سیما یاری

---
  
تندر می غرد ، نیزه می اندازد .
                    - آسمان نا امن است .
 
آتشفشان می توفد، آتش می ریزد .
                    - زمین نا امن است .
 
ماییم
میان آسمان و زمین .
 
بیا ،
در پناه هم باشیم .
 
با هم می خوابیم
آرام می گیریم
یک ثانیه ،
اما
به درازای ابد ...
 
---
  
قلب ها نوزادند
خوابیدند در قفس کوچک سینه .
 
بازوها ، گرم و نرم ، دور تن دوست :
قنداق اند
شیر گرم اند
قندآب شیرین اند
زمزمه ی آهنگ اند .
 
نوزادم می ترسد ، می لرزد ، در سینه ی من .
 
سوگند بخور که او را پرت نخواهی کرد
تشنه ، گرسنه ، تنها ،
                  کنج یک راه .
سوگند بخور که هرگز
دور نخواهی کرد
این حلقه ی بازویت را ، لب هایت را ،
                                           از قلبم ...
 
---
  
اکنون متجلی شده است :
همبستری پنهان ریشه وخاک
در تمام زمستان به ظاهر خاموش .
 
رنگ به رنگ
شاخه های پر گل ، با هم می جنبند
سایه می اندازند
           - سایه های رقصان –
با نوازش
روی سنگ های سنگچین ،
                        دور باغچه .
 
اکنون متجلی شده اند
روی چوب خشکی
که به سان اسکلت جسم من ، خالی بود ،
هزاران گل سرخ
هزاران گل یاس ،
از رابطه ی خاک من
                  و ریشه ی تو ...
 
---
  
گل سرخ
خم شده زیر باران
می پذیرد آب باران را
                 با تمام تنش .
- گویی نثار قدیسی را ، می پذیرد مؤمن ،
نیایش کنان
با تمام ایمان . -
 
باران
می لغزد بر پیکر گل
می افتد بر پایش
بوسه زنان
بوسه زنان
بر خاکش :
 - بوسه های زائر
بر ضریح مقدس
گویی ،
         با سپاس تمام ...
 
---
  
تازه به تازه
مواج
بار آور
زاینده
متغیر ؛
این گونه ، فقط ، باقی می ماند
باقی ، نه ساکن :
دریای عشق
          و عشق ...
 
---
  
 - مشت های هیولا می کوبیدند به تمام تنم .
سر شکسته
پا شکسته
دنده هایم خرد شده
مایع تاریکی ریه هایم را سنگین کرده ؛
می چرخیدم در ظلمت
بی نفس
        تا دم مرگ ... -
 
خواب دیدم تنها هستم
        - قایقی گم گشته در جهان طوفان
        - بی بادبان
        - بی سکان .
تنها در دنیا :
تو نبودی
         در قلب من ...
 
---
  
دستت شلاق نیست
با ضربه ی بی رحمانه بر دوشم
                              تا تعظیم .
 
چشمت خنجر نیست
با نگاه غضبناک تیز بر روحم
                          تا ویرانی .
 
بت نیستی عشق من !
 
آب  هستی
              در
                 گلدانم .
 
ماهی قرمز هستی
                        در
                           تنگم .
 
بوسه هستی
                  بر
                    اشکم ؛
 
و ستونی هستند دست های گرمت
که نگاهم میدارند
از غلتیدن در سراشیب راه
در  هر راه
به تو
      می چسبم ...
 
---
  
بی وقفه
پی در پی
موج های تازه ، آورده
می ریزد
       روی تنم .
 
هر موج
       یگانه ؛
هر موج
       بی مانند ؛
با هلهله های گوش ماهی هایش ...
 
بی وقفه
پی در پی
فرو می ریزد
هر سدی را
هر دیواری را
تا رسیدن به تن عریانم .
 
آه ! دریای پر زور من ...
 
---
  
باز شده ، می خندد از ته دل ؛
عطرهای پنهانش را
می بخشد به تمام فضا ؛
رنگ های زیبایش را
می بخشد به تمام چشم ها ؛
گل سرخ
        پیش از رفتن ...
 
---
  
پاک بودی خلیج آبی
گسترده پیش پرواز پرستوی خود .
 
پاک بوده پرستوی تو
زنده ، پر جنب و جوش ،
                  شاد در آغوش تو .
پروازی نیست
   آوازی نیست
            آبی نیست ،
امروز ، امروز ،
نزدیک تو
           نزدیک پرستوی تو .
 
