سیما یاری

---
  
می گردم
            در هوایت
و هوایت
آغوشم را پُر کرده ؛
جفت با من
عضو به عضو
تا اعماق ریزترین یاخته ام
تا اعماق ریزترین ذره من :
بی جسم
موج لرزان
            لبِ مرز
- محو میان هستی
             و نیستی
چنگ زده
جفت شده
با دریای هستی تو ...
 
---
  
پیدا نبودم در چشمت .
بین ما
صدها پرده
            فاصله بود ؛
و پرده شب
و پرده اشک ...
پیدا نبودم در چشمت
مثل علف خودروئی
روئیده در قطعه زمینی
            دور از تو ؛
که نه تو
            بلکه باد
گرده های گل ات را
بر او می افشاند .
بار گرفته از تو
دور از تو
ناپیدا در چشمت .
ناپیدا در چشمت
            آن گاه که رفتی .
ناپیدا در چشمت
آن گاه
            که ریشه کردی
            در زمین دیگر .
ناپیدا در چشمت
آن گاه
آن گاه
که گل های تو روئیدند
و شکفتند
            بر ساقه تنهای من
دور از تو
در قلب من
در زمینی که ناپیدا بود
            در چشمت ،
زمینی که نبود !
امّا من بودم
- خواهان تو
            تشنه تو
صدها حجاب
بین چشمان تو
و دست من
            قد علم کرده بود ؛
و حجاب زمان
و حجاب کلمات ...
روی خط زمان
            پیش رفتی .
رفتی
و ناپیدا بود در چشمت
اثر گام هایت
            - در پشت سر
حوضچه های دنبال هم
آبگیر باران های گاه به گاه
            در شن زار
و رویش گل های صحرایی
با زمزمه صلح جاویدان
گام به گام
            پشت سرت
بیهوده نبودند
قدم های تو
در شن زار ؛
و «گذشته»
            بیهوده نبود .
بیهوده نبود
            خواهش من
            و عشق من ،
تنها ناپیدا بود
و بودم ...
 
---
  
در مسیر مارپیچ درخت
هر برگ
- منطبق با تعریف تکامل
سبزتر از سال قبل
            می روید ؛
هر سبزینه
            برابر
            با هر سبزینه ،
با هم
در وفور هوای آزاد
در وفور نور خورشید
در وفور آب خوب
            خاکِ خوب ؛
و تمام برگ ها
نجوا کنان
رقصان
در طول روز
            در طول شب :
کامل
کامل
جهان کامل
در همه جای نقشه
هر کجایی که درخت گردو می روید ؛
مثل توت
            مثل انجیر
- آرام آرام
منطبق با قانون تکامل
مثل ما
وقتی که آرام آرام
            می گذریم
            از مرز جدایی میان آب و خاک ؛
و سپس
بی پرده
تا قلب نوازش های همدیگر
            پیش می آییم
شناور در عشق
در هیچ کجای نقشه
تنها
            در آغوش هم ؛
آه !
            جهان کامل ...
 
---
  
فقط نگاه نمی کنی ؛
نفوذ می کنی درون من
            با نگاه چشم های روشنت .
نفوذ می کنند با نگاه تو
درون من
            ذره های هستی ات
و جوش می خورند با تمام ذره های من .
 
بخار می شویم
ابر می شویم
بلور می شویم
می چکیم
            بی صدا
            سبک .
بلور ما
می چکد
روی سنگ پلکان :
با حضور ماه
و آسمان مخملی سُرمه ای
درون قطره بلور ما ؛
روی پلکان
کنار در
            تمام شب
شب یگانۀ زمین و آسمان
که دور دور بود
            بی نگاه تو .
نگاه آفتاب
            به روی برگ
            فقط نگاه نیست :
تبلور حیات
پیلۀ بلور بکرزا .
 
روشنی نازکی نفوذ می کند
            درون لکه های تیره افق .
فقط نگاه نمی کنی
به شیشه های چشم های تیره ام ...
 
---
  
آنجا
            جایم تنگ بود
دیوارش از سنگ بود
تنها بودم
من بی تو .
 
