---
غبار ، غبار
به هم می پیوندند .
و در آغاز با نور نامریی
بی دیده شدن
شکل می گیرند ...
ناگهان
دور از ما
یا نزدیکِ ما ،
یک ستاره می گردد
نوپا
رقص کنان
در شبِ ما ...
---
در علفزاران بی پایان
هنگام چریدن ،
مکث کرده ، سر برمی گیرند
و به اطرافِ خود می نگرند
با نگاهِ عمیق و غمگین
- مثل اقیانوس اشک های پنهان –
گاوهای شیرده
که زبان و دهان را نمی آلایند
هرگز به خون :
- نکند مُشتی احمق
باز دریای خون راه بیاندازند
بر زمین زیبای ما ؟ ...
---
فتح با توست
و پیروزی
عشق من ؛
همچون پیروزی و فتح زنبق
که شکفت و گل داد
زیبا
زیبا
در قلبِ یک گلدان ...
---
می بینی ؟
پایان ندارد خیابانی که راه سپردیم در آن
دوش به دوش
پیوسته به هم
بی زنجیر ،
با همآوایی رود گلگون
پنهان شده در رگ های پیکرمان .
پایان ندارد آواز
این آواز
پنهان شده در ژرفای گوش مان ؛
داغ و شنگرف خواستار حیات
بی لختۀ خون .
می بینی ؟
کاغذهای تبلیغاتی چسبانده شده اند روی دیوار خیابان ما ،
اخم آلود
لب بسته
در سکوتِ گورستانی .
همراه تر
از همۀ کاغذها
بی چسب و زنجیر
خنده زنان
آوازخوان مثل پوست و گوشت
به تمامی در بر می گیری اسکلتِ خاموشم را
ختم نخواهد شد راه
و خیابان ما
به یخبندان سلول تنهایی
دیگر ، حتی ، در
سلول ...
---
برگ با شور و شوق می بوسید گونه های روز را ،
روز ، سرمست ، می بوسید دست های برگ را .
در شهر ما فورأ صادر شد :
حکم .
جرم : بوسه .
محکوم : حیات
تحتِ تعقیب ...
---
خورشید می تابید ،
می گفتند مثل همیشه زیباست
بلبل ها می خواندند ،
می گفتند مثل همیشه دلکش
مردمان می خندیدند ،
می گفتند مثل همیشه شیرین .
گریه می کردم من
بی عشق تو
دور از تو
انگار
کر و کور و لال ...
---
صورت بُت
- بی تفاوت به اشک و آه من –
زشت ترین صورت یک هستی را
پیش آینۀ چشمم آورد .
من چه کردم
- خود من –
با چشمان زیبای آینه ها ؟ ...
---
حرف های برگ ها را با هم
- وبا من –
نمی فهمیدم .
نمی فهمیدم حرف های درخشان زمین را با ماه
- و با من –
و نمی فهمیدم حرف های دل انگیز این قرقره را با سوزن ؛
تا پیش از لرزش لب های تو
نرم و جاندار
بر روی لاله های گوشم :
انگار بوسۀ انگشتِ گرم
بر کلید چراغ خاموش ؛
و اشراق ...
---
بسته
در خود پیچیده
بی راه عبور
حتی یک گام ، بیش از این نقطۀ کور !
گرۀ کور رشتۀ من
باقی می ماند
به همین شکل غم انگیز تلخ
بی حضور نگاهت بر صورتِ من
بی حضور سرانگشتانت بر دوکِ من ؛
نوازش کنان
شیرین
کارگشا ...
---
مثل سایه هستم
دنبال تو
پیوسته به تو
از تو
عاشق تو .
می گذری
و عشق تو در دستِ من
بی صدا و خاموش
می نوازد همۀ ذرّه های خاک را و خار را
در را ، دیوار را
- شب و روز
تا هستی تو –
همۀ هستی را ...
---
سینه خیز
شب های ما آمده اند
شب به شب
رگ های خوابِ ما را پُر کردند
از موج درخشان رویاها
و طلوع ...
---
ایستگاه آخر نبود کنار پرتگاه
آن ایستگاه که گمان می کردیم
بعد از آن راهی نیست
جز تن دادن به سقوط آزاد
در درّه .
سرنوشتِ محتوم نبود
گردیدن ، چشم بسته
مثل اسبِ عصاری
گرد یک سنگ .
