کر و لال
من تنها بودم
یخ بسته میان دخمه :
پیش از لغزش داغ لب هایت بر روی تن ام :
پیش از حلول روحت در بدن ام ...
---
بر می خیزد از کنار گورم ، لاله ی من .
آسمان را می خواند با تمام لب های سرخ شادابش
می خواند دنیا را با همه ی آغوشش
در میان دو بازوی باز .
دارد می خواند همه ی دنیا را
و مرا
پیش از مردن ...
صفحه پنجم
