---
پاک است این محلول :
آب مقطر
و نمک ،
جاری شده از دو چشمه
- دور از هم –
چشم های بیداری ما .
قطره قطره ،
درست به همان ترتیبی که همه می گفتند ،
جویباری شده اند
اشک هایت
اشک هایم .
جوی و جوی
رودی شده اند
زلال و پاکیزه
آمیخته با هم
و روان .
روان ، روی زمین ،
رود ما
مرزهای کبود و خونین را می شوید .
درست به همان ترتیبی که همه می بینند :
اشک فرو می ریزد ،
ما
فرو می ریزیم
قطره
قطره
در
این
رود ،
این رود زلال
در صورت ما
عشق من ...
---
خانه محکم سنگی
با چرخ چاه در حیاط خلوت ؛
داربست لرزان
با درختان بی برگ مو ؛
راهِ باریک
- این تنها راه –
خیس از باران است
خیس و خمیر
تا دورها ...
در اتاق خانه
- این تنها اتاق –
بوی شیرین سیب پیچیده .
سیب سرخ و سفید ،
خاطرۀ لحظه های درخشانش را با خورشید
گسترده در خانه :
مثل بهشت
حتی در تبعید ...
---
هر شب
می آیی به خوابم .
ما به هم « تو » می گوییم
و با هم می پلکیم در خانه
- انگار خانه تو –
با ایوان بزرگی سرشار از خورشید
رو به روی استخر مواج آب
و باغ سیب و زردآلو با ردیفِ چنار
با حاشیۀ گل های درخشان ناز
بنفشه ، سبزه ...
من
شاد و شنگول
می گذارم که تو
روی زیلوی پهن شده در ایوان
هر کار دلت می خواهد
- با من –
بکنی ؛
در روشنی ظهر پُر نور
اول ماهِ مهر !
هر شب
زمان
تنها فقط اول ماهِ مهر است ؛
مکان
تنها فقط ایوان است ؛
و حادثه
تنها فقط بازی ما روی ایوان ...
این چه طور ممکن شد :
آدمی را هر شب خواب ببینید که ندیدید او را ؟
و شناور بشوید در خوشبختی
مثل وقتی که شناور هستید
در عطر لیموها ...
در همۀ رویاهای من هستی
صورتِ تو نقش بسته روی همۀ بوم های سفیدم
مثل نقش برجسته از خودِ بوم ؛
و صدای قدم هایت در گوش من است :
تاپ تاپ تاپ
در اطاق می گردی تا اول شب .
اول شب ،
شاد و شنگول ،
می آیی :
باز هم دستم را می گیری
و مرا می دوانی دنبال خودت
از اتاق تاریک
تا ایوان
و در آغوش روز روشن ...
انگار روز به روز
بی آن که بدانم چه طور ،
نا ممکن
ناگهان ممکن شد ؛
مثل عبور از دوزخ
و رسیدن به بهشت .
بهشتِ یافتن
یافتن بودن تو
در قلبِ من ؛
و عبور
یک عبور مخفی :
- بی مجوّز –
از مرز تملک
تا عشق ...
---
می غلتم
زیر ملافه
به تو می چسبم
در بغلت .
تن به تن
با تو
جُفت ؛
آرام
آرام
شانه های لختم را
می گذارم در حلقۀ بازوهایت .
گرمای تنت می گریزاند
سرماهای تنهایی را .
باغ رویاهایم
می شکفند ؛
می شکفد
باغ شادابِ گل
با تمام وجود ،
این چنین ، در پناه آغوش تو ،
هر شب
تا
صبح ...
---
شاید هم خواب نباشی
شاید هم بیداری .
شاید حالا
توی تخت ات
از این پهلو
به آن پهلو
غلتیده ای .
شاید هم گفته باشی :
" که خدا
مرا بگذارد
در میان بازوهایت
و من خیره شوم به صورت تو
و بگویم که چه قدر جایت خالی بود
و تو آرام بگویی :
- عزیز دلم ! گریه نکن ! می مانم .
دیگر همیشه با تو می مانم ... – "
می بینی !
حتی « جدایی » نتوانست
مرا از تو
دور کند ...
