---
بیشتر از یک رویا
حقیقت دارد ،
بوسۀ ما بر گونۀ هم .
و حقیقت دارد
زمزمۀ لب های ما در گوش هم ،
بیشتر از زمزمۀ هر فرشته در گوش ابر .
حقیقت دارد
آواز ما
پُشت نقابِ خاموشی ها .
مهتاب
می تراود
در رگِ شب ؛
جویبار درخشان
از تاریکی می گذرد .
و حقیقت دارد
بیشتر از هر خوابی
رقص آب
در میان دو بازوی زمین
وقتِ پیدایش
پیدایش
حقیقت دارد ...
---
پرده را کنار می کشد
زنی
که در من است
راه برای نور باز می شود .
آب می دهد به خاکِ خشک
زنی
که در من است
راه برای برگ باز می شود .
پنیر و استکان و نان
روی سفره چیده می شود
راه برای روز باز می شود .
نگاه می کند به ساعت بزرگ
زنی
که در من است ،
از ازل
همیشه
روبروی آفتاب ...
---
باغ کاران
میوه های باغ خود را می چینند .
- جعبه های میوه
از سیب گلابِ شیرین
پُر شده اند –
سیب های «دیگر»
در چه حالی هستند ؟
شیرین اند یا تلخ اند
زیر دندان های پوک شده ؟
و کجاست باغ دیگر ،
آن باغ بهشتِ موعود :
قطعه زمینی که بنا بود
- ده ها سال قبل –
با خون من
<<بار>> دهد ...
---
بازوهای آتشین خورشید
گل زرد وحشی
وزوز زنبور عسل
بوی موم کندو
بیدهای غیر مجنون بلند
و سپیدار
سپیدار
تا چشم می بیند :
بسته های بزرگ کاه
پایان درو
- گندم های آینده –
یونجه های پُر پُشتِ بلند
که بدون شخم زدن ریشه دادند به خاک
خاکِ سبز
تا چشم می بیند
سبز و بنفش
سبز و زرد
نقره ای
مرز محو
مرز محو آمیزش خاک و هوا
در خط افق
و افق تا دوردست
و افق :
لذت پیوستن
بخشیدن
و
داشتن
دیگری را داشتن
در آغوش :
همخوابگی جادویی
شب و روز
بی قلمروهای تاریک «خصوصی»
بی جدایی
بی سنگینی یک قلوه سنگ در راه گلو
بی گریۀ تلخ شبانه
بی طرد شدن
بی تنهایی ...
آه !
دشتِ خوشبخت ...
---
پرده
پرده
کنار می رود :
پردۀ آستین
سینه بند
کفش
پردۀ آرایش
و طبقه .
کنار می رود
پردۀ رنگی پوست
پردۀ گوشت
پردۀ استخوان .
و من
پُشتِ همۀ پرده ها
غبار نرم و سفیدم که می آمیزم
با غبار سفید و نرم تو ...
---
گوجه سبز کوچولو
قرچ و قوروچ
زیر دندان هایم می غلتد
و تفویض کنان
ترشی شیرین اش را
بی هیچ تقاضا
در کام ام می ریزد ؛
به من لذت می بخشد .
ناگهان می بینم
از ته قلب
دلم می خواهد گوجه سبزت باشم ...
---
طبق قرارداد
- اعلام می کنی –
جمع یک و یک
دو می شود .
طبق مشاهده
- امّا –
با من چه می کنی
که در جمع با خودت
صدها هزار ستاره
درخشید
در آسمان من ؟
---
- دست و پا بسته
آمادۀ قربانی کردن
یا
قربان شدن –
این مسلخ
هیچ ربطی ندارد
به عشق :
به نیلوفر آبی
که باز شده
با لبخند
زنده
و موجود
روبروی خورشید ...
---
خار ،
در لباس حقیقت
- مطلق –
ظاهر شد .
و حقیقت
برهنه
افتاد در دست ما :
غنچه ای تکیه داده به ساقه
بی خار
لرزان در موج باد ...
