• 5.01- زن با نرگس اش.

 
فردا برف تمیز سفید
می پوشاند سقف های دودی را
پشت پنجره ام پرده ی براق برف می رقصد
غنچه های نرگس در گلدانم روی میز
از پشت پنجره ها برف را می بینند می رقصند
با عطر نفس های بلند می خندند
زیر سقف بی چکه، اتاق روشن.
 
امروز اما مثل دیروز

مثل همه ی تاریخ گذشته
بر می خیزم
در خیابان های دودی شهر می گردم
دانه
دانه
نرگس ها را بر می دارم
        از روی زمین
                از مسیر چرخ ماشین ها:
تا سقف بی چکه،
تا اتاق روشن،
تا فردا
        یا
                فردا...
 

• 5.02- کودکان کار

 
درخت تر
        شکسته و بریده شد
                حراج شد:
برای خرج یک اتاق گاز
        اتاق مرگ:
به وسعت تمام سرزمین مان.
 
کجاست آشیانت ای پرنده بعد از این؟
کجاست آشیانت ای پرنده:
جزمیان دست های من؟
        بیا!...

• 5.03- سرنگون

 
……………………………………………………………….
……………………………………………………………….
……………………………………………………………….
 
 

• 5.04- تصویر

 
در مسیر جنگل خود رو
سنگچین یک اجاق سرد را برمی دارم
زیر خاکستر:
ریشه های جنگل خودرو
        با هم خوابیدند
                رویانده اند
                        می رویانند:
                                ساقه های نو را...
 
 

• 5.05- مرز؟

 
در افق یکی شدند:
این زمین و آسمان.
 
سر بر شانه ی هم
دست در دست هم
آرام در آغوش هم.
 در افق یکی شدند
        زمین و آسمان مان...
 
 

• 5.06- زمان طلایی

 
در سایه ی گُل می خوابم.
در بستر گُل خواب می بینم.
 با برگ گُل چشم ها را می شویم.
می چرخم به سمت خورشید
لبخندزنان به زمان طلایی.
من با تو در مردمک چشمانم...
 

5.07- شلیک

……………………………………………………………….
……………………………………………………………….
……………………………………………………………….
 
 

• 5.08- گربه ی ما

 
چشم های فسفری اش می درخشند
دو نورافکن بی خاموشی
        در دل تاریکی
                تا زنده ست...
 
 

• 5.09- قو!

 
قوی سفید
        گردن مغرورش را بالا گرفته
                به زمین خاکی می نگرد:
                        زیر پای اش.
قوی سفید مغرور،
در میان ابرهای پیچیده پنهان بود
تا پیش از کشف شدن
با نگاه چشمان زیبای تو...
 
 

• 5.10- در همان حال!

 
در مسیر پاشیدن ارزن برای کبوترهای روی ایوان،
دانه های گرد ارزن از میان انگشتانم قل می خوردند
        بی هدف پخش و پلا، می ریختند
                روی خاک ایوان،
خاکِ پوشیده شده با غبار یخبندان.
 
روزها ی یخی طی شده اند.
از کوه ها نسیم بهار می آید
جوجه های کبوتر در حال پروازند
و ایوان من
 پر شده از سبزه های لطیف ارزن...

• 5.11- تمیز و عاشقانه

 
کجاست جای بعدی قرارمان؟
محل پخش تکه های کاغذی که روی آن نوشته ای:
        "سپیده می دمد!"
                کدام کوچه است؟
برای درس دادن حروف این زبان
چه ساعتی سراغ کوخ های شوش می روی؟
بگو که کارهای روز بعد
        نوشته در کدام پوشه است؟
 
خمیر کوچکی گلوله کرده ای نشانده ای
        میان آن دو آجر شکسته گوشه ی حیاط:
نشان این که زنده ای هنوز:
تمیز و عاشقانه
        مثل روزهای کودکی.
 
تو زنده ای هنوز.
 