---
لم داده ایم در آفتاب
روی ایوان صبح مرداد .
پیچک ها
سبز و پُرپُشت
داربست فلزی را
پوشانده اند .
استخر
پُر از آب صاف است .
موج
آرام و پیوسته
می رقصد
با نور طلایی ،
آسمان
بی لکۀ ابر
در آب می خندد
بی تاریکی
می غلتی روی من
می خندی ...
---
(1)
عطر شب بو
از پردۀ گلبرگ
بیرون می آید
عریان می رقصد
می پیچد به اثاث مبهم
و کلاف آرزوهای نهفته
در خواب ...
(2)
دستم را می گیری .
انگشتانم
آرام می گیرند
در دستت
و من آرام می گیرم
با آهنگِ قلبِ تو :
- آرامش قایق
در دریای بی طوفان –
در مهتابِ آغوشت ...
(3)
رودی
می لرزد
می درخشد
و فرو می ریزد
در
دره ...
(4)
ذره های چوب تخت ،
آجرهای دیوار اتاق ، پنجره ها ،
و ستاره های پُشتِ ابر
چشمک زنان
شاهدند .
- با سکوت تاییدآمیز –
شاهد پیوند تنم با لب هایت
در همۀ رویاها ...
(5)
بوی صبح زود می آید
و صدای جارو
در فضای خلوت ،
که زباله های تاریکی را می روبد
خیابان ها را
آب پاشی کرده اند ؛
چهچِۀ بلبل ها
به زودی زود
اوج می گیرد :
بعد از خواب شب ...
جمله ام تمام شد
نقطه بگذار
در پایان ،
روی خط لب هایم :
یک بوسه ...
---
پاره ابر
با تمام وجود
می مکد ،
شیرینی خورشیدش را
می درخشد سفید .
طلوع است
طلوع با این ابر
ابرم
من ،
ابر تو ...
---
آب می لغزد روی صورتِ من
در همان لحظه که روی صورت تو
هردو زیر یک باران ایم
زیر یک آب .
یک آب
ما را می پوشاند
با لعابِ درخشان
می پیچد دور تن تو
در همان لحظه که دور تن من
در یک لحظه
- هم زمان –
حس آب ، در تن ما می پیچد ؛
مثل یک تن که اعضایش را
رشته های عصب های درخشان
به هم
وصل کرده اند
از سینه به سینه
عصب ها ،
حس مشترک آبی را می گردانند
و اتاق جمجمه را
با فانوس قطره های درخشان آب
آذین می بندند .
آب
روی بدن های ما می ریزد
و هوای بین ما
سرسره است .
دستم می لغزد روی سرسره آبی لیز
تا بازویت
بازوهای تنهای ما
به هم می پیوندند .
ما شیوا هستیم .
یک آب
می ریزد
روی تن ما .
صورت تازه ما ،
در حس آب غوطه ور است .
پُشت شیشۀ مات بخار
پُشتِ در قفل :
ما یک تن هستیم
یک تن
عاشق
و سرانجام
برهنه در آغوش هم
زیر یک دوش ...
---
درخت
پوشیده شده
با پوست .
ماهی
با فلس .
پرنده
با پَر .
میمون
با مو .
من
عریان
در پناه تن عریان تو ...
---
جنگ
خون است:
غلیظ
داغ
سرخ ،
دزدیده شده
از آغوش
از قلب
از رگ ،
به هدر رفته
بر خاک ،
زیر پاشنه های چاک چاک ،
لیز می خوریم
زمین می خوریم
هرگز بر نمی خیزیم
با مهره های شکسته
در خون .
و پوزه های لاشخوران
نشخوار می کنند
خون را
جنون را :
جنگ را ...
---
صبح بخیر ، دست های من !
که شانه را
در میان موهای پریشانم
فرو می برید ،
و ژولیدگی شب را
از سرم جدا می کنید .
صبح بخیر ، انگشتان من !
که صورتِ رنگ پریدۀ مرا
سرخاب می زنید
و جای پای اشک های شب را
محو می کنید .
صبح بخیر ، پاهای من !