- و سنگ : آسیای خالی
کنج یک دهکدۀ متروکه
دور از مردم ، بی تاریخ
با فغان های لولای خشک –
می فشاری دستم را
دست در دستِ هم
ریز ریز
می گذریم از درون درّه ...
---
با سرعتِ نور، حتی تندتر
بی کلید انداختن در قفل در
از همۀ درهای بستۀ من می گذری .
فاصله ها را
- مثل زایده های پارچه ، زیر ماشین دوخت –
می چینی ،
دور می اندازی ؛
و
آنگاه
یک پارچه تن می پیوندد به یک پارچه تن .
در آغوش هم
می افتیم روی تخت .
لب های شیرینت ، هستی را بر می گیرند .
مثل پرنده که بر می گیرد
برگ سوزنی و خشکِ کاج را از میان خاشاک
می نشاند او را در میان برگ های سبز توت
و از او آشیان می سازد
آشیان پرواز رویاها
و ترانه های شورانگیز
در بلور هوای صبحدم .
هستی ام را بر می گیری از میان خاشاک
و مرا می خوابانی در بستر ابریشم عشق
با زبان بوسه
هر شب
هر نیمه شب
با عبور از سدها
و هزان در قفل
عشق من ...
---
مثل یک قحطی ، جا خوش کرده
و شکایت دارد
از نیرنگِ برگ های کوچکِ سبز !
و شکایت دارد
از نیرنگ قطره های روشن آب !
- اشک های غمگین بر صورت گل های زرد -
قحطی شکایت دارد
از فریاد دانه های گندم
و چغندرهای لب تشنه در همۀ دشتِ ما
در هجوم طاعون ملخ .
و شکایت دارد از همۀ موج های حیات
در دریای قلب های انسانی
در زمین زیبای ما :
ما همراه هم ...
---
سینه به سینه با هم سخن میگویند
چه با هم می گویند ،
قلب های پنهان ما
این گونه سخت در آغوش هم ؟
چه با هم می گویند
ذره های دا غ خون ما
و نفس های ما
نجوا کنان
در گوش هم
اکنون این گونه نزدیک هم ؟
- مثل زبان زنبق
در دهان زنبور عسل
بعد از رگبار
عریان
شناور در هم
در بستر رود .
مثل زمین و خورشید
بعد از طلوع –
اکنون
اکنون عشق من
بعد از غروبِ جدایی هایت ...
---
پایان می گیرد غروبِ خورشید
در افق های مه آلود .
و خورشید
خورشید می آید پرواز کنان با همۀ پَِرهای زرین اش
بر فراز شهر
آوازخوان
همچون ققنوسی برخاسته
از دل خاکستر خاموش غروب ...
---
چشم گشودم بر صورتِ تو
دست کشیدم روی تن تو
و نفس های تو را
تنفس کردم .
ما
هستیم :
اینجا
این زمان
در حقیقت ، هنوز
بی واسطۀ هیچ چیزی
پیوسته به هم ...
---
یگانه با هم
می گردیم ،
در خیابان های آشنای این شهر
آذین بسته
با صدای آشنای بلبل ها
آذین بسته
با صدای آشنای افراها
آوازخوان
در طلوع این عصر
شکفته
و مصمم به شکفتن
مثل لبخند روی لب
اکنون
در اینجا روی خط زمان
در این لحظه
لحظۀ بی پایان
با حضور ابدیت انگار در قلب آن
خالی از احساس تنهایی
بیرون زده از حجره های محبس
یافته ایم یک دیگر را
در شریان آشنای این شهر
مثل دو قطرۀ خون
در بستر گرم مویرگ
بوسه زنان بر قلب هم
بر همۀ هستی هم
و مصمم ، دیگر ،
به بوسیدن هم ...
---
پیدا نبود این برگ از تاریخ
تاریخ ما - پیش چشم جهان.
زیرا ما این برگ را
عشق من ،
در میان تاریکی شب
می نوشتیم آرام با قلم نا مریی عشق .
و سطر به سطر بر علیه جدایی های بیهوده حک می کردیم
روی سنگ تاریخ حیات
بوسه های زلال خود را .
بوسه بوسه
حک کرده ایم
روشن ترین
مفهوم ترین
واژه های زبان هستی را بر تمام سنگ ها و آجر ها...
چشم های بسیار بر ما می نگرند
می نگرند ،
می بینند ،
و باور می دارند
دست های عشق را حلقه شده در یکدیگر
اشک های عشق را جاری شده در یکدیگر
عشق ما را آمیخته با یکدیگر
مثل آمیزش داغ تن ها در یخ بندان .