بگو!
خبربده!
بهار می رسد.
کجاست جای بعدی قرارمان؟
محل پخش کاغذی که روی آن نوشته ای:
        سپیده می دمد!...
  
 

• 5.12- غزل شاد.

 
غم زهره ندارد که به من رو بنماید
بیچاره نداند که چه چاره بنماید.
 
تا فتح کند دفتر وشیرازه ی ما را
از پنجره بیرون شده از بام بر آید.
 
در هیمه ی ما آتش سوداش نگیرد
دود و دم غم همنفس خویش رباید.
 
دانی چه شود غم به سرا پرده ی قلبم؟
خود شعله شود در دل من شاد درآید.
 
گو باز بیایند هزاران غم عالم
خورشید تو در من به کبودی نگراید...
 
1399/12/ 18
 

5.13- در سیاره ی من!

 
چک
چک
می لغزند
        روی سیاره ی من،
        آب ها
        زیر زمین
زیر خاک سوزان
در قلب کویر.
 
چک
چک
دالانی می سازند نامرِئی
دور از دید،
        تا لبان چشمه
                در سایه ی بید...
 

• 5.14- آری نوروز!

 
......................................................

......................................................

......................................................

• 5.15- هوا

 
ابرها پاره پاره آمده اند
آسمان مرا پوشانده ند.
 
قطره ای باران نیست.
 
ابرها تیره شده تیره تر
جمع شدند دور هم.
 
باران دیوانه در راه است؟
سیل خروشان – آیا- در پیش است؟
 
ابر و ابر
 پشته پشته
        با هم جمع شده ند
دور هم...

• 5.16- بودن

 
از راه پلکان اضطراری
تا روی بام برج،
پله ها را می توانم بشمارم
و ببینم که با پای خودم
        اوج می گیرم.
می توانم روی لبه ی بام برج بمانم
ثانیه ای
و ببندم چشمانم را
با سقوط آزاد
        پس از آن:
ترک کنم دنیا را.
 
هیچ چیز مانع نیست
به جز:
رشته های رگ های نامرئی در تمام زمین،
که مرا دوخته اند به هستی تو:
        عشق من!...

• 5.17- بهار بی تردید

 
طلوع می کنی
وسیع می شوی
نیرو می گیری
نیرو می بخشی.
 
نیرو می بخشی
        به تن یخ زده ی بذرهای ریحان
        روی خاک مرطوب:
        روی دامن دامن اشک های شبنم
        در شب طولانی.
نیرو بخشیدی
به ریحان هایم
بعد از طلوع آرام ات،
        امروز هم
                بی صدا
پنهانی...
 
 

• 5.18- چلچله های ما.

 
در میان خاک و خل
        رگ خاشاکی را پیدا کرده،
به منقار گرفته،
بال زنان با تقلا، برده
        تا درخت صنوبر
                برگشته باز.
بارها و بارها
 رفته و برگشته
باز
و
باز
خاک و خل را می جورد
        دنبال دمبرگی یا خس و خاشاکی،
                با نگاهش به بالای صنوبر: آشیان.
یک تولد در راه است:
        به زودی زود...
  
 

• 5.19- آه، انسان!

 
شاخ
نرویید روی سرت.
 
دندان درا کولایی سبز نشد در لثه ات.
ناخن هایت  دشنه نشد
        روی سرانگشتانت.
 
مرگ نبود
        آغوشت.
مرگ نخواهد بود هرگز هرگز
        آغوش تو
                در هیچ مکانی از هستی.
آغوش تو:
        عشق انسانی من...
 
 

• 5.20- راستی!

 
باد بوی گل سرخ باغ را
        به هوا می بخشد.
باد آونگ
        ضرب می گیرد با رقص گل.
 
خورشید می بوسد پیشانی کوه سنگی را.
 
آسیاب، امروز نه؟
        اما فردا می گردد،
گندم ها را می سابد.
 
امروز اگر نه،
        فردا،
نان های گرد شیرمال
        طبق ها را پر می سازند.
خورشید می بوسد چشمه ی پنهان را:
در چشمان عاشق من...