---
خواب بودم
اما خواب نبودند انگار
ریشه هایم.
ریشه هایم انگار خاکم را کاویدند
سرچشمه ی آبت را در خاکم پیدا کردند
نوشیدند .
خواب بودم
اما خواب نبودند انگار
برگ ها یت .
برگ هایت انگار
کرباس لباس ام را پاره کردند
تنم را کاویدند
بطنم را پیدا کردند
در من رویدند .
بیدارم
در هوای طلوع هر روز ؛
تو بیداری
ـ عشق من ـ
هر شب بر بالینم ...
---
با پشت دست
یا آستین
یا دستمال
با هیچ چیز
هرگز
هرگز
پاک نخواهم کرد
اثر گردش لب هایت را
از روی لب هایم :
گویی لعاب درخشان آب
دور دهان گلدان خشک ...
---
پا برهنه
خاموش
می آیند
مورچه ها
با زبان اشاره
با شاخک های نازک شان
با هم سخن می گویند
مورچه ها .
پیگیر
از قرن به قرن
از زیر زمین
تا بام تمام برج ها
دنبال هم می آیند
از هر روزن ، راه تازه می سازند
ـ گویا عاشق ، مانند ما ـ
مورچه ها ...
---
اسناد تفکیک شده
لاک و مهر شده
بسته شده
پرتاب شده در کشوهای خاک آلود بایگانی .
و سپس محو شده
با فشار یک دگمه
از بخش فعال مغز
ـ بی متأسف شدن . ـ
کاغذ ها ی زرد مچاله شده
با حروف نا خوانای کمرنگشان
بسته شده با سوزن تیز ته گرد
ـ بی درد کشیدن . ـ
این نیست !
هر گز این نیست !
لحظه های دیدار انسانی ما
خاطره های دیدار ما
در کنار یک دیگر
شعله کشیده پر شور از نفس یک دیگر .
بایگانی نشده
کلمات شیرین ما
در گوش یک دیگر :
آهنگ گردش خون تازه ، زیر پوست ،
در گوش جنین زنده .
آمیخته ایم با مغز هستی هم
بدون تفکیک شدن
بدون محوشدن
و
بدون دانستن ...
---
ای شرق و غرب !
ای شمال و جنوب !
که به هم پیوستید
و به یک اندازه
دور شدید از خدای خورشیدتان ،
هیچ آیا واقف هستید :
همه باهم برابر ،
یه یک اندازه به خدای خورشیدتان
نزدیک اید !...
---
در میان دو مقصد
ـ ایستاده در ایستگاه ـ
یک دیگر را پیدا کردیم .
آسمان ابری ، بر فراز سرمان ،
زمین ناهموار ، زیر پای مان .
یک دیگر را پیدا کردیم
و تسلیم شدیم به ندای سحر آمیزی
گویی حبس شده
و جوشان
زیر پوستمان :
به ندای بوسه .
تازیانه : رگبار .
سنگ : تگرگ .
آسمان و زمین :
در هم پیچیده .
دور از ما ، بیرون از ما !
نزدیک ما ، زیر پوست ما ،
دعوت سحر آمیز بوسه ی ما
نیرومند ،
ما را در بر گرفت ،
بی رها کردن ما .
ما یک دیگر را دزدانه می بوسیم
در میان دو مقصد
شادکام از ایستگا ه
سرخوش از داغی قلب یک دیگر
زیر رگبار ...
---
شهاب و شهاب !
که پس از کشف جاذبه ی نامرئی
در مدار مشخص
حرکت کرده اید ،
همچون من اید
که پس از کشف خود ،
در مدار درخشان عشق
به گردش آمده ام ...
---
بوران برف
از کاخ و کوخ
تپه های بلند و کوتاهی ساخته اند
یک سان سفید .
مانند شب برفی
یک سان سفید
از افق تا به افق .
دربارش سنگین سفید بر جاده
سایه ی تنهایی بر جا مانده
ـ مردی یا زنی ـ
برف زده
بی قدم برداشتن ،
با دعای پیدا شدن مردی یا زنی
ـ همراهی ـ
در زمین لغزان .
دستم را می گیری ؟...
---
آینه های خانه
پنجره های کوچه
تنه های درختان کنار خیابان
موج های رود های بیرون شهر
و زمینی که زیر پای ما
سایه های جفت ما را
نقش می زد
بر صفحه ی خود ،
همه را پر کردی
با نقش دهان داغت
بر دهان خاموشم ؛
با نقش گل بی خارت در گلدانم ؛
زیباتر از داس و خمپاره و سنگ !...