---
خانه ات
من
هستم !
و تو برمی گردی به خانۀ خود .
مثل گل شب بو
که به آغوش شب بر می گردد
و نفس هایش را می افشاند
در فضای خالی .
لحظه های سرگردان بر می گردند ،
از رویایم می نوشند
و چراغ شبنم را
روی مژه های سیاه ام
می افروزند .
مهربان بودن دشوار است ؟
اما نه زمانی که تنم
تنها خانه توست ،
و تو تنها تنها
بوسه
هستی .
بوسه
و نگاه روشن
و زبان مرطوب
روی لب های من ...
تو تنها تنها
دستی هستی که نوازش هایت
پله ، پله ، عروج مرا می سازد
بر فراز همۀ تاریکی ها ؛
تنها نقطۀ روشن
در صفحۀ هستی .
تو
نوازش هستی :
من
تنها – بی نوازش هایت –
تبعیدی ام – یک تبیعدی - در برهوت
در مضحکۀ خلقتِ بی معنی .
مهربان بودن دشوار است ؟
اما نه زمانی که فقط
این جا
«تو»
هستی
و <<من>>
بر زمین خلقت .
بوسه هایت می آیند
تا تن من
و آنگاه
تنها آنگاه
عظمت
در خلقت
می جوشد ،
می درخشد روی پوست هندوانه
روی قالب یخ
و نمک ...
آنگاه
تنها آنگاه
ریز ترین ذره ، روی زمین ،
جایگاه رفیع شکوه هستی خواهد بود ؛
تنها آنگاه
حضور همۀ مهربانی های نا ممکن
در قطرۀ شبنم
ممکن خواهد شد :
تنها آنگاه
که لب های من می لغزند
روی لب های تو ،
و نگاه ام
تپش های قلب تو را
می بیند ،
زیر زرۀ سنگینی
که اکنون بیهوده
تن ات را پوشانده ...
---
خود به خود
دست هایم از بدنم فاصله می گیرند
و به سمت دست هایت می آیند ،
سمت بازوهایت ،
چهره ات
شب
هر شب
بی فرمان مغز من .
خود به خود
صورتت را میان دست هایم می گیرم
انگشتانم روی همۀ خط های دور چشمت
می گردند
می روند
می آیند ،
و نوازش کنان
آونگ ثانیه هایی را می جنبانند
ثانیه های تازه
با آهنگ رودِ تو
در زمینی تازه
بی جدایی
جاویدان .
بی فرمانی از طرفِ مغز من
خود به خود
لب هایم آهنگ خطوطِ پلک های تو را می خوانند :
روی همۀ پُرزهای زبانم
حرف به حرف
کلماتِ آبی می رویند
و حافظۀ کلماتِ ثقیل یقین هایم را می شویند
پاکِ پاک .
لیوان من
لیوان خالی من
می نوشد می نوشد
تنها تنها
آهنگِ زیبای آبِ تو را .
بی فرمانی از طرفِ مغز من
اشک هایم
از ژرفای پنهان چشمان من
بیرون می ریزند
و دو پلکِ لرزان تو را می بینند :
دو بال سفیدِ پروانه
روی مژه های سیاهم ...
خود به خود
موج نگاهم
از من
فاصله می گیرد ,
مثل دستم
مثل تنم
مثل قلبم ،
و من
پرواز کنان از مرزها ،
از همۀ فاصله ها می گذرم ؛
می افتم
در میان بازوهایت
هر شب
گریه کنان ...
اما آن مغز
هیچ فرمانی صادر نکرده بود
جز فرمان
«قطع رابطۀ من با تو» ...
---
می گردیم
روی این سیاره
مثل دو کولی
پنهان در قلب مان
قلب هم دیگر ؛
مثل دُردانه
درخشان و صاف :
برقی در دوردست
در چشم پنجره های بی نور ...
---
توده های آجر
پاره هایی از سنگ
ستون های شکسته
رو در روی هم
تن های بی سر
تکه های پریشان مغز
غروبِ خونین
سینه خیز روی آوار ؛
باد سرد ، باد سرد ...