که بلندم می کنید
و به دوش می کشید
سنگینی کفش هایم را
و سنگینی مرا
در خیابان
و حفظ می کنید مرا
در میان مردمان
همچون زنی پابرجا
در پناه دارایی بسیار .
صبح بخیر ، لب های من !
که پنهان کردید
- در این همدستی شیرین –
آه های مرا
غرش های طوفانم را
رازهای کشتی هایم را
و هراس ام را از کوه یخ
و پنهان می سازید
- در جدایی های عشق من –
ضجه های دلخراش مرا در سینه
و پنهان ، پنهانی ،
از غرقاب
قلب کوچک را بیرون می آرید
باز ، در سینه من می گنجانید :
قلبی را که در آن
صورتی حک شده است
که مرا به درون قلبش می خواند :
هیچ کجا
تنها در این تخت خواب خالی
و در این موج صدای خواهش
که از اعماق فضا می آید ،
در من می پیچد
و مرا می سوزاند
می سوزاند ،
با نفس های تند داغش
شب
تا صبح ...
صبح بخیر، تن من !
که مرا و او را
-از چشم راهزنان
تا ابد پنهان کردی
همچون مار چنبر زده ای
روی گنج بزرگ
در ویرانه ...
---
لبریز از نور
رقص کنان
می آید ،
عریان کرده
با نور می پوشاند ،
ذره
ذره
سنگ را ،
ناگهان
ساحل را ؛
قطره
قطره
ناگهان
این دریا ،
با تمام قلبش
پُر هیاهو ...
سکوت
فاصله ای بود
بین دو موج ...
---
وزوز زنبور
روی گل ناز
بوی کندو
موج زنان
ناپیدا
دور بید مجنون ؛
دست گل زرد خورشید
روی نهر روان ؛
ظهر درخشان
بی سنگ دلی ؛
بعد از شب ...
---
می مکیدی تاریکی را
از درّۀ من
- عاشقانه –
رنگین کمان
موج می زد ،
می آمد
جهان را می شست ،
پُر می کرد قلبم را ؛
در رگ هایم می رقصید
رنگین کمان
و تمام جویباران درخشان رنگ
در فضای تن من
جاری بودند .
بی پرسش
بی پاسخ
مدهوش
از دهان داغت
پیش ات بودم
در ژرفای خواب دیشب ؛
و جهان با تمام وجود
به بودن
می ارزید ...
---
جهنده
فواره ،
در قلب هوا
می رسد به نقطۀ اوج
لحظه ای می پاید
و آنگاه
با هستی اوج
در همۀ قطره هایش ،
فرو می ریزد
گسترش می یابد
رها
بر سنگ ها
بر سنگ ها
آینه ای می سازد
مواج
بر روی زمین
روبروی ابرها
و برگ ها ،
روبروی پرستوهای دریایی
پرواز کنان
در میان نورها
و بی مرز
در اعماق ...
و در اعماق پنهان من
فوارۀ تو ...
---
همراه
با تو هستم
این جا و اکنون
در غروبی که – می گویند –
آغاز شب است .
بیرون
از مناره
بانگی می آید
به زبان بیگانه ...
و درون
و در من
بانگ دیگر می گردد
با صدای نفس های تو
- آشنا
مثل نفس های من
آشنای ازلی –
بی پرده
و بی شرط
جز شرط عریانی
بانگ تن عریان تو
و صدای عریان نفس های توست
در گوش من :
زمزمۀ ماه کامل
در گوش شب ،
نوازش کنان
و برهنه
در بستر نرم
در اتاق خواب شب .
بی شرط
و همراه
در من هستی
در همۀ شب های من
در اتاقی که هر لحظۀ او
لبریز از بوی اثاثِ تازه است
و همیشه تازه ...
اشک های عریان
نوازش کنان
بر گونۀ من می لغزند :
شکرگزار
از شادی
در محرابِ هر نفس ات ...
---
رها
در بوسه
و در آغوش آب
سرشار از زمزمۀ آرام آب :
سنگریزه
میان جویبار ،
آینه ایست در ابدیت
لبریز از بوسه
و آغوش
زمزمه گر :
انگار آینه ای
سرشار از تصویر آغوش تو
و تن من :
جاودانه
رها
بی زنگار ...