حالا می توانم ببینم ،
با نگاه امروزم
که آمیخته است
            با نگاه تازه تو ،
و می آمیزد
فردا
باز
            با نگاه تازه ترت .
انتقال از یک زندان به زندان جدید ؟
اما با تو
شکست و فرو ریخت
حصار سنگی
            هر حصاری
روی زمین
            پیش چشم من .
سنگ های شکسته
زیر قدم های ما
سنگفرش قشنگ کوچه های خاکی شدند
چه قدر کوچک بود
دنیای دیروز من
            من بی تو .
حالا افق
تصویر بی جانی نیست :
- چند خط روی برگ کاغذ
با حکم مجوّز
چسبیده به دیوار اتاق . –
حالا افق
            بی پایان
می تپد در ژرفای قلب ما
نیمه ای قلب تو
نیمه ای قلب من .
می تپد قلب ما در ژرفای افق
گسترده از همه سو
بی پایان
حالا ما غرق ایم
            در لذت کشف
در شگفتی های پنهان یک دیگر .
می گردیم
در هوای درخت انجیر
که عطر برگ هایش را
آفتاب تابستان
            کشف کرده .
می گردیم :
دو جهانگرد
با قدم های صبور کنجکاو
روی همۀ سنگ های شکسته ...
 
---
  
در صف نان
در صف شیر
در صف آب ...
آنجا
            سرابِ بهشت
            می ریختند ،
با گشاده دستی
در زنبیل خالی آدم ها ...
 
---
  
کشتزار ما را سوزاندند
در زمین ما
            مین کاشتند
و تصمیم گرفتند
                ما
                کشته شویم
در راه کشتزار موهوم آینده
                در زمین موهوم ...
 
---
  
قمقمۀ آب پنهانت را
بیرون آوردی
جاری کردی
روی بدن سنگی من
            در بیابان عطش .
عطر خاکِ مرطوب ،
گلبرگ زرد ،
و برگ خورشید
            در مشامم پیچید
با حواسم جفت شد
و جفت شدی
با همۀ رویاهایم :
با من
            ماندی ...
 
---
  
به خیال خودت
- در خود
می گذری از کنارم
            خاموش ؛
اما در من
ذرّه های جسمم از عبور جسم تو
                            می جنبند .
گفتگوی پنهان سر می گیرد
بین دو برگ
و دو اقیانوس جادویی
                  با کلماتِ دیگر
                تنی با تن دیگر
                بی خاموشی .
گوش می خوابانم روی زمین
و صدای قلب تو را
                با قلبم می گیرم .
فشفشه های بلند نورانی
آسمان بالای سرم را می پوشانند .
بی هیچ خیالی
              بی فکر
ژرف ترین ذرّهِ هایم
            به رقص می آیند :
در زمین خاک های تیره
غنچه های درخشان می رویند .
خوابی یا بیدار
            در شبِ جشن بزرگ ؟
از کنارم می گذری
            با خاموشی ،
و بدون فراموشی در قلب من می گردی
ذرّه ذرّه
جفت با من
و ما
            جفت با سنجاق سر
            با روح سنگ
            و با جسم جهان
دست در گردن هم در چرخ فلک
                              می چرخیم
آسمان رنگی با ما می چرخد :
گرده های پرچم می چرخند
و رقص کنان می نشینند در بطن گل .
فشفشه ها
نور می پاشند
            روی این شهر .
خوابی یا بیدار در شبِ جشن ؟
ذرّه های من
شاد و شنگول با تو بوده اند تمام امشب را ...
 
---
  
با غروبِ خدایان
فقط ما می مانیم
نه خوب نه بد
نه پَست تر
      نه برتر ؛
تنها دو حقیقت
دو امر واقع
و دو نوزاد
مبهوت در صورت زیبای هم
مبهوتِ هم :
            در زمینی بدون سنگسار ...
 
---
  
صبح
            پرنده
- روی درخت چنار کوچه
با آوازش
همۀ دنیا
و تمام ابدیت را پُر کرد .
پرنده
همیشه به سمت بهار
                پَر کشیده ؛
مثل خیال من
که به سمت رویای تو آمده است
در زمان های طولانی دوری از تو ؛
مثل من
            که دویده ام
به سمت صدای انسانی تو
در میان همۀ همهمه ها .
تو را خواسته ام
در بطن سنگ
و در اعماق تاریکی شن
و میان همۀ کالاها
روز به روز
در زندگی روزمره
در پارۀ نان و پنیر
در سبزی ریحان
در کاج
که از دانۀ کوچک می روید
و هزاران فانوس
به هر شاخۀ آن می آویزد
                    در تاریکی شب های سرد .
تو را خواسته ام
از نخستین لحظۀ پیدایش انسان
                                تا امروز .
من دفن شدم
در غار نمک .
من دفن شدم
لابلای خشت ها
 و هزاران قرن
من دفن شدم
            بی سر
در پای هزاران خدا .
من دفن شدم
زیر تَلی از کالاها .
لایه لایه
            پوست انداخته ام
برخاسته ام
غار به غار
خشت به خشت
روز به روز
آمده ام
تا غرق شوم در ژرفای انسانی تو
                مثل پرنده در اعماق بهار .
برخاسته ام
- باز
امروز
از میان آوار جدایی
و درست مثل روز اول
دنبال تو می گردم
در پارۀ نان
              و
              دیوار .
صبح شده
            آواز پرنده
                    جهان را پُر کرده ...
 
