سیما یاری

---
 

 
وا می کند ریشه
انگشت هایش را
در مشت می گیرد زمین را
با سنگ هایش سخت
با خاک هایش نرم .
 
سرو ایستاده سبز
با گردنی افراشته
رو سوی آسمان ...
 
---
 

 
فانوس روشن
باراند نیزه را
بر قلب تاریکی
پس رفت تاریکی کمین کرد
در پیچ پلکان .
 
می سوزد اینجا یک چراغ گرم
و دود می کند
و آب می دهد
فولاد نیزه را
در بوته ی قلبش ...
 
---
 

 
رگبار
          پُر کرده جوی را
آب گل آلود
در کوچه جاری ست
از مشت های باد
می لرزد افرا
خم می شود
و برگ هایش ،
          گیج و سراسیمه
                   فریادمی زنند .
 
عابر
          بر سینه می فشارد
                           با دست هایش گرم
                                                بازوی چتر را ...
 
---
 

 
نخ را عبور داد
          از روزن سوزن
و دسته را گرداند
چرخید ماسوره
با ناله ای کشدار
سوزن فرو رفت
          در قلب پارچه
و فاصله معدوم شد
سوزن فرو رفت
پیوست پاره ای
          با پاره ی دیگر ...
 
---
 

 
شب ، چادرش را پهن کرده
                             روی خانه
                                          گور
                                                گهواره .
 
در زیر چادر شب
خفاش می چرخد
یک برگ
از شاخه می افتد
خم می شود گندم
و آب در لیوان ساکن تیره می گردد .
 
بالای چادر شب
          سوسوی فانوسی ست
                            سوسوی فانوس ...
 
---
 

 
روبالشی شسته را
          محکم تکان داد
                   بر بند انداخت
پس واگذاشتش
          به بازی باد
                   به جوش خورشید
                             به بوسه های ممتد نور .
 
خوابید خسته ای
          آن شب ، تمام شب
                             در بوی آفتاب ...
 
---
 

 

خورشید بر کشید
آن سنگ سخت را
تا پایگاه مهر .
 
مهتاب می دَرَد
          تاریکی شب را
                   و گرم می ریزد
                             در تنگنای دره ی خاموش ...
 
---
 

 
گلدان خالی
          بر روی طاقچه ست
                         و سایه اش کبود
                                      - مطلق کبود -
قد راست کرده است
شانه به شانه اش.
 
آن روز گل بود
گل ، آب ، لبخند
امروز اینجا
          اینجا مقابل تن موج کبود سرد
ظرفی ست ، ظرفی
بی آب ، بی گل
لبریز از او .
 
گلدان خالی
                هیچ
                       خالی نیست ...
 
---
 

 
سبز است روی خاک
سبز است دیوار
و پشت بام لخت
          دارد تن می کند
                   آهسته آهسته
پیراهن سبزینه ی نو را
سبزینه ی شرابه ای
شرابه های کوچک براق .
 
بالا اجاق ماه می سوزد
و دور تا دورش ستاره ها نشسته اند
آن نی لبک را می نوازد باد
پیراهن نو نرم می رقصد
و بازتاب شعله در شرابه های تُرد
                             بارانی از شهاب
در آسمان های سیاه چشم می ریزد .
 
سبز است روی خاک
سبز است دیوار
پیچک نگنجیده ست
در داربست باغ
پیچک نگنجیده ست
در داربست باغبان
آهسته
          آهسته
                   سبز است پشت بام ...
 
---
 

 
صیقل نخورده آینه
هموار نیست سطح
بالا و پست کش مکش ارتفاع هاست
و انعکاس گیج موج نور
در چشم می کشد
                   آوار آوار
تصویرهای مضحک ترسنده را
                                      لال .
 
تصویر ، تصویر
          تا بی نهایت
          صورت مبهوت مضحک
ماسیده بر سطح
          بر سطح زنگ آلود ناهموار
                             بر سطح خالی
                                      بر سطح پوشال ...
 
---
 

 
پیداست
از پشتِ شاخ و برگ های بتّه ها
                             در نقش قالی .
 
 
پیداست
از پشت پرهای پرستو
آغشته با آبی سیّال
          در قاب نقاشی .
 
پیداست
در لحظه ی پیدایش مفهوم
                     در یک لنگه ی جوراب
                                  با لنگه ی دیگر .
 
پیداست " آن "
                اینجا
                   در چرخش کلید
                                 و تقّه ی قفل ...
 
---

 

 
در روشنی روز
تاریک می نماید
آن پنجره
          آن چشم از دور .
 
تاریک می نماید
          تاریک و خاموش
مثل نگاه خاک
از پشت سنگ گور .
تاریک می نماید
تاریک و بسته
              پنجره
                    از دور
                         از بیرون .
 