---
آب جمع شده در گودال
چین برداشته است .
چین های براق آب ،
ـ صورت های شفافی
باز شده تا بنا گوش به خنده ـ
دوان اند دنبال هم .
هوای تازه جریان دارد
پشت میله های پنجره ام ؛
هوای تازه
تازه و نامرئی ...
---
خیره شده در صورت هم
در پناه تاریکی
در صورت هم
متن جادویی را می خوانند
آن گاه
نجوا کنان
در گوش هم
پرده برمی دارند
از راز بزرگی که هر یک هر یک
در صورت هم یا فته اند .
نجواها آهنگ اند .
آهنگ اند نفس های داغ
آمیخته در یک دیگر .
آهنگ است
قطره اشکی که در قطره ی اشک دیگر می ریزد .
رقص تند جویباران زلال
در سکوت دره
آهنگ است ،
با هر زیر و بم .
زاینده است
با هر زیر و بم :
هستی در هستی .
خیره در صورت هم ،
نرگسی خیره شده در صورت خود
در آینه ی صاف چشمان آب :
عاشقانی در ما
رمزگشای جادو ها ...
---
وقتی که داغ روی داغ روی داغ
ـ بی مجال هیچ آه ـ
در سینه ی سوزان کوه
می ماند ،
چیزی با نام آتشفشان
صورت می گیرد .
صورت می گیرد آتشفشان
و گدازه روی گدازه
غران می آید
بی بند شدن
با طناب و زنجیر ؛
بی خاموش شدن
با شلنگ ماشین های آتش نشان .
طوفان گدازه
غران
می آید ،
می لرزاند
می سوزاند
و دگرگون می سازد ...
---
غروب
آخرین پرده های روشن را از دست داد .
تاریکی
روی خیابان افتاد
و روی خانه ،
روی همه جای خانه
جز اتاقی که چراغش روشن شد
با جنبش دستی
در خانه ...
---
به نظر ابدی می آمد
با پی هایش
کار شده تا اعماق ،
با قدش
سر کشیده به فلک ،
دیوار بزرگ فولادین .
به نظر ابدی می آمد
پیش از پیدا شدن موش های گرسنه
ـ پشت دیوار ـ
با دندان های ریز تیز
و جونده .
بی وقفه جونده
ـ ناخن کشان ـ
خاک های محیط پی ها را ...
---
آتش می سوزاند
کاغذ هایی را که با هر دستی هر شکلی می گیرند
که باهر قلمی هر کلامی را می پذیرند ،
و می سوزاند چوب های خشک بی بر را ؛
پیش از هر چیز .
آتش می رویاند
رقص های داغ سرخ و سبز و زرد و آبی را
بر فراز هر چیز .
ـ انگار آتش عشق
عشق من ـ
در اجاق خانه ...
---
روزهای گذشته چنان اند که گویی
هرگز با ما نبوده اند ؟
اما کوه یخی
آب شده زیر نخستین قدم های شعاع خورشید .
اکنون
دارایی ما
ـ گویی نثار زمان ، زیر پای ما ـ
در دست ماست :
روز امروز ...
---
بی نهایت کو چک
قطره های شبنم
بی هیاهو می آیند
آینه ای می سازند
پیش هر ذره ی نور
هر کجای زمین .
بی نهایت زیبا !
بی نهایت بسیارید ،
ای شبنم ها ...
---
آن قدر حاضر بودی پیش چشمم
ـ هر کجا که بودم ـ
که سرانجام ایمان آوردم
ایمان آوردم به معجزه ی بودن تو
در رویش بی وقت برگ
در زمستان سرد .
ایمان آوردم به معجزه ی بودن تو
در خنده ی محو نوزاد به سایه ی تور پرده
روی دیوار .
ایمان آوردم به معجزه ی بودن تو
در هر شعله :
هر شعله ی داغ بی پروا
که برهنه بالا می گیرد
ـ از درون موم سرد
یا چوب خشک ـ
بالا می گیرد
و حضور تو را
با شراره های تند نور
اعلام می دارد تا دور دست
تا دور دست ...
در هر زمان ، در هر زمان ،
ـ این گونه بر فراز زمان و مکان ـ
سبز شده
می خندی
بالا می گیری
پیش چشمم :
می فشاری مرا در حلقه ی بازو هایت
بر قلبت ،
و جهان را
ـ ای عشق ژرف ـ
ای عشق ژرف ـ
مهربان می سازی ...