---
  
ما اینجا هستیم
در سکوت خانه
در پُشت پرده های کیپ
و در بستۀ قفل :
               با هم
              تسلیم به هم .
- گلبرگی تسلیم رنگ
یا رنگی تسلیم گل
              در سکوت صخره
                بعد از گِل و لای .
گربۀ آبستن
تسلیم ویار
پنگول کشان از دیوار پایین می آید
و شیرۀ گل ها را می لیسد .
حلقه های حیات دنبال هم
                از هم می رویند
و قلمروهای پیش بینی نشده
                پیش می آیند .
ما اینجا هستیم :
پُشتِ در قفل
- پیش بینی نشده
در جمع یاخته های بسیارمان
در جمع گرمای نفس های پی در پی مان
و احاطه شده در انبوه موج های لذت ؛
مثل جمعیت نامریی شهر
        پُشت پنجره های خانه ،
در کمین شادی از سقوط جبّار
در میدان آزادی
            بعد از گِل و لای .
این ما هستیم
در سکوت خانه
تسلیم هم
گل
            تسلیم به رنگ
رنگ
            تسلیم به گل
عشق ، تسلیم به عشق :
پُشتِ پنجره های خانه ...
 
---
 

 
-------------------------------------------

-------------------------------------------

-------------------------------------------
 
---
 

 
جای خالی
دهن باز می کند ؛
و پُر نمی شود
با نگین های الماس
و جوراب های خال خال نقره ای
و کفش های طلاکوب .
جای خالی ات
دهن باز می کند
وسیع می شود
و جهان را می بلعد :
- سیاه چاله ای بی راهِ گریز ...
 
---
 

 
گوسفندان
وقتِ چریدن
            - وقت نشخوار
نفس های هم دیگر را می شنوند ؛
و زمانی که از این گلۀ معصوم
گوسفندی را بر می دارند ،
لحظه ای
            دست می کشند
            از نشخوار
            و چریدن
و خیره به چشمان هم
            می نگرند ؛
- به زمین و زمان
لحظه ای به درازای قرن
            و قرن ها .
قرن ها و قرن ها
ما
            خاموش
خیره نماندیم
            به چشمان هم ...
 
---
 

 
ما خاموش نماندیم .
خاموش نماندیم
            عشق من ؛
مثل گلۀ معصومی
            در سکوتِ «تقدیر» .
تقدیر تنهایی
            سنگسار
            و جدایی :
- بمب های صوتی ! –
تسلیم نشد
هستی ما
به نشستن
- پاره پاره -
پخش شدن
پراکنده شدن
و هیچ شدن
            در بمباران .
تن ندادند بدن های ما
به جدایی از هم .
چشم هایم          
آن سو
            در صورت تو ،
دست هایم
            این سو
در دست خاک ،
و نگاهم
کور شده
            گمگشته
            زیر آوار سنگ
            و سنگسار ...
و آن گاه
از «من» چه باقی می ماند ؟
گذشته هرگز بر نخواهد گشت
با لباس مُبَدل ، حتی .
ما گذشتیم
از مرز جدایی
و «جدایی» هرگز بر نخواهد گشت
در بین ما .
بمب های کلمات
            و احکام ،
بمب های ورد ها
باریدند
            باریدند بر خاکِ ما .
و من
            با هر بمباران ،
دست های تو را
و تو را
            عشق من
سخت تر
            محکم تر
بر سینه فشردم
            و بر لب هایم :
انگار زنی
            نوزادش را
            در میان آوار جنگ ...
 
---
 

 
آرام بگیر
در این گهواره
            عشق من
در میان بازوهایم
            بر سینۀ من ؛
با تکان های مدام و پیوسته
مثل آونگ رام ساعت
پیوسته پیوسته
در مدار زمان
با تکان های زمین
پیوسته پیوسته
در مدار خورشید :
از برهوت
تا زایش دشت زنبق
            بر سینۀ خاک ...
 