غرق است
          کاغذ
                   تخت
                             رخت آویز
در موج های نور
اینجا درون این اتاق کوچک تنها
با سبزه ها
          کوچه
                و آفتاب
                      در عمق چشمش ...
 
---
 

 
پرواز با خود برد
آن چشم را
آن حلق را
آن دست را
          آن را .
 
بر سینه ی دیوار تکیه می کند تاک
و شاخه های نازک خشکیده اش
از شانه می افتند
در باد می جنبند .
 
مار کبودی ، سرد ،
          آرام می خزد
می بلعد آهسته
آن شانه را
آن سینه را
آن تک را
          آن را .
 
سر می کشد موجی درون خود
می گردد عقربه ...
 
---
 

 
گنداب
          هستی آب را
                   با لاشه ی سکون
                                آلوده کرده ست .
 
گنداب در میدان محدودش
خاموش و درمانده ست .
 
لب
     تشنگی های بلندش را
                      بر دوش می کشد ...
 
---
 

 
لیوان سرد چای
قندان و سرپوش
نان ریزه های خشک
بر روی شاخه های گل و بتّه گلیم .
 
خط کش
مداد
جغرافی جهان
در مشتِ کاغذ
و امتداد داغ نفس های شمعدان
بر پرده های شب .
 
در گوشه ی اتاق
قلاب
در قلب یک کلاف نشسته ست ...
 
---
 

 
وا می گذارد
          سختی اش را
                   زبری اش را
حل می شود
          حل می شود قند فشرده
                                      در آب
                                                در آب .
 
آمیزش هستی بسته
آمزیش هستی سیال
آمیزش هستی بی رنگ
آمیزش هستی رنگین
                قندابِ شیرین ...
 
---
 

 
آجر روی آجر
               پایه
                   اتاق
                        تاق .
 
یک رشته سیم ، سیم
شریان جنبنده
از قلب نیروگاه
تا پیچ سرپیچ .
 
بوران یلدا
در دشت های شب .
 
گرمای یک چراغ
در قلب خانه ...
 
---
 

 
کوه است آسمان
دار است ریسمان
رگبار سنگین است .
 
زرده فشرده می شود
از لا به لای مشت می ریزد
بر دامن سفید .
 
می بوسمت
          در بستر نارنجی غروب ...
 
---
 

 
در بزرگ
          کلید فشرده ی سرسخت
کلید دور
          کلید نهفته در اعماق .
 
حضور تیزی چاقو
میان لولا ها
و چفتِ افتاده .
 
صدای زوزه ی چرخش .
 
در بزرگ
          بزرگ ...
 
---
 

 
سوزن وجود نخ را
بر دوش می کشد
با بافت های سخت کلنجار می رود
و وصل می کند دو نقطه را
- دو نقطه ی جدای هماهنگ را -
                                      به هم .
 
بر صفنه ی سفید
بر صحنه ی بی نقش می روید
                                یک سرو
                                       یک پیچک ...
 
---
 

 
ماه بزرگ نو
در قاب پنجره .
آتش میان موم .
قایق کنار آب .
و تورهای خالی خشک
بر سینه ی دیوار .
 
لبخند
لبخند
فردای اکنون
رویای دیدار
رویای پیوند ...
 
---
 

 
پرده نگاه را
مسدود می کند
تنها و سرگشته صداها
در گوش می لغزند .
در مرز بسته
جنبش شیئی ست تیره
                  شیئی ست لرزان
                            شیئی ست مبهم .
 
پُر می شود جام
دو قطره می افتد
دو قطره ، دو شهاب
دو کهکشان سرخ ،
بر کرک های زرد ،
دو پرده می افتد .
 
آبی
     پرنده
            موج پرواز .
 
در شیشه می خواند ،
                   بی پرده ،
                             آفتاب ...
 
---
 

 
یک جفت دستکش
با کلک های گرم خز
در پشتِ تلق صاف و شفاف
در جعبه ، محصور است .
 
سرما
سرنیزه هایش را
در زیر ناخن می خلاند
انگشت ها آماس ها را
در جیب ها
از چشم می دزدند
و چنگ های منفعل
          در پرده می مانند .
 
صندوق بسته است
سر نیزه می خلد
تا مغز استخوان
مشتِ گره خورده
          بر قفل می کوبد ...
 
---
 

 
آبی
آبی پشت ابرهای دودی تیره
آبی پشت بارش محتوم
آبی پشت چشم بند سخت
آبی پشت سقف
آبی
آبی شیری
آبی پنهان ...
 
 
 
 
 
 
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

صفحه های مجموعه آفتاب مهتاب  ...

   1    2    3    4    5    6    7    8    9    10 

کتاب دوم :  در سایه ی آفتاب

پرده بگردان و بزن ساز نو
هین که رسید از فلک آواز نو                        مولوی

 

صفحه نهم