---
بال بال می زنند
با نوک های کوچکشان
بر پنجره ی بسته ی تو می کوبند
سر می جنبانند به چپ و راست
دنبالت می گردند
از پشت پنجره ی بسته ی تو ،
کبوتر های مأنوس ات ؛
انگار نفس های سرگشته ی من
دور از تو ...
---
دست در دست هم
آمیختیم با همدیگر
با نفس های خود ،
با نگاه سوزان خود
ـ سوزنده ی کوه یخی ـ
و شناور شدیم
غرق در همدیگر
ـ در وراء پوست ها و پوشش ها ـ
با خنده ی آزاد شاد .
گنج را ساخته ایم
گنج الماس درخشانی را
ـ برّنده ی هر میله ی فولادینی
هر زنجیری ـ
در زمین خاکی .
ما عشاق
و با ما عشاق
در هر میدان ...
---
باقی ماندند
یعنی نمردند
یعنی
دگرگون
و دگرگون شده اند
ـ دور از سکون ـ
آدمیانی که زنده ماندند
روی این سیاره ...
---
در را بستم .
کافی نبود !
قفلش کردم .
پنجره را باز کردم .
چشم گرداندم بر پنجره های اطراف .
دید نداشت چشم های نامحرم .
راه نداشت پرتاب سنگ
با دست نامحرم .
نشستم روی فرش
جورابم را از پا در آوردم
دامنم را بالا زدم .
آفتاب درخشان روز
آبشار گرم نورش را سر ریز کرد
روی گل های فرش
روی ساق پاهایم
روی گردی های زانویم
روی ران های سفیدم
لبریز کرد جام نیلوفری سردم را
غرقم کرد در نوازش های پر زورش
آشیان ساخت در دهلیز قلب من .
آفتابی که من
باز کردم همه ی پنجره را بر رویش
با عشق تمام
با دست لرزانم ...
---
عشق !
عشق !
آمدی از گرداب بیرون کشیدی مرا
بر سر دست
تن بی جانم را
آوردی تا نوازش های آبشار نور و آب
و گرفتی مرا سخت در آغو ش خود
در کنارت ، جاودان ،
در کشتی نوح ...
---
خواب بودم
اما خواب نبودند انگار
ریشه هایم.
ریشه هایم انگار خاکم را کاویدند
سرچشمه ی آبت را در خاکم پیدا کردند
نوشیدند .
خواب بودم
اما خواب نبودند انگار
برگ ها یت .
برگ هایت انگار
کرباس لباس ام را پاره کردند
تنم را کاویدند
بطنم را پیدا کردند
در من رویدند .
بیدارم
در هوای طلوع هر روز ؛
تو بیداری
ـ عشق من ـ
هر شب بر بالینم ...
---
با پشت دست
یا آستین
یا دستمال
با هیچ چیز
هرگز
هرگز
پاک نخواهم کرد
اثر گردش لب هایت را
از روی لب هایم :
گویی لعاب درخشان آب
دور دهان گلدان خشک ...
---
پا برهنه
خاموش
می آیند
مورچه ها
با زبان اشاره
با شاخک های نازک شان
با هم سخن می گویند
مورچه ها .
پیگیر
از قرن به قرن
از زیر زمین
تا بام تمام برج ها
دنبال هم می آیند
از هر روزن ، راه تازه می سازند
ـ گویا عاشق ، مانند ما ـ
مورچه ها ...
---
اسناد تفکیک شده
لاک و مهر شده
بسته شده
پرتاب شده در کشوهای خاک آلود بایگانی .
و سپس محو شده
با فشار یک دگمه
از بخش فعال مغز
ـ بی متأسف شدن . ـ
کاغذ ها ی زرد مچاله شده
با حروف نا خوانای کمرنگشان
بسته شده با سوزن تیز ته گرد
ـ بی درد کشیدن . ـ
این نیست !
هر گز این نیست !
لحظه های دیدار انسانی ما
خاطره های دیدار ما
در کنار یک دیگر
شعله کشیده پر شور از نفس یک دیگر .
بایگانی نشده
کلمات شیرین ما
در گوش یک دیگر :
آهنگ گردش خون تازه ، زیر پوست ،
در گوش جنین زنده .
آمیخته ایم با مغز هستی هم
بدون تفکیک شدن
بدون محوشدن
و
بدون دانستن ...
---
ای شرق و غرب !
ای شمال و جنوب !
که به هم پیوستید
و به یک اندازه
دور شدید از خدای خورشیدتان ،
هیچ آیا واقف هستید :
همه باهم برابر ،
یه یک اندازه به خدای خورشیدتان
نزدیک اید !...
