پنهان نکن لبخندت را
از نگاهم .
دور نکن دستت را
از بازویم .
خالی نکن آبت را
از تنگم .
عطش ام به نوازش هایت
خاموش نشد :
ـ گویا صدفی در دریا –
حتی در بارش سنگ احکام ...
---
چیزی نیستم جز اسکلتی
پوشیده شده با عضلات و اعصاب و پوست ،
که دارم می آیم
تا آغوشت
کامل عریان
مانند تو ...
---
بلبل ها گرد هم آمده اند
جمع شده اند
پشت میز برگ های بزرگ چنار ،
با چهچه های بلند
با نوبت و بی نوبت ، غوغا به راه انداخته اند ،
می خوانند ، می گویند .
ـ قطعا
این بحثی ست در باب بیان آزاد !ـ
آه !
می بینی !
غوغای دل انگیزشان
زنده نگه می دارد
در هر حال
هر باغی را ...
---
بیرون از من ، چیست ؟
هوا ؟
انسان ؟
فضا ؟
جا مانده
پشت مرز بسته ی من ؟
هوا ، انسان ، فضا ،
محصور شده
در مرزبسته ی خود ؟
من دیگر ؟
آیا
پس پشت مرز من ؟
بی هیچ تماس در میان من و من ؟
واژه ها می لرزند، می گریزند از دست ،
انگار که ماهی های ریز بازیگوش
از میان انگشتان می لغزند
در میان دریا .
من درون دریایم ؛
دریا موج زنان
روی تن من
در بطن من ...
---
یک گل سرخ ، پاره ی کوچکی از باغ جهان نیست ،
تمام جهان است .
تمام جهان که شکفته این گونه
با این عطر
با این رنگ ؛
ونشانده جهان را تمام
در
این
صورت ...
---
تا چشم می بیند :
بندگان خاموش اند
- سر به فرمان من ـ
سنگ شده
افتاده در پایم .
آزادی مطلق دارم
در راندن هر فرمانی
تا چشم می بیند :
تنها من
در بیابان شن ...
---
نه شور ، نه شیرین ، نه ترش ، نه تلخ ، نه خشک ، نه تر ،
نه گوارا و زلال ،
مانند آب .
این نبودی !
نبودی همچون موج سرد نگاه گردشگر
بر بناها و آجرهای شهر فراموش شده .
نبودی همچون پر گنجشکی باد آورده
گشت زده در حیاط کوچک
و رفته .
داغ : نفس های تو .
تند : تپش های تو .
ضربان نبض ات ریسیدند
از کلاف پیچیده و گنگ دیدار
رشته ی پیوندی را
از قلب به قلب .
در پرت ترین ، تاریک ترین ،گوشه های شهرم
شورابه ی اشک زلالت می ریخت ، بر تبخالم .
دردورترین کوچه های شهرم
لبخند شیرینت می آمیخت با لب هایم .
با هر قطره
با هر لبخند
پرده های مرز ها را تاراندی
ریشه کردی در من
ژرف و ژرف تر
در من جوشیدی ...
بلبلان می آیند
در طلوع هر روز
روی بالاترین سا قه ی نرم نارنج
فرود می آیند
باز کرده صدف منقار نازک را
ناگهان می خوانند
می خوانند همه ی هستی را .
آبشار غلتان درّ
چهچه ی جادویی
بر سر و دوش من می ریزد
ریز و درشت
دردانه دردانه
بر گوشم می آویزند .
می گردم در چراغانی شهر .
شهری که آرام آرام - این تو بودی - که با سردی او
آمیختی .
شهری که آرام آرام - این تو بودی -
که دورش کردی
از خاموشی .
نه تلخ ، نه شیرین ، نه ترش ، نه هیچ !
"دیگر" نبودی ، این سان ؛
نبودی همچون پر کاهی گذران از هر چیز
ـ بی ریشه درقلب ها ـ
بازیچه ی باد ...
---
می پرستم تو را ، عشق من ،
عاشقانه .
یعنی نابینا بر خارها و سنگ ها ،
یعنی نابینا بر مارها و عقرب ها
در تمام دنیا ؛
یعنی بینا بر شادی هر ذره ی نور
یعنی بینا بر جوشش هر قطره ی سرخ
در جهان عظیم رگ هایم ،
در جهان های عظیم همه ی هستی ها ...
---
لال شدن
سرد شدن
سنگ شدن
بی جنبش دست
حتی بی جنبش پلک
یخ بستن .
مهربانم بیا !
نگذار بمیرم بی تو
پیش از مردن ...
---
ذوب نشد صورت تو در صورت من
یا من در تو .
آن گونه که بودیم :
با هستی ژرف خود خود
با هم خوابیدیم
تنگ در آغوش هم .
از ما رویید غنچه ی سرخ گل ،
ـ در هر صورت -
با نام عشق ...
---
آه !
آبی محض !
آفتاب !
حریر چین سوزنی ابر سفید !
روشنی بی پایان ،
نامرئی جوشیده در پنجره ام ، از میان میله های فولادین ،
زلال جاودان :
عشق من !
به تمامی به من
تعلق داری ؛
زیرا به تمامی
به تو
عشق می ورزم
من ...
---
بازوهای لاغر ذوب شده ، بی توش و توان ،
شکم های طبله شده ی نوزادان
باد کرده از انبوه کبود انگل ها
ـ ارمغان زمین به آنها ؟! ـ
صورت های چشم شده .
چشم های درشت سیاه آتش شده :
در صفحه ی اخبار زمین
گر می گیرند ،
شیشه ها را می سوزانند ،
در خانه می افتند
قلب های انسانی را می سوزانند ،
می سوزانند ترازوی دروغین نامیزان را ...