آنچه باقی می ماند
بعد از بمباران ...
---
لب و دندان
مداد و ورق
خاک و ریشه
هوا و زمین
پیراهن و تن :
می دانی
چیست
بین ما ؟
هیچ
حتی یک رشتۀ نخ ...
---
هوای تو را
می نوشم
می بلعم
با دهان همۀ روزنه های پوستم ؛
هستی
گوارا و لذیذ
در رگ هایم
می جوشد ...
---
وقت و بی وقت
سراغم می آیی
- اصلأ فرق ندارد
به چه کاری مشغولم –
پشتِ میز تحریر
یا کنار اجاق روشن ؛
نوکِ پایی
از پشتِ سرم می آیی
دست هایت را می گذاری روی چشم هایم
لب هایت را می لغزانی روی گردن من
لالۀ گوشم را بین دندان هایت می گیری ؛
بعد ...
می پاشی فوارۀ آبت را در تن ملتهب ام ؛
می خندی ،
می روی ...
من می مانم
- با بی وزنی در فضایی بین آسمان و زمین –
با پیاز سوخته در آتش
با کلام نوشته نشده بر کاغذ
با صدای آب آبِ تن سوزانم
که مرا می کشاند دنبال تو
روز به روز
عریان تر ...
---
شب
نه سرد
نه گرم ،
از پنجرۀ باز
هوای لطیف
به اتاق می ریزد .
پردۀ تور سفید
آرام
می جنبد ،
و صدای جیرجیرک ها
از پُشت حیاط
به اتاق کوچک ما می آید .
چراغ روشن نیست
- چون مهتاب می تابد –
و فقط یک تخت است ،
یک بالش ،
و من و تو
که تمام این شب
از نفس افتاده
خیس از عرق
باز همدیگر را می پرستیم ...
---
ابرنیست
باران نیست
و نسیم صبحگاهی
انگار
کوچ کرده از این شهر .
زمین
داغ داغ است .
از زمین داغ حیاط
بوی خاکِ آب خورده می آید .
باران نیست
باغچه را
گلدان را
آب داده
یک آدم ...
---
هنوز
گورستان
و درخت چنار
آنجا هستند .
نور خورشید صبح
می رقصد
روی برگ ها ؛
و سایه روشن
چارخانه چارخانه
می اندازد
روی خاک .
سایه روشن ها
نزدیکِ هم
با هم می رقصند ،
روی سنگ
و سنگ نوشته ؛
در پای درخت ...
---
بمب
ناگهان منفجر می شود .
بُرج
ناگهان فرو می ریزد .
میوه
روز به روز
می رسد ،
در آغوش امن درخت ...
---
نور
با نفوذ و نفوذ ش
در قطرۀ شبنم
او را چنان پُر کرده
که شبنم
دریا دریا
روشنی می بیند
روی همۀ برگِ شب ...
---
برگِ بزرگِ کلم
می پیچد دور برگِ کوچک
و برگِ کوچک
می پیچد
دور برگ کوچک تر ،
و کلم پیچ
درست مثل یک ماه گِرد
با رنگِ سبز لیمویی
می درخشد
روی جالیز من .
تو بزرگی
بزرگِ بزرگ
و پیش بزرگی هایت
کوچکم من :
کوچک ترین برگِ کلم ،
در کلم پیچ انسانی
روی تنها جالیز منظومه ...
---
سیم های خاردار ،
نیش خند خود را
نثار قدم ها کردند ؛
و نثار چشم هایی که زمین را
بی جدایی
فقط یک زمین می بینند .
سیم های خاردار به چه کاری می آیند
در میان دست هایی
که بدون خار
دنیا آمده اند ؛
و میان لب هایی
که نرم نرم
روی هم می لغزند ؟ ...
---
بیشتر از یک رویا
حقیقت دارد ،
بوسۀ ما بر گونۀ هم .