---
در میان دو مقصد
ـ ایستاده در ایستگاه ـ
یک دیگر را پیدا کردیم .
آسمان ابری ، بر فراز سرمان ،
زمین ناهموار ، زیر پای مان .
یک دیگر را پیدا کردیم
و تسلیم شدیم به ندای سحر آمیزی
گویی حبس شده
و جوشان
زیر پوستمان :
به ندای بوسه .
تازیانه : رگبار .
سنگ : تگرگ .
آسمان و زمین :
در هم پیچیده .
دور از ما ، بیرون از ما !
نزدیک ما ، زیر پوست ما ،
دعوت سحر آمیز بوسه ی ما
نیرومند ،
ما را در بر گرفت ،
بی رها کردن ما .
ما یک دیگر را دزدانه می بوسیم
در میان دو مقصد
شادکام از ایستگا ه
سرخوش از داغی قلب یک دیگر
زیر رگبار ...
---
شهاب و شهاب !
که پس از کشف جاذبه ی نامرئی
در مدار مشخص
حرکت کرده اید ،
همچون من اید
که پس از کشف خود ،
در مدار درخشان عشق
به گردش آمده ام ...
---
بوران برف
از کاخ و کوخ
تپه های بلند و کوتاهی ساخته اند
یک سان سفید .
مانند شب برفی
یک سان سفید
از افق تا به افق .
دربارش سنگین سفید بر جاده
سایه ی تنهایی بر جا مانده
ـ مردی یا زنی ـ
برف زده
بی قدم برداشتن ،
با دعای پیدا شدن مردی یا زنی
ـ همراهی ـ
در زمین لغزان .
دستم را می گیری ؟...
---
آینه های خانه
پنجره های کوچه
تنه های درختان کنار خیابان
موج های رود های بیرون شهر
و زمینی که زیر پای ما
سایه های جفت ما را
نقش می زد
بر صفحه ی خود ،
همه را پر کردی
با نقش دهان داغت
بر دهان خاموشم ؛
با نقش گل بی خارت در گلدانم ؛
زیباتر از داس و خمپاره و سنگ !...
---
آب جمع شده در گودال
چین برداشته است .
چین های براق آب ،
ـ صورت های شفافی
باز شده تا بنا گوش به خنده ـ
دوان اند دنبال هم .
هوای تازه جریان دارد
پشت میله های پنجره ام ؛
هوای تازه
تازه و نامرئی ...
---
خیره شده در صورت هم
در پناه تاریکی
در صورت هم
متن جادویی را می خوانند
آن گاه
نجوا کنان
در گوش هم
پرده برمی دارند
از راز بزرگی که هر یک هر یک
در صورت هم یا فته اند .
نجواها آهنگ اند .
آهنگ اند نفس های داغ
آمیخته در یک دیگر .
آهنگ است
قطره اشکی که در قطره ی اشک دیگر می ریزد .
رقص تند جویباران زلال
در سکوت دره
آهنگ است ،
با هر زیر و بم .
زاینده است
با هر زیر و بم :
هستی در هستی .
خیره در صورت هم ،
نرگسی خیره شده در صورت خود
در آینه ی صاف چشمان آب :
عاشقانی در ما
رمزگشای جادو ها ...
---
وقتی که داغ روی داغ روی داغ
ـ بی مجال هیچ آه ـ
در سینه ی سوزان کوه
می ماند ،
چیزی با نام آتشفشان
صورت می گیرد .
صورت می گیرد آتشفشان
و گدازه روی گدازه
غران می آید
بی بند شدن
با طناب و زنجیر ؛
بی خاموش شدن
با شلنگ ماشین های آتش نشان .
طوفان گدازه
غران
می آید ،
می لرزاند
می سوزاند
و دگرگون می سازد ...
---
غروب
آخرین پرده های روشن را از دست داد .
تاریکی
روی خیابان افتاد
و روی خانه ،
روی همه جای خانه
جز اتاقی که چراغش روشن شد
با جنبش دستی
در خانه ...
---
به نظر ابدی می آمد
با پی هایش
کار شده تا اعماق ،
با قدش
سر کشیده به فلک ،
دیوار بزرگ فولادین .
به نظر ابدی می آمد
پیش از پیدا شدن موش های گرسنه
ـ پشت دیوار ـ
با دندان های ریز تیز
و جونده .
بی وقفه جونده
ـ ناخن کشان ـ
خاک های محیط پی ها را ...