امروز ، امروز ،
لکه های درشت نفتی
        - تاریک و مرگ آور  -
فاصله انداخته اند در میان این عشق ؛
 
آتشی شعله ور است
             در قلب آبی ما ...
 
---
  
پارو هستند ؟
بال هستند ؟
دست های کوچک ما :
کوشنده در طوفان
این گونه
       پر زورتر از این همه موج مخالف ؛
عظیم ...
 
---
  
پر زورتر از هر حکمی
اشک هایم می ریزند بر صورت من .
 
پر زورتر از هر قفلی
می گشاید
         این گریه
صندوقچه ی قلبم را .
 
پر زور تر از هر بندی
پرواز حقیقت
         - همچون
پرواز کبوتر های نامه رسان  -
آسمان مرا می پوشاند .
 
هر هق هق
پیغامی از انسان به انسان :
"من "
        بی
           "تو"
              می میرم ...
 
---
  
بوسیدی اشکم را .
قلبم تپید از مهرت
خون در سرخ رگم جوش آمد
فوران کرد گدازه .
 
گدازه
   گدازه
       پوشاند مرا
                از سر تا پا .
در لحظه سنگ شدم
با همان قطره ی اشک درشت
با همان لبخند شاد عمیق ؛
بی ویرانی
           و جاودان ...
 
---
  
بوسیدیم یکدیگر را .
نشست بوسه ی ما روی خط زمان
- الماسی بر شال بلند -
- خورشیدی در فضای خالی –
 
هیچ چیز ، هیچ چیز ،
قادر نیست
پس بگیرد دیگر
             هدیه ی ما را به زمان ...
 
---
  
یک  گاز
          تو .
یک گاز
         من .
 
طعم بی واسطه ی سیب سرخ
در کاممان می رقصد .
 
راه طولانی ، پشت سر ماست ،
پر شده از سیب های مصنوعی
پرشده از دست انداز
             - خواهش های ساختگی -
برهوت و برهوت
پشت سر ماست
تا ابد دور از ما :
                  رسیده به بهشت آغوش همدیگر
                 تشنه ی هم ...
 
---
  
می خواستم
پله ام باشی
نردبانم باشی
با همه چیزت
برسانی مرا 
               به قله .
شدی : نردبانم
                پلکانم .
رسیدم به قله .
من "پیروز" شدم .
 
دیگر این جا هستم
تا ابد این بالا 
تا ابد تنها ، تنها .
 
فکر می کردم تنها می خواهم
                               پلکانم باشی ...
 
---
  
خاشاکم را
پرستوی تو
برداشت با منقارش از روی زمین
- از زیر پای درخت -
بافت به هم
آشیانی بر پا کرد
                    لبریز از چهچه های آواز و پرواز ؛
از همه ی خار های پراکنده ی من ،
آه ! پرستوی تو ...
 
---
  
تکیه دادی به دیوار حیاط تابستان
خیره شدی به نقطه ی نامعلومی ، کنج فضا ،
ـ لا به لای برگ های نازک
رقصنده در نسیم خنک  ـ
بی دیدن من
در کنارت
که خیره شدم به نگاه دور دست خاموش تو .
 
آن جا چه داری می بینی؟
آیا زمان است : پرده پرده گذران از پیش چشمانت ؟
 
زمان بی من
ـ پیش از من ـ
که تو را بیش از من
در نوازش های دست های مغرورش غرق می کرده ، می بوسیده ؟
 
صحنه های بی من
صحنه هایی که تو را
پیش از من
با هلهله ی تحسین ها شادمان می کرده ،
                                            بیش از من ؟
 
 
خاموشی .
خاموشی .
 
آیا خیره شدی به گذشت زمان ؟
به نقطه ی سرد پایان ؟
آیا خیره شدی به فرود آمدن داس مرگ بر سینه ی تندیس سرو ؟
خیره شدی به  دهان ضجه ، روی گور سرد ؟
ماتت برده از زمان سنگ دل ؟
آیا خیره شدی به زمین سوخته ، در بیابان های کهریزک ؟
 از پشت پرده ی اشک
که پنهان نگهش داشته ای ،
                          از چشم من ؟
 
آیا نزدیک است
دفن شدن در دایره ی پایان سیاه ؟
 
اما
می گفتی پایان همیشه نزدیک است
و همیشه دور است .
 
اما
می گفتی بیهوده ست خیره ماندن به نقطه ی پایان ،
پیش از پایان .
 