و حقیقت دارد
زمزمۀ لب های ما در گوش هم ،
بیشتر از زمزمۀ هر فرشته در گوش ابر .
حقیقت دارد
آواز ما
پُشت نقابِ خاموشی ها .
مهتاب
می تراود
در رگِ شب ؛
جویبار درخشان
از تاریکی می گذرد .
و حقیقت دارد
بیشتر از هر خوابی
رقص آب
در میان دو بازوی زمین
وقتِ پیدایش
پیدایش
حقیقت دارد ...
---
پرده را کنار می کشد
زنی
که در من است
راه برای نور باز می شود .
آب می دهد به خاکِ خشک
زنی
که در من است
راه برای برگ باز می شود .
پنیر و استکان و نان
روی سفره چیده می شود
راه برای روز باز می شود .
نگاه می کند به ساعت بزرگ
زنی
که در من است ،
از ازل
همیشه
روبروی آفتاب ...
---
باغ کاران
میوه های باغ خود را می چینند .
- جعبه های میوه
از سیب گلابِ شیرین
پُر شده اند –
سیب های «دیگر»
در چه حالی هستند ؟
شیرین اند یا تلخ اند
زیر دندان های پوک شده ؟
و کجاست باغ دیگر ،
آن باغ بهشتِ موعود :
قطعه زمینی که بنا بود
- ده ها سال قبل –
با خون من
<<بار>> دهد ...
---
بازوهای آتشین خورشید
گل زرد وحشی
وزوز زنبور عسل
بوی موم کندو
بیدهای غیر مجنون بلند
و سپیدار
سپیدار
تا چشم می بیند :
بسته های بزرگ کاه
پایان درو
- گندم های آینده –
یونجه های پُر پُشتِ بلند
که بدون شخم زدن ریشه دادند به خاک
خاکِ سبز
تا چشم می بیند
سبز و بنفش
سبز و زرد
نقره ای
مرز محو
مرز محو آمیزش خاک و هوا
در خط افق
و افق تا دوردست
و افق :
لذت پیوستن
بخشیدن
و
داشتن
دیگری را داشتن
در آغوش :
همخوابگی جادویی
شب و روز
بی قلمروهای تاریک «خصوصی»
بی جدایی
بی سنگینی یک قلوه سنگ در راه گلو
بی گریۀ تلخ شبانه
بی طرد شدن
بی تنهایی ...
آه !
دشتِ خوشبخت ...
---
پرده
پرده
کنار می رود :
پردۀ آستین
سینه بند
کفش
پردۀ آرایش
و طبقه .
کنار می رود
پردۀ رنگی پوست
پردۀ گوشت
پردۀ استخوان .
و من
پُشتِ همۀ پرده ها
غبار نرم و سفیدم که می آمیزم
با غبار سفید و نرم تو ...
---
گوجه سبز کوچولو
قرچ و قوروچ
زیر دندان هایم می غلتد
و تفویض کنان
ترشی شیرین اش را
بی هیچ تقاضا
در کام ام می ریزد ؛
به من لذت می بخشد .
ناگهان می بینم
از ته قلب
دلم می خواهد گوجه سبزت باشم ...
---
طبق قرارداد
- اعلام می کنی –
جمع یک و یک
دو می شود .
طبق مشاهده
- امّا –
با من چه می کنی
که در جمع با خودت
صدها هزار ستاره
درخشید
در آسمان من ؟
---
- دست و پا بسته
آمادۀ قربانی کردن
یا
قربان شدن –
این مسلخ
هیچ ربطی ندارد
به عشق :
به نیلوفر آبی
که باز شده
با لبخند
زنده
و موجود
روبروی خورشید ...
---
خار ،
در لباس حقیقت
- مطلق –
ظاهر شد .
و حقیقت
برهنه
افتاد در دست ما :
غنچه ای تکیه داده به ساقه
بی خار
لرزان در موج باد ...
---
خانه ات
من
هستم !
و تو برمی گردی به خانۀ خود .
مثل گل شب بو
که به آغوش شب بر می گردد
و نفس هایش را می افشاند
در فضای خالی .