---
کنج راه
باد
و تمشک
سر بر سینه هم می سایند :
بر فراز زمانی که « بُت »
قربانی را می بلعید ؛
بر فراز زمینی که از پا انداخت
خدای سنگی را ...
---
و ستون های ایمانم را
باد
از جا کَند
با خود بُرد .
متعجب
به افق های رنگارنگ
خیره مانده ام
متعجب
و خوشحال
بیرون از
کاخ خاکستری کاغذی ام ...
---
(1)
شب
با
روز
فرقی ندارد
جز این که زیباتر است
وقتی که تو
با من هستی
و همان جا
درست
خانۀ ماست ...
(2)
پلک هایم بازند
و نگاهم در صورت تو می گردد .
چشم هایم بازند
و هشیار
خیره در صورت تو
در صورتِ عشق ...
---
- خدای بزرگ !
قایق عشق به کوه یخ روزمره
اصابت کرد
- یخ شکست
یا
قایق ؟
- از فاصلۀ این ساحل
یک نقطه معلوم است
مثل قایق
با پارویش
هاشورکشان روی موج ها .
- قایق ،
دور زده کوه یخ را ...
---
می آیی
لحظه های شیرین ات را
در بطن من
می پاشی
تار و پود هستی من
از سیاهی
بیرون می آیند
رنگ می گیرند
با دویدن های رنگِ شیری تو
در تارم
در پودم .
آبشار نفس های بلندت
مرا می شوید
سر تا پا .
در بَرم می گیری
فشرده به تن ات
در میان بازوهایت
بوسۀ بی پایان
مانند شب ...
و زمین را در بر می گیرد
آفتابِ عالمتابِ شهریور ...
---
پاک است این محلول :
آب مقطر
و نمک ،
جاری شده از دو چشمه
- دور از هم –
چشم های بیداری ما .
قطره قطره ،
درست به همان ترتیبی که همه می گفتند ،
جویباری شده اند
اشک هایت
اشک هایم .
جوی و جوی
رودی شده اند
زلال و پاکیزه
آمیخته با هم
و روان .
روان ، روی زمین ،
رود ما
مرزهای کبود و خونین را می شوید .
درست به همان ترتیبی که همه می بینند :
اشک فرو می ریزد ،
ما
فرو می ریزیم
قطره
قطره
در
این
رود ،
این رود زلال
در صورت ما
عشق من ...
---
خانه محکم سنگی
با چرخ چاه در حیاط خلوت ؛
داربست لرزان
با درختان بی برگ مو ؛
راهِ باریک
- این تنها راه –
خیس از باران است
خیس و خمیر
تا دورها ...
در اتاق خانه
- این تنها اتاق –
بوی شیرین سیب پیچیده .
سیب سرخ و سفید ،
خاطرۀ لحظه های درخشانش را با خورشید
گسترده در خانه :
مثل بهشت
حتی در تبعید ...
---
هر شب
می آیی به خوابم .
ما به هم « تو » می گوییم
و با هم می پلکیم در خانه
- انگار خانه تو –
با ایوان بزرگی سرشار از خورشید
رو به روی استخر مواج آب
و باغ سیب و زردآلو با ردیفِ چنار
با حاشیۀ گل های درخشان ناز
بنفشه ، سبزه ...
من
شاد و شنگول
می گذارم که تو
روی زیلوی پهن شده در ایوان
هر کار دلت می خواهد
- با من –
بکنی ؛
در روشنی ظهر پُر نور
اول ماهِ مهر !
هر شب
زمان
تنها فقط اول ماهِ مهر است ؛
مکان
تنها فقط ایوان است ؛
و حادثه
تنها فقط بازی ما روی ایوان ...
این چه طور ممکن شد :
آدمی را هر شب خواب ببینید که ندیدید او را ؟
و شناور بشوید در خوشبختی
مثل وقتی که شناور هستید
در عطر لیموها ...
در همۀ رویاهای من هستی
صورتِ تو نقش بسته روی همۀ بوم های سفیدم
مثل نقش برجسته از خودِ بوم ؛
و صدای قدم هایت در گوش من است :
تاپ تاپ تاپ
در اطاق می گردی تا اول شب .