---
 

 
این جاست
            حیات :
در
            درون و درون و درون ؛
در حفاظ پوسته
- پُشتِ حصار.
اخبار این جاست :
زرده ای
           - کهکشان طلوع -
چسبیده به سفیده
          - کهکشان افق -
بی جدایی ، بی جدایی ، بی جدایی
لغزان روی هم
و ظهور نطفه :
          - کهکشان نطفه و نطفه -
اخبار این جاست
            در درون درون درون حصار ...
 
---
 

 
پیچ رادیوی قدیمی را می چرخانم
لامپ قدیمی
            پُشت حصیر قدیمی پخش صدا
            می درخشد ،
- مثل قدیم
رادیو با تمام قدمت
آهنگ جدیدی را می خواند
که امواج جدید
            در فضا می خوانند ...
 
---
 

 
کُپه کُپه
            زباله ،
به حال خود مانده کنار خیابان ؛
با ردیفِ خانه های پَخ
بی نمای رنگی
همه
            هم رنگ خاک .
گربه های لاغر – پا به پای دست های شبه انسانی
از کوت زباله به کوتِ زباله ، می گردند .
آیه های فلزی
- مانند تکه های ترکش
از مناره
            در حال پرتاب اند
            روی محل ؛
اما بی تأثیر
بر دستۀ انبوهِ مگس ها
که با هم
            مثل یک توپِ سیاه بزرگ
            روی زمین می افتند ،
            بالا می آیند و دوباره به زمین کوت های زباله بر می گردند ،
            و دوباره بر می گردند
            روی صورت های انسانی .
هوا – حبس شده ، غبار آلود
تن سنگین اش را انداخته
            روی «شهر»
شهر خشکی که فقط بشکه های نفت
لاشه
            و تعصب
            از آن صادر شد .
این جا
            قلم
            و قطار برقی
            متوقف شدند .
قرون وسطی
            راه افتاد ...
 
---
 

 
سایۀ سُرمه ای قطار
می دود روی تنه های درختان چنار ، کنار جاده ؛
مَردی
            که در اعلان بزرگ ده متری ، کنار جاده ،
            با دهان متشنج از چیز نامعلومی
            با مسلسل در یک دست
            و مُشتِ گره کردۀ دستِ دیگر ،
            محکم می کوبد به چانه هر بیننده ؛
جا می مانَد
در کنار پوست های خیاری که پرتاب شند
از پنجره یک واگن ...
 
---
 

 
عصر آن روز بد
زیر سنگینی آن شال سیاه
            - روی جمجمه ام
خوب «شب خوش» نگفتم
            به تو ؛
به جبران آن
یک شب می آیم :
- شبی از شب های آینده -
شال ، روی دوش ام ،
پا برهنه ،
            بی صدا می آیم
به اتاق بی خوابی تو
حلقۀ بازویم را می اندازم
دور تن ات ،
شال می افتد زیر پای ما ؛
ماهی ات را می گیرم توی دستم
            می گذارم توی تُنگِ آبم ...
آرام می گیری
کنارم می خوابی
- بازوی من ، زیر سرت
            تا فردا ؛
و فردا ، آن فردا ،
مرا می بخشی
که به تو
            خوب «شب خوش» نگفته بودم
عصر آن روز بد ،
زیر سنگینی آن شال سیاه
            روی سرم ...
 
---
 

 
نه آرواره ای
            برای به نیش کشیدن ؛
نه پنجه ای
برای زور افکندن ؛
سراسر نیاز
سراسر خواب
            رویا ؛
و سراسر لب هایی
باز شده به لبخند
از واقعۀ حتمی و خوش .
مهربان است
با آغوشم
نوزاد عشق تو ...
 
---
 

 
باشد .
هر جا که بخواهی با تو می آیم .
می خواهی برگردیم به جنگل ؟
یا دورتر ؟
            به غار برگردیم ؟
دوست داری
            دورتر
            کوچ کنیم ؟
در قلب نخستین ذرّه ؟
نزدیکِ هم
بی جدایی از هم
            - جز با مرگ –
تنها من و تو
و بچرخیم
            بچرخیم
            دور هم ،
تا مثل نخستین قطره
آب شویم
و بیافتیم این بار
با رقص تمام رنگین کمان
            درست در قلب این سیاره .
باشد .
با تو می آیم ،
راه بیافت
            عشق من ...

 

 

 

 

 

 

 


 
 
 
 
 
 
 

 

صفحه سوم