---
اما ، من ،
حلقه ی بازویت را می خواهم
دور کمرم .
بوسه ی لب هایت را می خواهم
طولانی ، طولانی ، بر لب های منتظرم .
گرمای نگاهت را می خواهم
در چشمان پر اشکم .
عزیزم ، عزیزم ،
دلم تنگ شده .
این کلمات ، دیگر دارند خود به خود می آیند
می پوشانند صفحات خالی را .
سنگ های بزرگ انداخته اند
در دهان چشمه ؛
اما ، موج ها بی پروا
از روزنه های پای خارها ، بیرون می ریزند
خود به خود می جوشند
در بیابان من .
آه ! عزیزم !
دلم تنگ شده ...
---
بگذار بیاید ابر سیاه .
بگذار چادر بکشد
ـ سایه ی سرد و تاریک ـ
روی خانه ی من .
بگذار میخ بکوبد ، این چکش ،
تخته های ضخیم نصب کند
پشت پنجره ام .
بگذار آهن ها را ذوب کند ، دستگاه جوشکار ،
در روزنه های کلیدم روی در ...
تکیه داده به دیوار امن ، ما آرام می خندیم
به تلاش دیر و بی ثمر مانع ها ،
به تلاش مرزهای پوشالی
می خندیم ،
دست در گردن هم
نزدیک تر از هر زمانی به هم :
- انگار پیغامی در بطری سر بسته ی امن -
- روی دریای زلال ، انگار دریای اشک . –
این جا
این جا
زیر پوست من
در قلب من ...
---
قصه ،
امروز فقط
در باره ی یک دانه ی ریز گندم نیست
- که پنهان شده باشد ، ترسان ، پشت درخت یا انبار .
اکنون که خاک
ریشه پذیر آمده است ،
داستان های بسیاری می آید
از هستی گندمزاران ،
با کاکل زرین نرم
رقصان در دشت
تا چشم می بیند ...
---
خشک سالی سوزاند
تو را .
ـ باز آمده ای .
بام غلتان
رد شد
از رویت .
ـ باز آمده ای .
سیل اسید ، حتی از صورت سنگ ،
شست و حذف کرد
نقش ات را .
ـ باز آمده ای .
آمده ای ،
می بوسی ، زبان و دهان مرا ؛
سبزه ی سرسبز شیرینم !...
---
دریا کجا می توانست
پیدا بشود ،
جز
میان بازوهای نرم ساحل ؟
با هر نقشه ، با هر شکل ، که ترسیم شوند ،
مرزهای ساحل با دریا ،
دریا و ساحل
درآغوش هم اند
بی هیچ مرز ...
---
بد هستند حرف های تاریکی .
بد هستند حرف های بن بست .
بد هستند ، بسیار بد ، حرف های کشتار و دار .
گوش سپرده به هم ،
تن های مان با هم سخن می گویند :
با زبان نوازش های شور انگیز ،
بر لب چشمه ی آب حیات ،
در ظلمات ...
---
از لای میله های پشت پنجره ام
رد شده ای .
از فاصله ی تار و پود پرده
به اتاقم آمده ای .
لغزیده ای ، نک پایی روی بالش من ،
غلت خوردی
پایین تخت ، روی فرش .
باز کردی آغوشت را .
با برق نگاه پر مهرت
به اشاره صدایم کردی .
مقنعه را از روی سرم برداشتم .
دگمه های زمخت روپوشم را باز کردم .
از تن کندم پیژامه ی چیت بی رنگم را .
بارهای سنگین ام را پرت کردم
کنج اتاق .
از روی تخت غلت زدم
مثل برق
در بغلت .
با تو
آمیخته ام .
می رقصی در رگ هایم
می خوانی در قلبم ،
با آهنگ پایدار پیوند .
مهربانم ببین!
هرگز نتوانستند وارد بشوند ـ سنگ ها و مرز ها و بندها ـ
به حریم عشق ما ...
---
بوسه هایت بر دست بی حس ام .
بوسه هایت بر گونه ی اشک آلودم .
بوسه هایت بر زخم زانویم .
این گونه ، گام به گام ، ساخته ای
قصر سبز عشق را
ـ تا ابد پا بر جا ـ
پشت پیشانی من ...
---
اشک هایم می آیند با شوق دیدارت ،
می غلتند بر لب های لرزانم .
قطره
قطره
تو را می بوسم ، می نوشم ،
در همه ی رویاهایم .
من
گم نشدم
در برهوت بازار زمین ...
---
زمان می گذرد ،
از دالان ظلمت محض .
شانه اش می گیرد به خشت دالان
می خراشد .
پایش می لغزد در گودال
می خراشد .
پیشانی صاف بلندش
از ضربه ی جسم سختی
می خراشد ،
خون می آید .
زمان می گذرد .
ـ بوی نفس یاس اش را می شنوم ! ـ
چشم می گردانم :
به حیاط ام رسیدی ، زمان ؟
کبودی های بازویت پیدایند .
خون های خشک شده ماسیده اند ،
روی صورت تو .
به من خیره شدی ، می خندی !
بیرون می دوم از حجره ی خواب ، پا برهنه ، ژولیده ،
اشک هایم
باران
باران
بر صورت تو ...
---
در جا نزنی !
متوقف نشوی !
نخوابی ته چاه !
ـ ما ه من ! ـ
یک وقت
پشیمان نشوی
از تابیدن ...
---
دریای صبحدمت
می خواند
در قطره ی من .
شکوفه های باغ سیبت
می شکفند
در دانه ی من .
دریا نهفته ، همیشه ،
در قطره .
باغ نهفته ، همیشه ،
در دانه .
ـ کجاست تنهایی ؟! ...
صفحه هفتم