و باور می دارند ریشه ی انسان را در انسان
مثل ما .
عشق من
تا ابد
تا هستیم
نامیرا ...
---
--------------------------
--------------------------
--------------------------
--------------------------
--------------------------
--------------------------
--------------------------
--------------------------
--------------------------
---
بی مهابا
روز و شب
ساعت به ساعت
مثل فنر می پرد بیرون
و می خواند
و دوباره ، انگار نه انگار که خوانده
بر می گردد به لانه .
یک خروس قشنگ
که به دنیا آمده است
با ساعت دیواری ما ....
---
جایی نخواهم رفت
از پناه آغوشت .
مثل برگِ کوچک در پناه درخت بزرگ
می مانم غرق در چشمۀ آبِ شیرینت
که تنم را
جانم را
با نوازش های امواجت می بوسد .
می مانم در پناه بازوهایت
حلقه شده دور شانۀ من
همچون سپر فولادین دور قلبم .
می مانم تا پایان
تا پایان
دیگر بعد از این
بی زخم جدایی از تو .
همچون تیر
آن تنها تیر
کارگر بر چشمم
بر نبضم ،
آنچنان زهرآلود ...
---
در حیاط خانۀ من
شاخه های زیتون
برگ های جوان آوردند
برگ در برگ
درخشان و سبز ؛
کبوتر های سرگردان
در میان درختِ زیتون ما آشیان ساخته اند
بال در بال
درخشان و سپید .
چه کسانی ؟
چرا ؟
تیربار آورده اند ؟ ...
---
می فشاری دستم را
گرمای هستی تو
از حصار پوستِ یخ زده ام می گذرد ،
جریان می یابد
در بستر خشکِ رگ هایم .
زنده
زنده
می گردند انگشتانم بر صورتِ تو
در مسیر اشک های خاموشت :
جنبش زندۀ برگ
لرزان از هیجان
در مسیر جویبار
در مسیر پیوند
لبریز از بوسه های زلال
و عریان
تنگ در آغوش هم
دیگر پس از این
پیش چشم جهان .
ما جهان را به همین شکل پراکندۀ خشک
- عشق من –
باقی نخواهیم گذاشت ...
غبار ، غبار
به هم می پیوندند .
و در آغاز با نور نامریی
بی دیده شدن
شکل می گیرند ...
ناگهان
دور از ما
یا نزدیکِ ما ،
یک ستاره می گردد
نوپا
رقص کنان
در شبِ ما ...
---
در علفزاران بی پایان
هنگام چریدن ،
مکث کرده ، سر برمی گیرند
و به اطرافِ خود می نگرند
با نگاهِ عمیق و غمگین
- مثل اقیانوس اشک های پنهان –
گاوهای شیرده
که زبان و دهان را نمی آلایند
هرگز به خون :
- نکند مُشتی احمق
باز دریای خون راه بیاندازند
بر زمین زیبای ما ؟ ...
---
فتح با توست
و پیروزی
عشق من ؛
همچون پیروزی و فتح زنبق
که شکفت و گل داد
زیبا
زیبا
در قلبِ یک گلدان ...
---
می بینی ؟
پایان ندارد خیابانی که راه سپردیم در آن
دوش به دوش
پیوسته به هم
بی زنجیر ،
با همآوایی رود گلگون
پنهان شده در رگ های پیکرمان .
پایان ندارد آواز
این آواز
پنهان شده در ژرفای گوش مان ؛
داغ و شنگرف خواستار حیات
بی لختۀ خون .
می بینی ؟
کاغذهای تبلیغاتی چسبانده شده اند روی دیوار خیابان ما ،
اخم آلود
لب بسته
در سکوتِ گورستانی .
همراه تر
از همۀ کاغذها
بی چسب و زنجیر
خنده زنان
آوازخوان مثل پوست و گوشت
به تمامی در بر می گیری اسکلتِ خاموشم را
ختم نخواهد شد راه
و خیابان ما
به یخبندان سلول تنهایی
دیگر ، حتی ، در
سلول ...
---
برگ با شور و شوق می بوسید گونه های روز را ،
روز ، سرمست ، می بوسید دست های برگ را .
در شهر ما فورأ صادر شد :
حکم .
جرم : بوسه .
محکوم : حیات
تحتِ تعقیب ...
---
خورشید می تابید ،
می گفتند مثل همیشه زیباست
بلبل ها می خواندند ،
می گفتند مثل همیشه دلکش
مردمان می خندیدند ،
می گفتند مثل همیشه شیرین .