لحظه های سرگردان بر می گردند ،
از رویایم می نوشند
و چراغ شبنم را
روی مژه های سیاه ام
می افروزند .
مهربان بودن دشوار است ؟
اما نه زمانی که تنم
تنها خانه توست ،
و تو تنها تنها
بوسه
هستی .
بوسه
و نگاه روشن
و زبان مرطوب
روی لب های من ...
تو تنها تنها
دستی هستی که نوازش هایت
پله ، پله ، عروج مرا می سازد
بر فراز همۀ تاریکی ها ؛
تنها نقطۀ روشن
در صفحۀ هستی .
تو
نوازش هستی :
من
تنها – بی نوازش هایت –
تبعیدی ام – یک تبیعدی - در برهوت
در مضحکۀ خلقتِ بی معنی .
مهربان بودن دشوار است ؟
اما نه زمانی که فقط
این جا
«تو»
هستی
و <<من>>
بر زمین خلقت .
بوسه هایت می آیند
تا تن من
و آنگاه
تنها آنگاه
عظمت
در خلقت
می جوشد ،
می درخشد روی پوست هندوانه
روی قالب یخ
و نمک ...
آنگاه
تنها آنگاه
ریز ترین ذره ، روی زمین ،
جایگاه رفیع شکوه هستی خواهد بود ؛
تنها آنگاه
حضور همۀ مهربانی های نا ممکن
در قطرۀ شبنم
ممکن خواهد شد :
تنها آنگاه
که لب های من می لغزند
روی لب های تو ،
و نگاه ام
تپش های قلب تو را
می بیند ،
زیر زرۀ سنگینی
که اکنون بیهوده
تن ات را پوشانده ...
---
خود به خود
دست هایم از بدنم فاصله می گیرند
و به سمت دست هایت می آیند ،
سمت بازوهایت ،
چهره ات
شب
هر شب
بی فرمان مغز من .
خود به خود
صورتت را میان دست هایم می گیرم
انگشتانم روی همۀ خط های دور چشمت
می گردند
می روند
می آیند ،
و نوازش کنان
آونگ ثانیه هایی را می جنبانند
ثانیه های تازه
با آهنگ رودِ تو
در زمینی تازه
بی جدایی
جاویدان .
بی فرمانی از طرفِ مغز من
خود به خود
لب هایم آهنگ خطوطِ پلک های تو را می خوانند :
روی همۀ پُرزهای زبانم
حرف به حرف
کلماتِ آبی می رویند
و حافظۀ کلماتِ ثقیل یقین هایم را می شویند
پاکِ پاک .
لیوان من
لیوان خالی من
می نوشد می نوشد
تنها تنها
آهنگِ زیبای آبِ تو را .
بی فرمانی از طرفِ مغز من
اشک هایم
از ژرفای پنهان چشمان من
بیرون می ریزند
و دو پلکِ لرزان تو را می بینند :
دو بال سفیدِ پروانه
روی مژه های سیاهم ...
خود به خود
موج نگاهم
از من
فاصله می گیرد ,
مثل دستم
مثل تنم
مثل قلبم ،
و من
پرواز کنان از مرزها ،
از همۀ فاصله ها می گذرم ؛
می افتم
در میان بازوهایت
هر شب
گریه کنان ...
اما آن مغز
هیچ فرمانی صادر نکرده بود
جز فرمان
«قطع رابطۀ من با تو» ...
---
می گردیم
روی این سیاره
مثل دو کولی
پنهان در قلب مان
قلب هم دیگر ؛
مثل دُردانه
درخشان و صاف :
برقی در دوردست
در چشم پنجره های بی نور ...
---
توده های آجر
پاره هایی از سنگ
ستون های شکسته
رو در روی هم
تن های بی سر
تکه های پریشان مغز
غروبِ خونین
سینه خیز روی آوار ؛
باد سرد ، باد سرد ...
آنچه باقی می ماند
بعد از بمباران ...