اول شب ،
شاد و شنگول ،
می آیی :
باز هم دستم را می گیری
و مرا می دوانی دنبال خودت
از اتاق تاریک
تا ایوان
و در آغوش روز روشن ...
انگار روز به روز
بی آن که بدانم چه طور ،
نا ممکن
ناگهان ممکن شد ؛
مثل عبور از دوزخ
و رسیدن به بهشت .
بهشتِ یافتن
یافتن بودن تو
در قلبِ من ؛
و عبور
یک عبور مخفی :
- بی مجوّز –
از مرز تملک
تا عشق ...
---
می غلتم
زیر ملافه
به تو می چسبم
در بغلت .
تن به تن
با تو
جُفت ؛
آرام
آرام
شانه های لختم را
می گذارم در حلقۀ بازوهایت .
گرمای تنت می گریزاند
سرماهای تنهایی را .
باغ رویاهایم
می شکفند ؛
می شکفد
باغ شادابِ گل
با تمام وجود ،
این چنین ، در پناه آغوش تو ،
هر شب
تا
صبح ...
---
شاید هم خواب نباشی
شاید هم بیداری .
شاید حالا
توی تخت ات
از این پهلو
به آن پهلو
غلتیده ای .
شاید هم گفته باشی :
" که خدا
مرا بگذارد
در میان بازوهایت
و من خیره شوم به صورت تو
و بگویم که چه قدر جایت خالی بود
و تو آرام بگویی :
- عزیز دلم ! گریه نکن ! می مانم .
دیگر همیشه با تو می مانم ... – "
می بینی !
حتی « جدایی » نتوانست
مرا از تو
دور کند ...
---
لم داده ایم در آفتاب
روی ایوان صبح مرداد .
پیچک ها
سبز و پُرپُشت
داربست فلزی را
پوشانده اند .
استخر
پُر از آب صاف است .
موج
آرام و پیوسته
می رقصد
با نور طلایی ،
آسمان
بی لکۀ ابر
در آب می خندد
بی تاریکی
می غلتی روی من
می خندی ...
---
(1)
عطر شب بو
از پردۀ گلبرگ
بیرون می آید
عریان می رقصد
می پیچد به اثاث مبهم
و کلاف آرزوهای نهفته
در خواب ...
(2)
دستم را می گیری .
انگشتانم
آرام می گیرند
در دستت
و من آرام می گیرم
با آهنگِ قلبِ تو :
- آرامش قایق
در دریای بی طوفان –
در مهتابِ آغوشت ...
(3)
رودی
می لرزد
می درخشد
و فرو می ریزد
در
دره ...
(4)
ذره های چوب تخت ،
آجرهای دیوار اتاق ، پنجره ها ،
و ستاره های پُشتِ ابر
چشمک زنان
شاهدند .
- با سکوت تاییدآمیز –
شاهد پیوند تنم با لب هایت
در همۀ رویاها ...
(5)
بوی صبح زود می آید
و صدای جارو
در فضای خلوت ،
که زباله های تاریکی را می روبد
خیابان ها را
آب پاشی کرده اند ؛
چهچِۀ بلبل ها
به زودی زود
اوج می گیرد :
بعد از خواب شب ...
جمله ام تمام شد
نقطه بگذار
در پایان ،
روی خط لب هایم :
یک بوسه ...
---
پاره ابر
با تمام وجود
می مکد ،
شیرینی خورشیدش را
می درخشد سفید .
طلوع است
طلوع با این ابر
ابرم
من ،
ابر تو ...
---
آب می لغزد روی صورتِ من
در همان لحظه که روی صورت تو
هردو زیر یک باران ایم
زیر یک آب .
یک آب
ما را می پوشاند
با لعابِ درخشان
می پیچد دور تن تو
در همان لحظه که دور تن من
در یک لحظه
- هم زمان –
حس آب ، در تن ما می پیچد ؛
مثل یک تن که اعضایش را
رشته های عصب های درخشان
به هم
وصل کرده اند
از سینه به سینه
عصب ها ،
حس مشترک آبی را می گردانند
و اتاق جمجمه را
با فانوس قطره های درخشان آب
آذین می بندند .