---
آتش می سوزاند
کاغذ هایی را که با هر دستی هر شکلی می گیرند
که باهر قلمی هر کلامی را می پذیرند ،
و می سوزاند چوب های خشک بی بر را ؛
پیش از هر چیز .
آتش می رویاند
رقص های داغ سرخ و سبز و زرد و آبی را
بر فراز هر چیز .
ـ انگار آتش عشق
عشق من ـ
در اجاق خانه ...
---
روزهای گذشته چنان اند که گویی
هرگز با ما نبوده اند ؟
اما کوه یخی
آب شده زیر نخستین قدم های شعاع خورشید .
اکنون
دارایی ما
ـ گویی نثار زمان ، زیر پای ما ـ
در دست ماست :
روز امروز ...
---
بی نهایت کو چک
قطره های شبنم
بی هیاهو می آیند
آینه ای می سازند
پیش هر ذره ی نور
هر کجای زمین .
بی نهایت زیبا !
بی نهایت بسیارید ،
ای شبنم ها ...
---
آن قدر حاضر بودی پیش چشمم
ـ هر کجا که بودم ـ
که سرانجام ایمان آوردم
ایمان آوردم به معجزه ی بودن تو
در رویش بی وقت برگ
در زمستان سرد .
ایمان آوردم به معجزه ی بودن تو
در خنده ی محو نوزاد به سایه ی تور پرده
روی دیوار .
ایمان آوردم به معجزه ی بودن تو
در هر شعله :
هر شعله ی داغ بی پروا
که برهنه بالا می گیرد
ـ از درون موم سرد
یا چوب خشک ـ
بالا می گیرد
و حضور تو را
با شراره های تند نور
اعلام می دارد تا دور دست
تا دور دست ...
در هر زمان ، در هر زمان ،
ـ این گونه بر فراز زمان و مکان ـ
سبز شده
می خندی
بالا می گیری
پیش چشمم :
می فشاری مرا در حلقه ی بازو هایت
بر قلبت ،
و جهان را
ـ ای عشق ژرف ـ
ای عشق ژرف ـ
مهربان می سازی ...
---
بال بال می زنند
با نوک های کوچکشان
بر پنجره ی بسته ی تو می کوبند
سر می جنبانند به چپ و راست
دنبالت می گردند
از پشت پنجره ی بسته ی تو ،
کبوتر های مأنوس ات ؛
انگار نفس های سرگشته ی من
دور از تو ...
---
دست در دست هم
آمیختیم با همدیگر
با نفس های خود ،
با نگاه سوزان خود
ـ سوزنده ی کوه یخی ـ
و شناور شدیم
غرق در همدیگر
ـ در وراء پوست ها و پوشش ها ـ
با خنده ی آزاد شاد .
گنج را ساخته ایم
گنج الماس درخشانی را
ـ برّنده ی هر میله ی فولادینی
هر زنجیری ـ
در زمین خاکی .
ما عشاق
و با ما عشاق
در هر میدان ...
---
باقی ماندند
یعنی نمردند
یعنی
دگرگون
و دگرگون شده اند
ـ دور از سکون ـ
آدمیانی که زنده ماندند
روی این سیاره ...
---
در را بستم .
کافی نبود !
قفلش کردم .
پنجره را باز کردم .
چشم گرداندم بر پنجره های اطراف .
دید نداشت چشم های نامحرم .
راه نداشت پرتاب سنگ
با دست نامحرم .
نشستم روی فرش
جورابم را از پا در آوردم
دامنم را بالا زدم .
آفتاب درخشان روز
آبشار گرم نورش را سر ریز کرد
روی گل های فرش
روی ساق پاهایم
روی گردی های زانویم
روی ران های سفیدم
لبریز کرد جام نیلوفری سردم را
غرقم کرد در نوازش های پر زورش
آشیان ساخت در دهلیز قلب من .
آفتابی که من
باز کردم همه ی پنجره را بر رویش
با عشق تمام
با دست لرزانم ...
---
عشق !
عشق !
آمدی از گرداب بیرون کشیدی مرا
بر سر دست
تن بی جانم را
آوردی تا نوازش های آبشار نور و آب
و گرفتی مرا سخت در آغو ش خود
در کنارت ، جاودان ،
در کشتی نوح ...
---
روزهایی که بامن بودی
در من می جوشند
ـ شهدی در همه ی رگ های گیاه ـ
غنچه می بندند
می شکفند
روی اسکلت خشک ام را می پوشانند
سبزم می دارند
لحظه هایم با تو
در چشمه ی شیرین تو ...
صفحه یازدهم