---
لب و دندان
مداد و ورق
خاک و ریشه
هوا و زمین
پیراهن و تن :
می دانی
چیست
بین ما ؟
هیچ
حتی یک رشتۀ نخ ...
---
هوای تو را
می نوشم
می بلعم
با دهان همۀ روزنه های پوستم ؛
هستی
گوارا و لذیذ
در رگ هایم
می جوشد ...
---
وقت و بی وقت
سراغم می آیی
- اصلأ فرق ندارد
به چه کاری مشغولم –
پشتِ میز تحریر
یا کنار اجاق روشن ؛
نوکِ پایی
از پشتِ سرم می آیی
دست هایت را می گذاری روی چشم هایم
لب هایت را می لغزانی روی گردن من
لالۀ گوشم را بین دندان هایت می گیری ؛
بعد ...
می پاشی فوارۀ آبت را در تن ملتهب ام ؛
می خندی ،
می روی ...
من می مانم
- با بی وزنی در فضایی بین آسمان و زمین –
با پیاز سوخته در آتش
با کلام نوشته نشده بر کاغذ
با صدای آب آبِ تن سوزانم
که مرا می کشاند دنبال تو
روز به روز
عریان تر ...
---
شب
نه سرد
نه گرم ،
از پنجرۀ باز
هوای لطیف
به اتاق می ریزد .
پردۀ تور سفید
آرام
می جنبد ،
و صدای جیرجیرک ها
از پُشت حیاط
به اتاق کوچک ما می آید .
چراغ روشن نیست
- چون مهتاب می تابد –
و فقط یک تخت است ،
یک بالش ،
و من و تو
که تمام این شب
از نفس افتاده
خیس از عرق
باز همدیگر را می پرستیم ...
---
ابرنیست
باران نیست
و نسیم صبحگاهی
انگار
کوچ کرده از این شهر .
زمین
داغ داغ است .
از زمین داغ حیاط
بوی خاکِ آب خورده می آید .
باران نیست
باغچه را
گلدان را
آب داده
یک آدم ...
---
هنوز
گورستان
و درخت چنار
آنجا هستند .
نور خورشید صبح
می رقصد
روی برگ ها ؛
و سایه روشن
چارخانه چارخانه
می اندازد
روی خاک .
سایه روشن ها
نزدیکِ هم
با هم می رقصند ،
روی سنگ
و سنگ نوشته ؛
در پای درخت ...
---
بمب
ناگهان منفجر می شود .
بُرج
ناگهان فرو می ریزد .
میوه
روز به روز
می رسد ،
در آغوش امن درخت ...
---
نور
با نفوذ و نفوذ ش
در قطرۀ شبنم
او را چنان پُر کرده
که شبنم
دریا دریا
روشنی می بیند
روی همۀ برگِ شب ...
---
برگِ بزرگِ کلم
می پیچد دور برگِ کوچک
و برگِ کوچک
می پیچد
دور برگ کوچک تر ،
و کلم پیچ
درست مثل یک ماه گِرد
با رنگِ سبز لیمویی
می درخشد
روی جالیز من .
تو بزرگی
بزرگِ بزرگ
و پیش بزرگی هایت
کوچکم من :
کوچک ترین برگِ کلم ،
در کلم پیچ انسانی
روی تنها جالیز منظومه ...
---
سیم های خاردار ،
نیش خند خود را
نثار قدم ها کردند ؛
و نثار چشم هایی که زمین را
بی جدایی
فقط یک زمین می بینند .
سیم های خاردار به چه کاری می آیند
در میان دست هایی
که بدون خار
دنیا آمده اند ؛
و میان لب هایی
که نرم نرم
روی هم می لغزند ؟ ...
---
فرض کن
راست می گوید
او :
- ما همه گوسفندانیم
و او
چوپان است . –
اما چه چوپانی
در کجای تاریخ
یا جغرافی
فرد به فرد
گله را هی کرده
به چرای تاریکی ،
پیش دندان های تیز گرگ
مثل او ؟ ...
صفحه چهارم