آب
روی بدن های ما می ریزد
و هوای بین ما
سرسره است .
دستم می لغزد روی سرسره آبی لیز
تا بازویت
بازوهای تنهای ما
به هم می پیوندند .
ما شیوا هستیم .
یک آب
می ریزد
روی تن ما .
صورت تازه ما ،
در حس آب غوطه ور است .
پُشت شیشۀ مات بخار
پُشتِ در قفل :
ما یک تن هستیم
یک تن
عاشق
و سرانجام
برهنه در آغوش هم
زیر یک دوش ...
---
درخت
پوشیده شده
با پوست .
ماهی
با فلس .
پرنده
با پَر .
میمون
با مو .
من
عریان
در پناه تن عریان تو ...
---
جنگ
خون است:
غلیظ
داغ
سرخ ،
دزدیده شده
از آغوش
از قلب
از رگ ،
به هدر رفته
بر خاک ،
زیر پاشنه های چاک چاک ،
لیز می خوریم
زمین می خوریم
هرگز بر نمی خیزیم
با مهره های شکسته
در خون .
و پوزه های لاشخوران
نشخوار می کنند
خون را
جنون را :
جنگ را ...
---
صبح بخیر ، دست های من !
که شانه را
در میان موهای پریشانم
فرو می برید ،
و ژولیدگی شب را
از سرم جدا می کنید .
صبح بخیر ، انگشتان من !
که صورتِ رنگ پریدۀ مرا
سرخاب می زنید
و جای پای اشک های شب را
محو می کنید .
صبح بخیر ، پاهای من !
که بلندم می کنید
و به دوش می کشید
سنگینی کفش هایم را
و سنگینی مرا
در خیابان
و حفظ می کنید مرا
در میان مردمان
همچون زنی پابرجا
در پناه دارایی بسیار .
صبح بخیر ، لب های من !
که پنهان کردید
- در این همدستی شیرین –
آه های مرا
غرش های طوفانم را
رازهای کشتی هایم را
و هراس ام را از کوه یخ
و پنهان می سازید
- در جدایی های عشق من –
ضجه های دلخراش مرا در سینه
و پنهان ، پنهانی ،
از غرقاب
قلب کوچک را بیرون می آرید
باز ، در سینه من می گنجانید :
قلبی را که در آن
صورتی حک شده است
که مرا به درون قلبش می خواند :
هیچ کجا
تنها در این تخت خواب خالی
و در این موج صدای خواهش
که از اعماق فضا می آید ،
در من می پیچد
و مرا می سوزاند
می سوزاند ،
با نفس های تند داغش
شب
تا صبح ...
صبح بخیر، تن من !
که مرا و او را
-از چشم راهزنان
تا ابد پنهان کردی
همچون مار چنبر زده ای
روی گنج بزرگ
در ویرانه ...
---
لبریز از نور
رقص کنان
می آید ،
عریان کرده
با نور می پوشاند ،
ذره
ذره
سنگ را ،
ناگهان
ساحل را ؛
قطره
قطره
ناگهان
این دریا ،
با تمام قلبش
پُر هیاهو ...
سکوت
فاصله ای بود
بین دو موج ...
---
وزوز زنبور
روی گل ناز
بوی کندو
موج زنان
ناپیدا
دور بید مجنون ؛
دست گل زرد خورشید
روی نهر روان ؛
ظهر درخشان
بی سنگ دلی ؛
بعد از شب ...
---
می مکیدی تاریکی را
از درّۀ من
- عاشقانه –
رنگین کمان
موج می زد ،
می آمد
جهان را می شست ،
پُر می کرد قلبم را ؛
در رگ هایم می رقصید
رنگین کمان
و تمام جویباران درخشان رنگ
در فضای تن من
جاری بودند .
بی پرسش
بی پاسخ
مدهوش
از دهان داغت
پیش ات بودم
در ژرفای خواب دیشب ؛
و جهان با تمام وجود
به بودن
می ارزید ...