می گفتی بیهوده ست خاموشی ،
                                     پیش از خاموشی .
 
گوشم را می چسبانم به سینه ی تو
آوای قلبت را می شنوم  :
این دریا بی خاموشی ست
من حبابم چسبیده به تو
در بستر امواج تو .
 
تو را می بوسم
می بوسم
می بوسم
می پذیرم سپیدی های مویت را
می پذیرم اشک های پنهانت را
                           اندوه ات را ،
می پذیرم تمام زمان هایت را :
پیش از من
و
       بی من ،
بعد از من
و
        با من ،
تا پایان ...
 
---
  
در زمین روح
              دانه های گندم می رویند .
 
دست های جسم
آب و خاک و آتش را بر می دارند
یک تنور کوچک می سازند .
 
پیش از تاریکی
عطر نان تازه با فضای حیات می آمیزد
طعم نان تازه با دندان ؛
می لغزد روح تازه ی تو در جسمم ،
بی نیش مار ...
 
---
  
ـ قصر بزرگ خورشید :
ساخته و پرداخته
دور از خانه
در دوردست
               بر فراز قله !
 
قهرمان تنها در دنیا :
با قلب نورانی
روی اسب جنگی
سمت این قصر
تاخت زنان
                    در حال عبور از ظلمت ! ـ
 
تصویر "حقیقت " این بود
در چشم نوزادی من ،
پیش از دیدن نور هر روز
                                 در پنجره ام ...
 
---
  
ریختی
جام آب صاف ات را
                        روی خاکم .
 
ورزم دادی
با سر انگشتانت
                نیرومند .
شکل گرفتم
شکل خواهش تو :
 
گل زرد آفتاب
بالا بلند روی بام زمین ؛
با آبت
         روی خاک پراکنده ی من ...
 
---
  
لحظه های پاکیزه :
لحظه های غرق شدن در نگاه یکدیگر .
لحظه های فوران چشمه
چشمه ی تو ، چشمه ی من ،
جاری شدن در یکدیگر .
 
لحظه های پاک پیوستن
خود با خود
من با من ، بیرون  از من ،
سیال ، بی پرده .
 
لحظه های ابدی :
یک هستی ، یگانه ، پایدار .
 
تخته های جادویی ، جوش خورده به هم :
قایقی
      در کف دست دریا
       بی غرق شدن :
عشق ما ...
 
---
  
او ، آیا ، گرفته جای مرا ؟
راه دادی به او ؟
ـ در اتاق خوابت ؟ روی تختت ؟ در آغوشت ؟
                                               در آغوشت ؟ ـ
جای مرا او گرفته در قلب تو ؟
 
آیا شیرین است نجوایش ؟
مثل صدای نجوای من ؟
 ـ غوغای پرستوی بهار ، زیر گوشت ؟ ـ
                                     ـ می گفتی . ـ
 
آیا داغ اند لب هایش ؟
مثل لب های من ؟
ـ شعله ی زیبای رقصنده ، نا میرا ، در شب یخبندان . ـ
                                                          ـ می گفتی . ـ
 
راز آمیزند موج های دریایش ؟
مثل مو ج دریای من ؟
ـ موج های صدف های پر از اسرار مروارید . ـ
                                                   ـ می گفتی . ـ
 
آینده ، آینده ، آینده ، با من
دوان ، سمت تو .
                     ـ می گفتی . ـ
 
او جان بخش است ؟
                      مانند من ؟
 
باز کن  لب هایت را .
دست بکش بر سر من .
پلک بزن .
بنگر به صورت من ،
                        به اشکم .
 
سرد نشو .
سرد نشو .
گرمم کن .
 
بی تو
می میرم
من :
        حیات ...
 
---
  
از هوای آزادت
                   پر شده ام .
من حبابم ، حباب !
 
صاف و روشن ، من با تو ،
می گذرم
           از مرز نقاط مکان .
 
گرد و صاف و روشن
دنیای مکان
خود را می بیند
در جام جهان بین ما :
پیوسته به هم ،
                  هر مکانی  به مکان دیگر .
دنیا -  بی مرز ـ خود را می بیند
                  بر فراز نقاط فرضی .
 
پنجره ها ، آجرها ، درها ، پرده ها ،
همه پیوسته به هم
در چشم حباب
                  روشن شده اند :
روشن شده است این پیوند .
 
از هوایت سرشار
سرشار و سبکبال
حبابم ، حباب ،
که در آغوشم می گیری
ناگاه
        برهنه
                  تمام ...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 

صفحه دوم