گریه می کردم من
بی عشق تو
دور از تو
انگار
کر و کور و لال ...
---
صورت بُت
- بی تفاوت به اشک و آه من –
زشت ترین صورت یک هستی را
پیش آینۀ چشمم آورد .
من چه کردم
- خود من –
با چشمان زیبای آینه ها ؟ ...
---
حرف های برگ ها را با هم
- وبا من –
نمی فهمیدم .
نمی فهمیدم حرف های درخشان زمین را با ماه
- و با من –
و نمی فهمیدم حرف های دل انگیز این قرقره را با سوزن ؛
تا پیش از لرزش لب های تو
نرم و جاندار
بر روی لاله های گوشم :
انگار بوسۀ انگشتِ گرم
بر کلید چراغ خاموش ؛
و اشراق ...
---
بسته
در خود پیچیده
بی راه عبور
حتی یک گام ، بیش از این نقطۀ کور !
گرۀ کور رشتۀ من
باقی می ماند
به همین شکل غم انگیز تلخ
بی حضور نگاهت بر صورتِ من
بی حضور سرانگشتانت بر دوکِ من ؛
نوازش کنان
شیرین
کارگشا ...
---
مثل سایه هستم
دنبال تو
پیوسته به تو
از تو
عاشق تو .
می گذری
و عشق تو در دستِ من
بی صدا و خاموش
می نوازد همۀ ذرّه های خاک را و خار را
در را ، دیوار را
- شب و روز
تا هستی تو –
همۀ هستی را ...
---
سینه خیز
شب های ما آمده اند
شب به شب
رگ های خوابِ ما را پُر کردند
از موج درخشان رویاها
و طلوع ...
---
ایستگاه آخر نبود کنار پرتگاه
آن ایستگاه که گمان می کردیم
بعد از آن راهی نیست
جز تن دادن به سقوط آزاد
در درّه .
سرنوشتِ محتوم نبود
گردیدن ، چشم بسته
مثل اسبِ عصاری
گرد یک سنگ .
- و سنگ : آسیای خالی
کنج یک دهکدۀ متروکه
دور از مردم ، بی تاریخ
با فغان های لولای خشک –
می فشاری دستم را
دست در دستِ هم
ریز ریز
می گذریم از درون درّه ...
---
با سرعتِ نور، حتی تندتر
بی کلید انداختن در قفل در
از همۀ درهای بستۀ من می گذری .
فاصله ها را
- مثل زایده های پارچه ، زیر ماشین دوخت –
می چینی ،
دور می اندازی ؛
و
آنگاه
یک پارچه تن می پیوندد به یک پارچه تن .
در آغوش هم
می افتیم روی تخت .
لب های شیرینت ، هستی را بر می گیرند .
مثل پرنده که بر می گیرد
برگ سوزنی و خشکِ کاج را از میان خاشاک
می نشاند او را در میان برگ های سبز توت
و از او آشیان می سازد
آشیان پرواز رویاها
و ترانه های شورانگیز
در بلور هوای صبحدم .
هستی ام را بر می گیری از میان خاشاک
و مرا می خوابانی در بستر ابریشم عشق
با زبان بوسه
هر شب
هر نیمه شب
با عبور از سدها
و هزان در قفل
عشق من ...
---
مثل یک قحطی ، جا خوش کرده
و شکایت دارد
از نیرنگِ برگ های کوچکِ سبز !
و شکایت دارد
از نیرنگ قطره های روشن آب !
- اشک های غمگین بر صورت گل های زرد -
قحطی شکایت دارد
از فریاد دانه های گندم
و چغندرهای لب تشنه در همۀ دشتِ ما
در هجوم طاعون ملخ .
و شکایت دارد از همۀ موج های حیات
در دریای قلب های انسانی
در زمین زیبای ما :
ما همراه هم ...
---
سینه به سینه با هم سخن میگویند
چه با هم می گویند ،
قلب های پنهان ما
این گونه سخت در آغوش هم ؟
چه با هم می گویند
ذره های دا غ خون ما
و نفس های ما
نجوا کنان
در گوش هم
اکنون این گونه نزدیک هم ؟
- مثل زبان زنبق
در دهان زنبور عسل
بعد از رگبار
عریان
شناور در هم
در بستر رود .
مثل زمین و خورشید
بعد از طلوع –
اکنون
اکنون عشق من
بعد از غروبِ جدایی هایت ...