---
جهنده
فواره ،
در قلب هوا
می رسد به نقطۀ اوج
لحظه ای می پاید
و آنگاه
با هستی اوج
در همۀ قطره هایش ،
فرو می ریزد
گسترش می یابد
رها
بر سنگ ها
بر سنگ ها
آینه ای می سازد
مواج
بر روی زمین
روبروی ابرها
و برگ ها ،
روبروی پرستوهای دریایی
پرواز کنان
در میان نورها
و بی مرز
در اعماق ...
و در اعماق پنهان من
فوارۀ تو ...
---
همراه
با تو هستم
این جا و اکنون
در غروبی که – می گویند –
آغاز شب است .
بیرون
از مناره
بانگی می آید
به زبان بیگانه ...
و درون
و در من
بانگ دیگر می گردد
با صدای نفس های تو
- آشنا
مثل نفس های من
آشنای ازلی –
بی پرده
و بی شرط
جز شرط عریانی
بانگ تن عریان تو
و صدای عریان نفس های توست
در گوش من :
زمزمۀ ماه کامل
در گوش شب ،
نوازش کنان
و برهنه
در بستر نرم
در اتاق خواب شب .
بی شرط
و همراه
در من هستی
در همۀ شب های من
در اتاقی که هر لحظۀ او
لبریز از بوی اثاثِ تازه است
و همیشه تازه ...
اشک های عریان
نوازش کنان
بر گونۀ من می لغزند :
شکرگزار
از شادی
در محرابِ هر نفس ات ...
---
رها
در بوسه
و در آغوش آب
سرشار از زمزمۀ آرام آب :
سنگریزه
میان جویبار ،
آینه ایست در ابدیت
لبریز از بوسه
و آغوش
زمزمه گر :
انگار آینه ای
سرشار از تصویر آغوش تو
و تن من :
جاودانه
رها
بی زنگار ...
---
کنج راه
باد
و تمشک
سر بر سینه هم می سایند :
بر فراز زمانی که « بُت »
قربانی را می بلعید ؛
بر فراز زمینی که از پا انداخت
خدای سنگی را ...
---
و ستون های ایمانم را
باد
از جا کَند
با خود بُرد .
متعجب
به افق های رنگارنگ
خیره مانده ام
متعجب
و خوشحال
بیرون از
کاخ خاکستری کاغذی ام ...
---
(1)
شب
با
روز
فرقی ندارد
جز این که زیباتر است
وقتی که تو
با من هستی
و همان جا
درست
خانۀ ماست ...
(2)
پلک هایم بازند
و نگاهم در صورت تو می گردد .
چشم هایم بازند
و هشیار
خیره در صورت تو
در صورتِ عشق ...
---
- خدای بزرگ !
قایق عشق به کوه یخ روزمره
اصابت کرد
- یخ شکست
یا
قایق ؟
- از فاصلۀ این ساحل
یک نقطه معلوم است
مثل قایق
با پارویش
هاشورکشان روی موج ها .
- قایق ،
دور زده کوه یخ را ...
---
می آیی
لحظه های شیرین ات را
در بطن من
می پاشی
تار و پود هستی من
از سیاهی
بیرون می آیند
رنگ می گیرند
با دویدن های رنگِ شیری تو
در تارم
در پودم .
آبشار نفس های بلندت
مرا می شوید
سر تا پا .
در بَرم می گیری
فشرده به تن ات
در میان بازوهایت
بوسۀ بی پایان
مانند شب ...
و زمین را در بر می گیرد
آفتابِ عالمتابِ شهریور ...
---
مثل فضا ،
که لایه به لایه
در او چیزی نیست
جز
خورشید و
خورشید و
خورشید ؛
دهلیز به دهلیز
هر چه می گردم
تنها تو را می بینم
در ذهن ام .
اما
اما فرق میان ذهن و جسم
فرق مشکوکی ست .
کَرت به کَرت
در جسم زمین ام ،
آب و
آوای آبِ توست :
شاد
درخشان
روان
موج به موج
پیوسته به هم
سینه ریز الماس
بی جدایی از سینۀ من :
هدیه به هستی من
بی فراموشی
بی خاموشی ...
صفحه پنجم