---
پایان می گیرد غروبِ خورشید
در افق های مه آلود .
و خورشید
خورشید می آید پرواز کنان با همۀ پَِرهای زرین اش
بر فراز شهر
آوازخوان
همچون ققنوسی برخاسته
از دل خاکستر خاموش غروب ...
---
چشم گشودم بر صورتِ تو
دست کشیدم روی تن تو
و نفس های تو را
تنفس کردم .
ما
هستیم :
اینجا
این زمان
در حقیقت ، هنوز
بی واسطۀ هیچ چیزی
پیوسته به هم ...
---
یگانه با هم
می گردیم ،
در خیابان های آشنای این شهر
آذین بسته
با صدای آشنای بلبل ها
آذین بسته
با صدای آشنای افراها
آوازخوان
در طلوع این عصر
شکفته
و مصمم به شکفتن
مثل لبخند روی لب
اکنون
در اینجا روی خط زمان
در این لحظه
لحظۀ بی پایان
با حضور ابدیت انگار در قلب آن
خالی از احساس تنهایی
بیرون زده از حجره های محبس
یافته ایم یک دیگر را
در شریان آشنای این شهر
مثل دو قطرۀ خون
در بستر گرم مویرگ
بوسه زنان بر قلب هم
بر همۀ هستی هم
و مصمم ، دیگر ،
به بوسیدن هم ...
---
پیدا نبود این برگ از تاریخ
تاریخ ما - پیش چشم جهان.
زیرا ما این برگ را
عشق من ،
در میان تاریکی شب
می نوشتیم آرام با قلم نا مریی عشق .
و سطر به سطر بر علیه جدایی های بیهوده حک می کردیم
روی سنگ تاریخ حیات
بوسه های زلال خود را .
بوسه بوسه
حک کرده ایم
روشن ترین
مفهوم ترین
واژه های زبان هستی را بر تمام سنگ ها و آجر ها...
چشم های بسیار بر ما می نگرند
می نگرند ،
می بینند ،
و باور می دارند
دست های عشق را حلقه شده در یکدیگر
اشک های عشق را جاری شده در یکدیگر
عشق ما را آمیخته با یکدیگر
مثل آمیزش داغ تن ها در یخ بندان .
و باور می دارند ریشه ی انسان را در انسان
مثل ما .
عشق من
تا ابد
تا هستیم
نامیرا ...
---
--------------------------
--------------------------
--------------------------
--------------------------
--------------------------
--------------------------
--------------------------
--------------------------
--------------------------
---
بی مهابا
روز و شب
ساعت به ساعت
مثل فنر می پرد بیرون
و می خواند
و دوباره ، انگار نه انگار که خوانده
بر می گردد به لانه .
یک خروس قشنگ
که به دنیا آمده است
با ساعت دیواری ما ....
---
جایی نخواهم رفت
از پناه آغوشت .
مثل برگِ کوچک در پناه درخت بزرگ
می مانم غرق در چشمۀ آبِ شیرینت
که تنم را
جانم را
با نوازش های امواجت می بوسد .
می مانم در پناه بازوهایت
حلقه شده دور شانۀ من
همچون سپر فولادین دور قلبم .
می مانم تا پایان
تا پایان
دیگر بعد از این
بی زخم جدایی از تو .
همچون تیر
آن تنها تیر
کارگر بر چشمم
بر نبضم ،
آنچنان زهرآلود ...
---
در حیاط خانۀ من
شاخه های زیتون
برگ های جوان آوردند
برگ در برگ
درخشان و سبز ؛
کبوتر های سرگردان
در میان درختِ زیتون ما آشیان ساخته اند
بال در بال
درخشان و سپید .
چه کسانی ؟
چرا ؟
تیربار آورده اند ؟ ...
---
می فشاری دستم را
گرمای هستی تو
از حصار پوستِ یخ زده ام می گذرد ،
جریان می یابد
در بستر خشکِ رگ هایم .
زنده
زنده
می گردند انگشتانم بر صورتِ تو
در مسیر اشک های خاموشت :
جنبش زندۀ برگ
لرزان از هیجان
در مسیر جویبار
در مسیر پیوند
لبریز از بوسه های زلال
و عریان
تنگ در آغوش هم
دیگر پس از این
پیش چشم جهان .
ما جهان را به همین شکل پراکندۀ خشک
- عشق من –
باقی نخواهیم گذاشت ...
صفحه چهارم
